Στην χειμωνιά,
τον ήλιο να παρακαλείς,
παράθυρο στη συννεφιά ν’ αφήνει
για να μπορείς να περπατάς
στα παραθύρια της καρδιάς
να μην κρυώνεις!
Στις καταιγίδες του βοριά,
σ’ όλου του κόσμου τα πουλιά
του θεριστή την αντηλιά,
στην αγκαλιά σου να κρατείς,
να τους μοιράζεις.
Τον άγιο
τόπον της σιωπής
να μην ξεχνάς
με προσευχές να προσκυνάς
τους αληγείς να εκδιώκεις,
μα, σαν αργεί η
η χειμωνιά να προσπεράσει
μια σπίθα απ’ του τζακιού σου
την θρακιά στο προσκεφάλι να
κρατάς,
για να μην έλθει η λησμονιά
και μας πληγώσει.
Βλέπεις πολλές οι λησμονιές
στη χώρα της πικρής σοδειάς
τούτες τις άτυχες χρονιές,
μα θα περάσει!!!
