Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
Στρατός εδώ
στρατός κι εκεί
Σύρματα ηλεκτροφόρα
Απομεινάρια συσσιτίου
Εγκαταλελειμμένα πέδιλα και πουκάμισα
Απόσταγμα πόνου
Τουφεκισμένα πάθη
Αιμοσταγή πρόσωπα
χρονιαίο ανίατο μίσος
Πατρίδα σε αεροστεγή συσκευασία.
ΜΙΑ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ
Μια πεταλίδα
αποκόλλησα
σφηνώθηκε στα δάχτυλά μου
Μια μαργαρίτα
έκοψα
μάτωσε η παλάμη μου
Μια ηλιαχτίδα
κοίταξα
κάηκε η ματιά μου
Μια μαριονέτα
αντίκρισα
πάγωσε το αίμα μου
Δεκάδες νήματα μιας αργυρώνητης εξουσίας
κινούν το είναι μου
Θα λευτερωθώ
θέλω το είδωλο μου
ελεύθερο να το θωρώ
ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ
ΠΟΣΟ Σ’ ΑΓΑΠΩ
Ήθελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ
Αλλά δε μ’ άφησε ο εγωισμός
ήθελα να σ’ αγγίζω τρυφερά
αλλά μ’ αρνιόσουνα
- σ’ αρνιόμουνα πικρά
ήθελα να ‘σουνα πάντοτε κοντά
αλλά με
μάτια και στόμα σφαλιστά
ήθελα να ‘σαι η μούσα η δικιά μου
αλλά όλο
πέταγες
έφευγες
μακριά μου
Ήθελα να
σου δώσω τους αιθέρες και τη συννεφιά
αλλά
βροχή τα κλάματα σου αυλακωτά
Ναι, ήθελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ
Αλλά δε
μ’ άφησε ο εγωισμός
Σε βασάνισα
όπως ο μαΐστρος
ξεφυτρώνει τη φυτειά
Σε πόνεσα
όπως ο
θάνατος ξεκάνει τη καρδιά
Σ’ εγκατέλειψα
όπως ο
δειλός στρέφεται σε σχέδια προδοτικά
Σε έκαψα
όπως η
πυρκαγιά καίει τα δεντρικά
Σ’ έδιωξα
Σε πέταξα
Σ’ έλιωσα
σα να
‘σουνα εσύ ο άτακτος υιός
κι όχι
ΕΓΩ
Μα ναι ,ήθελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ
Αλλά δε
μ’ άφησε ο εγωισμός
Και τώρα που είσαι σε άλλου την αγκαλιά
Κι εγώ
ένας αοιδός στης τρέλας την λησμονιά
τώρα με
μια κελαηδισιά θα σου το πω το Σ’ ΑΓΑΠΩ
Ναι… τώρα που δεν υπάρχει εγωισμός
Γιατί
είμαι ένας νεκρός κορυδαλλός
ΕΥΔΟΚΙΑ
Μικρή χρυσαλίδα του δημιουργού
Φτερούγισμα τ’ αγέρα και της ροής
Ανάστεμα
ψυχών
μυστικών βουητών
υπόγειων βρυχηθμών
Χαμόγελα
και μάτια τ’
ουρανού
Σπίθα τ’ αμονιού
φωτεινή
Ευδοκία βασίλισσα ζωής
Η ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ
Ήρεμή
μου ηρεμία με ηρεμείς
Άστρο κοντινού γαλαξία με φωτίζεις
Διπλό
ουράνιο τόξο με γαληνεύεις
Αγάπη μου πόσο σ’ αγαπώ