© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Derek Walcott, [ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ]

[Τα ποιήματα προέρχονται από την δίγλωσση έκδοση "Derek Walcott Poems / Ντέρεκ Ουόλκοτ Ποιήματα", σε μετάφραση Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ και Στέφανου Παπαδόπουλου, Καστανιώτης 2006. Το παραπάνω σχέδιο, από το εξώφυλλο της ίδιας έκδοσης, είναι του ίδιου του Ποιητή.]

ΛΗΞΕΙΣ

Τα πράγματα δεν ανατινάζονται,
αποτυχαίνουν, σβήνουν,

όπως και το φως του ήλιου σβήνεται απ’ το δέρμα,
όπως ο αφρός χάνεται γρήγορα στην άμμο,

ακόμη και του έρωτα η αστραπή
τέλος κεραυνοβόλο δεν έχει,

πεθαίνει με τον ήχο
των λουλουδιών που σβήνουν σαν τη σάρκα

κάτω απ’ την ελαφρόπετρα που υγρασία στάζει,
όλα αυτό πλάθουν

όσο να μείνουμε
με τη σιωπή που περιζώνει του Μπετόβεν το κεφάλι.

ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ ΞΑΝΑ
Θα 'ρθει καιρός
που μ’ έξαρση
θα καλωσορίζεις τον εαυτό σου
σαν θα φτάνεις στη δική σου πόρτα, στον δικό σου καθρέφτη,
κι ο ένας χαμογελώντας θα καλωσορίζει τον άλλο

και κάτσ’ εδώ θα λέει. Τρώγε.
Θ’ αγαπήσεις ξανά τον ξένο που ήταν ο εαυτός σου.
Δώσε κρασί. Δώσε ψωμί. Δώσε πίσω την καρδιά σου
στον εαυτό της, στον άγνωστο που σ’ αγάπησε

όλη σου τη ζωή, που εσύ αγνόησες
για κάποιον άλλο, που σ’ έχει αποστηθίσει.
Κατέβασε τα ερωτικά γράμματα απ’ το ράφι,

τις φωτογραφίες, τα απελπισμένα σημειώματα,
ξεφλούδισε από τον καθρέφτη την εικόνα σου.
Κάθισε. Απόλαυσε τη ζωή σου.

Η ΣΦΙΓΜΕΝΗ ΓΡΟΘΙΑ
Η γροθιά σφιγμένη γύρω απ’ την καρδιά μου
χαλαρώνει λίγο και λαχανιάζω
από τη λάμψη· αλλά σφίγγει
πάλι. Ήταν ποτέ που δεν αγάπησα
τον πόνο της αγάπης; Αλλά τούτο δω ξεπέρασε

τον έρωτα και έγινε μανία. Έχει το δυνατό
σφίξιμο του μανιακού, είναι
το άρπαγμα απ’ το χείλος του γκρεμού της τρέλας, πριν
βυθιστώ ουρλιάζοντας στο χάος.

Βάστα γερά λοιπόν, καρδιά. Έτσι τουλάχιστον ζεις.

ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟ, ΤΟΜΠΑΓΚΟ
Πλατιές ακρογιαλιές απ’ τον ήλιο μεθυσμένες.

Ζέστη λευκή.
Ένα πράσινο ποτάμι.

Ένα γεφύρι,
καψαλισμένοι κίτρινοι φοίνικες

απ’ το σπίτι που σε θερινή νάρκη
λαγοκοιμάται όλο τον Αύγουστο.

Μέρες που κράτησα,
μέρες που έχασα,

μέρες που μεγάλωσαν πια, και σαν κόρες
αφήνουν το λιμάνι της αγκαλιάς μου.

ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ι
ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΑ
Στο τέλος αυτής της φράσης, θ’ αρχίσει βροχή.
Στην άκρη της βροχής, ένα πανί.

Σιγά σιγά το πανί θα χάσει τη θέα των νησιών·
μες στην ομίχλη θα χαθεί η πίστη στα λιμάνια
μιας ολόκληρης φυλής.

Ο δεκαετής πόλεμος τελείωσε.
Της Ελένης τα μαλλιά ένα γκρίζο σύννεφο.
Η Τροία μια τεφροδόχος λευκή
δίπλα στην ψιχάλα της θάλασσας.

Η ψιχάλα τεντώνεται σαν τις χορδές μιας άρπας.
Ένας άντρας με συννεφιασμένα μάτια μαζεύει τη βροχή
και αγγίζει τη χορδή του πρώτου στίχου της «Οδύσσειας».

ΣΤΗ ΝΟΡΛΙΝ
Άδεια θα μείνει τούτη η ακρογιαλιά
και γι’ άλλες γκριζογάλανες αυγές
από γραμμές που συνέχεια το κύμα
με το σφουγγάρι του σβήνει,

και κάποιος άλλος θε να 'ρθει
μέσ’ απ’ το σπίτι που ακόμη θα κοιμάται
με μια κούπα στο χέρι του καφέ ζεστό,
όπως κάποτε το σώμα μου το δικό σου κράταγε,

για να μνημονεύει το πέρασμα αυτό
γλαρόπουλου π’ αλάτι αργοπίνει,
όπως όταν ένας στίχος στη σελίδα
αγαπιέται, κι είναι δύσκολο σελίδα να γυρίσεις.

ΦΗΜΗ
Αυτό είναι Φήμη: Κυριακές,
ένα κενό
όπως στον Μπαλτούς,

στενά λιθόστρωτα,
ηλιόφωτα, ηλιόχρυσα,
ένας τοίχος, ένας σκούρος πύργος

στο τέλος του δρόμου,
ένα μπλε χωρίς καμπάνες
σαν νεκρός καμβάς

στην άσπρη του
κορνίζα, και άνθη:
γλαδιόλες, ανάπηρες

γλαδιόλες, πέτρινα πέταλα
στο βάζο. Ο ουράνιος
έπαινος της χορωδίας

κομμένος. Ένα βιβλίο
με εικόνες που ξεφυλλίζει
τον εαυτό του. Το τικ-τακ

των τακουνιών στο πεζοδρόμιο.
Ένα ρολόι αργό.
Μια δίψα για δουλειά.

Related Posts with Thumbnails