© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

π. Κων. Π. Καλλιανός: ΚΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ…


Στ τελευταο τεχος το περιοδικο ΣΥΝΑΞΗ, πο εναι φιερωμένο στν πίσκοπο, φιλοξενήθηκαν πολ καλς κα κανς γι περαιτέρω διάλογο,  μελέτες τν π. Βασιλείου Θερμο, Δημητρίου Μπαρθέλου κ..
στόσο,  στ περιθώριο τν παραπάνω κι κε πο τοίμαζα ν π κα τ δικιά μου τ γνώμη, βασισμένη στ σα θεοφιλς κα θεοφωτίστως ναφέρει στ  «Συμβουλευτικν  γχειρίδιον» σχετικ μ τ πρόσωπο κα τν πολιτεία το πισκόπου γιος Νικόδημος γιορείτης, εδα στ διαδίκτυο μι φωτογραφία, πο μ ντυπωσίασε. Κι ς μ φανε παράξενο ατό, μήτε κα περβολικό... Πρς  τὶ, λλωστε; 
Εκονίζει λοιπόν, ἡ ν λόγω  φωτογραφία ναν πίσκοπο σ κάποιο παραδοσιακ νησιώτικο σοκάκι,  πο γραφικ τ στολίζει να πάλλευκο κκλησάκι, ν ξαποσταίνει μι θεριν αγιοπελαγίτικη νύχτα  καθισμένος  πάνω σ λιτ πέτρινο πεζούλι κι ποζητώντας, σφαλς, λίγη δροσιά, νάπαυση κα μοναξιά. Ναί, μοναξιά, χι μ τν κοσμικ ννοια λλ μ τ βιβλική: κείνη δηλαδ πο χει νάγκη κάθε ποιμένας, στε ν σταθε νώπιος νωπί, ν ποτοξινωθε πό τς ποικίλες γνοιες κα στοχες συντυχίες τς ποες, ς γέτης κα ς πνευματικς δηγς,  εναι ναγκασμένος ν δέχεται σχεδν λη τν μέρα.  λλωστε, διος Κύριος «ν ποχωρν ν τας ρήμοις κα προσευχόμενος» (Λκ. 5, 16). , πως πολ σοφ ναφέρει κορυφαος ποστολικς Πατέρας, «Χρήζομεν πάντες ρεμίας»( γ. γνάτιος Θεοφόρος).
Δν χω τν παίτηση ν μάθω πῶς δημοσιοποιήθηκε φωτογραφία ατή. Δν μ νδιαφέρει, λλωστε. ντίθετα, τὴν χάρηκα πολ,  γιατ μο δωσε τν φορμ ν γράψω τ παρακάτω. Γι᾿ ατ κα στέκομαι στ μήνυμα πο κπέμπει, τ νόημα πο διακρατε κα τ κυριότερο, τν λήθεια πο μφανίζει. Γιατ κι πίσκοπος νθρωπος εναι. Μ τ προσωπικ κα τ τς παρχίας του προβλήματα, πο σφαλς ς γέτης κα νθρωπος δν εναι δυνατ ν ντιπαρέλθει μ διαφορία κα περιφρόνηση. Κα τοτο πειδ τ προβλήματα ατ εναι τ στεφανι πο το παραδίδεται παράλληλα μ τν τόσο φημισμένη κα χρυσοποίκιλτη μίτρα: κενη δηλαδή, πο λαμπροφορε τν πώδυνη κα ματωμένη ρχιερατικ πορεία του. Κα φυσικά, μιλμε δ γι τν κάθε συνειδητ πίσκοπο, κενον δηλαδ πο φωτίζει μ τ παραδειγμά του, πο λκει μ τν σκητική του βιοτ, πο συντηρε τν κληρονομία του μ τν προσευχητική του γραυλία. Γιατ σ λλη περίπτωση, ταν γέτης, κάθε γέτης φήνεται στν νθρωπάρεσκειά του κα στ ναρκισσισμό του, τότε ποτυχία μπορε ν μν εναι ρατή, φο καλύπεται π τ ξωτερικ τ «στρς», στόσο διαφαίνεται μ τ χρόνια πο τσι κι λλις περνον κι φήνουν, ντ γι λλον παινο τ στάχτη κα τν πόγνωση. Κυρίως γι τν αυτό του, φο τίποτε λλο δν πρόσεξε στν λη του τ βιοτὴ, πλν το αυτο του, πς ν τν νυψώσει δηλαδή, λλ κα διατηρήσει «ες τόπον ψηλόν». Μέχρι πο ρχεται μι μέρα πο τ φήνει λα κι ναχωρεπως κάθε νθρωπος στν κόσμο ατό.
Γι᾿ ατ καὶ, κοιτώντας τν πίσκοπο στ μοναξιά του μέσα στ θεϊκ θεριν νύχτα, θαρρες πς διαβάζεις τν ψυχή του. Καταλαβαίνεις πολ καλ πόση νάγκη χει κι ατς π μι δική του στιγμ, γι ν ψάξει τν αυτό του, ν ζυγιάσει τ πράγματα, ν σταθε πέναντι στ πρόσωπα τν συνεργατν, φίλων, δικν του ξένων μ κρίβεια κα ση γίνεται δικαιοσύνη, νδεδυμένη στόσο μ τ χιτνα τς φιλανθρωπίας, κατ τν θάνατο λόγο το . Χρυσοστόμου: «φιλότιμος γρ δεσπότης δέχεται τν πρτον καθάπερ κα τν σχατον». Ἤ, πι πλ, πως πολ σωστ ρμηνεύει τ κάθε ποιμαντικ διέξοδο εράρχης ποιητής:

«Ποιος ν βραβεσεις μ τν παινο
κα ποιος ν συνετσεις μ τν ψγο;"
(ρχιεπ. Αστραλίας Στυλιανός)

Δίκοπο μαχαίρι ο παραπάνω στίχοι πο δν τος ντιπαρέρχεσαι βίαστα κα δίχως ν σφιχτε καρδι κι ψυχή. Γιατ πάνω π᾿ λα Ποιμένας εναι κα Πατέρας, πο γνωρίζει πς ν πιτιμήσει τ παιδιά του δίχως ν τ πογοητεύσει κα τ κυριότερο, ν τ χει σιμά του, πως Κύριος τος μαθητές του, πο κάποιες φορς τος παρατηροσε (βλ. Λκ. 9, 46-50 ), λλ κα νόμαζε, θεωροσε, ποδεχόταν ς φίλους (πρβλ. ω. 15, 14-15).
Γι ν π τν λήθεια, δ γνωρίζω τ διαλογίζονταν πίσκοπος καθισμένος πάνω σ κενο τ πέτρινο σβεστωμένο πεζούλι, στ ποο ξαπόστασαν τόσοι κα τόσοι, χρόνια κα χρόνια... στόσο πιστεύω πς ατς ο στιγμς τς συχίας, τς ρέμβης, τν στοχασμν κα φυσικ τς συνάντησής του μ τ Θεό, τν ποφορτώνουν πό πολλ κα τ κυριότερο το θυμίζουν τ πεπερασμένο το πίγειου βίου, πο μήτε ο φμες, μήτε ο πολύωρες συντυχίες μ τος τρανος τς γς τ στολίζουν. ντίθετα, ατ τ λιτ σοκάκι μ τ λευκ τ κκλησάκι πο ὀμορφαίνει τ χρο, μ τν πλότητα πο διακρατε,  καλλωπίζει τν ψυχή του κα τὴν συντηρε μέσα στος καθημερινότητα πο ξημέρωνε. Πιστεύω δ τι το δίνει κα  τ δικαίωμα ν ἐπαναλάβει,  π τς ρίζες τς παρξης του νεβασμένο τ διαχρονικ λόγιο:  «Το Κυρίου γ κα τ πλήρωμα ατς, οκουμένη κα πάντες ο κατοικοντες ν ατ. Ατς πί θαλασσν θεμελίωσεν ατήν... ς μεγαλύνθη τ ργα Σου, Κύριε...» (Ψαλμ. 23, 1-2. 103, 24). τσι δν εναι;
Related Posts with Thumbnails