© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Στο πλάτωμα τση Φανερωμένης

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ

Τελειώνοντας ο πολυθόρυβος και με ποικίλους τρόπους πολιτιστικά πολύρρυπος Αύγουστος και μπαίνοντας ο γλυκός Σεπτέμβρης, ο καθαρός μήνας των ποιητών, η Περιφερειακή Ενότητα Ζακύνθου οργάνωσε μια καθαρά «Ζακυνθινή βραδιά» με πρωταγωνιστές τα δύο γνωστά και καθιερωμένα πια Σωματεία “Giostra di Zante” και «Υακίνθη», όχι, ευτυχώς, για τουριστική προβολή και κατανάλωση, αλλά «για ξεφάντωση των φίλων», καθώς και για επιστροφή στην ταυτότητά μας και επαναφορά εις τα ίδια.

Μια μικρή παρέλαση με ιππείς, ντυμένους με τις παραδοσιακές στολές της Γκιόστρας, στην οδό «Δοξαράδων», αυτών δηλαδή που σ’ εκείνο το χώρο θεμελίωσαν την περίφημη Επτανησιακή Σχολή στη ζωγραφική, έδωσε πνοή στην επιθυμία του πρώτου Σωματείου, να αυτονομήσει τους ιππικούς αγώνες της Ζακύνθου, να τους αποκόψει από το νεοζακυνθινό Καρναβάλι και τις αμαρτίες του και να τους κάνει γεγονός ξεχωριστό, όπως συμβαίνει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, τοποθετώντας τους στην αρχή του Καλοκαιριού και συγκεκριμένα στο τουριστικό τριήμερο της Πεντηκοστής και του Αγίου Πνεύματος, δίνοντας στο δρώμενο, που τόσο αγάπησαν, στο παρελθόν και σήμερα, όλοι οι Ζακυνθινοί, την δική του υπόσταση και τονίζοντας ότι αυτό είναι κομμάτι της τοπικής μας ιστορίας και προέκταση του πολιτισμού μας. Ο κόσμος που ακολούθησε την έφιππη παρέλαση, ο πολύ πιο μεγαλύτερος από το αναμενόμενο, δείχνει την αγάπη των ανθρώπων για τα άλογα και το ότι η Γκιόστρα της Ζακύνθου, που από το 2005 έχει αναβιώσει, μπορεί και πάλι, όπως τους προηγούμενους αιώνες, να γίνει το μεγαλύτερο γεγονός του νησιού μας και πόλος έλξης ποιοτικών τουριστών, για να βοηθηθεί έτσι η πολύπαθη οικονομία του τόπου μας και να βελτιωθεί ανάργυρα η ποιότητα ζωής των εγχωρίων.

Η επίδειξη των σμπαντιερατόρων, μετά, ενός άλλου χαρακτηριστικού κομματιού της Γκιόστρας, με το ρυθμικό πέταμα των σημαιών, προκάλεσε τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων, ενώ οι τοπικού χοροί –εποχής και λαϊκοί– από το σταθερά και προσεκτικά, δίχως συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, βαδίζον χορευτικό συγκρότημα «Υακίνθη» και η θρησκευτική ευλάβεια με την οποία ο κόσμος τους παρακολούθησε, δείχνουν πως η παράδοσή μας, παρά τις τόσες άσχετες επιμειξίες και τις από συμφέρον επιγαμίες, συνεχίζει να υπάρχει και πως το επτανησιακό αίμα εξακολουθεί να κυλά στις φλέβες μας, παρότι οι νεώτεροι αφεντάδες μας, μας θέλουν μια φολκλορική αναπαράσταση του παρεξηγημένου «Ζορμπά».

Τέλος οι καντάδες, που ακούστηκαν και τ’ άλλα ζακυνθινά τραγούδια, φάνηκε πως ευωδίασαν λυτρωτικά, δίπλα στην κοιμώμενη Θεοτόκο της φανερωμένης καλλιτεχνίας, αλλά και σ’ όσους συνεχίζουν να την λατρεύουν, είτε ακολουθώντας την επιτάφια λιτανεία της το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου, είτε υμνώντας την καλλίφωνα και έτσι όπως για αιώνες γνωρίζει ολοχρονίς, απομακρύνοντας τους κάδους της ντροπής από τον περίβολό της και εμποδίζοντας την πολύπλευρη βλασφημία στην είσοδο της εκκλησίας της, που είναι και ο ναός της τζαντιώτικης έκφρασης και η μητρόπολη της τοπικής αυτόνομης δημιουργίας.

Δεν επιλέχτηκε τυχαία ο χώρος από τα δύο Σωματεία. Ο πολλαπλά αφανιστικός σεισμός του Αυγούστου του 1953, με τις πολλές και ανεπούλωτες πληγές, πολλές από τις οποίες δείχνουν πως θα παραμείνουν αγιάτρευτες, δεν αφήνει περιθώρια για πολλές επιλογές. Η αυθάδειά μας απλώθηκε παντού, με μορφή μάλιστα κιτς κακοτεχνίας και λιγοστά είναι τα σημεία, όπου μας επαναφέρουν και μας υποχρεώνουν στην συνέχιση της ιστορίας μας.

Μια Φανερωμένη, που την καταντήσαμε παρ’ ότι καλλονή, κρυμμένη -περάστε βράδυ από εκεί και θα το διαπιστώσετε-, ένας Άγιος Νικόλαος του Μόλου, καθαρά πια στεριανός και επίφοβα πολύβουος, μια Κυρία των Αγγέλων, σε πτώχευση ζητείας, ένας Εσταυρωμένος ξανασταυρωμένος και ετοιμόρροπος, ένα Βενετσιάνικο Υδραγωγείο «άνυδρο» και ελάχιστα άλλα, έτσι όπως όλα τα μεταλλάξαμε σε μπετόν και αλουμίνιο, παραμένουν σε πείσμα των καιρών και συνεχίζουν, έστω και με προβλήματα, να υπάρχουν, όπως ακριβώς οι σπίθες μέσα στη στάχτη, μήπως και πάλι ανάψει η φωτιά και μας ζεστάνει, αντί να μας κάψει.

Η εκδήλωση έγινε όχι μόνο για να υπενθυμίσει την παράδοσή μας, αλλά και για να υπογραμμίσει την αξία των μνημείων μας και να προσπαθήσει να τα επαναφέρει στη ζωή μας.

Στο ιστορικό πλάτωμα τση Φανερωμένης, εκεί που τόσα μεγάλα και θαυμάσια διαδραματίστηκαν, νέα παιδιά, είτε με την ευθύτητα της κορμοστασιάς τους πάνω στ’ άλογα, είτε συνεχίζοντας τα χορευτικά βήματα της παράδοσης και τους ήχους της ιδιοσυγκρασίας μας, ξαναζωντάνεψαν το μνημείο και από το χθες το πέρασαν και στο σήμερα.

Ευτύχημα η γειτονιά που ξανασυγκεντρώθηκε και η ανθρώπινη ανάγκη, που και πάλι ικανοποιήθηκε.

Δεν χρειάστηκε στολισμός, εκτός από κάποια μεσαιωνικά, πολύχρωμα πεύκια, που κρεμάστηκαν στον περίχωρο, ούτε και φωτισμός του κτιρίου, που έτσι κι αλλιώς λειτουργούσε από μόνο του και η υπερβολή θα το κατέστρεφε.

Οι πέτρες της Φανερωμένης έδεσαν με τις στολές εποχής και λειτούργησαν σαν μοναδικό φόντο. Οι στολές των ιπποτών δεν ξένισαν, αλλά μάλλον απαιτούνταν και τα χορευτικά βήματα συλλειτουργούσαν και συμπορεύονταν στις πλάκες του πλατώματος.

Πόρισμα ηθικό της εκδήλωσης: υπάρχει και ο χώρος της Φανερωμένης. Είναι μια σκοντράδα στον Άμμο, η γειτονιά του Ξενόπουλου και ο ερωτισμός του χρωστήρα.

Μακάρι με αφορμή κάποιο μικρό και ανεπαίσθητο σεισμό να ξεπηδήσει και πάλι από το καμπαναρίο της εκκλησίας ένα νεότερο ζευγάρι και αυτό να εμπνεύσει, όπως τον γνωστό «Φαίδωνα», κάποιον νεότερο δημιουργό.

Είναι ντροπή να κάνουμε σκουπιδότοπους τα μνημεία μας. Είναι το ίδιο μας το πρόσωπο. Με ό,τι άλλο προβάλλουμε, κινδυνεύουμε για πλαστοπροσωπία.
Related Posts with Thumbnails