Για την πρώτη τη χαρά
στο βάθρο της ξύλινης έδρας
σφιγμένος σαν τη δίκομπη γραβάτα
σε λευκό βαμβακερό
για το κουδούνισμα της πρώτης ώρας
σαν την αρχή της δημιουργίας
σπορέας σε χώμα του φθινοπώρου
ανάκατο με τις πέτρες της βροχής
για το σπινθήρα της ματιάς
κεραυνοβόλο κέντρο ακμής εφηβικής
φλόγα της νιότης πυρακτωμένη
στο καμίνι της ζωής
για τους καρπούς της σοδειάς
στα χαμόγελα του σεβασμού στον κύριο και την κυρία
κάτω από τις καμάρες
της απογευματινής βόλτας
για το βαθύ σκύψιμο
στις αράδες των λίμπρων
και τη γεύση των μυστηρίων
στην κολυμπήθρα της επιστήμης
για το υφάδι του λόγου
στα συν-αδελφικά μπροσήλια της σκέψης-δράσης
στεφάνια συν-αισθημάτων
στην πολύχρωμη έξη
για τ΄ αργυρά τα χρόνια
ολόγιομα από χαρές νάναι
σαν τους κόκκους από τ΄ ανοιγμένο ρόδι
στο στρογγυλό τραπέζι
Ζάκυνθος 20-10-2010
ΥΓ Αφιερώνεται στους συναδέλφους μου καθηγητές: Νίκο Κακολύρη, Αντωνία Χαρτά, Γιάννη Ρουσιάνο, Σπύρο Φλωράτο, Διονυσία Αντιόχου, Διονύσιο Βούρτση και Σωτήρη Γεωργαλά, που πρόλαβαν να συνταξιοδοτηθούν.
Το ποίημα απαγγέλθηκε κατά το αποχαιρετιστήριο δείπνο, που έγινε προς τιμήν τους από το Σύλλογο Διδασκόντων του 2ου Γενικού Λυκείου Ζακύνθου, στην παραδοσιακή ταβέρνα «λητρουβείο» της Λιθακιάς, το Σάββατο 23-10-2010.
