© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ (ΜΝΗΜΗ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΙΕΡΗ)

Μνημόσυνο ερό,  γονιν κα συγγενν...

[Εικαστικό σχόλιο: Ζωγραφική Πολυξένης Μαρλίτση]
Μ τ φθινόπωρο πο νέτειλε μι σειρ πυκνν λογισμν λογχίζει τν ψυχή, καθς μέσα στ κλίμα τς μοναξις κα τς ρέμβης νοίγονται μπροστά σου, ταξιδεύοντας πάνω σ λίμνη δακρύων, μι σειρ προσώπων ερν. Συγγενν κα φίλων πρόσωπα, μέσ᾿ π τ ποα  νάστησες, σ καιρος λλους, καιρος πρωτινούς, τν θεράπευτα εαίσθητο ψυχισμό σου. Γιατ μέσ᾿ π᾿ λ᾿ ατ διαπιστώνεις τι κάποιο νμα όρατο σ δένει κα  σ κρατ μ κλωστς θραυστες δεμένο μ τν Ορανό. κε πο καταφεύγεις πάντα μ συγκίνηση κα πομονή, μέχρι ν στραγγίξουν π μέσα σου λα τ φαρμάκια. Κα συνδρομητς σ᾿ ατή σου τν δοιπορία εναι πάντα ο γιοι, λλ κα ο δικοί σου νθρωποι. Ατο πο γάπησες κα σ’ γάπησαν - ζντες κα τεθνετες. Μ περισσότερους τος δεύτερους, γιατί,  σο περνον τ χρόνια,  ραιώνουν ο πρτοι, ο ζντες - φίλοι κα γνωστοί... ραιώνουν κα μάλιστα προσποιονται τρόπους γι ν σ᾿ ποφεύγουν. Ποις ξέρει γιατί...
στόσο σ ναπαύεσαι κάθε φορ πο θ σταθες σιμ στ μεγάλο παράθυρο πο κοιτάζει κατ τ νυχτωμένο πέλαγο κα μέσα στ σιωπ τς φθινοπωρινς τς Νύχτας θ᾿ φουγκραστες πάλι, μαζ μ τ μουσικ πο σηκώνει νεμος κα ο σταγόνες τς βροχς πο ραμφίζουν τ τζάμι,  τ βήματα τν προσφιλν σου προσώπων πο σιμώνουν κα φωτίζουν μ τν παρουσία τους τ μοναξιά σου.  Εναι τ πρόσωπα ατ τν γαπημένων μας ο σκις, πο μς νοιάζονται ατς τς ρες τίς μοναχικς κα σκύβουν πάνω μας κα μς παραμυθον ς λλοι γγελοι -κα μήπως δν εναι;- ξεδιπλώνουν τς φτερογες τους κα μς σκεπάζουν μ μι τρυφερότητα παραδειγματική, στε ν γαληνέψει ψυχή μας π  τν τρικυμισμένη μέρα, π τς κάθε εδους θύελλες, ο ποες μς πειλον, μς κουρελιάζουν, μς γεμίζουν πληγές. Κι τσι, ταν ρθει τ βράδυ κα μαζευτομε στν ρημιά μας, χουμε τν ελογία ν μς πισκεφτον ο γιασμένες Μορφς τν δικν μας, πο τς νακαλομε π τ χώρα τς σιωπς, στε ν φωτίσουν μ τν παρουσία τους, τ σκοτάδια τς μοναξις μας κα ν μς βεβαιώσουν τι μς χουν πάντα στν γνοια τους.
ερ ντως ρα τούτης τς πίσκεψης, φο μαζί τους γίνεται διάλογος πο δν πρόφτασε ν γίνει λλοτε, ταν κι ατοί ταν μαζί μας, νθρωποι ζωντανο μ ποικίλες ναλλαγς στν ψυχισμό τους –μήπως κα τώρα δν τος θεωρομε ζωντανος, σχετ᾿ ν κάτω π τ χώματα ναπαύονται τ σώματά τους - μες ς ζωντανος τος θεωρομε, πως τος λλους δικούς μας, τος ξενιτεμένους,  πο περιμένουμε ν πιστρέψουν π κάποιο ταξίδι...
νοίγουμε λοιπν τν καρδιά μας κα τος φήνουμε ν᾿ φουγκράζονται τ σα μονολογομε, πως φήνουμε τ Θε ν᾿ κούει προσεχτικ τν προσευχή μας. Γιατ χουμε πολλ ν πομε κι κόμη περισσότερα ν᾿ ναφέρουμε, ν ξομολογηθομε.
Κι κενοι μς κον πομονετικά, συχα, κι στερα μέσα στ γνόφο τς σιωπς τους ποχωρον. Γι ν μείνει στ νυχτωμένο δωμάτιο περίεργη κείνη πουσία, πο σφαλς προϋπόθετε τν παρουσια κάποιων. Κι ατ πουσία γίνεται μ τν καιρ μι ελογημένη σκηση γι μι ναμον κάποιας λλης πίσκεψης, πο θ φωτίσει τν καρδιά, θ τς χαρίσει τν ερήνη κα θ τς σφουγγίσει τ αματα κα τ δάκρυα πο συσωρεύονται μέσα της π πολλκα κυρίως πό τς πιθέσεις τν συνανθρώπων πο διψνε γι περοχή, ατοδιαφήμιση κα περιθωριοποίηση το λλου. Δίχως ν σκέφτονται τς δικές μας ντιστάσεις κα προπάντων ατς τς φωτεινς παρουσίες πο μς συντροφεύουν, μς νισχύουν κα προστατευτικ μς καλύπτουν, μ τ χιτνα τς τρυφερότητας, τς νιδιοτελος γάπης κα ελικρινος συναντίληψης. πως τότε...
Related Posts with Thumbnails