ἤ ἀνακαλώντας Μνῆμες δοξασμένες τοῦ χτές, τῆς «Ναυτικῆς νήσου Σκοπέλου»
Εἶν’ ἀλήθεια, ὅτι καιρὸ πολὺ ἔχω νὰ δῶ τὸ χαριτωμένο τρεχαντηράκι, τὸ γνωστό μας «Θαλασσοπούλι», τὸ στολισμένο μὲ τὸ περίεργο ντύσιμό του, νὰ σεργιανίζει μὲ φουσκωμένα τὰ πολύχρωμα πανιά του μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὸ λιμάνι τῆς Χώρας. Καλοτάξιδο, περιποιημένο καὶ μὲ τὴ λεβεντιά του καμαρωτὴ μᾶς θύμιζε -τουλάχιστον ἐμᾶς τοὺς νοσταλγοὺς τῆς παλιᾶς ναυτικῆς ἱστορίας τοῦ νησιοῦ μας- δόξες παλιές. Δόξες ἀτίμητες καὶ ξεχωριστὲς, καθὼς ἡ μνήμη φτερούγιζε κι ἔφτανε στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, τὰ «πρὶν τὸν ἀτμό», ὅταν τὰ περήφανα σκοπελίτικα καράβια, οἱ γολέτες, δηλαδή, τὰ μπρίκια, οἱ μαρτιγάνες κ. ἄ. ἀκόμα, ἄφηναν τὰ νερά μας νὰ πᾶνε μακρυά, ἴσαμε τὸ Μισίρι (Αἴγυπτο), τὴ Βενετιά, τὸ Ταϊγάνι (Ρωσία), τὴν Πόλη κ. ἀ.
