Της Κατερίνας Δεμέτη
Δεν είναι υποχρεωτική η άγρα ειδήσεων για τη σύνταξη του εβδομαδιαίου άρθρου μας από την πανελλήνια και τη διεθνή βιβλιογραφία, ούτε κατ’ ανάγκη η αποδελτίωση εξειδικευμένων βιβλίων και περιοδικών.
Η είδηση μπορεί να προκύψει και μέσα από μια σχολική τσάντα, με τη μορφή μιας ανακοίνωσης, που τα παιδιά μας μάς έφεραν σπίτι, και που από μόνη της έχει τη δυναμική να δημιουργήσει πολλές ευχάριστες σκέψεις για τον τρόπο που η πολιτιστική πολιτική του Δήμου μας, καλλιεργεί ευαισθησίες και ασκεί τα παιδιά μας σε ουσιαστικές διαδικασίες πολιτιστικής εμπειρίας.
Ο λόγος για την ανακοίνωση που υπογράφει ο Αντιδήμαρχος Ζακυνθίων Διονύσιος Α. Λαδικός, και που αναφέρει:
Αγαπητοί γονείς και αγαπητά παιδιά,
Στα πλαίσια της λειτουργίας Παιδικής Βιβλιοθήκης στον ισόγειο χώρο του Μουσείου Γρηγορίου Ξενόπουλου και της ανάπτυξης του εθελοντικού πνεύματος, θα θέλαμε να βοηθήσετε τον εμπλουτισμό της Βιβλιοθήκης με βιβλία που ήδη έχετε διαβάσει και να γίνετε έτσι δωρητές της Βιβλιοθήκης.
Με αυτήν την εθελοντική πράξη δίνετε μια «δεύτερη ζωή» στα βιβλία σας και την ευκαιρία να αναπτυχθούν η φιλομάθεια και η βιβλιοφιλία.
Τα προσφερόμενα βιβλία θα τα μαζέψει συνεργείο του Δήμου Ζακυνθίων, την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011.
Πιστεύοντας στην δύναμη της συνεργασίας και της αλληλοβοήθειας.
Ο Αντιδήμαρχος Δ.Ε. Ζακυνθίων
Και φυσικά θα με ρωτήσετε γιατί η τόση χαρά μου. Μα η απάντηση είναι πολύ απλή: Γιατί δεκατρία χρόνια μετά την ίδρυσή του και εξήντα χρόνια από το θάνατο του Ξενόπουλου, στη μνήμη του οποίου χτίστηκε το μοναδικό δημοτικό μουσείο της πόλης μας, παρέμενε ερμητικά κλειστό, σε πείσμα των ανθρώπων που μόχθησαν γι’ αυτό, εδώ και χρόνια και αποδείκνυε περίτρανα ότι και πολιτική βούληση χρειάζεται, αλλά και συντονισμένη αγάπη ανθρώπων και φορέων, που θ’ αφήσουν πίσω τους μικροπολιτικές και θα το αγκαλιάσουν.
Και παρέμενε κλειστό, παρ’ όλο που η αρχειοθέτηση, η καταγραφή και η τακτοποίηση επιστολών, βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων του προσωπικού αρχείου του Ξενόπουλου και μελών της οικογένειάς του και η καταγραφή των προσωπικών αντικειμένων και επίπλων, είχαν ολοκληρωθεί από τον Αύγουστο του 2000.
Και αυτή η μικρή ανακοίνωση, η βγαλμένη από τη σχολική τσάντα, αυτό με έκανε να ξαναθυμηθώ. Την αγάπη, που πρέπει να μπολιάσουμε τα παιδιά μας, για κάθε τι που έχει σχέση με την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας. Θυμήθηκα διαβάζοντάς τη άθελά μου εκείνη τη μέρα, που βρήκα τα παιδιά της γειτονιάς να ποτίζουν τα λουλούδια της αυλής και να σκουπίζουν τα πεσμένα φύλλα, που με περισσή φροντίδα φύτεψαν η Μαρία Φιορεντίνου, ο Διονύσης Συνετός και η Κούλα Καρυδάκη.
Και ήρθε στη μνήμη μου το απόσπασμα από την Αυτοβιογραφία του Ξενόπουλου, που έγραφε για τα παιχνίδια που έκανε στο περιβόλι του με τα άνθη της βαγιάς: «Κι’ η βαγιά επίσης ήταν πολύ ψηλή. Άπλωνε ελεύθερα τα πελώρια σπαθόφυλλα κλαδιά της κι ήταν φουντωτή εκεί -πάνω σαν ομπρέλα. Ήξερα πως η βαγιά κάνει τους χουρμάδες που τρώγαμε ξερούς, κι όταν ρωτούσα γιατί δεν έκανε κι η δική μας φρέσκους, μου απαντούσαν πως ο ήλιος μας δεν ήταν τόσο ζεστός ώστε να δένουν τα άνθη της. Και μου φαινόταν παράξενο. Πιο ζεστό ήλιο ήθελε η κυρά βαγιά απ’ αυτόν που μας έψηνε τα καλοκαίρια κι ωρίμαζε τόσα και τόσα φρούτα στο περιβόλι μας; Ωστόσο άνθη έκανε αμέτρητα. Κι είχα μεγάλη χαρά να βλέπω τις μακρουλές εκείνες ιδιόρρυθμες θήκες τους, που έμοιαζαν ξύλινες τορνευτές, ν’ ανοίγουν σιγά–σιγά, να προβάλλει από μέσα το κλαρί με τ΄ άσπρα ανθάκια, κι έπειτα να στρώνεται το χώμα, γύρω στη ρίζα της βαγιάς, από ένα πλήθος χαριτωμένα αστρουλάκια, στερεά σαν κοκάλινα, με τρυπίτσα στη μέση, που τα έπαιζα για μέρες».
Και είπα μέσα μου ότι το σπίτι αυτό πρέπει να λειτουργήσει. Και το υλικό του πρέπει να βγει προς τα έξω, όχι μόνο γιατί το αδημοσίευτο υλικό είναι επιστημονικά άχρηστο, όχι για να το δει και να το γνωρίσει ο επισκέπτης του Μουσείου, αλλά γιατί μπορεί με τον καλύτερο τρόπο να υψώσει ένα φράγμα. Μπορεί «το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς να γιόμισε άνθη», αλλά το χάσμα που συντελείται καθημερινά από την απώλεια της μνήμης μας, είναι ένα χάσμα που δύσκολα γεφυρώνεται αν δε βιαστούμε όλοι.
Έτσι κάθε φορά που έρχεται στα χέρια μου κάτι σχετικό με την πολυαναμενόμενη επαναλειτουργία του, η χαρά μου είναι μεγάλη, ξέροντας ότι τα περισσότερα πράγματα εδώ στο νησί μας στηρίζονται στη μνήμη. Ίσως πάλι γιατί σκέφτομαι ότι πραγματικά θα 'θελα να ξαναγίνει αυτό το κτίριο στον πεζόδρομο της οδού Γαΐτα το «Σπίτι του Ξενόπουλου» και ο μόνος τρόπος για να γίνει είναι να δοθεί η πρωτοβουλία στη νέα γενιά.
Γι’ αυτό, την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011, πρέπει όλοι να ενισχύσουμε την προσπάθεια που ο Δήμος Ζακυνθίων κάνει και να εξηγήσουμε στα παιδιά μας για ποιο σκοπό τα ξαναδιαβασμένα βιβλία, που θα βάλουμε στη σάκα τους, θα διατεθούν. Είναι για το Μουσείο Ξενόπουλου και για την αίθουσα που θα ονομαστεί «Τα Διαπλασόπουλα». Είναι γιατί εκεί τα παιδιά μας θα μπορούν να βρουν μία εστία μελέτης. Είναι γιατί από εκεί θα μπορούν να συνδεθούν με το διαδίκτυο για τις πληροφορίες που θέλουν και να μην καταφεύγουν στα ίντερνετ καφέ. Είναι γιατί εκεί μία σκιά θα τα προστατεύει και θα τα μπολιάζει με όσα έχουν από καιρό ξεχαστεί. Ας είμαστε λοιπόν γενναιόδωροι. Άλλωστε δεν θα κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να ξεσκονίσουμε κάποια παιδικά βιβλία ξεχασμένα από καιρό στο πάνω πάνω ράφι της βιβλιοθήκης τους.