Σταχυολόγηση:
ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ
Για
σήμερα και για πάντα. Αρκετά λατρέψαμε
τη βωμολοχία. Ας πούμε και κάτι υπέρ της
καθαρότητας, Υπέρ
ευκρασίας και σύμπαντος κόσμου ή/
Προπαντός Υπέρ ων έκαστος κατά διάνοιαν
έχει.
Άγγελε
συ που κάπου εδώ γύρω πετάς / Πολυπαθής
και αόρατος, πιάσε μου το χέρι / Χρυσωμένες
έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι / Κι είναι
ανάγκη να μείνω απ’ τους απέξω…
Έχω
κάτι να πω διάφανο κι ακατάλυτο / Σαν
κελαηδητό σε ώρα πολέμου…
Στον
πιο βρεμένο βράχο της … προσμένει ένα
καράβι…
Στων
ωραίων γυναικών τα χέρια / Τα δυνατά
λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους
…
Παρακαλώ
προσέξτε τα χείλη μου: απ’ αυτά εξαρτάται
ο κόσμος
…
Μ’
ένα κύμα καραϊβικής στο πτυχωτό κορμί
σου /
με
βαριές γαλάζιες χάντρες της οδού
Πανδρόσου γύρω στο λαιμό σου…
Δακρυσμένο
για σένα ένα κορίτσι -
/ Όλα
της αγκαλιάς τα ιερά και του όρκου /
Τίποτα
τίποτα δεν πήε χαμένο…
Επειδή
και ο Αφανής παρών αισθάνομαι πως είναι
/ Ο μόνος που τον ονομάζω Πρίγκιπα…
Περαστικός
ένας μικρός Ιούλιος μοίραζε / Νόμους: ο
καθείς και η λυγαριά του διαλαλούσε…
Να
πίνεται απ’ το αίνιγμα της αγκαλιάς
σου …
Το
άγγιγμα του κορμιού είναι κι αυτό βαθύ…
Αυτός
ο κήπος δεν έχει τέλος…
Ύστερα
χάθηκε πλέοντας δεξιά…
