© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὴν Ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν
τοῦ Τιμίου Προδρόμου Σερρῶν
(18 Ἀπριλίου 2015)


Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,
Ὁσιωτάτη ἁγία Καθηγουμένη Μοναχὴ Φεβρωνία καὶ λοιπαὶ ἀδελφαί,
Ἀγαπητοὶ προσκυνηταί, τέκνα ἐν Κυρίῳ θεοφιλῆ,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Διαρκούσης εἰσέτι τῆς πανευφροσύνου Ἑορτῆς τῶν Ἑορτῶν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, μετὰ πολλῆς χαρᾶς καὶ συγκινήσεως ἐπισκεπτόμεθα καὶ αὖθις τὴν παλαίφατον καὶ πάνσεπτον Ἱερὰν καθ᾿ ἡμᾶς Πατριαρχικὴν καὶ Σταυροπηγιακὴν Μονὴν ταύτην, δεχόμεθα τὴν ἔνθερμον ὑποδοχὴν τῆς ἐν αὐτῇ προσφιλοῦς μοναστικῆς ἀδελφότητος καὶ ἀκούομεν τὰς ἐγκαρδίους καὶ εἰλικρινεῖς θυγατρικὰς προσρήσεις σας, ἀδελφαί, αἱ ὁποῖαι διατρανοῦν τὸν σεβασμὸν καὶ τὴν ἀγάπην σας πρὸς τὴν Μητέρα Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Μετριότητα ἡμῶν. 

Δοξάζομεν τὸν Ἀναστάντα Κύριον καὶ ἐκφράζομεν τὴν εὐγνωμοσύνην ἡμῶν πρὸς τὸν ἅγιον Βαπτιστὴν καὶ Πρόδρομον Αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι κατηύθυναν καὶ εὐώδωσαν τὰ διαβήματα ἡμῶν καὶ μᾶς ἠξίωσαν νὰ ἔλθωμεν ἐνταῦθα καὶ νὰ προσκυνήσωμεν τὸ ἱερὸν τοῦτο σε¬μνεῖον τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀρετῆς.

Ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της, ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἶχεν ἄμεσον σχέσιν καὶ σύνδεσμον μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἠκτινοβόλει τὴν πνευματικότητα καὶ τὸ φῶς του εἰς τὰς Σέρρας καὶ τὴν Μακεδονίαν, ὡς τίμιον σέμνωμα αὐτοῦ. Ἡ ὁσιακὴ βιοτὴ τῶν ἁγίων κτιτόρων καὶ οἱ ἀσκητικοὶ ἀγῶνες τῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας διαδόχων καὶ πνευματικῶν τέκνων των, ἡ κατὰ Θεὸν καὶ θύραθεν σοφία των καὶ ἡ πλουσία βιβλιοθήκη της ἀποτελοῦν τοὺς λόγους διὰ τοὺς ὁποίους ἡ Μήτηρ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία σεμνύνεται διὰ τὴν Ἱερὰν Μονὴν ταύτην ἀλλὰ καὶ τὰς αἰτίας διὰ τὰς ὁποίας ὁ ἀείμνηστος προκάτοχος ἡμῶν Γεννάδιος ὁ Σχολάριος, ὁ Πατριάρχης ὁ ὁποῖος ἔθεσε τὰς βάσεις τῆς ὀργανώσεως τῶν θεσμῶν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καὶ τῆς διασώσεώς του εἰς καιροὺς δυσχειμέρους, ἐπέλεξε τὴν Μονὴν ταύτην ὡς τόπον μελέτης καὶ ἡσυχίας κατὰ τὴν τελευταίαν δεκαπενταετίαν τοῦ βίου του. Προσκυνοῦντες δὲ τὸν τάφον καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά του, αἰσθανόμεθα ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς τόπον ἡγιασμένον καὶ οἰκεῖον.

Θυγατέρες ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀγαπηταί,

Κατὰ τὴν παροῦσαν Διακαινήσιμον ἑβδομάδα ψάλλομεν καθημερινῶς τὸ τροπάριον «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι· συνεσταυρούμην σοι χθές· αὐτός με συνδόξασον, Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».

Δι᾿ αὐτοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λίαν ἐπιγραμματικῶς, ἁρμονικῶς καὶ θεοπνεύστως περιγράφει τὸν ἀγῶνα, τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴν καὶ τὴν πρὸς τὸν Παθόντα, Σταυρωθέντα καὶ Ἀναστάντα πορείαν ἑνὸς ἑκάστου πιστοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ τῶν μοναχῶν.

Ὡς μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἰς τὸν λόγον του εἰς τὸν τίμιον καὶ ζωοποιὸν Σταυρόν, ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι μία διττὴ σταύρωσις: Κατὰ πρῶτον, εἶναι «φυγὴ τοῦ κόσμου καὶ ἡ τῶν κατὰ σάρκα συγγενῶν διάζευξις, εἴπερ πρὸς εὐσέβειαν καὶ τὸν κατ᾿ αὐτὴν ἐμποδίζουσι βίον, καὶ ἡ σωματικὴ ἐργασία», κατὰ δὲ δεύτερον, μία σταύρωσις «τῷ κόσμῳ καὶ τοῖς πάθεσιν, αὐτῶν φευγόντων ἐξ ἡμῶν».

Καί, ὡς καλῶς γνωρίζετε, ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ τέκνα, ὁ ἀγὼν διὰ τὴν κάθαρσιν τῆς καρδίας ἐκ τῶν ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν εἶναι δύσκολος, μακρὸς καὶ ἐπίπονος, διότι ταῦτα ἔχουν ριζωθῆ ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἔχουν καταστῆ ὡσὰν δευτέρα φύσις αὐτοῦ. Ὁ ἀγὼν διὰ νὰ ἀποβάλῃ ὁ μονάζων τὸ ἴδιον θέλημα καὶ νὰ ἀκολουθήσῃ τὸ ἅγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὑπακούων εἰς τὰς ἐντολὰς τοῦ καθηγουμένου αὐτοῦ, εἶναι μία ἑκούσιος σταύρωσις καὶ θανάτωσις, ὡσὰν νὰ χύνῃ τις αἷμα ἢ νὰ χει¬ρουρ¬γῇ καὶ νὰ ἐκκόπτῃ τὰς ἰδίας του σάρκας.

Ὡς δὲ μᾶς διδάσκει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ἡ πάλη ἡμῶν δὲν εἶναι πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, «ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. ς΄, 12-13). Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀνταπεξέλθωμεν δι᾿ ἰδίων δυνάμεων.

Ἀλλὰ δὲν εἴμεθα μόνοι εἰς αὐτὸν τὸν ἀγῶνα. Ὅσον δυνάμεθα καὶ ὅσον ἐδόθη ἡμῖν, συμπάσχομεν μετὰ τοῦ Παθόντος διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Συσταυρούμεθα μετὰ τοῦ Σταυρωθέντος καὶ συνθαπτόμεθα μετὰ τοῦ δι᾿ ἡμᾶς Ταφέντος καὶ εἰς τὸν Ἅδην κατελθόντος. Ὁ πιστός, καὶ ἰδιαιτέρως ὁ μοναχός, ὁ ὁποῖος ἔστω καὶ ὀλίγον ἐγνώρισε τὸν Χριστὸν καὶ ἐγεύθη τῆς ἀκτίστου Χάριτος Αὐτοῦ, ὑποφέρει ὅταν ἡ Χάρις αὕτη οἰκονομικῶς ὑποστέλλεται καὶ ὁ Κύριος κρύπτεται. Τότε αἰσθάνεται ὡσὰν νὰ καταβαίνῃ εἰς τὸν προσωπικὸν αὐτοῦ Ἅδην: τὸν Ἅδην τῆς ἀπογνώσεως καὶ τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ αἴσθησις αὕτη εἶναι ὠφέλιμος, ὥστε νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀδυναμίαν του καὶ νὰ ταπεινοφρονῇ, ὡς Αὐτὸς ὁ Κύριος ἐδίδαξε τὸν ἅγιον Σιλουανὸν τὸν Ἀθωνίτην: «Κρά¬τει τὸν νοῦν σου εἰς τὸν Ἅδην καὶ μὴ ἀπελπίζου».

Ὁ μοναχός, ὁ ὁποῖος φαίνεται μόνος ἐκ πρώτης ὄψεως, ζῇ καὶ συμπορεύεται μετὰ τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀλλὰ καὶ μετὰ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος Ἁγίων, δηλαδή, ὅλων ὅσοι συγκροτοῦν τὸν ἱερὸν θεσμὸν τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, διότι εἶναι «μόνος πρὸς τὸν Μόνον», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου. 

Δηλαδή, ἀκολουθεῖ, ζῇ καὶ κοινωνεῖ μὲ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὡς δὲ ἀκούομεν εἰς τὴν Κατήχησιν τοῦ Μεγάλου καὶ Ἀγγελικοῦ Σχήματος, ὁ μοναχὸς ἔχει τὸν Κύριον «συγκοιταζόμενον, συνανιστάμενον, γλυκαίνοντα καὶ εὐφραίνοντα τὴν καρδίαν αὐτοῦ, τῇ παρακλήσει τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Πνεύματος». Καὶ ὅταν κάποιος ἔχῃ τὸν Χριστὸν εἰς τὴν καρδίαν του, τότε ἔχει τὰ πάντα.

Δὲν εἶναι ὁ μοναχισμὸς μία προσπάθεια διὰ μίαν ἀτομικὴν καὶ κατ᾿ ἄνθρωπον τελειότητα. Δὲν εἶναι μία πορεία πρὸς ἕνα ἰδανικόν, κτιστὸν καὶ ἐγκόσμιον. Ἀλλά, διὰ τῆς Χάριτος καὶ δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τὸν Ὁποῖον πάντοτε ἐπικαλούμεθα εἰς βοήθειαν, εἶναι μία πορεία πρὸς τὴν Θεανθρωπίαν, τὴν ἕνωσιν μετὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὁ ὁποῖος εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς Χάριτος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς συνανιστάμεθα καὶ συνδοξαζόμεθα μετ᾿ Αὐτοῦ. Τοιουτοτρόπως, πάντα τὰ προηγηθέντα, ὁ πόνος, αἱ θλίψεις, ὁ σταυρός, ἡ ταφή, τὰ πολλὰ λυπηρά «οἷς ἡ κατὰ Θεὸν ζωὴ χαρακτηρίζεται», φωτίζονται καὶ ἀποκτοῦν νόημα διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ τῆς συνεγέρσεως καὶ συνδοξασμοῦ ἡμῶν μετ᾿ Αὐτοῦ.

Τότε μετέχομεν καὶ βλέπομεν ἐναργῶς τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο, κατ᾿ αὐτὴν τὴν κοσμοχαρμόσυνον περίοδον, πολλάκις τῆς ἡμέρας ὁμολογοῦμεν: «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι» καὶ ὄχι «ἀκούσαντες», ὅπως τὸ σχολιάζει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος. Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, τὰ πάθη φεύγουν τελείως ἐξ ἡμῶν, παύουν νὰ ἐνεργοῦν διὰ τῶν λογισμῶν, καὶ τὸ δεύτερον μυστήριον τοῦ Σταυροῦ ὁλοκληροῦται, ὡς μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἰς τὸν προαναφερθέντα λόγον του.

Ἡ Ἀνάστασις εἶναι γεγονὸς προσωπικὸν ἀλλὰ καὶ συμπαντικὸν καὶ παγκόσμιον. Τὸ ἄκτιστον Φῶς τοῦ Ἀναστάντος οὐδέποτε παύει νὰ φωτίζῃ ὅλους μας. Τὸ αἰσθάνονται ὅμως ἐναργῶς μόνον ὅσοι προηγουμένως ἠγωνίσθησαν τὸν καλὸν ἀγῶνα, ἐπεκαλέσθησαν τὴν βοήθειαν καὶ τὴν Χάριν Του, συνεσταυρώθησαν καὶ συνετάφησαν μετ᾿ Αὐτοῦ· ὄχι διότι ἔπραξαν κάτι σπουδαῖον, ἀλλὰ διότι, μὲ τὴν κατὰ δύναμιν ἄσκησιν, ἐγκράτειαν καὶ ἐγκαρτέρησίν των, ἔδειξαν εἰς Αὐτὸν ὅτι ἐπιζητοῦν τὸ ἔλεος καὶ τὴν Χάριν Του.

Καὶ ἡ Ἱερὰ Μονή σας, ἰδιαιτέρως κατὰ τὸν τελευταῖον αἰῶνα τοῦ βίου της, ἐδοκιμάσθη ὑπὸ πειρασμῶν καὶ συμφορῶν, τὰς ὁποίας ἐπέτρεψεν ὁ Κύριος διὰ νὰ δοκιμάσῃ τοὺς ἐν αὐτῇ ἀσκήσαντας καὶ ἀσκουμένους, νὰ διαπιστώσῃ ἂν ὄντως Τὸν ἐπιζητοῦν ἑδραίως καὶ ἀκλινῶς. Τὰς παρελθούσας δῃώσεις, λεηλασίας καὶ τὴν πρόσφατον πυρκαϊάν, αἱ ὁποῖαι εἰκονίζουν πως μίαν σταύρωσιν καὶ μίαν ταφήν, τὰς γνωρίζετε καλῶς. Καὶ ἀσφαλῶς θὰ γνωρίζετε κάλλιον ἡμῶν πόσον οἱ ἐν λόγῳ πειρασμοὶ ἐσμίλευσαν τὸν χαρακτῆρα ἑκάστης ἐξ ὑμῶν καὶ τοὺς δεσμοὺς τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφότητός σας καὶ πόσον ὁδηγοῦν πρὸς μίαν ἀνάστασιν.

Ἔχοντες δὲ τὴν χαρὰν καὶ τὴν τιμὴν νὰ ἐγκαινιάζωμεν τὴν μοναστηριακὴν αὐτῆς τράπεζαν, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν μεταλαμβάνει μόνον τὸ σῶμα τῶν ἀναγκαίων πρὸς συντήρησίν του ἀλλὰ τρέφεται καὶ ἡ ψυχὴ διὰ τῶν ἀναγινωσκομένων θείων λόγων, βλέπομεν μίαν ἀκτῖνα τῆς ἀναστάσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σας. Καὶ πατρικῶς εὐχόμεθα νὰ ἀπαρτισθῇ καὶ πάλιν τὸ ὅλον κτηριακὸν σῶμα της, ὥστε ὅλαι αἱ διακονίαι νὰ διεξάγωνται ἀπροσκόπτως, πρὸς σωτηρίαν τῶν μοναζουσῶν, πρὸς βοήθειαν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν καὶ πρὸς δόξαν τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν.

Ὡσαύτως εὐχόμεθα, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ὅλαι αἱ ἀδελφαὶ νὰ ἀγωνίζεσθε σθεναρῶς τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς μετανοίας, τῆς ἐγκρατείας καὶ τῆς νήψεως, συμμετέχουσαι εἰς τὸ Πάθος, τὸν Σταυρὸν καὶ τὴν Ταφὴν τοῦ Κυρίου καὶ ὑπακούουσαι εἰς τὸν Ἱερώτατον Μητροπολίτην κ. Θεολόγον, τὸν ἀγαπητὸν ἐν Χριστῷ ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν ἡμῶν, καὶ εἰς τὴν Ὁσιωτάτην Καθηγουμένην σας, ὥστε νὰ ἀξιωθῆτε τῆς συναναστάσεως καὶ τοῦ συνδοξασμοῦ μετὰ τοῦ Κυρίου.

Τὸ δὲ ἄκτιστον Φῶς καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος εἴησαν μετὰ πάντων καὶ πασῶν ὑμῶν. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΚΕΙΜΗΛΙΑΡΧΕΙΟ "ΨΥΧΗΣ ΑΚΟΣ" ΣΕΡΡΩΝ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὴν Ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ
εἰς τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Κειμηλιαρχεῖον 
«ΨΥΧΗΣ ΑΚΟΣ»
(18 Ἀπριλίου 2015)


Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ ἑορτὴ τοῦ πολιούχου τῆς πόλεώς σας ἁγίου νεομάρτυρος Νικήτα παρέχει τὴν χαρὰν τῆς ἐπισκέψεώς μας εἰς τὸ Κειμηλιαρχεῖον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μὲ ἀφορμὴν τὴν διοργάνωσιν τῆς ἐκθέσεως εἰκόνων τῶν νεομαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τὸ μείζονος σημασίας διὰ τὴν ἐκκλησιαστικήν, πνευματικὴν καὶ τοπικὴν καλλιτεχνικὴν δημιουργίαν Κέντρον τοῦτο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τὴν προσφυᾶ ὀνομασίαν «ΨΥΧΗΣ ΑΚΟΣ».

Αἱ ἱεραὶ εἰκόνες εἶναι ἕνα ἐκ τῶν πλέον καταλλήλων μέσων διὰ νὰ εἰσαγάγουν τὴν ἀνθρωπίνην ψυχὴν εἰς τὸν χῶρον τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσουν εἰς κοινωνίαν μετὰ τῶν εἰκονιζομένων ἁγίων καὶ εἰς ἐντρύφησιν πνευματικήν, διὰ τῆς θέας τῶν μαρτυρίων τῶν ἁγίων μαρτύρων. 

Ἕκαστος χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐντρυφᾷ εἰς τὰ μαρτύρια τῶν μαρτύρων καὶ τῶν νεομαρτύρων, ὥστε ἐκεῖθεν νὰ ἀντλῇ ἔμπνευσιν καὶ δύναμιν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας. Καὶ αἱ ἱεραὶ εἰκόνες τῶν νεομαρτύρων, τὰς ὁποίας ὁ λαὸς συχνάκις ἀμέσως μετὰ τὸ μαρτύριόν των ἤρχισε νὰ φιλοτεχνῇ, συνδράμουν εἰς τὴν ἐντρύφησιν ταύτην. Οἱ δὲ νεομάρτυρες κατέχουν ἰδιαιτέραν θέσιν εἰς τὴν ζωὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, καὶ ἡ σημασία των δι᾿ αὐτὴν εἶναι ἐξόχως σημαντική, ὡς γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, εἰς τὸν περίφημον ἐγκωμιαστικὸν λόγον του διὰ τοὺς νεομάρτυρας τῆς Ἐκκλησίας μας: «χαίρουσι καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἄγγελοι καὶ ἐπιθυμοῦσι νὰ παρακύπτουσι διὰ νὰ θεωροῦν τὰ παθήματα τῶν νέων μαρτύρων… δὲν νομίζουν καμμίαν ἐλάττωσιν τῆς μακαριότητός των, τὸ νὰ ἀφήνουν τὸ πρόσωπον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ θεωροῦν τοὺς νέους μάρτυρας, ἀλλ᾿ ὅσον χαίρουσι καὶ μακαρίζονται διὰ τί βλέπουν τὴν μακαρίαν ὄψιν τοῦ Θεοῦ, ἄλλο τόσον χαίρουσι καὶ μακαρίζονται, διὰ τί βλέπουν τοὺς νέους μάρτυρας ἀνάμεσα εἰς τὰ διὰ Χριστὸν μακάρια πάθη καὶ μαρτύρια. Ἕνα γὰρ εἶναι νὰ εἰπῇς δόξαν καὶ μακαριότητα καὶ ἕνα νὰ εἰπῇς πάθος διὰ τὸν Χριστὸν καὶ μαρτύριον. Διὸ καὶ ὁ Κύριος δόξαν ὠνόμασε τὸν σταυρὸν καὶ τὸ πάθος Του» (Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, «Λόγος ᾿Εγκωμιαστικὸς εἰς τοὺς ῾Αγίους Νεομάρτυρας τοὺς μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Κων/λεως μαρτυρήσαντας»).

Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς τοὺς ἀγῶνας διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ προσέφερε τὰ πάντα. Ὅτε ἐχρειάσθη προσέφερε καὶ αὐτὸν εἰσέτι τὸν Προκαθήμενον τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας (Γρηγόριον τὸν Ε΄) ἀλλὰ καὶ πλειάδα ἱεραρχῶν, ἱερέων, ἱερομονάχων καὶ μοναχῶν οἱ ὁποῖοι ἐθυσιάσθησαν ὑπὲρ τῆς πίστεώς των. Οὗτοι ἐκέρδισαν τὸν ἀμαράντινον στέφανον τῆς ὁμολογίας• εἶναι ἡ δόξα καὶ τὸ καύχημα τῆς Ἐκκλησίας μας• εἶναι τὸ παράδειγμα τῆς ὑπομονῆς διὰ τοὺς χριστιανοὺς οἱ ὁποῖοι ὑποφέρουν βαρεῖς διωγμοὺς διὰ τὴν πίστιν των.

Ἂς ἀποτελέσῃ ἡ τιμὴ τὴν ὁποίαν ἀπονέμομεν σήμερον εἰς τοὺς νεομάρτυρας μὲ τὰ τελούμενα ἐγκαίνια τῆς Ἐκθέσεως εἰκόνων των ἀφορμὴν νὰ μὴ λησμονῶμεν ὅτι κάθε σπιθαμὴ τοῦ χώματος, τὸ ὁποῖον πατοῦμεν ἔχει ποτισθῆ μὲ αἷμα ἡρώων καὶ μαρτύρων. Νὰ μὴ λησμονῶμεν ἐπίσης ὅτι κάθε σπιθαμὴ τοῦ χώματος τῆς Μακεδονίας ἔχει ποτισθῆ μὲ αὐτὸ τὸ αἷμα καὶ μὲ ἀμετρήτους θυσίας καὶ ἀγῶνας ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους.

Ἄς ἀγωνισθῶμεν καὶ ἡμεῖς μὲ ὅλην τὴν δύναμίν μας διὰ νὰ διατηρήσωμεν τὴν πνευματικήν μας ἐλευθερίαν, ἡ ὁποία εἶναι τὸ μέγιστον ἀγαθὸν διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν ὁποίαν οὐδεμία ἐξωτερικὴ δυσχέρεια καὶ ἐπιβολή, καὶ ἡ μεγαλυτέρα ἀκόμη, εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς τὴν στερήσῃ. Καὶ ἀληθινὴ ἐλευθερία εἶναι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, ἡ παραμονή μας κοντὰ εἰς τὸν Θεόν.

Εἶναι λοιπὸν ἀπαραίτητον νὰ διώκωμεν κάθε ἐμπόδιον τὸ ὁποῖον παρακωλύει τὴν παραμονήν μας πλησίον τοῦ Θεοῦ. Ἐμπόδια δὲ εἶναι τὰ πάθη, τὰ ὁποῖα σκοτίζουν καὶ συγχέουν τὸν νοῦν καὶ ἀποτελοῦν τεῖχος καὶ φράγμα ὑψούμενον μεταξὺ ἡμῶν καὶ τοῦ Κυρίου. Εἶναι δὲ ὁ ἀγὼν αὐτὸς διὰ τὴν πνευματικὴν ἐλευθερίαν ὄχι μόνον ἐφάμιλλος μὲ τοὺς ἀγῶνας διὰ τὴν κατ᾿ ἄνθρωπον ἐλευθερίαν, ἀλλὰ ἀληθῶς ἀνώτερος, καθὼς τὸ ἀποτέλεσμά του δὲν εἶναι μία ἐλευθέρα ἐπίγειος ζωή, ἀλλὰ ἡ αἰώνιος σωτηρία μας.

Τὰ σεπτὰ ταῦτα κειμήλια τοῦ Μητροπολιτικοῦ Κειμηλιαρχείου, τὰ ὁποῖα ὁ Ἱερώτατος Ποιμενάρχης σας ἐν τῇ φιλοκάλῳ καὶ φιλαγίῳ μερίμνῃ αὐτοῦ συνεκέντρωσεν ἐνταῦθα διὰ τὴν διάσωσιν, συντήρησιν καὶ διαφύλαξίν των ἀπὸ τὴν φθορὰν τοῦ χρόνου καὶ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπίνην ἀπληστίαν, δίδουν τὴν ἰδικήν των μαρτυρίαν εἰς ἕνα σύγχρονον κόσμον, ὁ ὁποῖος ἔχει τόσον μεγάλην ἀνάγκην ἀπὸ τὸ κάλλος. Ἕνα κάλλος ὅμως, τὸ ὁποῖον ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἐνατένισιν τῶν ἐπέκεινα, πέραν τῶν παρόντων καὶ ρεόντων• ἕνα κάλλος, τὸ ὁποῖον συντελεῖ ὥστε νὰ ὑπερβῶμεν τὴν πραγματικότητα τῶν αἰσθητῶν, διὰ νὰ μεταβῶμεν εἰς τὸν ἀόρατον κόσμον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀντλήσωμεν ἐξ αὐτοῦ τὴν βεβαιότητα καὶ ἀσφάλειαν διὰ τὸ αἰώνιον μέλλον μας, βεβαιότητα, τὴν ὁποίαν μᾶς προσφέρει ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου.

Τὰ κειμήλια ταῦτα, προερχόμενα ἐκ τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως, ἀποτελοῦν συγχρόνως ἀπόδειξιν τῆς φιλοθεΐας καὶ τῆς ζώσης πίστεως τῶν κατοίκων της. Διότι μαρτυροῦν ἀδιαψεύστως ὅτι οὗτοι προσέφεραν εὐλαβῶς εἰς τὸν Θεόν, κατὰ τὴν παράδοσιν τοῦ Γένους μας, ὅ,τι καλλίτερον εἶχον, ἔργα ὑψηλῆς καλλιτεχνικῆς δημιουργίας, λαμβάνοντες ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν ἔμπνευσιν.

Ἂς μακαρίσωμεν τοὺς δημιουργοὺς αὐτῶν, ἂς εὐχαριστήσωμεν καὶ συγχαρῶμεν τὸν Ἱερώτατον ἀδελφὸν κύριον Θεολόγον διὰ τὴν πρωτοβουλίαν ταύτην τῆς ἱδρύσεως καὶ λειτουργίας Κειμηλιαρχείου ὅπου θὰ διαφυλάσσεται καὶ θὰ προβάλλεται ὁ καλλιτεχνικὸς πλοῦτος τῆς ἱστορικῆς ταύτης Μητροπόλεως, ὁ ὁποῖος θὰ συμβάλῃ ὄχι μόνον εἰς τὴν διατήρησιν τῆς πολιτισμικῆς παρακαταθήκης τῶν προγόνων μας ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν προβολὴν αὐτοῦ ὡς ἀπαυγάσματος τοῦ «ἀρχαίου κάλλους», τὸ ὁποῖον προσπαθεῖ νὰ ἀπεικονίσῃ καὶ εἰς τὸ ὁποῖον ἡ ἐντρύφησις «ἀκεῖται τὰς ψυχάς», δηλαδὴ θεραπεύει, ὠφελεῖ αὐτὰς καὶ ἀποτελεῖ «ἄκος τῶν ψυχῶν». Ὡσαύτως συγχαίρομεν τοὺς μοχθήσαντας διὰ τὴν ἁγιογράφησιν τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ ὅλους τοὺς συντελεστὰς τῆς Ἐκθέσεως ταύτης διὰ τὴν προσφοράν των αὐτήν, ἥτις τιμᾷ τοὺς ἁγίους νέους μάρτυρας, καὶ ἂς εὐχηθῶμεν νὰ ἔχουν τὴν εὐλογίαν, τὴν σκέπην καὶ τὴν προστασίαν των διὰ βίου παντός.

Τέλος, εὐχόμεθα ὁ Ἀναστὰς Κύριος νὰ εὐλογῇ πλουσίως τὴν λειτουργίαν τοῦ Κειμηλιαρχείου καὶ τοὺς ἐν αὐτῷ διακονοῦντας, ὥστε νὰ παραμείνῃ φρουρὸς διηνεκὴς καὶ πολύτιμος τοῦ κειμηλιακοῦ πλούτου καὶ τῆς ἱστορίας τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΕΡΡΩΝ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
πρὸς τὴν Χριστιανικὴν Νεολαίαν
εἰς τὸ Πνευματικὸν Κέντρον
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερρῶν καὶ Νιγρίτης
(18 Ἀπριλίου 2015)


Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατε ἀδελφὲ Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἀγαπητοί μας νέοι, πνευματικὰ τέκνα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἡγουμένου της Πατριάρχου σας,

Χριστός Ἀνέστη!

Ἐπιθυμοῦμεν νὰ εὐχαριστήσωμεν τὴν Ἱερότητά σας, ἅγιε ἀδελφὲ κύριε Θεολόγε, διότι μᾶς δίδετε σήμερον τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἐπικοινωνήσωμεν μὲ τὴν χριστιανικὴν νεολαίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σας. Ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐκφράσωμεν τὴν προσωπικὴν συγκίνησίν μας διότι εὑρισκόμεθα ἀνάμεσά σας, ἀγαπητοί μας νέοι, καὶ ἔχομεν τὴν δυνατότητα νὰ σᾶς ἀπευθύνωμεν πατρικοὺς λόγους διὰ τὴν ζωήν σας∙ νὰ σᾶς ἀπευθύνωμεν τὸ εὐαγγέλιον, τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀφορᾷ εἰς αὐτὴν τὴν ἰδίαν τὴν ζωήν μας καὶ ἀποτελεῖ τὴν πίστιν μας, τὴν παράδοσίν μας, τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τῆς Ρωμηοσύνης μας. Σᾶς ἀπευθύνομεν αὐτὸ τὸ ἄγγελμα ὡς παρακαταθήκην ζωῆς, πρὸς ἐσᾶς οἱ ὁποῖοι καλεῖσθε νὰ ἀναλάβετε ἐντὸς ὀλίγου τὰ ἡνία καὶ νὰ ὁδηγήσετε τὴν Ἐκκλησίαν, τὴν Πατρίδα, τὸν κόσμον πρὸς τὰ κρείττονα καὶ τὰ ἀμείνονα.

Ἡ συνάντησίς μας αὐτή, Πατριάρχου καὶ νεολαίας τῶν Σερρῶν, ἀποκτᾷ ἰδιαιτέραν σημασίαν καὶ ἔννοιαν, διότι πραγματοποιεῖται ἐντὸς τῆς Διακαινησίμου Ἑβδομάδος καὶ μάλιστα ἀμέσως μετὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, τῆς ὁποίας Πηγῆς ἡ παρουσία καὶ ἡ ἐπίσκεψις καὶ ἄπειρος φιλευσπλαγχνία εἶναι διάχυτοι καὶ εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν καὶ εἰς τὴν περιοχήν σας ἀλλὰ καὶ ἁπανταχοῦ τῆς δεσποτείας Κυρίου καὶ συνδέουν αὐτὰς μὲ τοὺς ἀλησμονήτους ἐκείνους χώρους τοῦ θαύματος καὶ τῆς μαρτυρίας τοῦ Ἑπταπυργίου τῆς Βασιλευούσης Πόλεως καὶ τῆς Χρυσῆς Πύλης τοῦ Βυζαντίου. Καὶ ἀπὸ αὐτῆς τῆς πλευρᾶς σημασιολογική, λοιπόν, ἡ συνάντησις πνευματικοῦ πατρὸς καὶ Πατριάρχου καὶ νέων καὶ νεανίδων τῶν Σερρῶν, τῆς χρυσῆς μαρτυρίας καὶ ἐλπίδος τῆς αὔριον.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μας νέοι, ἐθέσπισε τρόπους καὶ εὐκαιρίας διὰ μίαν παράτασιν τοῦ Ἀναστασίμου πανηγυρισμοῦ, τόσον μὲ τὴν Ἑβδομάδα αὐτὴν ἡ ὁποία θεωρεῖται λειτουργικῶς ὡς μία ἡμέρα, «αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία», ὅπως καὶ ἐν συνεχείᾳ μὲ ὅλην τὴν περίοδον τοῦ χαρμοσύνου Πεντηκοσταρίου, μὲ νέα κέντρα καὶ μὲ ἄλλα πρόσωπα καὶ γεγονότα μαρτυρίας καὶ διδασκαλίας: τὴν ψηλάφησιν τῆς πλευρᾶς τοῦ Κυρίου ὑπὸ τοῦ ἀπιστοῦντος εἰς τὴν Ἀνάστασίν Του Ἀποστόλου Θωμᾶ καὶ ζητοῦντος χειροπιαστὰς ἀπαντήσεις τοῦ Πάθους Χριστοῦ διὰ νὰ ὁμολογήσῃ συντετριμμένος: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»• τὴν Σύναξιν τῶν Μυροφόρων καὶ τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ τοῦ Νικοδήμου, τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἱερῶν αὐτῶν προσώπων τὰ ὁποῖα διεδραμάτισαν σημαντικὸν ρόλον εἰς τὴν Ταφὴν καὶ εἰς τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου• τὸ ἄντλημα ἀπὸ τὴν Σαμαρείτιδα, τὴν Ἁγίαν Φωτεινήν, ἐκ τοῦ «βαθέος φρέατος» τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς, μὲ τὸ ὁποῖον οὐκέτι διψᾷ εἰς τὸν αἰῶνα• τὴν ἀνάβλεψιν τοῦ τυφλοῦ, διὰ τοῦ «πηλοῦ»• τὴν συνεστίασιν τοῦ Κυρίου μετὰ τῶν μαθητῶν παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Τιβεριάδος καὶ τήν «ἄγραν τῶν ἑκατονπεντήκοντα ἰχθύων» καὶ ἄλλα.

Ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα, ἀγαπημένα μας παιδιά, ἀποτελοῦν σημάδια ὅτι τὰ πάντα «κυβερνᾷ ὁ Ἕνας», δηλαδὴ ὁ Ἀναστὰς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτεται, φανερώνεται, διδάσκει, θεραπεύει, συνεσθίει, συμπορεύεται μαζί μας καὶ μᾶς κατευθύνει. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριον τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ζωῆς, τὸ ὁποῖον μαρτυροῦμεν καὶ ἀπευθύνομεν σήμερον καὶ ἡμεῖς πρὸς ἐσᾶς, τὰ χριστιανικὰ νειᾶτα τῶν Σερρῶν. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριον καὶ τῆς ἰδικῆς σας ζωῆς ἐν Χριστῷ: ὅτι Αὐτὸς συμπορεύεται μαζί σας, «ἀοράτως συνών» εἰς ὅλας τὰς πράξεις σας, θριαμβεύων εἰς τὰς ἐπιτυχίας σας, εὐδοκῶν εἰς τὰς ἀδυναμίας σας, ἀνοίγων τὴν στοργικήν Του ἀγκαλιὰν εἰς τὰς δυσκολίας σας, συνυπάρχων μαζί σας κατὰ τὴν μετάληψιν τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ τοῦ Τιμίου Του Αἵματος κατὰ τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν.

Νέοι καὶ νέαι τῆς Ἐκκλησίας μας,

Αὐτὴν τὴν μαρτυρίαν ζωῆς σᾶς μεταφέρομεν ἀπὸ τὸ Φανάριον, ἀπὸ τὴν ἕδραν καὶ τὸ Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας: τὴν διαχρονικὴν ἐμπειρίαν ὅτι ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι μαζί μας καὶ εἶναι «ἰσχύς, στερέωμα, καταφυγή, ρύστης μας», εἶναι ἡ ἀνάστασίς μας. Παρὰ τὰς δυσκολίας, τὰς ὁποίας διέρχεται ἡ Πατρὶς καὶ ὁ κόσμος σήμερον, ἔχομεν τὸ δῶρον τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖον οὐδεὶς δύναται νὰ μᾶς ἀφαιρέσῃ: τὴν πνευματικὴν ἐλευθερίαν, ἡ ὁποία δίδει εἰς τὴν ζωήν μας νόημα, στόχον καὶ σκοπόν. 

Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ διαχρονικῶς ἀποδεικνύεται καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας μας: τὴν ἀποδεικνύουν οἱ πολυάριθμοι σύγχρονοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν, οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ θὰ ἠμποροῦσαν νὰ ἀλλαξοπιστήσουν καὶ νὰ σώσουν τὴν ζωήν τους, προτιμοῦν νὰ κρατοῦν τὴν ἐσωτερικὴν ἐλευθερίαν τους ἂν καὶ αὐτὸ ὁδηγεῖ εἰς τὴν μαρτυρίαν καὶ εἰς τὸ μαρτύριον. Τὴν ἰδίαν ἐσωτερικὴν ἐλευθερίαν, ὅπως γνωρίζετε, ἐκράτησε καὶ ὁ προστάτης τῆς ἱστορικῆς πόλεώς σας τῶν Σερρῶν Ἅγιος Νεομάρτυς Νικήτας. Τὰ δεινοπαθήματα καὶ ὁ θάνατος τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Γένους μας ἀλλὰ καὶ τῶν συγχρόνων χριστιανῶν εἰς τὴν Συρίαν, εἰς τὸ Ἰράκ, εἰς τὴν Λιβύην καὶ ἀλλαχοῦ, καὶ τῶν παλαιῶν μαρτύρων ἀνὰ τὴν οἰκουμένην ὑπὸ ἀναλόγους δυσκόλους συνθήκας, μαρτυροῦν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὑπάτη ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δὲν χάνεται. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἀντέχουν τὸν πόνον καὶ τὰς δοκιμασίας καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον οἱ πάσχοντες οὗτοι συνάνθρωποί μας σήμερον –μήπως ὅμως ὅλοι μας κατὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον τρόπον πάσχομεν καὶ ἀντιμετωπίζομεν δυσεπίλυτα καθ᾿ ἡμᾶς προβλήματα;- πολλοὶ μάλιστα ἐνῷ εἶχον, ὅπως καὶ ἐσεῖς, ὅλην τὴν βιολογικὴν ζωὴν ἐμπρός τους, εἶναι ἡ ἀπόδειξις ὅτι δύναται ὁ καθείς μας νὰ ὑποφέρῃ τὰς πλέον δυσκόλους καταστάσεις καὶ νὰ ἐξέρχεται νικητής. Ἄλλωστε, ὁ Ἀναστὰς Κύριος, κατὰ τὴν σάρκα ὑπέστη ἀπὸ τὴν κακίαν τοῦ δημιουργήματός Του πολὺ περισσοτέρας δοκιμασίας «τὰ πάθη, τὸν σταυρόν, τὸν θάνατον, τὴν ταφήν», καὶ ἐξῆλθε νικητὴς καὶ συγχρόνως μᾶς ἔδωκεν Ἑαυτὸν τύπον καὶ ὑπογραμμὸν ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς ἐνώπιον τῶν δυσκολιῶν. 

Εἰς ἐπίρρωσιν τῆς ἀληθείας αὐτῆς, σᾶς ἀναφέρομεν, πνευματικά μας παιδιά, ὅτι κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος, κατὰ τὴν ἰδίαν ἀναστάσιμον περίοδον, ὁ Πατριάρχης σας εἶχε τὴν συγκλονιστικὴν ἐμπειρίαν νὰ ἐπισκεφθῇ ἕνα στρατόπεδον συγκεντρώσεως εἰς τὴν Γερμανίαν -τὸ Νταχάου- καὶ νὰ ζήσῃ «ἐν μνήμῃ» τὸ μυστήριον τοῦ θανάτου, τὰς γνωστὰς μελανὰς σελίδας τῆς συγχρόνου Ἱστορίας, αἱ ὁποῖαι ἀποκαλύπτουν τὴν ἀνθρωπίνην θηριωδίαν, ἀδικίαν καὶ ἀποκτήνωσιν τῶν λογικῶν ὄντων ἀφ᾿ ἑνὸς καὶ τὴν προσωπικὴν ἀδέσμευτον ἐλευθερίαν τοῦ συνανθρώπου ἀφ᾿ ἑτέρου.

Αἱ ἐμπειρίαι καὶ αἱ μαρτυρίαι τοῦ στρατοπέδου αὐτοῦ καὶ τὰ μαρτύρια τῶν χριστιανῶν νεομαρτύρων παλαιότερον καὶ εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολὴν ἀλλὰ καὶ παγκοσμίως σήμερον ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δύναται καὶ πάσχων νὰ διατηρῇ τὴν ἐσωτερικήν του ἐλευθερίαν. 

Διὰ νὰ τὸ ἐπιτύχῃ ὅμως χρειάζονται ἀπαραιτήτως τρία ἐφόδια: πρῶτον, ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι 
ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἢ μᾶλλον πρέπει νὰ εἶναι αὐτοσκοπός• δεύτερον, ἡ κατανόησις τῆς σημασίας τοῦ πόνου τοῦ ἑτέρου καὶ ὄχι μόνον τοῦ ἰδικοῦ του• καί, τρίτον, ἡ πίστις καὶ ἡ ἀδιάσειστος ἐλπίς πρὸς τὸν Θεὸν ἡ ὁποία δίδει δύναμιν ἐνώπιον τῆς θυσίας -ἐπιβαλλομένης ἐνίοτε-.

Ἡ λύτρωσις τοῦ ἀνθρώπου συντελεῖται διὰ τῆς ἀγάπης καὶ ἐντὸς τῆς ἀγάπης. Ὁ πόνος, ὅπως καὶ ὁ θάνατος, εἶναι ἀναπόσπαστον μέρος τῆς ζωῆς. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ὅμως σηκώνομεν τὸν σταυρὸν τοῦ ἰδικοῦ μας πόνου καὶ κυρίως κατανοοῦμεν καὶ βιώνομεν τὸν πόνον τοῦ συνανθρώπου μας, ἀνοίγει ἀπείρους δυνατότητας λυτρώσεως, διότι ὁ πόνος λαμβάνει ἄλλην διάστασιν ὅταν «τὸν ἀγκαλιάσωμεν, ὅπως ἀκριβῶς τὸν ἀγκάλιασεν ὁ Κύριος», ὁ Ὁποῖος μέχρι τὴν τελευταίαν πνοὴν τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του ἐσήκωσεν ὁλόκληρον τὸν πόνον ὅλου τοῦ κόσμου ἀπὸ ἀγάπην δι᾿ αὐτόν. Ἀγάπη χωρὶς θυσίαν καὶ μαρτυρίαν, εἶναι κενὸς λόγος ἄνευ οὐσίας. 

Εἶναι ψευδὴς θεώρησις τῆς ζωῆς. 

Ἡ θυσία διὰ τὴν ἀγάπην καὶ ὑπὲρ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης καὶ ἡ τοιουτότροπος θυσία καὶ ἀγάπη καλλιεργεῖ ἀρετὰς ὡς ἡ ἀλληλεγγύη, ὁ ἀλτρουϊσμός, τὸ αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι τοῦ πλησίον καὶ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καὶ ἄλλας παρομοίας πρὸς αὐτὰς ἀρετάς, τὰς ὁποίας ἐὰν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καλλιεργοῦσαν τότε ὁ κόσμος θὰ ἦταν σίγουρα καλλίτερος, καὶ ἡ χώρα ἐδῶ δὲν θὰ εὑρίσκετο εἰς τὴν δύσκολον θέσιν εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται σήμερον. Διὰ τὰς ἀρετὰς αὐτὰς διεκρίνοντο οἱ πρόγονοί μας, διὸ καὶ ἐμεγαλούργησαν καὶ διέσωσαν τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Γένος, τὴν πίστιν καὶ τὰ ἰδανικά μας, τὴν πατρίδα, εἰς καιροὺς πολὺ δυσκολωτέρους ἀπὸ τοὺς σημερινούς.

Ἀγάπη, λοιπόν, ἀποδοχὴ τοῦ πόνου τοῦ προσωπικοῦ, κατανόησις τοῦ πόνου τοῦ πλησίον καὶ διάθεσις θυσίας – προσφορᾶς διὰ τὸν συνάνθρωπον εἶναι τὰ μηνύματα τοῦ Πατριάρχου σας, καὶ σᾶς παρακαλοῦμεν νὰ τὰ ἔχετε, ἀγαπητοί μας νέοι καὶ νέαι, ὑπ᾿ ὄψιν σας ἰδιαιτέρως σήμερον, καὶ νὰ τὰ καταστήσετε βίωμά σας, μιμούμενοι τὸ παράδειγμα τῶν ἐνδόξων προγόνων σας Σερραίων, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίσθησαν ὑπὲρ τῶν ὁσίων καὶ τῶν ἱερῶν μας καὶ ἀπέκρουσαν τὰς ἐπιβουλὰς ἐχθρῶν μὲ πολλὰς θυσίας. Διότι, τὸ αἴσθημα τῆς ἐλλείψεως νοήματος εἰς τὴν ζωὴν καὶ τοῦ κενοῦ τὸ ὁποῖον ἐπικρατεῖ σήμερον εἰς τὸν κόσμον μας, ὀφείλεται εἰς τὴν ἔλλειψιν αὐτῶν τῶν ἰδανικῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπιτείνεται ἡ σημερινὴ κρίσις καὶ νὰ γίνεται δυσβάστακτος. Διὰ τοῦτο καὶ ἀπαιτεῖται ἡ διατήρησις τῆς ἐσωτερικῆς μας ἐλευθερίας, ἐκφραζομένης διὰ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, τῆς καρτερικῆς ἐν πίστει ἄρσεως τοῦ προσωπικοῦ σταυροῦ καὶ τῆς θυσίας εἰς τὴν ζωήν μας.

Ὁ Κύριος δὲν ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ τὸν ὡραιοποιήσῃ, ἀλλὰ διὰ νὰ τὸν ἀνακαινίσῃ. Ἡ πίστις μας, ἡ πίστις τὴν ὁποίαν εἶχον οἱ πρόγονοι μας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων καὶ ἔχομεν καὶ ἡμεῖς σήμερον, δὲν εἶναι πίστις εἰς μίαν ἁπλῆν διδασκαλίαν ἀλλὰ βίωμα καὶ πίστις εἰς ἕνα Πρόσωπον καὶ εἰς τὰ ἰδανικὰ τὰ ὁποῖα ἐνσαρκώνει τὸ Πρόσωπον τοῦτο ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Δὲν ἦτο καὶ δὲν εἶναι πίστις ἁπλῶς εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ εἰς τὸν Χριστόν-Θεόν. Μόνον διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν Χριστόν, νοηματοδοτεῖται καὶ ἡ πίστις εἰς τὴν διδασκαλίαν Του. 

Ἐμπρὸς εἰς τὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ζῇ ὁ ἄνθρωπος σήμερον, ὅπως ἐνδεικτικῶς τὰ προβλήματα τῆς ἀνεργίας, τῆς μοναξιᾶς, τῶν διαφόρων ψυχικῶν, κυρίως, ἀλλὰ καὶ σωματικῶν ἀσθενειῶν, ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς προβάλλεται ὡς ἡ μοναδικὴ ἐλπὶς καὶ τὸ μοναδικὸν πρότυπον διὰ τὸν καθένα μας καὶ διὰ τὸν κόσμον ὁλόκληρον. 

Ἡ πορεία σας, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, πρὸς συνάντησιν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ πρέπει νὰ εἶναι μία «νῆψις» ὑπὸ τὴν εὐρεῖαν ἔννοιαν, τὴν ἔννοιαν τῆς ἐπαγρυπνήσεως καὶ τῆς ἀποκαθάρσεως ἀπὸ τὰς ἀδυναμίας μας. Ἡ νῆψις εἶναι ἡ πνευματικὴ μέθοδος διὰ τὴν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἐπαγρυπνῇ τὸ πνεῦμα μας, ὁ ὁποιοσδήποτε ἐχθρὸς δὲν δύναται νὰ μᾶς πλησιάσῃ καὶ νὰ συλήσῃ τὸν πνευματικὸν πλοῦτον μας, τὸν Χριστόν. Αὐτὴ ἡ ὁδὸς τῆς νήψεως μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὰ πάθη, μᾶς χαρίζει τὴν ἀσφαλῆ γνῶσιν τοῦ Θεοῦ, μᾶς παρέχει κάθε ἀγαθὸν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, γίνεται ὁδηγὸς ὀρθοῦ καὶ θεαρέστου βίου, κατὰ τὸ πρότυπον τοῦ Χριστοῦ μας. 

Μὲ τὴν τοιουτότροπον νῆψιν αἰσθανόμεθα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πλησίον μας. Ἔτσι δίδομεν εἰς τὸν κόσμον, ἰδιαιτέρως σεῖς οἱ νέοι, μίαν ζωὴν δυνάμεως καὶ αἰσιοδοξίας, προερχομένην ὄχι ἐξ ἡμῶν αὐτῶν ἀλλὰ ἐκ τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ. Μόνον τότε οὐδένα ἔχομεν φόβον -καὶ δὲν θὰ ἔχωμεν καὶ εἰς τὸ μέλλον- καὶ οὐδεμία ἀπειλὴ κρίσεως ἢ κρίσεων θὰ μᾶς κάνῃ νὰ δειλιῶμεν ἐνώπιον τοῦ ὄγκου τῶν καθημερινῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς, διότι θὰ γνωρίζομεν βιωματι-κῶς ὅτι οἱ πειρασμοὶ ἐὰν πρὸς καιρὸν ἰσχύσουν καὶ πάλιν θὰ ἡττηθοῦν, ὅτι «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός».

Ἡ κατακλείς, λοιπόν, τοῦ Πατριαρχικοῦ μας Μηνύματος σήμερον πρὸς σᾶς, νέοι τῶν Σερρῶν, συνοψίζεται εἰς τὴν ἁπλῆν Χρυσοστομικὴν ἀλήθειαν: Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ζωὴ πολιτεύεται! Ἀμήν.
Related Posts with Thumbnails