Χαιρετισμὸς τιμῆς στὸν Κωστα Σπ. Τσιώλη, ποὺ γνωρίζει καλὰ τὴ γλώσσα τῆς φωτογραφίας...
... Καὶ τὸ
φθινόπωρο ἔχει τὴν ὀμορφιά
του, μὲ τοὺς
ποικίλους της χρωματισμοὺς, τὴ στολισμένη φύση ἀπό τὰ
χαλκόχρωμα μισοξεραμένα φύλα, τὰ χλωμὰ δειλινά καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνακαίνισης τῆς φύσης μὲ τὰ πρῶτα νερά, «τὴν πρώτη σταγόνα τῆς
βροχῆς» (Ἐλύτης),
ποὺ χαρίζει ἀνάσα στὸ
πυρωμένο χῶμα κι
ἀκόμα μεγαλύτερη ἀνάσα καὶ ἀνακούφιση
στὰ δέντρα καὶ τὰ
φυτά.
Τότε
λοιπόν, μὲ τὴ βροχὴ νὰ φυτεύει χτὸ χῶμα τὶς σταγόνες-ὑδάτινες κλωστὲς ποὺ δένουν τὴ γῆς μὲ τὸν οὐρανό - νὰ σεργιανᾶς
μέσα στὰ μουσκεμένα χτήματα καὶ νὰ
χαίρεσαι τὴν εὐωδιὰ τοῦ νοτισμένου χώματος, ἀλλὰ καὶ τῶν πεύκων,
τῶν σχίνων, τῆς κουμαριᾶς καὶ τόσων ἄλλων φυτῶν τὴν ἀνασεμιά.
Κι ὕστερα νὰ κοιτάζεις τοὺς ἀνθισμένους θάμνους, ποὺ ἔχουν
πάνω τους μυριάδες ὑδάτινα
στολίδια, τὰ δάκρυα
τοῦ οὐρανοῦ...
Καὶ τὸ
φθινόπωρο ἔχει τὶς ὀμορφιές
του καὶ τὸ
κάλλος του... Μὲ τὸ ἀρρωστημένο
φῶς τοῦ ἥλιου νὰ
σέρνεται πάνω στὰ λευκὰ πεζούλια καὶ στοὺς
τοίχους. Μὲ τὶς χρυσοφωτιστες τὶς ζωγραφιές, τὰ ποιητικὰ ἀπόβραδα,
καθὼς τὰ σταχτόμαυρα
σύννεφα συμμαζεύουν τὴν
ψυχή, τὴν ἀλλοιώνουν,
τὴν προετοιμάζουν γιὰ τὸν ἔγκλειστο τοῦ χειμώνα βίο…
