© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Κάθε μέρα και καλύτερη μέρα

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης


Το τζάκι φούντωσε τις φλόγες του και έσπρωξε μακριά την υγρασία του κάμπου που ταλαιπωρεί την καλοπέρασή μας και κάνει τις αρθρώσεις να δυστροπούν στις εντολές μας. Ξαπλωμένος απέναντί του, στον καλόβολο καναπέ μου απολάμβανα τη θαλπωρή της ζεστασιάς, νόμιζα πως έπαιζα κι εγώ το παιχνίδι της φλόγας που σιγοτραγουδά και λικνίζεται μέχρι να χαθεί στον καπνό της καμινάδας. Κάπως έτσι σαν το παιχνίδισμα της φλόγας τέλειωσε και η δική μου ευχάριστη διάθεση όταν άνοιξα την οθόνη της τηλεόρασης.
Τηλεμαραθώνιος της UNICEF και φριχτές εικόνες αρρώστιας και φτώχιας από τον κόσμο που δοκιμάζεται και η ζωή δεν του χαμογελά ευθύς αμέσως από την ώρα της γέννησής του. Άλλαξα στάση, σηκώθηκα κι έκανα μερικά βήματα για να διώξω τη μελαγχολία που γεννούν οι τύψεις των αντιθέτων. Έστειλα μερικά μηνύματα (SMS) στο 54234, προκειμένου να απαλύνω λίγο τις ενοχές του αναπτυγμένου κόσμου που εγκληματεί στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης. Κι ένιωσα το κάθε μήνυμα να σώζει ετοιμόρροπες ανθρώπινες υπάρξεις από το φονιά της δίψας και τον πόνο της πείνας… Έτσι μπόρεσα να στείλω περισσότερα μηνύματα, μα δεν μπόρεσαν να φτάσουν τις ενοχές για όσα μέχρι τώρα δεν έκανα.
Κάθε τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει κι ένα παιδί στον τρίτο κόσμο και είμαστε υπεύθυνοι, σκέφτηκα! Τους σπαταλάμε την πρώτη ύλη, τους αφήνουμε τα χειρότερα από τα απόβλητά μας, εκείνα που με τις τοξικές ουσίες προκαλούν νέες ασθένειες πλάι σ΄ εκείνες που εμείς τις έχουμε ξεχάσει ή τις έχουμε εξαλείψει από τις δικές μας κοινωνίες. Αυξήσαμε τη θερμότητα του πλανήτη και μειώσαμε τις βροχοπτώσεις ώστε να καταστραφεί το οικοσύστημα που τους εξασφάλιζε τη δυνατότητα κάποιας βραχύχρονης έστω επιβίωσης. Δεν σταθήκαμε σιμά τους να τους δείξουμε όλα όσα μάθαμε από τις επιστήμες μας και που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν στη δική τους ανάπτυξη. Ξεχαστήκαμε στον λήθαργο της ευμάρειας και βουλιάζουμε στα προβλήματα του πλανήτη μας που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε.
Και τότε άρχισε ν΄ αγορεύει μέσα μου απρόσκλητος ο συνήγορος του διαβόλου…! Μήπως είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής και αποτελεί αναπόφευκτη εξέλιξη; Μήπως η ανάπτυξη του τρίτου κόσμου και η αύξηση του ορίου ζωής δημιουργήσει τη γρηγορότερη κατάρρευση του πλανήτη από την αδυναμία του να θρέψει τόσες υπάρξεις; Μήπως η σημερινή προσπάθειά μας μοιάζει με κείνον τον ψαρά στο ξερονήσι του Αιγαίου με τα αγριοκάτσικα, που πέθαιναν το καλοκαίρι από την ανομβρία και κατάφερναν να ζήσουν μόνο τα πιο ικανά;
Είναι η γνωστή ιστορία, όπου ένας ψαράς κάποιο καλοκαίρι σκέφτηκε κάθε φορά που πλησίαζε το μικρό νησάκι να μεταφέρει με το καΐκι του κι ένα δοχείο νερό για τα κατσίκια. Τα κατσίκια πολλαπλασιάστηκαν, γιατί είχαν εξασφαλίσει μικρή ποσότητα νερού, αλλά στο τέλος δεν έφτανε η χλωρίδα του νησιού για να τραφούν. Τότε ο φιλόκαρδος ψαράς έπρεπε να μεταφέρει και τροφή! Το οικοσύστημα λοιπόν είχε κάνει την επιλογή του, δεν μπορούσε να θρέψει τόσο πληθυσμό γι' αυτό αφάνιζε τα πιο αδύναμα κατσίκια…
Διαβολικές σκέψεις όσων από εμάς «τους αναπτυγμένους» δε λυγίζουν μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία κι εξαθλίωση. Είναι ίδιες σκέψεις με κείνους που σχεδιάζουν την υποδούλωσή τους, γιατί τους θεωρούν κατώτερες μορφές ανθρωποειδών που πρέπει να σφαγιάζονται για την «πολιτισμένη» επιβίωση της Δύσης. Στον ανθρώπινο κόσμο της λογικής και της αγάπης τέτοιου είδους φυσική επιλογή δεν έχει θέση. Τα προβλήματα της ανθρωπότητας έχουν λύση. Η βοήθεια προς τον τρίτο κόσμο, αν μείνει στον τηλεμαραθώνιο της UNICEF, τότε θα μοιάζει με τις ευκαιριακές ελεημοσύνες που προέρχονται από τύψεις κι ενοχές. Η βοήθεια θα πρέπει να είναι συνεχής και αμείωτη ώστε οι λαοί αυτοί να μάθουν να ελέγχουν το βαθμό των γεννήσεών τους, καθώς και νέους τρόπους παραγωγής τροφής, προφύλαξης και ίασης από τις ασθένειες.
Έκανα άσχημο ύπνο και σηκώθηκα το χάραμα βαρύς και άκεφος. Κοίταξα την Ανατολή από το παράθυρο και θαύμασα τα χρώματά της. «Κάθε μέρα και καλύτερη μέρα» επανέλαβα χαμηλόφωνα, όπως συνηθίζω να κάνω όταν θέλω να βελτιώσω τη διάθεσή μου. Η ελπίδα της ανθρωπιάς παρουσιάστηκε σαν τη νεράιδα του καλού στο σχολείο μου, στο 2ο Γενικό Λύκειο Ζακύνθου. Οι μαθητές ζήτησαν την Πέμπτη, τη δεύτερη ώρα και πριν αρχίσει το μάθημα, να στείλουν την ίδια στιγμή από το κινητό τους μηνύματα αγάπης προς τον τηλεμαραθώνιο της UNICEF. Μήνυμα αγάπης προς όλα τα παιδιά που βιώνουν τον καθημερινό πόνο και μπορεί να μην προλάβουν την εμπειρία της ζωής. Αυτοί οι νέοι είναι η ελπίδα του ανθρωπισμού για το μέλλον μας, είναι οι ίδιοι που διαδηλώνουν εις μνήμη του Αλέξη, αλλά και του κάθε Αλέξη μέσα κι έξω από τα σύνορά μας, που σκοτώνουν καθημερινά οι ισχυροί της γης. Είναι οι ίδιοι οι νέοι μας που διαδηλώνουν ειρηνικά για καλύτερη δημοκρατία και δικαιοσύνη, είναι εκείνοι που τους κατηγορούμε καθημερινά για τις παντοειδείς εξαρτήσεις δίχως να αναρωτιόμαστε για τις δικιές μας ανόητες και απάνθρωπες επιλογές.
Το βράδυ άναψαν δεκάδες λαμπάκια στο στολισμένο φοίνικα του κήπου μου. Έρχονται Χριστούγεννα, η αγάπη ξαναγεννιέται, η ελπίδα δε χάθηκε μέσα στις τύψεις. Η ελπίδα θα υπάρχει όσο υπάρχουν Χριστούγεννα, όσο υπάρχει η φρεσκάδα της νιότης που ζεσταίνει τις καρδιές τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Κάθε μέρα και καλύτερη μέρα.

Ζάκυνθος 8-12-2009
Related Posts with Thumbnails