© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Δωρητής και δωρεοδόχος σε ροζ-μαύρο

γράφει ο παύλος φουρνογεράκης

«…για οικονομική του αυτοτέλεια, από λόγους ευπρέπειας, από ιδιαίτερο ηθικό καθήκον και για την αγάπη και την αφοσίωση που δείχνει προς αυτόν …»
(από συμβολαιογραφική πράξη)

Μόλις, σήμερα, πήρα στα χέρια μου τον γκρίζο φάκελο του συμβολαίου, τον ξεφύλλισα και αναπόλησα τη διαδρομή. Ήταν απόγευμα του Νοέμβρη και τα σύννεφα συντόμευσαν τη δύση του ήλιου όταν ο γερο-Αναστάσης με το επίσημο μπαστούνι του και φορώντας το μπλε κουστούμι (εκείνο που φοράει τις επίσημες μέρες) προσπαθούσε με κόπο να βολευτεί στο κάθισμα του συνοδηγού. Είχε φορέσει και τα καλά του τα γυαλιά, θα έβαζε τις τελευταίες συμβολαιογραφικές υπογραφές της ζωής του σήμερα, θα μεταβίβαζε και τα τελευταία του περιουσιακά στοιχεία, δεν ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα.

Το συμβολαιογραφείο έλαμπε στον έντονο φωτισμό του και τόνιζε την ιδιαίτερη, ανακαινισμένη αισθητική του σε γκρι-ροζ-μαύρο φόντο. Προσεγμένη ακόμα και η ενδυματολογική εκδοχή των εργαζομένων κυριών. Η ομορφιά είναι απεικόνιση της αρμονίας του σύμπαντος και η καλλιέργειά της εκλεπτύνει τα αισθήματα και εξημερώνει τα ήθη για την αρμονική συμβίωση. Ίσως ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί να επιδρά χαλαρωτικά στους νευρώνες, που τεντώνονται και συσπώνται εκείνες τις συχνά επιθετικές ώρες των εντάσεων κατά την κληρονομική διαδοχή των περιουσιακών στοιχείων…

Τα μαύρα καθίσματα με τα νικελένια πόδια άστραφταν δίπλα στις γυαλιστερές ροζ επιφάνειες των τραπεζιών και των δρύινων γραφείων παρόλο που όλα τα έπιπλα έφεραν το φορτίο τους: ανθρώπους, έγγραφα, υπολογιστές, γλυκίσματα… Ήταν πολλοί εκείνοι που συνέρρεαν στα συμβολαιογραφεία τους τελευταίους μήνες της περασμένης χρονιάς, γιατί η νέα κυβέρνηση είχε προεξαγγείλει δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα για το νέο έτος και η οικονομική κρίση ήταν εμφανής.

Πατέρας και γιος καθίσαμε σε αναπαυτικές πολυθρόνες και περιμέναμε τη σειρά μας, τις υπογραφές στη δικιά μας συμβολαιογραφική πράξη. Στο διπλανό γραφείο μόλις τέλειωνε μια ακόμα ιεροτελεστία περιουσιακής κληρονομικής διαδοχής. Έμοιαζε πραγματικά με ιεροτελεστία εκείνη η στιγμή που κλήθηκε η μάνα με το γιο της να βάλουν υπογραφές. Βραδύ, περήφανο πλησίασμα στήριζε τα τρεμάμενα χείλη, μέχρι που τα συγκινημένα δάκτυλα έπιασαν χαλαρά την πένα κι εκείνη κυλούσε και ξέφευγε έξω από το χαρτί. Μου θύμισε τη λεχώνα μάνα που κάνει τις πρώτες αδέξιες απόπειρες να βυζάξει το παιδί της. Πιάνει τη θηλή της τρέμοντας μήπως αποτύχει στο θηλασμό και το βλάψει… Κι εκείνο το κοίταγμα της μάνας προς το γιο όταν αποδεσμεύτηκε πια από τις περιουσιακές ευθύνες και έβλεπε στα μάτια του την ιερότητα και το στήριγμά της στα δύσκολα γεροντικά χρόνια της σοφίας και της ανημπόριας! Ανακούφιση, λατρεία και ικεσία μαζί, συμπυκνωμένα όλα μαζί σ΄ ένα βλέμμα γνώριμο μα και τόσο αναγκαίο, απαραίτητο για τη σκληρή βιωτή.

Το σκηνικό είχε ήδη διεγείρει συγκινησιακά αισθήματα και ο νους μου ταξίδευε με τους λίγους πίνακες που διακοσμούσαν τις λείες επιφάνειες των τοίχων προσπαθώντας να φανώ νηφάλιος και συγκρατημένος, ώσπου η συμβολαιογράφος έδωσε τις τελευταίες οδηγίες στη γραμματέα της και άρχισε η ανάγνωση του δικού μας συμβολαίου.

«…ο συμβαλλόμενος Α.Φ. δωρίζει σήμερα, παραχωρεί, μεταβιβάζει και μεταδίνει σαν γονική παροχή, προς τον υιόν του Π.Φ. εφ' όρου ζωής του, για οικονομική του αυτοτέλεια, από λόγους ευπρέπειας, από ιδιαίτερο ηθικό καθήκον και για την αγάπη και την αφοσίωση που δείχνει προς αυτόν …»

Η καρδιά μου επιτάχυνε τους ρυθμούς της κι ακολούθησε αλλόκοτους δρόμους. Ήταν σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσω όλες αυτές τις νομικές λεπτομέρειες που διατυπώνονται στα συμβόλαια, προκειμένου να αποφευχθούν ιδιοκτησιακά προβλήματα. Στάθηκα, κόλλησα σχεδόν στη σοφία του νομοθέτη «λόγοι ευπρέπειας, ηθικό καθήκον, αγάπη, αφοσίωση» κι ένιωσα τη συγκίνηση και την ευθύνη να πλημμυρίζει το είναι μου. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν στηριζόταν σ' αυτές τις λίγες φράσεις και πόσο «αναίμακτη» θα ήταν η διαδοχή, τότε που ο χρόνος αναπόφευκτα την αποφασίζει.

Πλησιάσαμε για τις υπογραφές κι είδα την ευπρέπεια ζωγραφισμένη στις ρυτίδες του προσώπου του και το ηθικό καθήκον στις ανόμοιες υπογραφές των σελίδων. Πόσο δύσκολο είναι να παραιτείσαι από όλα εκείνα που μια ολόκληρη ζωή θεωρούσες απόλυτη ιδιοκτησία σου, ίδρωνες και πονούσες πάνω στο στρώμα τους από τον καθημερινό κάματο. Και πόσο όμορφο γίνεται όταν συνοδεύεται από την αγάπη και την αφοσίωση μακριά από κληρονομικές έριδες που θραύουν τους οικογενειακούς δεσμούς και λεκιάζουν με απρέπειες τις ανθρώπινες σχέσεις. Λες και ρόζισαν όλα γύρω μου, σαν να κρύφτηκαν το γκρι και το μαύρο χρώμα για να δώσουν θέση τους στα δάκρυα των δώρων. Ο πρωταγωνιστής της οικογένειας στέκεται γυμνός και προδομένος από τον ακαταμάχητο χρόνο στην αγάπη και τη φροντίδα των απογόνων. Η αντίσταση στο θάνατο έχει συγκεκριμένους στρατιώτες που η φαρέτρα τους έχει ημερομηνία λήξης και τα βέλη τους πρέπει να ανανεωθούν μες στην αέναη κίνηση της ζωής.

Μα να που παρουσιάστηκε με τη σειρά του εκείνο το γκρι-μαύρο που λέγαμε. Πώς τα κανόνισαν όλα στα μέτρα τους αυτοί οι νομικοί, παρέα με τους λογιστές! Πόσα έσοδα αποκτούν το ταμείο νομικών και οι εμπλεκόμενοι νομικοί από κάθε συμβολαιογραφική πράξη, πόσα ακόμα και το υποθηκοφυλακείο! Τι και αν είναι αφορολόγητη η αξία μιας περιουσίας όταν το τελικό κόστος ανέρχεται στις χιλιάδες που αριθμούν τα ευανάγνωστα πέντε δάκτυλα μιας ανοικτής παλάμης. Μαύρισε η ψυχή μου στην τελική αποτίμηση. Αλίμονον, ένας ακόμη εφιάλτης για τους φτωχούς και άνεργους, που θα βρεθούν στη δίνη μιας μεταβίβασης ή μιας κληρονομιάς από θάνατο αυτό τον καιρό της ανέχειας και της οικονομικής κρίσης, της έλλειψης οποιασδήποτε «οικονομικής αυτοτέλειας».

Το βάδισμά του στους δρόμους της πόλης ήταν ανάλαφρο τώρα. Κρέμασε το μπαστούνι στο λυγισμένο δεξί του χέρι κι ένα πλατύ χαμόγελο ρόζισε την ατμόσφαιρα. Δεν τον απασχόλησαν τα χρήματα, το είχε προγραμματίσει και είχε κάμει το κουμάντο του. Ήθελε να προσκυνήσει τον Άγιο και να ευχαριστήσει το Θεό που τον αξίωσε να γεράσει και να δωρίσει τα πάντα στα παιδιά του ενώ βρίσκεται ακόμα στη ζωή. Ανεβαίνοντας τα λίγα σκαλιά της εκκλησίας συναντήσαμε εκείνη τη μάνα με το γιο. Περπατούσε κι εκείνη ανάλαφρα σαν να της έδωσαν βοηθητικά φτερά. Μήπως η ιδιοκτησία είναι δυσβάστακτο βάρος και δεν το έχουμε καταλάβει;

Ο δωρεοδόχος έπιασε το τιμόνι σφιχτά και το όχημα ακολούθησε βαρυγκομώντας το δρόμο της επιστροφής. Ο οδηγός μετέφερε νέα βάρη στη δική του καρότσα. Το πατρικό προσεισμικό σπίτι με τη γεροδεμένη πλατιά τοιχοποιία και την εκλεπτυσμένη αρχιτεκτονική στεκόταν αγέρωχο και γύριζε σελίδα στην ιδιοκτησιακή του ιστορία. Σκοτείνιασε το λευκό του, λες και κατάλαβε το συμβάν. Θα ακολουθούσε άραγε το νέο αφεντικό, ο δωρεοδόχος, τις υποχρεώσεις της ιδιοκτησίας και της νομής του όπως διαβεβαίωσε ενώπιον της συμβολαιογράφου;

Τα σύννεφα παραμέρισαν στη σελήνη κι εκείνη φώτισε τα βήματα του κουρασμένου γερο-αφέντη στο άνοιγμα της εξώθυρας. Ο δωρητής έγινε απλώς δικαιοπάροχος με την ελπίδα να γίνει κάποτε ο δωρεοδόχος δωρητής για την κληρονομική συνέχεια της οικογενειακής εστίας. Δωρητές και δωρεοδόχοι σε ροζ-μαύρο.

Ζάκυνθος 24-2-2010

Related Posts with Thumbnails