Θα ήταν πραγματική παράλειψη της στήλης μας, εάν στα πολιτιστικά δρώμενα των ημερών, δεν στεκόμασταν στην ομαδική έκθεση φωτογραφίας, που πραγματοποιήθηκε στο Barrage, από 16 έως 25 Απριλίου, με θέμα: «…Αγιοσύνης δρόμοι…».
Η αναφορά μας σ’ αυτήν, δεν έγκειται τόσο στο γεγονός της συμπαρουσίασης πέντε Ζακυνθινών φωτογράφων, των: Νίκου Καλημέρη, Νίκου Κοντοσταυλάκη, Αντρέα Σούρμπη, Γιάννη Σούρμπη και Δημήτρη Φραγκογιάννη, όσο κυρίως στο εικαστικό είδος που επελέγη, δηλαδή τη Φωτογραφία, που για πρώτη φορά παρουσιάζεται σε θεματική έκθεση και μάλιστα μ’ ένα είδος αρκετά ικανό και αυτόνομο, για να ικανοποιήσει και να τροφοδοτήσει το θρησκευτικό συναίσθημα των ημερών, με την ίδια δύναμη και πνευματικότητα, που η Ζωγραφική των αγιογραφιών των εκκλησιών μας, η μουσική από τις πένθιμες ακολουθίες, αλλά κυρίως όλες οι ιεροπραξίες, «έντυσαν» με μοναδικό τρόπο το φετινό Ζακυνθινό Μεγαλοβδόμαδο.
Γιατί η έκθεση φωτογραφίας από το Barrage culture, πρωτοτυπεί και ως προς την επιλογή του θέματος, αλλά κυρίως ως προς την επιλογή του εικαστικού είδους. Και είναι το συγκεκριμένο είδος, που αναλαμβάνει να σηκώσει το βάρος της ιερότητας των ημερών. Γιατί επιλέγοντας να αιχμαλωτίσει μία συμπτωματική εικόνα από μια γωνία απροσδόκητη, ανάμεσα στις χιλιάδες που θα μπορούσε να «δει» ο φωτογραφικός φακός, καταφέρνει να αποκρυσταλλώσει πάνω στο φωτογραφικό χαρτί πολλά περισσότερα από μία τυχαία εικόνα.
Ανακαλύπτει παράλληλα αόρατες περιοχές της ψυχής μας, και τις φορτίζει με τον απαραίτητο αριστοτελικό έλεο και φόβο, που θα οδηγήσουν στην ποθητή ανάσταση-κάθαρση. Και μολονότι είναι διαφορετικές, τόσο η τεχνική όσο και η προσέγγιση των φωτογράφων-εικαστικών που συμμετέχουν, συντίθεται τελικά ένα σύνολο απόλυτα αρμονικό.
Γιατί όλοι οι φωτογράφοι που εκθέτουν, έχουν ένα κοινό στόχο.
Τον ίδιο που ο Ρωμαίος αριστοκράτης, επιστήμονας και ιστορικός, Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23–79 μ.Χ.), συγγραφέας του έργου «Φυσική Ιστορία» (Naturalis Historia) διαπίστωνε όταν έγραφε ότι, «ο νους είναι το πραγματικό όργανο όρασης και παρατήρησης και ότι τα μάτια λειτουργούν σαν ένα σκεύος που υποδέχεται και μεταβιβάζει το ορατό μέρος όσων συνειδητοποιούμε».
Με τα μάτια δεν προσπαθήσαμε να ενσωματώσουμε το Θείο Πάθος των ημερών, παρακολουθώντας τα θρησκευτικά δρώμενα που εκτυλίχθηκαν στο νησί μας; Με τα αυτιά δεν γίναμε κοινωνοί των αξεπέραστων μελωδικών ύμνων, που ψέλνονταν στους ναούς;
Με τα μάτια της ψυχής μας, όμως, ο νους, το πραγματικό όργανο όρασης και παρατήρησης, υποδέχτηκε και μετέτρεψε το ορατό μέρος όσων παρακολούθησε σε συγκίνηση.
Για άλλη μια φορά η Τέχνη έπαιξε το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο εξωτερικό γεγονός και το εσωτερικό θαύμα. Συνήγορος των φωτογραφιών της έκθεσης η εκφραστική απόδοση του «Επιταφίου» του Γιάννη Ρίτσου από τη Τζίνα Δράκου.
Και εδώ η ποιητική τέχνη σε απόλυτη αρμονία με την εικαστική δημιουργία.
Θα μπορούσαμε λίγο τραβηγμένα να διατυπώσουμε την άποψη ότι η έκθεση στο Barrage, ανέλαβε να σηκώσει στους ώμους της την «κοσμική» διαπραγμάτευση του θέματος. Και το έκανε με επιτυχία, αφού κατάφερε να οδηγήσει στους χώρους του παλιού αρχοντικού αρκετούς από εκείνους, που δύσκολα θα έβαζαν το πόδι τους σε εκκλησία. Για να θυμίσει το αγαπημένο τραγουδάκι της Αρλέτας για το μπαρ «το Ναυάγιο».
Και αυτή, κατά τη γνώμη μας είναι και η επιτυχία της έκθεσης, αφού κατάφερε με την έμπειρη καθοδήγηση της κ. Δράκου, μέσα από το λεξιλόγιο της Τέχνης, να προσπελάσει το αόρατο και να το κάνει ορατό, και να μας κάνει να συναντήσουμε μέσα στο Barrage, τους Αγίους που βαδίζουν στους δρόμους της Αγιοσύνης…
Ελπίζουμε και στο μέλλον να συνεχίσει να οργανώνει το Barrage culture τέτοιες πρωτοποριακές εκδηλώσεις.