© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Η πιπιλο-νεράιδα και το «πόθεν έσχες»

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης



Ευτυχείς όσοι βίωσαν το πρώτο κλάμα του παιδιού τους, παρόντες στη μυστηριακή φάτνη, στην αίθουσα τοκετών. Αντίκρισαν μαζί του το δράμα και τη χαρά στην αλληλουχία των συμβάντων και της φύσης του ανθρώπου στο διάβα της ζωής τους. Ένα κλάμα έντονου σοκ από το καινούργιο και συνάμα ένα ηχηρό παρόν της νέας ζωής που γεμίζει με ελπίδα το γονιό για το μύθο της συνέχειας και της αντίστασης στο θάνατο.

ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ Δημήτρης Γιαννουκάκης (1900-1991)
Ο Freud μελέτησε με ιδιαίτερο ζήλο τα διάφορα στάδια της ανθρώπινης ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης για να ερμηνεύσει το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερεγώ, προκειμένου να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Χώρισε λοιπόν την ανάπτυξη σε πέντε στάδια: Στοματικό (1ο έτος ηλικίας), πρωκτικό (2ο και 3ο έτος), φαλλικό (3ο-7ο έτος), στάδιο λανθάνουσας σεξουαλικότητας (7ο-11ο έτος) και στάδιο ετερόφυλης σεξουαλικότητας. Κατά το πρώτο, το στοματικό στάδιο, κύρια πηγή ευχαρίστησης είναι ο θηλασμός, η απομύζηση. Όταν η ανάγκη αυτή δεν ικανοποιείται με επάρκεια, το παιδί εκφράζει την ανασφάλειά του με έντονο ενοχλητικό κλάμα και νευρικότητα. Έτσι επινοήθηκε η πιπίλα, η πλαστική-ελαστική θηλή που πιπιλίζουν τα βρέφη για να έχουν την ψευδαίσθηση του θηλασμού και να μην κλαίνε. Η παρατεταμένη χρήση της όμως και κατά το επόμενο στάδιο δημιουργεί προβλήματα εθισμού και βλάβες στην οδοντοφυΐα και τη στοματική κοιλότητα.

Η επιστήμη της ψυχολογίας αναπτύχθηκε θεαματικά και οι ψυχολόγοι επινοούν νέους μη βίαιους τρόπους αντιμετώπισης πάσης φύσεως προβλημάτων, ιδιαίτερα εκείνον της σωστής επικοινωνίας με τον εαυτό μας και τους άλλους. Η πιπιλο-νεράιδα είναι ένα τέχνασμα που έχουν επινοήσει για να παραμυθιάσουν τα παιδιά προκειμένου να τους κόψουν την κακή συνήθεια της πιπίλας. Εμφανίζεται λοιπόν μια κούκλα πιπιλο-νεράιδα η οποία μαζεύει όλες τις πιπίλες από το σπίτι προκειμένου να τις δώσει σε άλλα μικρότερα παιδάκια που δεν έχουν. Έτσι τα παιδιά δεν τα βάζουν με τους γονείς τους αλλά κυρίως με την κακιά πιπιλο-νεράιδα που επέβαλε τα νέα μέτρα και σιγά-σιγά συνηθίζουν...

Με τη μορφή πιπιλο-νεράιδας εμφανίστηκε και στην ελληνική πολιτική σκηνή η «τροϊκή» ΔΝΤ. Την προσκάλεσε η «σοσιαλιστική μας κυβέρνηση» και σαρώνει τα έχει μας με τις σκούπες και τους κάδους του διεθνούς κεφαλαίου. Μέσα στους διεθνείς τραπεζικούς κάδους του πλαστικού χρήματος εύκολα διακρίνει κανείς κάτι από το σκοτεινό ελλαδικό ήλιο όταν αυτός κρύβει τις ακτίνες του πίσω από την αρρωστημένη όστρια. Πολιτικοί και κεφαλαιοκράτες συνωμοτούν και φτωχαίνουν το λαό πιπιλίζοντας στρεβλωμένες τις έννοιες της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Κι εμείς κλαίμε αθόρυβα και συνάμα γοερά για τη θηλή που στερεύει και αρνείται τις πηγές του ιδρώτα από την ανομβρία της σκληρής φορολογίας, της ύφεσης και της ανεργίας.

Εκείνοι ακατονόμαστοι γνωστοί και άγνωστοι δυνατοί της παγκόσμιας και ελληνικής σκακιέρας εξαιρούνται των νόμων προδίδουν την εθνική υπόσταση, ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία στους ιδιώτες και εξαιρούνται συστηματικά του παμπάλαιου θεσμού «πόθεν έσχες», ενώ μάχονται τώρα να τον εφαρμόσουν μόνον στους φτωχούς και αδύνατους. Ο Ηρόδοτος (Β΄177) αναφέρει ότι ο νόμος περί του «πόθεν έσχες» επιβλήθηκε στην Αίγυπτο από το βασιλιά Άμασι (569 π.Χ.). Κάθε Αιγύπτιος όφειλε κάθε χρόνο ν΄ αποδείξει στο Νομάρχη το νόμιμο της προέλευσης των εισοδημάτων του. Σε περίπτωση αδυναμίας να το αποδείξει του επιβαλλόταν η ποινή του θανάτου. Φαίνεται ότι ο Άμασις, φίλος του Σόλωνα, τροποποίησε τον αυστηρότατο νόμο του Δράκοντα περί «αργίας» σύμφωνα με τον οποίο ο μηνυόμενος τιμωριόταν με θάνατο. Ο Δράκοντας ίσως είχε κατά νουν ότι ο «αργός» δεν είναι δυνατό να ζει εφόσον δεν είχε εμφανές βιοποριστικό επάγγελμα ή άλλη περιουσία, παρά μόνο αθέμιτο επάγγελμα εις βάρος του δημοσίου. Το δικαίωμα της ζωής δηλ. εξασφαλιζόταν από το «πόθεν έσχες». Ο Σόλωνας, πάντως, τροποποίησε τις επί «αργών» ποινές και καθόρισε αντί του θανάτου, χρηματικά πρόστιμα και ποινή «ατιμίας», η οποία είχε σοβαρές συνέπειες για τον τιμωρημένο.

Σχετικός θεσμός προς το «πόθεν έσχες» στην αρχαία Αθήνα ήταν η «απογραφής γραφή», δηλ. μήνυση για πλουτισμό σε βάρος του Δημοσίου, γεγονός που απαιτούσε αποδείξεις του «πόθεν έσχες». Το «πόθεν έσχες» εφαρμόστηκε επίσης και στην αρχαία Κόρινθο. Ο Πλούταρχος στο έργο του «Παράλληλοι Βίοι» αναφέρει για τον μεγάλο αθηναίο ηγέτη Θεμιστοκλή ότι δημεύθηκε η περιουσία του, γιατί όταν έφυγε από την εξουσία η περιουσία του είχε ανέλθει στα ογδόντα τάλαντα ενώ όταν την ανέλαβε είχε μόνο τρία!

Η «τροϊκή» πιπιλο-νεράιδα και οι σύμμαχοί της στη χώρα μας επιβάλλουν αναγκαστική αργία σε χιλιάδες πολίτες και βεβαίως δεν εννοούμε την επιβεβλημένη αργία για «ανάπαυσιν» ή «παιδιάν», καθώς και την «Κυριακήν αργίαν» που είναι αφιερωμένη στη θρησκευτική λατρεία και που με την καταστρατήγηση του ωραρίου και των συμβάσεων εργασίας προσπαθούν να καταργήσουν, αλλά για εκείνη της ανεργίας. Σ΄ αυτή την περίπτωση δεν ισχύει αυτό που είπε ο Πλάτωνας (Νόμοι 901 Ε) ότι: «η αργία είναι απότοκος της ανανδρίας, η δε οκνηρία είναι τέκνο της αργίας και της μαλθακότητας», γιατί δεν μπορεί να θεωρείται άνανδρος αυτός που αναγκάζεται από την εξουσία να είναι άνεργος μέσα στο στυγνό καπιταλιστικό σύστημα.

Ο Αριστοφάνης στην κωμωδία του «Πλούτος (922) λέει ότι ο μη ασχολούμενος άνθρωπος ζει «προβατίου βίον». Ο Ξενοφώντας (απομν. Α΄ 2,57) επίσης ότι «…το δε αργόν βλαβερόν τε και κακόν», ενώ στον Ανώνυμο «η αργία μήτηρ λιμού και αδελφή κλοπής». Παρόμοιες απόψεις απαντάμε και στην Παλαιά Διαθήκη καθώς και στους Πατέρες της χριστιανικής θρησκείας.

Άβουλα πρόβατα, βλαβερά όντα, κλέφτες φορτωμένους από την κακία και τη δυστυχία της πείνας, βουτηγμένους στο τέλμα της νωθρότητας και της τεμπελιάς, δίχως ενδιαφέροντα και δίψα ζωής, θέλουν να μας καταντήσουν οι προστάτες μας. Κρυμμένοι πίσω από το παραβάν του «πόθεν έσχες» συγκεντρώνουν δύναμη και χρήμα στον παραλογισμό της ζάλης τους και μας παραμυθιάζουν ότι θα είναι για το καλό το δικό μας και των ευρωπαίων εταίρων μας. Ο νέος παγκόσμιος νομισματικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ δολαρίου, ευρώ και γουάν (yuan) κινδυνεύει να είναι χειρότερος από τους προηγούμενους .

Φαίνεται ότι η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει με το πέρασμα των αιώνων. Από τους αρχαίους πολιτισμούς και ιδιαίτερα το δικό μας μπορούμε να διδαχθούμε γι αυτή την τραγική μοίρα που περικλείει μέσα της στιγμές ντροπής αλλά και θριάμβου του ανθρωπισμού και του πολιτισμού. Είναι στο χέρι μας να πολεμήσουμε τις πρώτες και να προκαλέσουμε τις δεύτερες, εκείνες που μας κάνουν να νιώθουμε ελεύθερα όντα, ακόμα και μέσα στα δεσμά μας. Οι καιροί είναι εξαιρετικά χαοτικοί και δύσκολοι, γιατί αλλάζει και ο προσανατολισμός της εκπαίδευσης. Στο καινούργιο σχολείο θα διδάσκουμε περισσότερο επιχειρηματικότητα και θα μας ενδιαφέρει λιγότερο η μόρφωση, ο ανθρωπισμός και η αρμονία…

Ο λαός δείχνει να απέχει, είναι όμως δακρυσμένος με την απελπισία χαραγμένη στις συσπάσεις των μυών του προσώπου, ανάκατη με μίσος εναντίον σε κάθε λογής πιπιλο-νεράιδες και απατεώνες της κλοπής του «πόθεν έσχες». Στο εργαστήρι της δικιάς του παγκάδας φαίνεται ότι προετοιμάζει σιωπηλός και σαστισμένος ασπίδες και δόρατα για την άμυνα και την αντεπίθεση. Η κεραυνοί και οι θύελλες ήρθαν γρήγορα και δεν ήταν προετοιμασμένος. Πόσο χρόνο θα του πάρει, μην τον προλάβουν και τον αλλάξουν…, φοβάται!

Ζάκυνθος 26-11-2010
Related Posts with Thumbnails