© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Όταν τα πέταλα των αλόγων ξυπνούν ευθύνες

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ


Η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Giostra di Zante”, η οποία από το 2005 έχει επαναφέρει στη ζωή των σύγχρονων Ζακυνθινών τους πανάρχαιους ιππικούς αγώνες της Γκιόστρας, παράλληλα με την ιστορική τεκμηρίωση του θέματος που την απασχολεί, η οποία πραγματοποιείται με διεθνή συνέδρια, επιστημονικές ημερίδες και τεκμηριωμένες εκδόσεις, προσπαθεί ν’ αναδείξει και ό,τι έχει σχέση με τον ξεχωριστό πολιτισμό του τόπου μας, μια και γνωρίζει καλά πως τίποτα δεν λειτουργεί αυτόνομα, αλλά όλα επηρεάζονται και συνυπάρχουν.
   Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειάς της επιλέγει διάφορα μνημεία, τα οποία έχουν σωθεί από τον χρόνο και τις διάφορες θεομηνίες, αλλά κινδυνεύουν να χαθούν, είτε από αδιαφορία και εγκατάλειψη, είτε από άγνοια και κοντόφθαλμη πολιτική και εκεί πραγματοποιεί κάποιες από τις εκδηλώσεις της.
   Πέρυσι, για παράδειγμα, όπως σίγουρα όλοι θυμάστε, ξεκίνησε τις τετραήμερες γιορτές της για την Γκιόστρα Ζακύνθου του 2012 στο πλάτωμα της ιστορικής εκκλησίας της Κυρίας των Αγγέλων και διάλεξε σαν αφετηρία της πρότασής της για την επαναφορά του λαϊκού μας θεάτρου στους δρόμους και τις πλατείες, για το ξεκίνημα της παραδοσιακής Ομιλίας «Η Χρυσαυγή», τον ανακαινισμένο ναό της Φανερωμένης, υπενθυμίζοντας στους σύγχρονους την αξία του σημαντικού για την ιστορία μας αυτού χώρου και την προσφορά του στο κεφάλαιο που λέγεται Επτανησιακή Σχολή, στον εικαστικό χώρο και όχι μόνο.
   Πριν λίγες μέρες, συνεχίζοντας την προσπάθειά της και μένοντας πιστή στα οράματα και τις αρχές της, επέλεξε έναν άλλο χώρο, ο οποίος καθημερινά καταρρέει, για να κάνει εκεί τα γυρίσματα που την αφορούσαν για ένα πολύτιμο ντοκιμαντέρ, το οποίο ετοιμάζει ο σκηνοθέτης Βασίλης Κατερινόπουλος και σύντομα θα προβληθεί από κάποιο κρατικό κανάλι.
   Πρόκειται για τον γνωστό Πύργο του Αμπελοράβδη, ο οποίος βρίσκεται, όπως βρίσκεται, στο χωριό Καλιπάδος και σήμερα ανήκει στην φιλόξενη οικογένεια Κάρδαρη.
   Εκεί, λοιπόν, συγκεντρώθηκαν το πρωί της περασμένης Παρασκευής, 15ης Φεβρουαρίου, πενήντα περίπου άτομα, μέλη και φίλοι του Σωματείου και με τις χαρακτηριστικές τους στολές μετέφεραν χρώμα και ζωή στο χώρο, ο οποίος στις αρχές του περασμένου αιώνα έδωσε στην περιοχή και το νησί μια αναπνοή προόδου και καλαισθησίας.
   Ιππείς μετάγγισαν ζωντάνια στις ξεχασμένες πέτρες, με τα ποδοβολητά των αλόγων τους και την δεξιοτεχνία τους, σαλπιγκτές και τυμπανιστές έσπασαν την σιωπή του χρόνου, με τους ήχους και το ταλέντο τους και ζευγάρια ντυμένα με την προσταγή της ιστορίας και της παράδοσης περπάτησαν μετά από μισό περίπου αιώνα τις σαρτζάδες τις αβάδιστες, δίνοντάς τους την αναβίωση του έρωτα.
   Η πόρτα του παλιού κτηρίου ξεπέρασε τη νοτιά και την σκουριά της κλειδαριάς της, ανοίγοντας για την επίσημη έξοδο του Πρεβεδούρου και Μαρκουλίνοι, βγαλμένοι λες από την μακρόστενη και πολυπρόσωπη σύνθεση του Γιαννάκη Κοράη ή Καστρινού, με το ευχαριστήριο πρετσεσίο για την απαλλαγή από το θανατικό, τον συνόδεψαν στον τόπο της προκήρυξης των έφιππων αναμετρήσεων, όπου ο κήρυκας με τρεμάμενη φωνή διάβασε την απόφαση, πριν την τοιχοκολλήσει στον τόπο όπου κάποτε βρισκόταν ένας κλεμμένος θυρεός.
   Τα νιάτα του νησιού, έφιππα και αυτά, σαν τον Άη Γιώργη στο κόνισμα της καθέδρας στο γειτονικό Χουρχουλίδι, ζωντάνεψαν, για χάρη της τηλεόρασης αυτή τη φορά, πανάρχαιες ιστορίες του Ιόνιου νησιού και οι εικόνες τους θα γίνουν οι πιο καλοί πρεσβευτές μας, διαφημίζοντας έναν τόπο αναμφίβολα ευλογημένο, αλλά τελευταία επίφοβα μπερδεμένο και αυτόβουλα συκοφαντημένο.
   Μας είπε η σπιτονοικοκυρά πως πριν χρόνια οι ανεμώνες σ’ εκείνο το μέρος είχαν χαθεί, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που εξαφανίσθηκαν και όλα σχεδόν τα άλλα φυτά του κάποτε φημισμένου «Φιόρου του Λεβάντε». Η ίδια βρήκε σπόρους και τους έσπειρε. Όταν πήγαμε εκεί για την προετοιμασία της εκπομπής, στο ξεψύχισμα του Χειμώνα και στην αναμονή της Άνοιξης, πράγματι βρήκαμε τον χώρο γεμάτο από την υποσχετική παρουσία τους.
   Κάτι παρόμοιο θέλαμε να κάνουμε και με την επιλογή μας, να γυρισθούν τα πλάνα της εκπομπής στον γεμάτο θύμισες Πύργο του Αμπελοράβδη. Εκεί που ένα κομμάτι της, έστω και πρόσφατης, ιστορίας μας, καταρρέει, επιθυμήσαμε να δώσουμε ζωή και ελπίδα.
   Μακάρι όταν προβληθεί η εκπομπή και μαζί και το νησί μας, κάποιοι αρμόδιοι να σκεφθούν τις ευθύνες τους, ν’ αναλογισθούν τις ουσιαστικές τους υποχρεώσεις και να φροντίσουν να σωθούν τα ελάχιστα σπαράγματα του πολιτισμού μας, τα οποία μετά την ολοσχερή καταστροφή του σεισμού του 1953 είναι αναγκαία και απαραίτητα.
   Σε λίγο θα είναι αργά και οι ευθύνες μας στις επόμενες γενιές είναι τεράστιες. Δεν ωφελεί αν τους παραδώσουμε μόνο γκαρσονιέρες και ενοικιαζόμενα δωμάτια, ούτε αν τους διασώσουμε τον «Παναγιώτη». Όλα αυτά ίσως τους χρειάζονται, αλλά απαραίτητη τους είναι η ιστορία μας και η συνέχειά της. Αυτό που τους χρωστάμε είναι  οι ρίζες μας και ρίζες τους. Διαφορετικά θα ζουν δίχως στηρίγματα και βάσεις. Θα είναι επιρρεπείς σε κάθε επίφοβο φύσημα, σε κάθε σεισμό, σε κάθε καταιγίδα.
   Πολλά είναι αυτά που επιζητούν την φροντίδα μας. Ας τα διασώσουμε.
   Το μέλλον θα μας ευγνωμονεί.


Απόστολου Θηβαίου: ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΕΣ


Ξοδεύει καθημερινώς την ώρα του, παρατηρώντας σιωπηλός τις ακριβείς θέσεις. Θέλω να πω, εκτιμά πολύ εκείνο το παιχνίδι με το ναυτοπρόσκοπο, την αρτίστα, πάντοτε οι δυο τους σε σκιώδη τραπέζια, τον αλυσοδεμένο ινδιάνο με τα χέρια σε ένταση, τη δεσποινίδα που κοιτά με δέος το νέο αυτό  τύπο ανθρώπου, τον ασυρματιστή που δείχνει χαρούμενος καθώς επέτυχε την πολυπόθητη επαφή με τους πιο ακραίους σταθμούς. Διακόπτει την ενδοσκόπηση αυτή μονάχα για να παρακαλέσει να χαμηλώσει η μουσική, να μπορεί να συλλογιστεί με ησυχία τα υγρά χείλη της θείας Μέριλυν. Καμιά φορά θυμώνει πολύ με τις παλαιές ασωτείες, δεν λέει τίποτε μα το δείχνει, λαμβάνοντας εκφράσεις ενδεικτικές της κραυγής. Αργά το απόγευμα, φροντίζει με επιμέλεια τα ρωμαϊκά μαλλιά του, ασφαλίζει ό,τι απέμεινε από τα σκισμένα φτερά, περιεργάζεται τις θολές φωτογραφίες, τις σχεδόν αρνητικές της διωγμένης του ράτσας και καταγράφει το απελπισμένο μήνυμα. «Η φαντασία μου καταστράφηκε, η φαντασία μου καταστράφηκε, η φαντασία μου...» Έπειτα ζωγραφίζει τους Αγριάνες τοξότες, με μια πολύ αποχρώσα αίσθηση θαλάσσης στους τόνους και τις προθέσεις. Περιγράφει δε με γλαφυρότητα πράγματα που δεν υφίστανται και τούτο κλονίζει ακόμη περισσότερο την επιστημοσύνη των ειδικών. Η περίπτωση του οχυρού κοντά στο ποτάμι, τα χαρακώματα, τίποτε δεν υφίσταται. Για τούτο το λόγο εκείνος, ήμερος, επαναλαμβάνει πως όλα αυτά αφορούν έναν καινούριο καιρό που έχει χωνέψει την τωρινή μας θλίψη και έτσι περιέχει όλες τις προοπτικές του κινδύνου.Οφείλουμε μία κάποια εγρήγορση.

Related Posts with Thumbnails