© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ: Β. Π. Καραγιάννης, ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ ΣΤΟΝ ΑΘΩ

ἔκδ. Περ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, Κοζάνη 2007, σ. σ. 72

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Σήμερα εἶχα τὴν τιμὴ νὰ λάβω τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλίας τοῦ Ἀντώνη Παπαβασιλείου. Μὲ φθινοπωρινὸ καιρὸ νὰ πολιορκεῖ τὸ ἀκόμα θερινὸ νησί μας. Ἔτσι, χάρηκα ποὺ ἡ προσφορὰ αὐτή, προσφορὰ ἀνεκτίμητη, ἦρθε στὰ χέρια μου, γιατὶ πάντα χαίρομαι τὸ λόγο τοῦ Βασίλη Καραγιάννη, τὸν παράξενο κάποτε, ἀλλὰ πάντα ἔξυπνο, αἰσιόδοξο καὶ ζωηρό. Ἔπειτα, νέα βιβλία ἦρθαν νὰ μὲ συντροφέψουν, ὁπότε, κακὰ τὰ ψέματα: μέσα στὰ τυπωμένα χαρτιά, καὶ στὰ λευκὰ ἀκόμα, κολυμπᾶμε. Καὶ κολυμπᾶμε, ἐπειδὴ μέσα στὰ ἰαματικὰ αὐτὰ ρεῖθρα τοῦ λόγου χαιρόμαστε τὴ συντροφιὰ τοῦ ἄλλου, τοῦ κάθε καλοῦ κι ἔντιμου συγγραφέα, μὲ τὸν ὁποῖο καὶ διαλεγόμαστε μυστικά, ἰδίως σὲ στιγμὲς καὶ ὧρες μοναξιᾶς, γόνιμης μοναξιᾶς ὅπως θὰ τὴν ἔλεγε κι ὁ μεγάλος Δάσκαλός μας, ὁ Π. Β. Πάσχος.
Τὰ τέσσερα, λοιπόν, καλοτυπωμένα- ἄν καὶ θὰ τὰ προτιμοῦσα στὸ πολυτονικό, γιὰ νὰ στολιστοῦν «ἔτι καὶ ἔτι»- βιβλία τοῦ παλαιοῦ μου γνωστοῦ Β. Π. Καραγιάννη, ἀπὸ τὴν προσφιλῆ μου Λευκοπηγὴ Κοζάνης καταγομένου, ἔφθασαν σήμερα μὲ τὸ Ταχυδρομεῖο, μαζὶ μὲ τὶς πολύτιμες εὐχὲς τοῦ καλοῦ μου φίλου Ἀντώνη τοὐπίκλην Χρονιώτη καί, ἐξάπαντος,  μεσίτη προς τὸν Β. Π. Κ.
Ἀμέσως ξεχώρισα ἀπὸ τὰ βιβλία τό, «Ἁμαρτήματα κατὰ συρροὴν στὸν Ἄθω», ποὺ μὲ συγκίνησε γιὰ δυὸ λογους.
Ὁ πρῶτος γιατὶ μοῦ θύμισε τρεῖς γνωστούς μου, κεκοιμημένους σήμερα. Τὸν ποιητὴ Τ. Κ. Παπατσώνη, ἀγαπημένο μου ποιητὴ ἀπὸ τὰ χρόνια τῶν σπουδῶν, τὸν ἀείμνηστο κύρ Νίκο Γαβριὴλ Πεντζίκη, τὸν ξεχωριστὸ φιλοαθωνίτη καὶ ἀκέραιο Ἄνθρωπο καὶ Λογο-Τέχνη,  καὶ τὸν μακαριστὸ Γέροντα Μωϋσῆ, τὸν Ἁγιορείτη λόγιο καὶ πρὸ τινων μηνῶν κοιμηθέντα.
Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ἐντελῶς προσωπικός. Γιατὶ σ᾿ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ «ὀλιγοήμερα ταξίδια», τοῦ συγγραφέα στὸ Ὄρος, ἀνταμώσαμε. Ἀνταμώσαμε λοιπόν,  στὴ Μονὴ τοῦ Ξηροποτάμου, σιμὰ στὴ φιάλη, ποὺ στηθηκε μὲ τὶς μέριμνες καὶ τὶς φροντίδες τοῦ συντοπίτη μου μοναχοῦ Καισαρίου Δαπόντε.  Πᾶνε πάνω ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, ὅταν ἕνα θερινὸ πρωϊνὸ, μεσοῦντος τοῦ καλοκαιριοῦ, πραγματοποιήθηκε αὐτὴ ἡ ἀπογραμμάτιστη συνάντηση, στὴ δροσιὰ τῆς αὐλῆς τοῦ μοναστηριοῦ ἐκείνου: συναντηθήκαμε τυχαῖα, ἀλλὰ μᾶς ἕνωσε ἕνα ὄνομα:  τοῦ  Π. Β. Πάσχου συντοπίτη τοῦ Βασίλη κι ἐμένα Δάσκαλου καὶ πνευματικὸ (στὰ γραφτά μου) ὁδηγό.
Αἰτία δὲ αὐτῆς τῆς συνάντησης ἦταν ἡ ἀπόστολὴ ἀπὸ μέρους τοῦ Βασίλη τῆς «Παρέμβασης», τοῦ περιοδικοῦ δηλ. ποὺ ἐκδίδει καὶ στὸ ὁποῖο εἶχα τὴν τιμὴ νὰ συμμετάσχω μέ κάποια γραφτά μου, κυρίως γύρω ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ καλοῦ μου κυρίου Παντελή Π. Πάσχου.
Διαβάζοντας, λοιπόν, τὸ πολὺ καλὸ βιβλιαράκι τοῦ Βασίλη γιὰ τὸ Ὄρος διεπίστωσα ὅτι ἔχει μεγάλη συγγένεια μὲ τὸ «Ἄσκηση στὸν Ἄθω» τοῦ Παπατσώνη, ποὺ τὸν μνημονεύει στὴν ἀρχή (σελ. 9), ὡστόσο ὁ λόγος τοῦ σ. ἔχει μιὰ ἄνεση καὶ μιὰ ἐξομολογητικὴ διάθεση ποὺ σὲ συνεπαίρνει: «Ἔψαχνα σιωπηλὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ μέρη τοῦ τότε, Κυριακὴ ἀπόγευμα μετὰ εἴκοσι ἔτη. Μπορεῖ νὰ βρίσκονταν κάπου ἐκεῖ ἄνω ἤ κατω τῆς γῆς, ἀλλὰ εἰς τοῦς οὐρανοὺς σίγουρα» (σ. 36). Καὶ παρακάτω: «Ὁ ἑσπερινὸς μὲ τὸν εὐσταλὴ ἱερομόναχο καὶ τὸν εὐσταλέστατο μοναχὸ-συγγραφέα (δηλ. τὸν Γ. Μωυσή) ἔχει τὴν λιτότητα καὶ τὴν ἀρχοντιὰ τοῦ ἀπέριττου». (ὅπ. παρ.).
Ἀλλοῦ γίνεται πιὸ εἰλικρινὴς καὶ τίμιος: «Τὸ πρωΐ σὲ παρεκκλήσι μυστικὸ, στὸ βάθος ἡ λειτουργία. Πῆρα τὸ ἀντίδωρο, παρ᾿ ὅτι εἶχα φάει... καὶ παρὰ τὴν αὐστηρὴ διακοίνωση τοῦ τραπεζοκόμου ὅτι < δὲν πιστεύω τώρα νὰ πάρεις κι ἀντίδωρο>. Κι ὅμως πῆρα. Κι ὄχι μονάχα ἀπὸ κεῖ. Κι αὐτὸ νὰ ἦταν τὸ μόνο ἁμάρτημά μου στὸν Ἄθω!» .( σελ. 15).
Τὸ βιβλιαράκι διαβάζεται εὐχάριστα καὶ δὲν κουράζει, γιατὶ ὁ λόγος τοῦ σ. εἶναι ἀνεπιτήδευτος -λές καὶ σοῦ μιλάει- ἀλλὰ καὶ σταθερός. «Οἱ συγγραφεῖς εἶναι φίλοι τῶν ἀνθρώπων ἀκόμα κι ἐκείνων ποὺ δὲν τοὺς διαβαζουν, ἀφοῦ ἀπὸ κείνους ἤ ἰδίως ἀπὸ κέινους ἁλιεύουν θέματα...»( σελ. 38).
Ὁ Βασίλης ἁλίευσε πολλὰ στὶς ἕξι περιηγήσεις ποὺ παρουσιάζει. Περιηγήσεις μὲ τὴ συντροφιὰ ποὺ συγκινεῖ, ὅπως ἐκείνη τοῦ μεγάλου Νίκου Γαβριὴλ Πεντζίκη (σελ. 37-47), ποὺ μέσω τῶν βιβλίων του πορεύεται ὁ σ. πε(αι)ζο-γράφοντας. Ὅπως θὰ τὄθελε κι ὁ κὺρ- Νίκος δηλαδή.
Μόνο ποὺ τὸ γραφτὸ τοῦ Βασίλη γιὰ τὸν Ἀλ. Μωραϊτίδη, τὸ ὁποῖο ἔχει στόφα ἁγιορειτικῆς περιήγησης κι ἐπιγράφεται «Περὶ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδου κ. ἄ. περιέργων δαιμονίων»,  θὰ πρέπει ὁ ἀναγνώστης νὰ τὸ ἀναζήτήσει στὸ ἄλλο... ἁμαρτωλό βιβλιο τοῦ σ.  ποὺ ἔχει τὸν τίτλο, «Τὸ σκαληνὸ τρίγωνο τῆς ἁμαρτίας» (ἐκδ. Γαβριηλίδης, Ἀθ. 2013, σελ. 87-99). Ἀξίζει, νομίζω, τὸν κόπο. Γιατὶ σὲ φορτώνει ποικίλα κεράσματα καὶ διόλου... «σιδηροδρομικά» ( βλ. «Αμαρτήματα..., σελ. 65).

17- 9-2014 σκόπελος
      
Related Posts with Thumbnails