© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2019

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Η ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ


Στὸν Παναγιώτη, τὸ Σταθη, τὸν Γιάννη, στὸν Ἀντώνη κι ὅλους τοὺς Κληματιανοὺς ποὺ συνεχίζουν νὰ θυμοῦνται...

Μέρες ποὺ ἔρχονται, ἁγιασμένες τοῦ ἱεροῦ Δωδεκαημέρου μέρες, ἡ Μνήμη εὐλαβικὰ σκύβει πάνω σὲ φωτεινὲς τοῦ χτὲς παρενθέσεις, ποὺ εὐωδιάζουν καλωσύνη καὶ τρυφερότητα. Ἦταν οἱ μέρες οἱ καθαγιασμένες τοὺ Ἁγίου Δωδεκαήμέρου, ποὺ τὶς ἄνοιγε ἡ μεγάλη τῶν Χριστοῦ Γεννῶν ἑορτὴ καὶ Πανήγυρις, μὲ ὅλο τὸ ἱερὸ της θάμβος στολισμένη.

Ὄχι, δὲν ὑπῆρχαν τότε σ’ ἐκεῖνο τὸ μικρὸ τὸ χωριὸ στολισμένα δέντρα, μήτε καὶ περιττὰ στολίδια, ὡσὰν αὐτὰ ποὺ βλέπουμε σήμερα νὰ φορτώνουν πόλεις καὶ χωριά. Μόνο γιορταστικὴ διάθεση καὶ ἁπλότητα, ποὺ τὴ διαπίστωνες, τὴ ζοῦσες καὶ τὴν ἔβλεπες. Κι ἦταν αὐτὴ τὸ στολισμα τοῦ σπιτιοῦ τότε, τὸ ἀσβέστωμα τῆς καπνισμένης παραστιᾶς, τὰ νέα χοντρὰ ξύλα ποὺ θὰ καἰγονταν γιὰ μέρες, ἡ εὐωδιὰ τοῦ δάσους ποὺ ξεχύνονταν ἕνα γύρω ἀπὸ τὸ σιγανὸ τὸ κάψιμό τους κι ὕστερα ἐκείνη ἡ στοργὴ ποὺ ἅπλωνε μέσα στὸ χειμωνιάτικο τὸ βραδυ μὲ τὸ χρυσοκίτρινο τὸ φῶς ν’ ἀντιφεγγίζει ἕνα γύρω στὸ σπίτι καὶ νὰ σέρνεται νωχελικὰ πάνω στοὺς γκρίζους τοίχους,  ποὺ τοὺς πάγωνε τὸ ξεροβόρι. 

Κι ὅμως αὐτὴ ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ λιτότητα εἶναι ἐκείνη ποὺ ἄφησε στὴν ψυχὴ τὶς ὁμορφότερες καὶ ἀρυτίδωτες μνῆμες. Μνῆμες Χριστουγεννιάτικες, πασπαλισμένες μὲ μιὰ νοσταλγία ποὺ δὲν ἐκφράζεται μὲ γράμματα. Βιώνεται μονάχα καὶ στεφανώνεται, μὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο ἀπὸ μιὰν ἔρμη σήμερα ἐκκλησιά, στημένη ἀκόμα ἀναμεσα σὲ ἐρείπια κατοικίας ἀνθρώπων. Σὲ μιὰ ἐκκλησιὰ ποὺ μοσχομύριζε θυμίαμα καὶ ανάσες αἰώνων, λὲς καὶ συμμάζευε ὅλες τὶς παλιὲς τὶς ἀνάσες, τῶν ὅσων διάβηκαν ἀπὸ τὰ μοναχικά της σήμερα στασίδια καὶ τὶς κρατοῦσε συντροφιά, γιὰ νὰ τὶς ἔχει  τέτοιες μέρες. Μέρες χρονιάρες ποὺ ἀπομένει σιωπηλή, μοναχικὴ καὶ καρτερική. Περιμένοντας πάντα ὄχι μονάχα τὴν ἐπίσκεψή μας, ἀλλὰ κυρίως τὴ θύμησή μας, νὰ τὴ συντροφέψει, ὅπως συντροφέψουμε τὸν μοναχικὸ κι ἀρρωστο συνάνθρωπό μας...

Οἱ μέρες αὐτὲς, τὸ ξέρουμε ἄλλωστε, πὼς  εἶναι μέρες στοργῆς, εὐαισθησίας καὶ ἐπιστροφῆς. Ἤ πιὸ ἁπλᾶ, μιὰ μεγάλη καὶ ψυχοσωτήρια παρένθεση μέσα στὴν ἀδυσώπητη καθημερινότητα ποὺ ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε. Καὶ μακάριοι ὅσοι τὴ ζοῦν πραγματικὰ κι ἀποκοιμιῶνται στὴ τρυφερὴ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Νόστου. 

π. ν. κ. ν.

Related Posts with Thumbnails