© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Γιὰ σαρανταεφτὰ χρόνια ἡ Μνήμη αὐτὴ τὴ μέρα στέκει σιωπηλὴ καὶ μὲ φαρμακωμένη νοσταλγία ξαναγυρίζει στὴ Μ. Τρίτη τοῦ 1969, ὅταν ἦρθε ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ τὸ μήνυμα ὅτι ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν ὁ Πατέρας.
Ἔτσι, κάθε χρόνο οἱ μέρες, ἕξη καὶ ἑφτὰ τοῦ Ἀπριλίου, εἶναι μέρες ἱεροῦ Μνημοσύνου γιὰ τὴν ψυχή του καὶ συνάμα μιὰ ἐπιστροφή. Ἐπιστροφὴ σὲ κάτι ποὺ βιώνει ἕνας ἔφηβος, ὅταν ξαφνικὰ χάνεται ἡ ἰσορροπία μέσα στὴν οἰκογένεια: Δηλαδὴ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δυὸ γονιοὺς νὰ ἐγκαταλείπει τὰ πάντα καὶ νὰ ἀναχωρεῖ ἀπὸ τὸν κόσμο ἐτοῦτο δίχως ἐπιστροφή. Καὶ τὸ μόνο ποὺ ν᾿ ἀπομένει μέσα στὸ μισοφωτισμένο τὸ σπίτι νὰ εἶναι ὁ ἴσκιος του.
Γιατί, ναί μὲν ἀπουσίαζε στὴν Ἀμερική, ὅπου κι ἐργαζόταν - ἐπειδὴ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐπιβιώσει κάποιος φτωχὸς στὸ μικρὸ ἀγροτικὸ χωριό- ὡστόσο ὑπῆρχε πάντα ἡ προσδοκία τῆς ἐπιστροφῆς, τὸ ξαναγέμισμα τοῦ ἄδειου του τόπου δίπλα στὸ τζάκι καὶ ἡ παρουσία του, ζωντανὴ παρουσία μέσα στὸ σπίτι. Μὲ τὸ θάνατο, λοιπόν, τῶν προσφιλῶν μας προσώπων ὅλ᾿ αὐτὰ χάνονται, ἀνατρέπονται οἱ ἰσορροπίες, ἀπομένει ἄδειος γιὰ πάντα ὁ τόπος ποὺ συνήθιζαν νὰ κάθονται καὶ νὰ ξαποσταίνουν κι ὅλα μέσα στὸ σπίτι νὰ παίρνουν μιὰ διαφορετικὴ τροπή.
Δὲ λησμονιέται, βλέπεις, τὸ πρῶτο μελαγχολικὸ ἀπόβραδο ὅταν ὅλοι ἔχουν φύγει κι ἀπομένει ἄδειο τὸ σπίτι καὶ πένθιμο, κι ἄς κλαδώνει ἔξω τὸν τόπο ἡ ἄνοιξη κι ἡ πασχαλινὴ εὐφροσύνη ποὺ ἔρχεται. Μήτε λησμονιέται τὸ πονεμένο βλέμμα τῆς Μάνας, ποὺ δὲ χάρηκε στὴ ζωή της, ἀφοῦ σχεδὸν ὅλα τὰ χρόνια ὁ ἄντρας της ἀπουσίαζε στὴν ξένη. Βλέμμα φορτισμένο ἀπὸ ὀδύνη ἀβασταχτη, γιατὶ στὰ πενηντα δυὸ ποὺ ἔφυγε ὁ Πατέρας πόσα προλάβανε νὰ ζήσουν κι οἱ δυό;
Ἔτσι σήμερα, ξαναγυρίζω στὴ Μ. Τρίτη τοῦ 1969 καὶ ξαναζῶ στιγμὲς κορυφαῖες στοῦ βίου, ἀλλὰ καὶ πασχίζω, γι᾿ ἄλλη μιὰ φορὰ νὰ συλλαβίσω λίγες λέξεις εὐγνωμοσύνης, σεβασμοῦ καὶ συγκίνησης στὰ δυὸ πρόσωπα τῶν γονιῶν, τελώντας ἔτσι τὸ καθιεωμένο τους κοινὸ Μνήμόσυνο. Εἰς τιμὴν καὶ μνήμην, ἀλλὰ καὶ ὡς προσευχητάριο ταπεινό, γιὰ νἄναι ἀναπαμένες οἱ ψυχές τους .
6/7 Ἀπριλίου 2016

Related Posts with Thumbnails