(Στοχασμοὶ ἑνὸς ἁπλοῦ ἐπαρχιώτη ἐφημερίου)
Εἶναι ἀλήθεια, πὼς μέσα στὸν χῶρο καὶ τὸν πάντιμο χορὸς τῆς Ἱερωσύνης, ποὺ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ δεχόμαστε, πολλὰ εἶναι ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα συγκινοῦν καὶ ἀγγίζουν τὰ βαθύτερα μέρη τῆς ψυχῆς. Πολλὰ καὶ ποικίλα. Τὰ ὁποῖα καὶ δὲν προσμετροῦνται, ὡστόσο, κάποι’ ἀπὸ αὐτὰ γίνονται βιώματα καὶ κατασκηνώνουν μιὰ γιὰ πάντα στὶς πλέον καλλιεργημένες περιοχὲς τοῦ εἶναι μας. Κι εἶναι ὅλ’ αὐτὰ τὰ δῶρα, ποὺ ἀναμφίβολα μᾶς προσφέρει ὁ Θεός, καθὼς Τὸν δοξολογοῦμε, τὸν ἱκετεύουμε, τὸν ἀναζητοῦμε μέσω τῶν Μυστηρίων Του, μέσω τῶς προσευχῶν μας, μέσω τοῦ μεγίστου καὶ λαμπροτέρου δωρήματος ποὺ μᾶς πρόσφερε: Ἐκεῖνο, δηλαδή, τῆς Θείας Λειτουργίας, ποὺ ὑψώνει τὴν ψυχή μας στὸν Οὐρανὸ καὶ στέλνει τὴν οὐράνια θαλπωρή Του σιμά μας.