Γράφει η ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ
Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια …
κατεβαίνουνε λοξά
προς τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι
(Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη, «Το φως»)
Το πνεύμα μου είναι δύστροπο και μελαγχολικό γλιστράει πάνω από τις ευχαριστήσεις που συναντάει για ν’ αδραχτεί και να τραφεί από τις δυστυχίες… (Michel de Montaigne, 1533-1592)
Η Χαρά Πρεβεδώρου, καταξιωμένη ποιήτρια με πολλές εκδόσεις ήδη και φιλολογική αρματωσιά, προσέρχεται με τη συλλογή Λευκές λήκυθοι, φορτωμένη από το μύθο και τα βιβλία, αλλά και από την εμπειρία και τα πάθη της ζωής. Από αυτά που κάνουν τον Μονταίν «μελαγχολικό» και τον στέλνουν στις «δυστυχίες». Η λευκή λήκυθος είναι αγγείο που χρησιμοποιείται σε ταφικές τελετές.
Η Πρεβεδώρου, όπως και κάθε ποιητής, επέλεξε να βάλει σε στίχους τα πάθη της ζωής, όσα η φύση και ο Θεός έχει αποφασίσει, αλλά και όσα η καθημερινή ζωή προσθέτει στα προηγούμενα.
