Μνήμη εὐλαβικὴ Εὐαγγέλου Ἀρχιερέως ( Γαλάνη) Μητροπολίτου Πέργης γενομένου
Ἀνοίγω καὶ σήμερα, μέρα πανίερος καὶ πάντιμος ποὺ ξημερώνει, «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,-διαβάζουμε στὶς ἐκκλησιές μας- Σαββάτῳ τῆς πέμπτης Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, ἑορτάζομεν τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας» ἀνοίγω, λέω, τὸ θαυμάσιο καὶ κατὰ πάντα λυρικώτατο πόνημα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πέργης κυροῦ Εὐαγγέλου «Ἐκ Φαναρίου Α΄», [Ἀθῆναι 1968] καὶ μὲ ἱερὸ δέος, ἀλλὰ καὶ φανερὴ συγκίνηση στέκομαι στὸ γραφτό Του «Βραδυὰ Ἀκαθίστου» (σελ. 62-68). Ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ἁγιασμένο γραφτό, ἄλλωστε, εἶναι κι ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἑορτίου κειμένου.
Τὸ κείμενο αὐτὸ εἶναι, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεάς μᾶς πληροφορεῖ, ὁμιλία του στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναό, τὴ βραδυὰ ποὺ ψάλλονταν ὁ Ακάθιστος Ὕμνος, ἐπὶ Πατριαρχείας Ἀθηναγόρου τοῦ Α΄, τοῦ ὁποίου τότε, ὁ Ἅγιος Πέργης ἦταν Μέγας Ἀρχιδιάκονος τῶν Πατριαρχείων.
Μὲ τὸ γωστό του, λοιπόν, λυρικὸ ὕφος καὶ τὴν εὐπρέπεια ποὺ στολίζει τὸν μοναδικό του λόγου ποὺ διέκρινε ὅλα τὰ κείμενα τοῦ ἀειμνήστου λογίου Ἱεράρχου, ὁ τότε Μ. Ἀρχιδιάκονος ξετύλξε τὸ εἰλητάριο τῆς φωτισμένης ψυχῆς του καὶ εἶπε: «Ἀπὸ ἀποκάλυψι σὲ ἀποκάλυψι μᾶς μεταφέρει ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ ἡ μία πιὸ θαυμαστὴ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ψυχή μου, ἀνάστα νὰ συλλάβης ἀπὸ τοὺς Χαιρετισμούς τὴ Βαγιανὴ ἡμέρα. Εἶναι ἡ Πύλη, ποὺ ἐξωραΐζεται μὲ τὴν ἀγαπη τῶν ἀνθρώπων καὶ βγάζει στὸν ἀνεωγμένο τάφο τοῦ Κυρίου. Ἔλα νὰ συμμετάσχης στὸ δεῖπνο, ὅπου μὲ τὸ Πνεῦμα τῆς Νηστείας τρέφεται ὁ Πασχαλινὸς Ἀμνός....Ψυχή μου, ἀνάστα νὰ ξεδιαλύνης αὐτὸ τὸ μυστήριο Στοὺς <πτωχοὺς τῷ πνεύματι ἀνήκει ἡ βασιλέια τῶν οὐρανῶν>. Ἔλα μὲ καρδιὰ μικροῦ παιδιοῦ στὴν ἄχραντη βραδυὰ τῶν Χαιρετισμῶν, καὶ ἀγρύπνησε στὴν Βηθανία, στὴ Γαλιλαίια, στὴν Ἰερουσαλήμ, <ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός> ... Γιὰ ποῦ ὑψώνεται ἀπόψε ἡ καρδιά μας; Τί πιοτὸ μᾶς ἐκέρασε ὁ Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος καὶ μᾶς ἔκαμε ἀκροστιχίδα στὸν Κανόνα του; Κερδίζουμε τὴν ψυχή μας μέσα στὴν κάθαρσι ἀπὸ τὸ ἁγίασμα τῆς Μεγαλόχαρης. Ἐκεῖ, στὴν πηγὴ τῆς Βλαχέρνας μᾶς σέρνει ἀπόψε ὁ Πατριάρχης, νὰ μᾶς μιλήση γιὰ τὸ θαῦμα τὸ συνεχιζόμενο, τὴν ἀδιάκοπη προστασία, τὴν συνεχῆ ἐπαγρύπνησι τῆς Πολιούχου. Δέστε πὼς σᾶς κοιτάζει ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσι Της ἡ Παναγία!... Καὶ τί σᾶς λέγει!...»
Ναί, ὄντως μᾶς λέει πολλά. Πάρα πολλά, ποὺ γιὰ νὰ τ’ ἀφουγκραστοῦμε πρέπει νὰ σκύψουμε, νὰ ταπεινωθοῦμε ὅπως Ἐκέινη, νὰ νοιώσουμε στὸ Μυστήριο τῆς σιωπῆς ακαὶ τῆς προσευχῆς πὼς ἡ Παναγιά μας εἶναι, καὶ θὰ παραμείνει νὰ εἶναι «τὸ φυλακτήριον πάντων καὶ χαράκωμα, καὶ κραταίωμα, καὶ ἱερὸν καταφύγιον». Ἤ, γιὰ νὰ κλείσω μὲ τὰ στοργικὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ Πολίτη Ἱεράρχου, «Ἀπὸ παντοῦ Ἐσὺ μᾶς κοιτάζεις». Καὶ, μήπως ἔτσι δὲν εἶναι;
Σκόπελος, Παρασκευή, 3 Ἀπριλίου 2020 π. κ. ν. κ.
