Γράφει
ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Την
περασμένη βδομάδα, όπως μάθατε όσοι διαβάσατε το κείμενό μου της προηγούμενης
βδομάδας, βρέθηκα στην όμορφη και όμαιμη Λευκάδα, μαζί με μια αντιπροσωπεία
είκοσι ατόμων της Γκιόστρας της Ζακύνθου, για να λάβουμε μέρος στις εκεί
εκδηλώσεις, που με το όνομα “Festa del Canale”, διοργανώνει στο
νησί του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού ο πάντα δραστήριος και δημιουργικός
«Ορφέας».
Ήταν το απόγευμα του Σαββάτου, 26 Ιουλίου,
όπου και η κεντρική εκδήλωση. Το δικό μας τμήμα πέρασε από τον γεμάτο κόσμο
πεζόδρομο, χαρίζοντας σε ντόπιους και επισκέπτες της πόλης της Santa Maura ένα καθαρά
αναγεννησιακό κλίμα και μια γεύση μύθου.
Ο ιππότης μας με το σύμβολο της νίκης του,
το ασημένιο του σπαθί, σμπαντιερατόροι, που με το πέταγμα της σημαίας τους
χάριζαν χρώμα και αίσθηση, τυμπανιστές σε ρυθμούς γιορτής, ο Πρεβεδούρος και
εκπρόσωποι του Μεγάλου Συμβούλιου, καθώς και φίλοι και γνωστοί αυτού που
απόσπασε τους περισσότερους κρίκους στην έφιππη αναγέννηση των πανάρχαιων
αγώνων του νησιού μας, πέρασαν από το ιστορικό κέντρο της επτανησιακής αυτής
πόλης και θύμισαν την διαφορετικότητα της ιστορίας της, μια και αυτά όπου
γίνονται στη Ζάκυνθο αφορούν όχι μόνο την Λευκάδα, αλλά και όλα ανεξαιρέτως τα
Ιόνια νησιά.
Η πομπή κατέληξε στην παραλία, όπου εκεί,
στο γνωστό κανάλι, θα γινόταν οι σημαντικές για όλους εμάς εκδηλώσεις.
Εμείς οι Τζαντιώτες σταθήκαμε σε μιαν άκρη,
δίπλα από το ανοιχτό θέατρο της πόλης και από εκεί, από μια απόσταση, λόγω του
χώρου, παρακολουθούσαμε τα δρώμενα. Οικεία όλα, μια και συγγενικά με τα δικά
μας. Νότες γνωστές, βαρκαρόλες, μαντολίνα, κιθάρες και βιολιά. Περιμένοντας
όμως την σειρά μας, είχα μια καταπληκτική εμπειρία την οποία θέλω να σας
μεταφέρω.
Οι «Αγιομαυρίτικη Παρέα» τραγουδούσε με το
δικό της και δικό μας ταπεραμέντο τα τοπικά της τραγούδια, πολλά από τα οποία
είχα την τύχη να μεταφέρω και στο σπίτι μου, για συνεχή τέρψη της ακοής μου, σ’
ένα CD,το οποίο μου χάρισαν με περίσσια αγάπη και σεβασμό οι
φίλοι διοργανωτές των εκδηλώσεων του μουσικοχορευτικού ομίλου του «Ορφέα».
Δεν θυμάμαι ποίο ακριβώς τραγούδι ακουγόταν,
ούτε έχει σημασία, μια και όλα ήταν εξαίρετα και πολύ σωστά εκτελεσμένα.
Σημασία για μένα έχει πως στο άκουσμά του ένα παιδί από την αντιπροσωπεία μας
με πλησίασε και πολύ φυσικά με ρώτησε:
-Γιατί
ψάλλουν;
Και στην ερώτηση του νεαρού αυτού
Ζακυνθινόπουλου κρύβεται ένα κομμάτι του δικού μας Τζαντιώτικου, αλλά και
Επτανησιακού πολιτισμού και της δικής μας, ιόνιας διαφορετικότητας και
ιδιοσυγκρασίας.
Ναι, εμείς οι δυτικώς της Ελλάδας
ευρισκόμενοι υμνούμε το Θεό μας τραγουδώντας. Τον δοξάζουμε και τον ανυμνούμε
με το δώρο, που ο ίδιος μας χάρισε, με τον τρόπο, που αυτός προτίμησε να μας
δώσει σαν δώρο: την μελωδική φωνή μας και την ξεχωριστή ευαισθησία μας.
Προσαρμόσαμε την ορθόδοξη λατρεία στην δική
μας μουσική γνώση και του προσφέραμε, αλλά και ακόμα συνεχίζουμε να του
προσφέρουμε, θαυμάσια κομμάτια, προσαρμοσμένα στην εκφραζόμενη με νότες καλλιέργειά
μας. Έτσι δημιουργήθηκαν, για ν’ αναφερθώ σε ελάχιστα μόνο παραδείγματα, αλλά
γνωστά σε όλους και αγαπημένα, το «Διεμερίσαντο», το «Εξηγόρασας ημάς», το
«Κύριε αναβαίνοντός σου εις τον σταυρόν», ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της
γιορτής του Αγίου μας και –για να μην φλυαρούμε– το μοναδικό εκείνο «Ίνα τι…»,
που συνοδεύει την ιερότερη στιγμή του χρόνο μας, αυτήν της εξόδου του
αναγεννησιακού, όπως ταιριάζει σε μας, Εσταυρωμένου.
Επίσης η μπάντα αποδίδει την προσευχή των
Ζακυνθινών στην έξοδο και τα «Μπασίματα» του Σκηνώματος του πολιούχου μας, όπως
και τις ευχαριστίες των Κερκυραίων στο πρόσωπο του δικού τους προστάτη.
Φιλαρμονική μπαίνει, εξάλλου, και στην εκκλησία της δικής μας Αγίας Μαύρας, της
Αγίας και της Λευκάδας, την ώρα του όρθρου και πριν την λιτανεία της εικόνας,
στην γιορτή του Μαχαιράδου και αυτή τιμά την Μάρτυρα.
Με λίγα λόγια λατρεύουμε το Θείο μ’ αυτό που
περίσσια αγαπάμε: την δίχως σύνορα, λόγω της φύσης της, μουσική.
Να γιατί στην ερώτηση του σημερινού
Ζακυνθινόπουλου και την δίκαια απορία του, εκφράζεται, όπως γράψαμε και στην
αρχή, ένα σημαντικό τμήμα του πολιτισμού μας.
Ευχαριστώ και γι’ αυτό την αγαπημένη μου
Λευκάδα.