© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Η αφίσα της φετινής Γκιόστρας

Της Κατερίνας Δεμέτη

Γράφαμε, στο φυλλάδιο του 2009, του Σωματείου GIOSTRA DI ZANTE, που κάθε χρόνο από τότε που ξεκίνησε την αναβίωση της «γκιόστρας», του ιππικού δρωμένου, που σηματοδοτούσε, συμπλήρωνε και χαρακτήριζε σημαντικά ιστορικά γεγονότα της παρελθούσας ιστορίας μας, ότι η εικαστική τεκμηρίωσή της, μόνο σε εύνοια της Θεάς Τύχης θα μπορούσε ν’ αποδοθεί, αφού η συχνότητα της αναπαράστασής της είναι μικρή, και ακολουθεί τα κενά που όλα τα υλικά τεκμήρια του νησιού μας, συναντούν, μετά το σεισμό του 1953 και τη φωτιά που ακολούθησε.

Και συνεχίζαμε, γράφοντας με βεβαιότητα πιο κάτω ότι, ένα τέτοιο θέμα, θα είναι σίγουρα πολύ πιο πλούσιο σε εικαστικό τεκμηριωτικό υλικό, τις επόμενες δεκαετίες, αφού σ’ αυτό θα μπορούν να συμπεριληφθούν και οι αφίσες και τα ζωγραφικά θέματα για τα πληροφορικά φυλλάδια, που θα κυκλοφορήσουν και τα οποία, εκτός από γενικές πληροφορίες για τον τόπο και το χρόνο διεξαγωγής της «γκιόστρας», στη διάρκεια του Ζακυνθινού Καρναβαλιού, περιλαμβάνουν και σημαντικές εργασίες σύγχρονων μελετητών.

Ο μαθητικός διαγωνισμός ζωγραφικής στα σχολεία του νησιού μας, με θέμα τη γκιόστρα, που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη χρονιά και η έκθεση των έργων των παιδιών μας στον κινηματογράφο «ΦΩΣΚΟΛΟΣ», ως παράλληλη εκδήλωση μαζί με τη συνδιοργάνωση Ημερίδας του Σωματείου Giostra di Zante με το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, στα πλαίσια της διεξαγωγής της «Γκιόστρας του Άι-Γιωργιού», από 23-25/4/2010, όχι μόνο έκαναν τη βεβαιότητά μας, βιωμένη πραγματικότητα, αλλά και έδωσαν την πιο ελπιδοφόρα νότα, στους απαισιόδοξους καιρούς, που διανύουμε σήμερα.

Έτσι μαζί με το υδατογράφημα του Κονίδη Πορφύρη που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τον Αύγουστο του 1965, στο τεύχος 127 και αναδημοσιεύτηκε από το Διονύση Φλεμοτόμο, στα Επτανησιακά Φύλλα (1) και τα δύο σκίτσα του Χρήστου Ρουσέα (1896-1978), που φυλάσσονται στο αρχείο του Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων (2) και δημοσιεύτηκαν σε εργασία μας στο ίδιο περιοδικό, τα έργα των παιδιών μας, από τα σχολεία που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του δραστήριου σωματείου Giostra di Zante (3), που ανήκουν πια στο αρχείο του Σωματείου, διατρανώνουν ότι δεν μιλάμε πια για απλή αναβίωση ενός ιππικού δρωμένου, αλλά για ενεργοποίηση της δημιουργικής φαντασίας του πιο αγνού και ελπιδοφόρου κυττάρου της κοινωνίας μας, που δεν έχει ανάγκη από ξένες βοήθειες και μνημόνια για να ορθοποδήσει, αλλά έχει τη δύναμη, στηριγμένο στις αξίες που φέρει μέσα του η μακραίωνη ιστορία της φυλής μας, να βρει το δρόμο για την έξοδο από την κρίση.

Την ίδια βεβαιότητα, άλλωστε μας δίνουν και οι αφίσες που φιλοτεχνήθηκαν ειδικά για τη «γκιόστρα» και που όλες αποτελούν «προϊόντα» της καλλιτεχνικής δημιουργίας σημαντικών εκπροσώπων της εικαστικής κοινότητας του νησιού μας.

Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στις αφίσες των: Νίκης Πέρδικα (2005), Νίκου Μπιάζη (2005), Μαρίας Νικ. Πλέσσα (2006), Γιάννη Τσολάκου (2006), Διονύση Παπαδάτου (2008), Ελένης Γούναρη (2009), Μπάμπη Πυλαρινού (2010) και Αθηνάς Λυκούρεση (Η Γκιόστρα του Άι-Γιωργιού 23-25/4/2010).

Τη φετινή αφίσα της «Γκιόστρας 2011», έχει επιμεληθεί η ζωγράφος Μαρία Ρουσέα, η αγαπημένη, που σαν σταθερή αξία, ξέρει να παρεμβαίνει με τα έργα και με το λόγο της, για να ταρακουνήσει για τα κακώς κείμενα, να προτείνει και να ξαναθυμίσει για όσα κάνουμε πώς δεν τα βλέπουμε και δεν μας αγγίζουν.

Και η κ. Ρουσέα, κατάφερε φέτος να μας εκπλήξει ευχάριστα, αφού επέλεξε για τη φετινή αφίσα να δημιουργήσει μία σύνθεση που συμπυκνώνει το χθες με το σήμερα και μέσα από αυτή να κάνει την δική της εικαστική πρόταση:

Τρεις δυναμικές κάθετες ταινίες με διεύθυνση προς τα κάτω, όπως οι δείκτες του Dow Jones, που ακούμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, δίνουν το δικό τους οπτικό μήνυμα μέσα από τη συνάρτηση των δυνάμεων που εμπεριέχουν. Η πρώτη, δουλεμένη με το μπλε, του ουρανού και της θάλασσας, συμβολίζει την καθαρή σκέψη και τη λογική συμπεριφορά, που θα έπρεπε να επιδείξουμε όλοι μας για να ξεφύγουμε από την κρίση της εποχής μας. Δίπλα της, η πράσινη ταινία, στο χρώμα που ντύνεται η γη την άνοιξη, φέρνει την ελπίδα για την αναγέννηση, που θα φέρει το τέλος της στέρησης και της ταλαιπωρίας και τέλος η κόκκινη, δουλεμένη με το χρώμα της έντασης, της συγκίνησης, της αγάπης, της ενότητας, και γιατί όχι του θυμού και της επανάστασης.

Και πάνω στις τρεις ταινίες, πατά η μία από τις δύο σπουδές του Χρήστου Ρουσέα, που φυλάσσονται στο αρχείο του Μουσείου Σολωμού και παρουσιάζει την παρέλαση των έφιππων αγωνιστών, την ώρα που διασχίζουν την Πλατεία Ρούγα.

Με γρήγορο σκιτσάρισμα ο Ρουσέας αποδίδει το θέμα της πομπής με τρόπο εντελώς ζωγραφικό. Χωρίς να υποκύψει στην υπερβολική αποτύπωση λεπτομερειών, καταφέρνει ν’ αποδώσει τη συνολική εντύπωση της στιγμής, αλλά και το μεγαλείο του θεάματος. Τα πρόσωπα χωρίς να είναι αναγνωρίσιμα, είναι αυθύπαρκτα. Οι λεπτομέρειες που λείπουν, σε συνδυασμό με ό,τι είναι ορατό, κάνουν παιχνίδι με το φως και έτσι το έργο κερδίζει σε εσωτερική ζωντάνια. Αισθανόμαστε σαν να ακούμε τις ζητωκραυγές και τα «ούρα» του πλήθους, το κοκκίνισμα των γυναικείων παριών στη θέαση των καβαλάρηδων και τη γιορτινή ατμόσφαιρα σε όλο της το μεγαλείο. Παρ’ ότι φτιαγμένο γρήγορα, το έργο του Ρουσέα, δεν έχει λάθη ούτε στην προοπτική ούτε στον βηματισμό των αλόγων, και μοιάζει σαν να βγαίνει από το παρελθόν της ιστορίας της γκιόστρας για να περπατήσει στο παρόν της φετινής γκιόστρας του 2011.

Και αυτή ακριβώς είναι η πρόταση της Μαρίας: μία πρόταση που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους: δηλαδή ότι τα προβλήματα του σήμερα μόνο μέσα από τη σωστή ερμηνεία της ιστορικής εμπειρίας μπορούν να βρουν τη λύση τους. Και αυτό όχι μόνο μέσα από περικοπές και αφαιμάξεις. Γίνεται και μέσα από το τραγούδι και το χορό, μέσα από την αισιόδοξη αντιμετώπιση της καθημερινής μας μιζέριας. Αυτό δηλαδή που εκφράζει το πνεύμα του Ζακυνθινού Καρναβαλιού.

Άντε, και του χρόνου μάσκαρες!

---------------------------------
1. Επτανησιακά Φύλλα, τόμος ΚΕ΄, 1-2, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2005, Διονύση Φλεμοτόμου: «Ετότες ιστορίστηκε ετούτη η ομιλία. Εικαστικά έργα του Κ. Πορφύρη για το Ζακυνθινό λαϊκό θέατρο».
2. Επτανησιακά Φύλλα, τόμος ΚΗ΄, 1-2, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2008, Κατερίνας Δεμέτη: «Σκέψεις γύρω από τη σύλληψη και την εκτέλεση της καλλιτεχνικής ιδέας με αφορμή τη δωρεά της Μαρίας Ρουσέα προς το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων».
3. Πρόκειται για τα σχολεία: 1ο Δημοτικό Σχολείο Καραμπίνειο, το 2ο Δημοτικό Σχολείο, το Δημοτικό Μουζακίου και το Πειραματικό Σχολείο Κάμπου.
Related Posts with Thumbnails