Απόστολου Θηβαίου: ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΕΣ

Ξοδεύει καθημερινώς την ώρα του, παρατηρώντας σιωπηλός τις ακριβείς θέσεις. Θέλω να πω, εκτιμά πολύ εκείνο το παιχνίδι με το ναυτοπρόσκοπο, την αρτίστα, πάντοτε οι δυο τους σε σκιώδη τραπέζια, τον αλυσοδεμένο ινδιάνο με τα χέρια σε ένταση, τη δεσποινίδα που κοιτά με δέος το νέο αυτό  τύπο ανθρώπου, τον ασυρματιστή που δείχνει χαρούμενος καθώς επέτυχε την πολυπόθητη επαφή με τους πιο ακραίους σταθμούς. Διακόπτει την ενδοσκόπηση αυτή μονάχα για να παρακαλέσει να χαμηλώσει η μουσική, να μπορεί να συλλογιστεί με ησυχία τα υγρά χείλη της θείας Μέριλυν. Καμιά φορά θυμώνει πολύ με τις παλαιές ασωτείες, δεν λέει τίποτε μα το δείχνει, λαμβάνοντας εκφράσεις ενδεικτικές της κραυγής. Αργά το απόγευμα, φροντίζει με επιμέλεια τα ρωμαϊκά μαλλιά του, ασφαλίζει ό,τι απέμεινε από τα σκισμένα φτερά, περιεργάζεται τις θολές φωτογραφίες, τις σχεδόν αρνητικές της διωγμένης του ράτσας και καταγράφει το απελπισμένο μήνυμα. «Η φαντασία μου καταστράφηκε, η φαντασία μου καταστράφηκε, η φαντασία μου...» Έπειτα ζωγραφίζει τους Αγριάνες τοξότες, με μια πολύ αποχρώσα αίσθηση θαλάσσης στους τόνους και τις προθέσεις. Περιγράφει δε με γλαφυρότητα πράγματα που δεν υφίστανται και τούτο κλονίζει ακόμη περισσότερο την επιστημοσύνη των ειδικών. Η περίπτωση του οχυρού κοντά στο ποτάμι, τα χαρακώματα, τίποτε δεν υφίσταται. Για τούτο το λόγο εκείνος, ήμερος, επαναλαμβάνει πως όλα αυτά αφορούν έναν καινούριο καιρό που έχει χωνέψει την τωρινή μας θλίψη και έτσι περιέχει όλες τις προοπτικές του κινδύνου.Οφείλουμε μία κάποια εγρήγορση.