Για τη ζωγράφο Μαρία Ρουσέα

Η τέχνη της εαρινής και αγαπημένης φίλης Μαρίας Ρουσέα παραμένει ολοζωής βίωμα του «μικρού» και «μέγα» τόπου της και του καιρού της. 

Στοιχειώνει μια ποιητική εικόνα παράτολμη, άφθαρτη και ονειρική. 

Όπου, 

ανασαίνει με τα παρθενικά ερωτικά στοιχεία ενός απομακρυσμένου κόσμου. 

Ας είναι η «αποχαιρετιστήρια» αυτή έκθεσή σας, ενδιάμεσος σταθμός μιας διάφωτης καλλιτεχνικής πορείας η οποία ούτως ή άλλως δεν τελειώνει πουθενά. 

 Σας αγαπάμε. 

 Τάκης Κεφαλληνός

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ: ΓΛΥΚΑΣΜΟΣ (ποίημα)

Κατεβάζω μὲ ἀκόρεστη λαχτάρα

ἐπάλληλες εἰκόνες Σου ἀπὸ τὸ διαδίκτυο.

Καὶ ἄλλη! Καὶ ἄλλη! Κι ἀκόμα μιά!

Ζαλίζομαι!

Μεθῶ μέθην νηφάλιον!

Εἰδὴ φωτὸς ὑπερτέρα

σὲ βάθος λευκὸ ἀθωνικὸ χιονοφεγγόφωτο,

καὶ σὲ γαλάζιο αἰγαιοπελαγίτικο.

Θεομητορικὴ εὐπρέπεια περίσεμνος

σὲ ξέφωτα πυκνῶν δασῶν

τῆς ἑλληνοπρεποῦς Μακεδονίας.

Μητέρων ὡραιότης περίδοξος

σὲ πέτρες ἀκρότομες θεσσαλικῶν ὀρέων.

Παρθενικὴ μοσχοβολιὰ

τριῶν ἀστέρων ὑπερλάμπρων

καθάριου αὐγουστιάτικου οὐρανοῦ.

Στίλβουσα χρυσοκονδυλιὰ

πολύπτυχης θεοβραβεύτου ἀρετῆς,

ἐν κροσσωτοῖς ἔργων ἡλιοσταλάκτων

κι ἐλπιδοχλώρων ἀπειράριθμων θαυμάτων.

Πόνος ἐγκαυστικὰ τυπωμένος

σὲ μάτια πάμφλογης ἀγάπης

διμάρτυρης ἐξωκκλησιᾶς τῆς Κρήτης.

Σιωπὴ ἱερᾶς καὶ παναιδήμονος καταστολῆς

μεταστασίμου, τῆς βροντῆς ἐκκωφαντικότερη.

Παραμυθία μ’ ἄρωμα φρέσκιας μαντζουράνας,

σγουροῦ βασιλικοῦ καὶ ἀμπερόριζας.

Γλυκασμὸς μέλιτος γλυκίων

γιὰ φαρμακωμένες ψυχὲς πιστευόντων,

ἐν μέσῳ πικροῦ κλύδωνος

κρίσεως κραταιᾶς, ἀνθρωποκτόνου.

[Πειραιεύς, 9-8-2014]