© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

JULIAN RACHLINΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ | MOZART MENDELSSOHN ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

Έναν μεγάλο βιολονίστα, τον Λιθουανό Julian Rachline, γεννημένο το 1974, παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε ένα άκρως απαιτητικό και εντυπωσιακό πρόγραμμα, με την Αγγλική Ορχήστρα Δωματίου, που οι ερμηνείες της αγγίζουν την τελειότητα. Ο Rachline, με μια λαμπερή καριέρα ανά τον κόσμο, έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους μαέστρους της Ευρώπης και της Αμερικής. Το 1988 κερδίζει τον τίτλο του «Eurovision Yang Musician of the Year» και καλείται να παίξει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου υπό τον Lorin Maazel. Καλείται επίσης από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης υπό τον Ricardo Muti, και είναι ο νεότερος βιολονίστας που συμπράττει, ως παιδί θαύμα, με αυτή την Ορχήστρα. Ο Rachline παίζει, εξίσου, θαυμάσια Βιόλα, και, ως αρχιμουσικός διευθύνει, εδώ και δώδεκα χρόνια, το Φεστιβάλ Julian Rachline and friend που εδρεύει στο Ντουμπρόβνικ. Η συναυλία ξεκίνησε με την αριστουργηματική Εισαγωγή από την Όπερα του Mozart, «Οι γάμοι του Φίγκαρο», με τον Βιολονίστα στο πόντιουμ, σε μια ερμηνεία σπάνιας καθαρότητας και ρυθμικής ακρίβειας που ανέδειξε το λαμπερό, ανεξάρτητο, μοτσάρτειο πνεύμα, την ευφυΐα, τη χάρη και την αίσθηση των κωμικών καταστάσεων, αποτυπωμένων ανάγλυφα στη σύνθεση.
Στη συνέχεια, ένα από τα πιο δημοφιλή ρομαντικά κοντσέρτα όλων των εποχών, το Κονσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα σε μι ελάσσονα έργο 64, του Felix Mendelssohn Barhtoldy [1809-1847], πλούσιο σε περιεχόμενο, καθήλωσε το κοινό, με τον Rachline σε μια εντυπωσιακή ερμηνεία, να διευθύνει και την ορχήστρα. Ο Mendelssohn, γόνος διακεκριμένων Εβραίων τραπεζιτών, εγγονός του φιλοσόφου του Διαφωτισμού Moses Mendelssohn, έλαβε άριστη παιδεία. Παιδί θαύμα συνδέθηκε από τα εννιά του χρόνια με το μεγάλο Γερμανό ποιητή και φιλόσοφο Goethe. Πολυσχιδής προσωπικότητα, ουμανιστής, άριστος πιανίστας, μαέστρος, οργανίστας, συνθέτης, βαθύς γνώστης της λογοτεχνίας, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ποίηση και τη φιλοσοφία, ζωγράφος και σπουδαίος ερευνητής. Ήταν αυτός που βυθίστηκε στον κρυφό πυρήνα του αριστουργηματικού Ορατορίου του Bach, τα Κατά Ματθαίον Πάθη, το έφερε στο φως, 79 χρόνια μετά το θάνατό του μεγάλου Κάντορα και το παρουσίασε δύο φορές, στις 11 και 21 Μαρτίου του 1829 στο Βερολίνο, χρησιμοποιώντας χορωδία τετρακοσίων ατόμων και μεγάλη ορχήστρα.
Το Κοντσέρτο για βιολί το ολοκλήρωσε ο Mendelssohn, τον Σεπτέμβρη του 1844, με τις συμβουλές, στα θέματα τεχνικής του βιολιού, του φίλου του Ferdinand David, σπουδαίου βιολονίστα της εποχής και Concertmaster της Ορχήστρας Gewandhaus της Λειψίας, ο οποίος και το ερμήνευσε στις 15 Μαρτίου του 1845. Θεωρείται το σημαντικότερο κοντσέρτο, μετά από το μοναδικό Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε ρε μείζονα έργο 61 του Beethoven, γραμμένο το 1806, που παρέμεινε κι αυτό στην αφάνεια ως το 1844, όταν ο Mendelssohn, το διηύθυνε σε μια θριαμβευτική συναυλία, με σολίστ του βιολιού τον δεκατετράχρονο τότε Josef Joachim και έκτοτε είναι σημείο αναφοράς. Πολλές είναι οι καινοτομίες του Mendelssohn, όπως, η είσοδος του βιολιού από την αρχή, η αναγγελία του πρώτου θέματος της σύνθεσης από τον σολίστ και στη συνέχεια από την Ορχήστρα, η εκτέλεση των τριών μερών του έργου χωρίς τη μεσολάβηση παύσης. Στο κυρίως θέμα, ο βιολονίστας, σε μία συγκλονιστική, ελεγειακή ερμηνεία, πέρα από τη διάνοια, ανέσυρε μνήμες μπετοβενικές, παραπέμποντας στις απαρχές της έμπνευσης. Ο διάλογος του βιολιού με τα ξύλινα πνευστά της ορχήστρας, φάνταζε ονειρικός, ενώ οι συγχορδίες προσέδιδαν δραματικότητα στη σύνθεση με αποκορύφωμα την δεξιοτεχνική Cadenza. Ο λυρισμός, οι εκφράσεις αγωνίας, αλλά και η βαθιά αίσθηση στοχαστικής γαλήνης, βύθισαν τον ακροατή σε περισυλλογή, η οποία εντάθηκε από το μεγαλειώδες εμβατήριο, ερμηνευμένο εξαίσια, από τον δεινό δεξιοτέχνη με το μαγικό του Stradivari τού 1704 και την ασύγκριτη Αγγλική Ορχήστρα δωματίου, ενώ στην coda ανεδείχθησαν μέσα από τη φωτεινότητα του παιξίματος όλες οι σημαίνουσες αντιθέσεις της σύνθεσης.
Κατά την περιήγησή του στην Ευρώπη, από το 1829 ώς το 1831, ο Mendelssohn εμπνεύστηκε τη Συμφωνία αρ. 4, έργο 90, «Ιταλική», την Τρίτη, τη Σκωτική, και την εισαγωγή, The Hebrides. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία εμπνέεται και σχεδιάζει τα πρώτα μέρη της Τετάρτης Συμφωνίας, την οποία θα ολοκληρώσει στο Βερολίνο στις 13 Μαρτίου του 1833. Η πρεμιέρα του έργου έγινε δύο μήνες αργότερα, στις 13 Μαΐου στο Λονδίνο υπό την μπαγκέτα του συνθέτη. Η τεράστια επιτυχία αυτής της συμφωνίας και η μεγάλη δημοτικότητα του Mendelssohn επηρέασαν τα μουσικά δρώμενα της Αγγλίας. Ο ίδιος όμως δεν ήταν ικανοποιημένος και αναθεώρησε το έργο του το 1834. Δημοσιεύτηκε τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του, το 1851 για τούτο και έχει τον αριθμό 4, ενώ στην πραγματικότητα είναι η Τρίτη Συμφωνία του.

Το άνοιγμα της σύνθεσης με τα εκπληκτικά Κόρνα, δίδει και το στίγμα της ερμηνείας του βιρτουόζου Αρχιμουσικού και των επίσης βιρτουόζων μελών της Αγγλικής Ορχήστρας Δωματίου. Με έξοχο Tempo, ενάργεια, ακρίβεια και με διαφαινόμενη λατρεία στη μουσική, αφηγούνται την υπέρτατη χαρά της ζωής, όπως ο συνθέτης τη συνέλαβε, για να ακολουθήσει το θρησκευτικό συναίσθημα που ο ίδιος βίωσε στη Νάπολη. Εμφανής η αντίθεση του φωτεινού πορτραίτου, με το σκοτεινό και ομιχλώδες της Σκωτικής Συμφωνίας, όπως αποδόθηκε από την ωραία ερμηνεία. Στο μενουέτο, τα Γαλλικά Κόρνα παρουσιάζουν ένα τρίο, ενώ στο φινάλε ακούστηκε, σαν θαύμα, ο ενσωματωμένος Ρωμαϊκός χορός Saltarello και η Ναπολιτάνικη Tarantella, με τα έντονα χρώματα και την ατμόσφαιρα της Ιταλίας. Το πηγαίο απαστράπτον πνεύμα του Νότου, βρήκε τους ιδανικούς ερμηνευτές του.
Οι εξαίσιες ερμηνείες των έργων από τον Julian Rachlin και την Αγγλική Ορχήστρα Δωματίου, ανέδειξαν την αρχιτεκτονική δομή, τον τρόπο ανάπτυξης των ρομαντικών και λυρικών στοιχείων, με αποκορύφωμα την έκφραση της εσωτερικότητας και τη διάχυτη ποιητικότητα που τους δίδουν μία ξέχωρη θέση στην αιωνιότητα!
Ας επισημάνουμε εδώ, ότι κάτι κοινό συνδέει τους δύο μεγάλους συνθέτες με τον ερμηνευτή τους, το «παιδί θαύμα» που κρύβουν και οι τρεις μέσα τους. 
Related Posts with Thumbnails