© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Μυροβόλα και μυροφόρες

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης

«Την Παναγιά να ευχαριστήσετε», μου απάντησε ο αρχοντάρης με το καθημερινό μαύρο στην ένδυση και το χαμόγελο της υποδοχής στο καλοσυνάτο αγιορείτικο πρόσωπό του, «δικό της είναι το περιβόλι»! Έτσι ταπεινά, με την αίσθηση της κοινωνίας και την ομορφιά της προσφοράς, μάς καλοδέχτηκε στο μοναστήρι με τη σμιλεμένη πέτρα και το ευωδιαστό λιβάνι ν' ανταμώνει τα μύρα της ανοιξιάτικης φύσης στα παραδεισένια μονοπάτια του Άθω.

Η Θαλασσομαχούσα των Στροφάδων
Μυριάδες φορές το «Χριστός Ανέστη» στις ποικίλες έντεχνες μορφές του στα ιερά και τα ψαλτήρια των εκκλησιών και στα χαρμόσυνα σήμαντρά του, στο χαιρετισμό των μοναχών και των προσκυνητών, μα και μες στη μεθυστική ευωδία των ανθέων που γεννοβολούσαν τη νέα ζωή. Ακόμα και στο τραγουδιστό κατρακύλισμα των χειμάρρων νόμιζες πως άκουγες την Είδηση, το κάλεσμα στην ανάσταση, καθώς έτρεχε ν΄ ανταμώσει το αλμυρό γαλάζιο και να θρέψει τη θαλασσινή ζωή, ν΄ αναγεννήσει τις αισθήσεις μας.

Από ένα τέτοιο περιβόλι της Παναγιάς θα πρέπει να μάζεψαν άνθη για το μύρο που θ΄ άλειφαν το σώμα του Χριστού μέσα στον τάφο οι μυροφόρες γυναίκες. Έπρεπε να τιμήσουν τη μνήμη του και να την κρατήσουν ζωντανή. Η ευοσμία του σώματος μετά θάνατον μακραίνει τη μνήμη του νεκρού, καθώς η διάχυτη λεπτότητα του αρώματος υπονοεί την εν είδει ψυχής πνευματική του παρουσία. Αιγύπτιοι, Εβραίοι, Έλληνες Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν πολύ τ' αρώματα στις τελετουργίες τους και όχι μόνο. Θυμίαζαν πάντα στα γεύματα, όπως θυμιάζει ακόμη ο ιερέας στο ναό. Ήταν μια προσφορά στη θεότητα και συγχρόνως ανάδειξη πνευματικής παρουσίας της μεταξύ των ανθρώπων.

«Προλαβούσαι τον όρθρον αι περί Μαριάμ, και ευρούσαι τον λίθον αποκυλισθέντα του μνήματος, ήκουον εκ του Αγγέλου. Τον εν φωτί αϊδίω υπάρχοντα, μετά νεκρών τι ζητείτε ως άνθρωπον; Βλέπετε τα εντάφια σπάργανα. Δράμετε και τω κόσμω κηρύξατε , ως ηγέρθη ο Κύριος, θανατώσας τον θάνατον, ότι υπάρχει Θεού Υιός, του σώζοντος το γένος των ανθρώπων»: Ακούγαμε γλυκόηχα από μελιστάλακτες καλογερίσιες χορδές τα βαθιά χαράματα, κάτω από το αρωματικό φως των κεριών.

Πολύ πρωί, με την ανατολή του ήλιου της επόμενης μέρας του Σαββάτου η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη κρατώντας αρώματα κατευθύνθηκαν στο μνήμα, για ν' αλείψουν το σώμα του Χριστού. Οι άνδρες σχεδίασαν και απόσωσαν τα πάθη, αλλά μόνο στις γυναίκες δόθηκε να γίνουν μάρτυρες της Ανάστασης εκείνο το πρωί. Βραβεύτηκαν για την τόλμη τους, την ώρα που ακόμη και οι μαθητές του έντρομοι από το φόβο των διωκτικών αρχών απείχαν από τα δύσκολα (ο Ιωάννης θέλει τις γυναίκες να στέκονται ακόμα και πλάι στο σταυρό!). Είναι και στη φύση των γυναικών, αυτές γεννούν κι ως εκ τούτου είναι σε θέση να δείξουν τη νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο. Αυτές γνωρίζουν από πίστη και αγάπη, ώστε να δουν την πραγματικότητα, η οποία ζητεί οφθαλμούς καρδιάς. Αυτές μπορούν ν΄ αντέξουν το φως του αγγέλου και ν΄ ακούσουν τα λόγια του: Μην τρομάζετε, ο εσταυρωμένος Ιησούς που ζητείτε αναστήθηκε, πέστε στους μαθητές Του ότι τους περιμένει στη Γαλιλαία…

Τις υμνεί πάντα, στα Κυριακάτικα Εωθινά της η Εκκλησία (στους ελληνικούς Όρθρους της), η δεύτερη μάλιστα εβδομάδα μετά τη Λαμπρή, η παλιά-βδομάδα κλείνει με την Κυριακή των Μυροφόρων. Τις έχει προσέξει όμως και ο λαός και τις συγκαταλέγει πάντα, πλάι στη θλιμμένη Παναγία, στους δεκαπεντασύλλαβους θρήνους του, για τη Δίκη και τη Σταύρωση του Χριστού:

«Η Μάρθα κι η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα
Και του Ιακώβου η αδελφή, οι τέσσαρες αντάμα,
Επήραν το στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι….»

Έτσι στρατί-στρατί μυροβολά τ΄ Αγιονόρος από μοναστήρι σε μοναστήρι. Πλακοστρωμένα μονοπάτια κρυμμένα στη μυρωδάτη βλάστηση, που σαν το επικαλυμαύκιο των μοναχών κρύβει το πρόσωπο του ήλιου, δρομοδείκτες ησυχαστηρίων ψυχικής γαλήνης, οσμές ευωδίας πνευματικής στους αδιάκοπους ύμνους της φύσης και των ανθρώπων συνθέτουν ένα ασυνήθιστο έως φανταστικό «κλίμα», ιδιαίτερα τώρα στη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού και της φύσης. Κι όμως, απούσες οι γυναίκες, η μεθυστική οσμή του άλλου φύλου! Διάλεξαν, ξεχώρισαν μόνο την Παναγιά και τής αφιέρωσαν τον τόπο και τη ζωή τους. Ζουν στο περιβόλι της και τρέφονται από τους καρπούς της, ρεαλιστικά και μεταφυσικά. Πόσο μεγάλη η τιμή! Εκατοντάδες άνδρες υμνούν μια γυναίκα αλλά εκδιώκουν, απαγορεύουν την παρουσία οποιασδήποτε άλλης ακόμα και στις μύχιες σκέψεις τους. Χίλια και πάνω είναι τα ονόματα της Παναγίας κι όλα σχεδόν τ' αγιορείτικα μοναστήρια και οι σκήτες είναι αφιερωμένα σε κάποια απ΄ αυτές. Πόση πίστη και πόσος αγώνας, για ν' αφιερωθείς ισόβια, ολόψυχα και ολοκληρωτικά, ποια θεϊκή έλξη οδηγεί σε τέτοια απόφαση και στάση ζωής!

Μυροβόλα θυμιάματα, μυροβόλα μονοπάτια, μυροφόρες σκέψεις, πόσο μπορούν ν΄ αλλάξουν τη στάση μας προς το καλύτερο και τολμηρότερο, προς τον εσωτερικό πλατυσμό της αγάπης. Ίσως με την εκδίωξη του φόβου σαν τις μυροφόρες γυναίκες, που μπαίνουν στον τάφο έχοντας στην ψυχή τους τον Ιησού, ανυπότακτες στη φθορά και στο θάνατο και ανοιχτές σε όλα τα όνειρα!

Ζάκυνθος, 4-5-2011
Related Posts with Thumbnails