Ἐντελῶς
τυχαῖα πληροφορήθηκα πρὶν ἀπὸ λίγη
ὥρα τὴν σεπτὴ κοίμηση τοῦ σεβαστοῦ
Γέροντος καὶ πνευματικοῦ, τοῦ καλοῦ
καὶ σεμνοῦ παπα-Συμεὼν Κραγιόπουλου,
τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία στὴ ζωή μου
ὑπῆρξε εὐεργερικὴ καὶ συνάμα φωτεινή.
Γιατὶ ὁ παπα-Συμεὼν ὡς Σχολάρχης μου,
ἀλλὰ κι ὡς διδάσκαλος, ὑπῆρξε μιὰ
ἀπὸ τὶς Μορφὲς ἐκεῖνες ποὺ μοῦ
ὁδήγησαν τοὺς βηματισμούς μου στὸν
χῶρο τῆς ἱερωσύνης, ἀλλὰ καὶ στὴν
ἐμβίωση, φιλοκαλικῷ τῶ τρόπῳ, τῆς
ἁπλότητος, τῆς εὐκατανύκτου διαγωγῆς
καὶ τοῦ σεβασμοῦ τῆς Ἁγιορειτικῆς
παραδόσεως.
Καὶ
δὲν ὑπερβάλλω μὲ αὐτὰ ποὺ ἀναφέρω,
ἀντίθετα, ὀφείλω, ὕστερα ἀπὸ σαρανταδύο
χρόνια νὰ καταθέσω τὴν ἀνοιχτὴ
εὐγνωμοσύνη μου στὸ Πρόσωπό του, ἐπειδὴ
ἐκεῖ, στὴν παλιὰ Ἁγία Θεοδώρα, τὸ
ἐπιβλητικὸ μοναστήρι δηλαδή ποὺ
ὑπάρχει στὴν καρδιὰ τῆς Θεσσαλονίκης,
μπόρεσα νὰ πρωτομάθω γιὰ τὴ νηπτική
μας παράδοση, γιὰ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν
προσευχή, γιὰ τοὺς Γέροντες τοῦ Ἁγίου
Ὄρους, ποὺ δὲν ἄργησα, μάλιστα, νὰ
τοὺς δῶ κι ἀπὸ σιμά, καθὼς ἄκουγα
ἐκεῖνα τὰ κηρύγματα τοῦ παπα-Συμεὼν
στὶς εὐκατανυκτες ἀγρυπνίες στὸ
Καθολικὸ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τὶς
διανθισμένες πάντα μὲ παραδείγματα
ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν ἀσκητῶν
καὶ τῶν ἐργατῶν τῆς Νοερᾶς λεγομένης
προσευχῆς. Ἀκόμα τὸν θυμᾶμαι νὰ
λέγει: «Ὁ παπα-Χαράλαμπος στὸ
Μπουραζέρι....» κι ἄλλα πολλά. Πολλὰ καὶ
χρήσιμα, χαριτωμένα καὶ μὲ ἁγιοπνευματικὰ
χρώματα ἱστορημένα.
Τοῦτα,
λοιπόν, ράντισαν τὴν ψυχή μου μὲ τὴ
δρόσο τὴν πνευματικὴ τοῦ μακαρίου
Ἄθωνα, ὥστε, ὅταν πρώτη φορὰ βρέθηκα
στὴν Ἀθωνικὴ πολιτεία, μιὰ βαρυχειμωνιὰ
τοῦ 1974, κατάλαβα πὼς αὐτὰ ποὺ μᾶς
μετέδιδε ὁ παπα-Συμεὼν εἶναι ἀλήθειες,
ποὺ χρειάζεται ὡστόσο νὰ τὶς βιώσεις
καὶ περισσότερο νὰ τὶς μεταποιήσεις
σὲ πράξη. Ὅπως στ᾿ ἀλήθεια θεοφρούρητη
καὶ θεοφιλὴς εἶναι κι ἡ ἁπλότητα μέσα
στὴν τελετουργικὴ.
Τὸν
Γέροντα εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ τὸν
ξαναδῶ, ἀπὸ τότε ποὺ ἀποφοίτησα, ἄλλες
δυὸ φορές. Μιὰ στὸ βιβλιοπωλεῖο
«Περιβόλι τῆς Παναγίας» κι ἄλλη μιὰ
φορὰ στὸ μοναστήρι ποὺ ἔστηνε στὸ
Πανόραμα. Ὅπως εἶχα τὴν εὐαιρία νὰ
χαρῶ καὶ τὰ βιβλία του, στὰ ὁποῖα καὶ
διέκρινα πάντα ἐκεῖνο ποὺ μοναδικὰ
σφράγισε τὸ βίο μου. Τὶς τόσο κατανυκτικὲς
ἀγρυπνίες στὴν Ἁγία Θεοδώρα μὲ τὸ
πλῆθος τῶν πιστῶν ποὺ προσέρχονταν
-ἀναμέσά τους πρῶτος, καὶ πάντα
διακριτικός, ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς
Ἰω. Φουντούλης- νὰ λειτουργηθοῦν, νὰ
κοινωνήσουν, νὰ ἀκούσουν τὰ ρήματα τὰ
εὐλογημένα τοῦ παπα-Συμεὼν.
Ταπεινὰ
προσεύχομαι νὰ τὸν ἔχει σιμά Του ὁ
Κύριος κι ὁ Ἅγιος Συμεὼνὁ Νέος Θεολόγος
ποὺ τιμοῦσε ἰδιάιτερα καὶ μελετοῦσε.
Γιὰ νὰ εὔχεται καὶ γιὰ μᾶς.
