© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

H αναβίωση μιας γιορτής και οι αγώνες (ή αγωνίες) του σήμερα

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ

Οι εκδηλώσεις της Γκιόστρας τ’ Άι-Γιωργιού, που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Κυριακή, 29 Απριλίου 2012, από την πάντα δραστήρια Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Giostra di Zante”, απέδειξαν για μια ακόμα φορά το πόσο οι κάτοικοι του νησιού μας, που κυριολεκτικά τις αγκάλιασαν, είναι δεμένοι με την ιστορία τους και την παράδοσή τους.
Το έθιμο αυτό, που ξεκίνησε από την ιστορική, όσο και αδικοχαμένη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Πετρούτσου και στην ουσία είναι μια προσπάθεια αναβίωσης των ιππικών αγώνων της Πλατείας Ρούγας, που κάποτε καταργήθηκαν, χωρίς να ξεχαστούν, έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη των παλιότερων Ζακυνθινών, οι οποίοι δεν το λησμόνησαν και χαίρονται που και πάλι επανήλθε στη ζωή τους.
Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή, που μπρος από το μικρό προσκυνητάρι, το οποίο βρίσκεται στη θέση περίπου της προσεισμικής εκκλησίας, ο παπά-Πέτρος, ο εφημέριος της περιοχής, ξαναέψαλε, όπως και τότε το απολυτίκιο του «Ελευθερωτή των αιχμαλώτων», μαζί με το εαρινό και παρηγορητικό «Χριστός ανέστη» και οι γείτονες και παλιοί αδελφοί του ναού παρακολούθησαν την τελετή, κρατώντας αναμμένα κεριά και με δακρυσμένα μάτια.
Πολλοί ήταν εκείνοι, που με πλησίασαν, σαν πρόεδρο του Σωματείου, αλλά και σαν άνθρωπο που ασχολείται με την ιστορία του τόπου μας και δείχνοντάς μου την φωτογραφία της εκκλησίας, που υπήρχε τυπωμένη στο δίπτυχο, το οποίο αναμνηστικά μοιράστηκε στους παρευρισκόμενους, μου έδειχναν πού περίπου ήταν το σπίτι τους και μου γνώριζαν λεπτομέρειες και περιγραφές.
Θυμάμαι, μάλιστα κάποιον, που μου είπε πως, σκάβοντας τα θεμέλια του νέου του σπιτιού, αλλά και αργότερα, όταν εκτελούσε διάφορες απαραίτητες και συμπληρωματικές εργασίες, παιδεύτηκε για να χώσει την μεγάλη φουντάνα, η οποία βρισκόταν στο περιβόλι της εκκλησίας και συχνά συναντούσε και κόκαλα των εκεί θαμμένων ενοριτών, μια και ως σχεδόν πρόσφατα στη Ζάκυνθο δεν υπήρχαν τα δύο νεκροταφεία, αλλά οι νεκροί ενταφιάζονταν στην ενοριακή τους εκκλησία.
Η γειτονιά άκουσε και πάλι εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ, της πρώτης Κυριακής μετά τη γιορτή του Μεγαλομάρτυρα, όπως και τότε γινόταν, τα ποδοβολητά των αλόγων και την αγωνία των αναβατών. Η μυρτιά ξαναμύρισε φρεσκοκομμένη στους ίδιους δρόμους και οι παλιοί «συναδελφοί», μαζί με τους καινούργιους γειτόνους, βγήκαν σε μπαλκόνια και παραθύρια, όχι για να δουν το κόνισμα, που φιλοξενείται πια στο νέο Άγιο Λάζαρο και δεν λιτανεύεται, αλλά να θαυμάσουν τα έφιππα παιδιά του νησιού μας και να διαπιστώσουν ελπιδοφόρα πως μπορεί τα δαχτυλίδια να χάθηκαν, αλλά έμειναν τα δάχτυλα, που θα ξαναφορέσουν καινούργια.
Εκείνο το βράδυ στην σημερινή οδό Κάλβου ξύπνησαν μνήμες και δόθηκαν υποσχέσεις για συνέχεια. Ο αξέχαστος Κονίδης Πορφύρης, στο βιβλίο του «Ο Αγέλαστος», που δεν είναι τίποτα άλλο από μια μυθιστορηματική βιογραφία του δημιουργού των «Ωδών», τοποθετεί τον μικρό ποιητή να πηγαίνει στον Άι – Γιώργη, για να δει την Γκιόστρα, όπως ο ίδιος γράφει. Σίγουρα δεν στηρίζεται σε ιστορική μαρτυρία, αλλά δημιουργεί την σκηνή του «ποιητική αδεία». Αν υπάρχουν ψυχές, σίγουρα χάρηκε εκείνο το βράδυ αυτή του ποιητή και πιο πολύ ευφράνθηκε που οι συμπατριώτες του έστησαν αυτή τη μικρή γιορτή στο δρόμο, που έχει τ’ όνομά του, γιατί αληθινά τον δικαίωσαν σαν «Φιλόπατρι».
Μα και τα όσα ακολούθησαν στην πλατεία του άλλου ομότεχνου και εθνικού τεχνίτη του στίχου, του Διονυσίου Σολωμού, ήταν μια υπόσχεση πως το νησί μας σιγά-σιγά ξαναθυμάται την ιστορία του και ξαναγυρίζει στις μνήμες του, δημιουργώντας και μη αντιγράφοντας. Πολλοί ήταν εκείνοι που θαύμασαν το θέαμα, χειροκρότησαν τους ιππείς και έδειξαν την αγάπη τους για το άλογο, το οποίο ήταν από πολύ παλιά το πιο φιλικό ζώο του ανθρώπου.
Και η Γκιόστρα τ’ Άι-Γιωργιού, όπως και η άλλη, η μεγάλη, αυτή που από φέτος θα πραγματοποιείται το εορταστικό τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, έχει γίνει πια θεσμός και έχει επανέρθει στην επικαιρότητα.
Όπως και άλλες φορές έχω τονίσει η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Giostra di Zante” δεν προσπαθεί ν’ αναβιώσει –κάτι τέτοιο περιέχει θάνατο– αλλά να προσαρμόσει το παρελθόν και την ιστορία του στο σήμερα.
Η Γκιόστρα τ’ Άι-Γιωργιού έγινε μ’ επιτυχία για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και πρέπει να συνεχιστεί και να έχει διάρκεια. Οι δρόμοι, οι πλατείες και οι γειτονιές γέμισαν κόσμο και οι πρώτοι επισκέπτες μας είχαν κάτι να δουν, εκτός από τον ήλιο και τη θάλασσά μας.
Θυμάμαι το απόγευμα του Σαββάτου, όταν βρισκόμουν στην πλατεία για την προετοιμασία της γιορτής. Κάποια ελληνική οικογένεια τουριστών, μάλλον συνοδοί σχολείων, που τότε βρίσκονταν στο νησί μας, στάθηκε μπρος στο διαφημιστικό πανό, που υπήρχε κρεμασμένο από ένα φωτιστικό και σχολίασε:
- Α! αυτοί εδώ έχουν ιστορία!
Τα σχόλια περιττεύουν. Ας ερμηνεύσουν αυτό που συνέβη όσοι κρατούν στα χέρια τους την τύχη του τόπου μας. Λόγω της παράδοσής μας και μόνο μας αξίζει κάτι καλύτερο.
Ας το στηρίξουμε!

Related Posts with Thumbnails