Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Η Γκιόστρα Ζακύνθου 2012 είναι πια παρελθόν, αλλά ωραία ανάμνηση, θέλω να πιστεύω. Για πρώτη φορά φέτος άφησε το πολυσυζητημένο, με τα καλά και τα κακά του, Καρναβάλι, ξεπέρασε την μορφή μιας απλής αναπαράστασης, με όλες τις ελαφρύνσεις που τής έδινε το μασκάρεμα της Αποκριάς και η ελευθερία των γιορτών και αυτονομήθηκε, κρατώντας δικό της τον εορταστικό κύκλο του Αγίου Πνεύματος και την απαρχή του Καλοκαιριού.
Για τέσσερις μέρες, από την Παρασκευή 31 Μαΐου έως και την Κυριακή 3 Ιουνίου, η πόλη μας γέμισε ζωή, χρώμα και ζωντάνια και φιγούρες του παρελθόντος αναστήθηκαν, δίνοντας το χαμόγελο στα χείλη των ταλαιπωρημένων, ποικιλόμορφα, κατοίκων αυτού του τόπου. Παράλληλα αξιοποιήθηκαν μνημεία, σχεδόν ξεχασμένα ή αδικημένα, σαν την εκκλησία της Κυρίας των Αγγέλων ή την άλλη της Φανερωμένης, όπου τα πλατώματά τους χρησίμεψαν στα διάφορα σχήματα, για να εκφραστούν και από παρελθόν έγιναν και πάλι παρόν, τονίζοντας την αξία τους και την ανάγκη διατήρησής τους.
Μα και προτάσεις έγιναν αυτές τις μέρες πάνω στον πολιτισμό και την ιστορία αυτού του νησιού. Η «Ομιλία» του κλασσικού ρεπερτορίου μας «Η Χρυσαυγή», για παράδειγμα, από τον όμιλο του δραστήριου Αγκερυκού, ο «Μαρτελάος», ξανάφερε το λαϊκό θέατρό μας στην αρχική μορφή του, αυτήν που του ταιριάζει και του πρέπει και δίχως πάρκα και σκηνικά, όπως παίχτηκε, ξαναζωντάνεψε σκηνές αιώνων και έδωσε ζωή σε παράμερες γειτονιές, αλλά και στην Πλατεία Ρούγα και τον Φόρο. Η συμμετοχή του κοινού, που είτε ακολουθούσε και παρακολουθούσε, όπως παλιά, είτε έβγαινε στα παράθυρα και τα μπαλκόνια, καθώς περνούσε η πομπή και συνερμήνευε με τους θεατρίνους, απέδειξε πως τα ζακυνθινό αίμα κυλά ακόμα στις φλέβες μας και πως τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί οριστικά.
Για τέσσερις μέρες στους δρόμους και τις συνοικίες του νησιού μας συνυπήρξαν εκπρόσωποι από την Sulmona, το Castelfranco Veneto, το κρατίδιο του San Marino, αλλά και από την γειτονική Κεφαλονιά και την αδελφή Κέρκυρα. Πολιτισμοί έσμιξαν και ιδέες, μαζί με ερωτικές ματιές ανταλλάχτηκαν. Συγκινητική η στιγμή της λήξης της δεύτερης βραδιάς, όταν μπρός από το Μουσείο και πάνω στο εκεί στημένο πάρκο, τα τρία μεγαλύτερα νησιά των Επτανήσων ενώθηκαν αυθόρμητα και τραγουδούσαν τα κοινά τους τραγούδια, τονίζοντας τον ενιαίο τους πολιτισμό, τον ομότιμο και αδιαίρετο, που κάποιοι ζηλόφθονες και απολίτιστοι δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν και θέλουν να διασπάσουν την ενότητά του.
Το ίδιο σημαντική ήταν και η στιγμή, η πιο ιδιωτική, που σε κάποιο από τα κοινά δείπνα των αντιπροσωπειών όλοι μαζί, φορώντας μάλιστα τις χαρακτηριστικές φορεσιές του τόπου τους χόρεψαν «Ζορμπά» και τίμησαν, έτσι, την χώρα που τους φιλοξενούσε. Θυμάμαι, δε, πως κάποια στιγμή ο επικεφαλής του San Marino με βρήκε και μου είπε αληθινά και ειλικρινά συγκινημένος: «απόψε έστω και για λίγα λεπτά, ένοιωσα πραγματικά έλληνας». Αν όλα αυτά τα καταλάβουν οι αυτοδίδακτες «πεθερές», που αφορμή ψάχνουν για να γκρινιάξουν, σαν τις ανέραστες προχωρημένης ηλικίας παρθένες, θα πάει τούτος ο τόπος μπροστά και το νησί μας θα πάψει να παραπατά και να παραπαίει, αποκτώντας και πάλι την αίγλη που του αξίζει.
Λόγω της θέσης μου, έχω παρακολουθήσει διοργανώσεις Γκιόστρας εκτός συνόρων. Ειλικρινά χαίρομαι που και η δική μας μπορεί πια, μετά την αυτονόμησή της, να σταθεί εφάμιλλα κοντά τους και ν’ αποτελέσει και γεγονός αξιοπρόσεκτο, αλλά και να γίνει πόλος έλξης και αφορμή καλυτέρευσης της ζωής μας.
Οι πανάρχαιοι ιππικοί αγώνες της Γκιόστρας της Ζακύνθου ξεκίνησαν από τον μακρινό ιστορικά Αρίγκο της Μπόχαλης, σαν αιματηρές μονομαχίες, κατέβηκαν στην Πλατεία Ρούγα, με την αναγεννησιακή μορφή τους και σήμερα ξαναζωντανεύουν στην μεγάλη πλατεία της πόλης μας, αποκτώντας νεότερες διαστάσεις. Δέκα νεαρά ζακυνθινόπουλα προσπάθησαν να κερδίσουν, όπως οι πιο παλιοί από αυτούς συντοπίτες τους, τον κρίκο και ν’ αγωνισθούν για τη νίκη, αλλά και την διασκέδασή τους. Επανέλαβαν την ιστορία και την επέκτειναν, την προσάρμοσαν στο σήμερα και αυτό είναι το ζητούμενο.
Μέσα σε μια γενικότερη κακή στιγμή η Ζάκυνθος για τέσσερις μέρες ξαναβρήκε το χαμόγελό της και μαζί και την ταυτότητά της. Ξέχασε την μιζέρια και διασκέδασε. Θυμήθηκε πως οι πατέρες της έκαναν Καρναβάλι, μετά την θεομηνία του 1953, μέσα στις παράγκες της Παναγούλας. Και όλα αυτά ήταν νίκη, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του νικητή της Γκιόστρας, με έπαθλο πολυτιμότερα από το σπαθί και την δόξα!
Αυτά μάλιστα έγιναν κυριολεκτικά με «ψίχουλα», χάρις σε όλα τα μέλη και τους φίλους της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας “Giostra di Zante”, που όλο το χρόνο δούλεψαν αφιλοκερδώς γι’ αυτόν το σκοπό, χάρις στους χορηγούς, που έβαλαν πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον αυτό του τόπου τους και του Δήμου Ζακυνθίων, που από τον Δήμαρχο έως και τον τελευταίο υπάλληλο εργάστηκαν με ζήλο για την επιτυχία αυτού του τολμήματος, που χάρις σε αυτή την άριστη συνεργασία και την προσωπική προσφορά, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Τελειώνοντας, ας επισημάνουμε πως η αδελφοποίηση της Ζακύνθου με την Sulmona ήταν από τις λίγες ουσιαστικές της χώρας μας, μια και δεν είναι η απαρχή μιας φιλίας, αλλά το επισφράγισμά της. Είναι σαν εκείνους τους γάμους, που νομιμοποιούν μια παλιά σχέση.
Ήδη ετοιμαζόμαστε για την Γκιόστρα του 2013. Να είμαστε καλά να την ζήσουμε!