© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Χρήστου Χ. Καρύδη, ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΕΜΒΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ: Ιστορία και Παράδοση

 Εικ. 1. Λεπτομέρεια των ιερών ενδυμάτων του Αγ. Διονυσίου Ζακύνθου. (φωτ.: Χρ. Καρύδης)
Εικ. 2. Μεταλλικά νήματα, ίσια και λυγιστά τιρ-τιρ με πούλιες στην βελούδινη επιφάνεια της εμβάδας. (φωτ. Χρ. Καρύδης) 
Εικ. 3. Παλαιότερη εμβάδα του Αγ. Διονυσίου. (φωτ. Χρ. Καρύδης)

Εικ. 4. Γενική άποψη του δωματίου του Αγ. Διονυσίου στο εσωτερικό του ομώνυμου ναού. (φωτ. Χρ. Καρύδης)
Εικ. 5. Κατά τη διάρκεια ανοίγματος της μεταλλικής λάρνακας. (φωτ. Χρ. Καρύδης)
Εικ. 6. Λεπτομέρεια από τις εμβάδες και την ποδέα που καλύπτει το σκήνωμα του Αγίου. (φωτ. Χρ. Καρύδης)
Εικ. 7. Λεπτομέρεια διάβρωσης των μεταλλικών νημάτων. (φωτ. Χρ. Καρύδης)

Η υπόδηση μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια βασική ανάγκη του ανθρώπου και μέρος της ένδυσης, αλλά στην πραγματικότητα για αυτούς που ασχολούνται με το συγκεκριμένο πεδίο είναι όχι μόνο τεχνική, αλλά τέχνη και πολλές φορές καλλιτεχνία που απαιτεί ιδιαίτερη φαντασία και συνθετική ικανότητα από τους δημιουργούς της.

Στο συγκεκριμένο άρθρο θα γίνει αναφορά στην ιστορία, την κατασκευή και την παράδοση των ιερών εμβάδων (παντουφλών) του Αγ. Διονυσίου της Ζακύνθου. Η συγκεκριμένη υπόδηση τοποθετείται στην ειδική κατηγορία των ιερών ορθόδοξων ενδυμάτων που συνδέονται με τα ιερά λείψανα.

Tα μορφολογικά και αισθητικά στοιχεία που εντοπίστηκαν στη μελέτη των υφασμάτινων εμβάδων του Αγ. Διονυσίου Ζακύνθου αναδεικνύουν την τέχνη και την ομοιότητα που παρουσιάζουν οι εμβάδες των Επτανήσιων Αγίων από τον 18ο αιώνα και έπειτα.

Άγιος Διονύσιος – Σύντομη ιστορική αναδρομή

Ο Αρχιεπίσκοπος Διονύσιος, κατά κόσμον Σιγούρος, κοιμήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1622, όπως αποδεικνύεται από επίσημο έγγραφο της εποχής. Αρχικά το λείψανο τάφηκε στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου των Στροφάδων. Ύστερα από αρκετά χρόνια έγινε η ανακομιδή, ακολουθώντας τη μοναστηριακή τάξη, και το λείψανο βρέθηκε άθικτο. Αρχικά, οι μοναχοί τοποθέτησαν το ιερό λείψανο στο νάρθηκα της εκκλησίας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα. Κατά τη διάρκεια του 5ου Βενετοτουρκικού πολέμου για την κατάληψη της Κρήτης (1645-1669), το λείψανο μεταφέρθηκε για περισσότερη ασφάλεια στην εκκλησία της Παναγίας του Καλητέρου (Μετόχι των Στροφάδων). Μετά τον πόλεμο οι μοναχοί μετέφεραν το σκήνωμα πάλι στη Μονή Στροφάδων.

Στα τέλη του 17ου ή στις αρχές του 18ου αιώνα, οι μοναχοί των Στροφάδων άρχισαν να ενεργούν για να ανακηρυχθεί Άγιος ο Ιεράρχης Διονύσιος. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γαβριήλ, με συνοδική έκθεση, ανακήρυξε Άγιο τον Αρχιεπίσκοπο Διονύσιο Σιγούρο. Η ανακήρυξη του Αγίου Διονυσίου ως Προστάτη της Ζακύνθου, αντί της Παναγίας της Σκοπιώτισσας και του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, έγινε από την Κοινότητα Ζακύνθου μετά το έτος 1758 και πριν από το 1763, όταν η Βενετσιάνικη Γερουσία ενέκρινε απόφαση του Προβλεπτή Ζακύνθου Φραγκίσκου Μανωλέσου, για την αναγνώριση ως επίσημης ημέρας της 17ης Δεκεμβρίου κάθε έτους (σημ. 1). Σήμερα, μαζί με τους άλλους δύο Επτανήσιους Αγίους (Αγ. Σπυρίδωνας και Άγιος Γεράσιμος) και άλλων Αγίων στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ενδύονται τα σώματα των Αγίων που είναι άφθαρτα μέχρι τώρα (εικ. 1) με λειτουργικά και διακοσμητικά υφάσματα όπως και με περίτεχνες εμβάδες.

Κατηγορίες ορθόδοξων εκκλησιαστικών υφασμάτων

Τα ορθόδοξα εκκλησιαστικά υφάσματα χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: τα λειτουργικά ενδύματα (liturgical garments), τα λειτουργικά υφάσματα (liturgical fabrics) και τα σάβανα/λείψανα (relic textiles). Στις κατηγορίες αυτές αντιστοιχούν υποκατηγορίες ανάλογα με τη χρήση των υφασμάτων στο πλαίσιο της λατρείας. Τα λειτουργικά υφάσματα (π.χ. αντιμήνσιο, επιτάφιος κ.ά.) έχουν την υποκατηγορία των διακοσμητικών υφασμάτων όπως είναι οι ποδέες κ.ά. Τα λειτουργικά ενδύματα όπως είναι τα επιτραχήλια, οι σάκκοι κ.ά. δεν παρουσιάζουν υποκατηγορίες. Στα σάβανα/λείψανα, στα οποία ανήκουν οι εμβάδες του Αγίου, τοποθετούνται όλα τα ενδύματα και τα υφάσματα τα οποία ενδύουν ένα ιερό λείψανο ή καλύπτουν διάφορα μέρη του σώματος του ως δισδιάστατο ύφασμα (Karydis 2010).

Η τιμή των λειψάνων παρατηρείται ήδη στην Παλαιά Διαθήκη αλλά και, όπως αναφέρει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, συμπεριλαμβάνοντας τα ενδύματα των Αγίων διαδόθηκε όπως μας αναφέρει η Μαυροσκά (2006) ευκολότερα απ’ ό,τι η προσκύνηση του Σταυρού και των εικόνων. Στη Δύση η προσκύνηση των λειψάνων και των ενδυμάτων, που συνδέονταν, είχε ευρεία διάδοση. Ο λόγος είναι ότι το λείψανο ήταν το πραγματικό «υλικό» σώμα του Αγίου ενώ η εικόνα δημιουργήθηκε με παρέμβαση ανθρώπινου χεριού.

Για την Ανατολική Εκκλησία η προσκύνηση των ιερών λειψάνων και των αντικειμένων που συνδέονται με αυτά παραπέμπουν στην αναγνώριση και την τιμή του μαρτυρίου του Αγίου, ανακαινίζοντας ταυτόχρονα τον πιστό. Ο Άγιος που μαρτυρεί για την πίστη γίνεται σκεύος του Θεού και αγιάζεται και καταβάλλει μια προσπάθεια μίμησης του βίου του. Αρχικά, όπως αναφέρει και η Οsborne (1985), η τιμή των λειψάνων συνδυαζόταν με τα «μαρτύρια» τα οποία τελούσαν οι πρώτοι χριστιανοί στις κατακόμβες. Η τιμή των ιερών λειψάνων συμπληρώνει την ορθόδοξη θεολογία περί προσκυνήσεως των φορητών εικόνων, κάνοντάς τα αναπόσπαστο σημείο στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Τεχνική περιγραφή και λειτουργική χρήση των εμβάδων του Αγ. Διονυσίου

Οι μέγιστες διαστάσεις των εμβάδων είναι 25×12 εκ. Είναι κατασκευασμένες από κόκκινο κοφτό βελούδο επάνω στο οποίο κεντώνται με χρυσονήματα και μεταλλικά νήματα με μεταξένιο πυρήνα πάνω σε γέμισμα, ανθικά μοτίβα διακοσμημένα με τιρ-τιρ και πούλιες. Άλλες φορές οι εμβάδες κατασκευάζονται με λυγιστά και ίσια τιρ-τιρ (εικ. 2). Το εσωτερικό των εμβάδων είναι επενδεδυμένο με λευκή μεταξωτή φόδρα. Η σόλα της εμβάδας κατασκευάζεται από επενδεδυμένο χαρτόνι και όχι από δέρμα ή άλλα υλικά όπως παλαιότερα, έτσι ώστε η εφαρμογή στο σκήνωμα να είναι καλύτερη. Οι εμβάδες κατά την παράδοση κατασκευάζονται από τις μοναχές του Ιερού Ησυχαστηρίου Υπεραγίας Θεοτόκου Ελευθερώτριας στη Ζάκυνθο ή σε κατάστημα ιερατικών ειδών στην Αθήνα. Προφορική παράδοση παρουσιάζει ότι οι παλαιότερες εμβάδες (εικ. 3) ήταν κατασκευασμένες από ξύλινη και όχι από υφασμάτινη σόλα.

Η αλλαγή των εμβάδων στο σκήνωμα του Αγίου γίνεται συνήθως δύο φορές το χρόνο κατά τις δύο μεγάλες πανηγύρεις. Η πρώτη μέσα στο έτος πανήγυρις πραγματοποιείται στις 24 Αυγούστου, μνήμη της Μετακομιδής του ιερού Σκηνώματος από τα νησιά Στροφάδες στη Ζάκυνθο, και η δεύτερη στις 17 Δεκεμβρίου, οπότε τιμάται η μνήμη της Κοιμήσεως του Αγίου Πατρός, που συνέβη το 1622. Οι δύο αυτές λειτουργικές συνάξεις διαρκούν τρεις ημέρες η καθεμία (23-26 Αυγούστου και 16-19 Δεκεμβρίου). Τα προηγούμενα έτη οι εμβάδες αλλάζονταν και κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας.

Το σκήνωμα του Αγίου αφαιρείται από την ασημένια λάρνακα που βρίσκεται δεξιά του ιερού βήματος (εικ. 4-5) και τοποθετείται κάθετα μπροστά από το δωμάτιό του δώδεκα φορές συνολικά μέσα στο χρόνο, παράδοση που ακολουθούν και για τα σκηνώματα των άλλων δύο Επτανήσιων Αγίων, του Αγ. Σπυρίδωνος και του Αγ. Γερασίμου. Οι ημέρες είναι οι εξής: 17 Δεκεμβρίου (τρεις ημέρες), 25 Δεκεμβρίου (μία ημέρα), Θεοφάνεια (μία ημέρα), Μεγάλη Παρασκευή (πρωί) έως Δευτέρα του Πάσχα (τέσσερις ημέρες) και στις 24 Αυγούστου (23-26, τρεις ημέρες).

Πολλοί επισκέπτες και πιστοί τιμώντας τον Άγιο πηγαίνουν ως τάμα ένα ζεύγος εμβάδων και μία μικρή ποδέα κατασκευασμένη με τα ίδια υλικά για να σκεπάσει το τμήμα των ποδιών του Αγίου που ασπάζονται οι πιστοί (εικ. 6). Στη συνέχεια οι πιστοί δίνουν στον ηγούμενο το ζεύγος με την ποδέα, που φυλάσσεται σε σειρά προτεραιότητας τοποθέτησής των στο σκήνωμα, μιας και ο αριθμός των πιστών για το συγκεκριμένο τάμα είναι μεγάλος. Όταν έρθει η ώρα, όταν δηλαδή έχει περάσει το εύλογο χρονικό διάστημα για να αφαιρεθούν οι εμβάδες, αφού ο ηγούμενος έχει τοποθετήσει τις εμβάδες, σφραγίζει τη μία εμβάδα και βάζει την υπογραφή στο κάτω σημείο ως ένδειξη γνησιότητας παραχωρώντας την στους δωρητές. Η συγκεκριμένη εμβάδα τοποθετείται μέσα σε ξύλινο χρυσωμένο κιβωτίδιο. Η ποδέα και η εμβάδα που απομένουν τεμαχίζονται σε μικρότερα κομμάτια και δίδονται στους πιστούς δωρεάν ως ευλογία.

Κατά τη διάρκεια της μελέτης παρατηρήθηκε ότι με το πέρας των χρόνων (άνω των τεσσάρων ετών) παρατηρείται μικρή οξείδωση στα μεταλλικά νήματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη διακόσμηση των εμβάδων λόγω των κατασκευαστικών υλικών, της μεταχείρισης αλλά και πιθανών οργανικών πτητικών οξέων (VOCs) που εκπέμπονται στο εσωτερικό του ξύλινου κιβωτιδίου (εικ. 7).

Δρ Χρήστος Χ. Καρύδης
Επίκ. Καθηγητής (407/80) Προληπτικής Συντήρησης και Ιστορίας Υφάσματος, ΑΤΕΙ Ιονίων Νήσων και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

*Ευχαριστίες οφείλονται στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δωδώνης κ.κ. Χρυσόστομο Β΄ για την άδεια μελέτης και δημοσίευσης της συγκεκριμένης έρευνας. Επίσης στον πανοσιολογιότατο π. Δανιήλ Μπιάζη για τη συνεργασία και τις πολύτιμες πληροφορίες του κατά τη διεξαγωγή της μελέτης και τον πανοσιολογιότατο π. Διονύσιο Λυκογιάννη για τις προφορικές πληροφορίες.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΑΘΗΝΩΝ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

Εύστοχος ο προγραμματισμός της Κρατικής Ορχήστρα Αθηνών με τις  «Μουσικές του Νέου Κόσμου» σε μια σειρά συναυλιών, γιατί έτσι δίδεται η ευκαιρία στον ακροατή να έχει μια πληρέστερη εικόνα των συνθετών του Νέου Κόσμου και να ακούει σπουδαίους ερμηνευτές.


Στη δεύτερη συναυλία, στις 8 Νοεμβρίου του 2013, στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ακούσαμε έργα Αμερικανών συνθετών του 20ού αιώνα, με πρώτο τον Τσαρλς Άιβς [1874-1954], γηγενή συνθέτη που σπάει τα δεσμά της  παράδοσης και, όπως έκαναν και οι σύγχρονοί του ευρωπαίοι συνθέτες,  ανοίγεται σε νέους μουσικούς ορίζοντες.  

Δημοκράτης, μυστικιστής, συναισθηματικός και μπίζνεσμαν, ο Τσαρλς Άιβς ήταν από τους πρωτοπόρους δημιουργούς και η μουσική του θεωρήθηκε προχωρημένη για την εποχή της. Γράφει το έργο του, «Το Αναπάντητο Ερώτημα» το 1906 και είναι να απορεί κανείς γιατί χρειάστηκαν 40 ολόκληρα χρόνια για να γίνει η πρεμιέρα του, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 11 Μαρτίου του 1946 στη Νέα Υόρκη. Έκτοτε παραμένει ένα από τα διασημότερα έργα του. Ο τίτλος, «Το Αναπάντητο Ερώτημα», γρίφος από μόνος του, παραπέμπει, με το κεκρυμμένο μυστήριό του, στο «Αίνιγμα» του Έλγκαρ.

«Το Αναπάντητο Ερώτημα», έργο ιδιαίτερα ενδιαφέρον, βαθιά στοχαστικό, έχει τον βαρυσήμαντο υπότιτλο:  «Ένας στοχασμός πάνω σε κάτι σοβαρό». Πάνω σε κάτι Σοβαρό! Τραγικό, θα λέγαμε, αφού ο νους αδυνατεί να συλλάβει. Να όμως που έρχεται το συναίσθημα να πληρώσει προς στιγμήν το χάσμα. Αυτό το βαθύ συναίσθημα, που ο υπέροχος Χορός των Εγχόρδων της Ορχήστρας, «Στη Σιωπή των Δρυϊδών», αναδεικνύει την εσωτερική πάλη της κρατημένης σιωπής και συγκλονίζει, προσπαθώντας να φωτίσει το σκοτάδι. Με μεγάλη μαεστρία ο συνθέτης προετοιμάζει την έλευση της Τρομπέτας, που σαν εξάγγελος αρχαίας τραγωδίας, απευθύνει εις το διηνεκές, το της ύπαρξης ερώτημα. Ερώτημα, που τίθεται επτά φορές. Τι να συμβολίζει, άραγε, ο αριθμός με τη μυστηριακή δύναμη κατά τους Αρχαίους Έλληνες, για το συνθέτη; Έξι φορές τα Ξύλινα Πνευστά προσπαθούν να ανακαλύψουν την αόρατη απάντηση, ταλαντευόμενα ανάμεσα στο θεϊκό και στο ανθρώπινο, έξι προσπάθειες χαμένες αφού στην εβδόμη το ερώτημα ακόμα αιωρείται  και μας στοιχειώνει! Εδώ έπαιξε το ρόλο της η βραβευμένη Βοηθός Αρχιμουσικός Φαίδρα Γιαννέλου. Στάθηκε δυναμικά και οδήγησε με ευελιξία τα Πνευστά Όργανα σε μια ερμηνεία, γεμάτη στοχασμό και ευαισθησία υπό το άγρυπνο βλέμμα του αρχιμουσικού Μίλτου Λογιάδη.  Θα  πρέπει  να συγχαρούμε όλους τους μουσικούς των Πνευστών Οργάνων της Ορχήστρα για τη εξαιρετική ερμηνεία τους αλλά και για την πειθαρχία την οποία επέδειξαν  στη νεαρή Βοηθό Αρχιμουσικό. Επίσης θα πρέπει να εκφράσουμε τα συγχαρητήριά μας  και στη Διεύθυνση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών που δίδει βήμα στη Νέα Γενιά! 

Στη συνέχεια ακούσαμε το «Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα αρ.2» του Ελληνικής καταγωγής, βραβευμένου συνθέτη, Γιώργου Τσοντάκη [1951],με τον αισθαντικό βιολονίστα  και εξάρχοντα της Ορχήστρας Θεσσαλονίκης,  Αντώνη Σουσάμογλου, ο οποίος ανέδειξε με απαράμιλλη δεξιοτεχνία τα ζωηρόχρωμα σολιστικά του μέρη αλλά, και, σύμφωνα με τη σύλληψη του συνθέτη, απετέλεσε μέρος ενός συνόλου από εν δυνάμει σολίστες από τους οποίους ο Αρχιμουσικός Μίλτος Λογιάδης απέσπασε σημαίνουσες ερμηνείες.  

Ο Άαρον Κόπλαντ [1900-1990], υπήρξε μαθητής της θρυλικής Γαλλίδας δασκάλας Νάντια Μπουλανζέ [1887-1979], για την οποία έλεγε χαρακτηριστικά ότι τα μαθήματά της ήταν η πιο σπουδαία εμπειρία της ζωής του. Η Νάντια Μπουλανζέ  δίδαξε τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς συνθέτες της περιόδου 1920-1940 και οδήγησε τους μαθητές της πέρα από το μοντέλο του 19ου αιώνα. Ενδιαφερόταν για τον Μουσόρσκι και τον Στραβίνσκι, όσο για τον Μπετόβεν και τον Μπραμς και ήταν ανοιχτή στους πειραματισμούς ανά τον κόσμο.

Ο Ααρόν Κόπλαντ χαρακτηρίστηκε και «πρόεδρος της αμερικάνικης μουσικής». Στην αρχή επηρεασμένος από τον Στραβίνσκι και την ομάδα των έξι γράφει πολυρυθμική μουσική με στοιχεία της τζαζ, αργότερα τα απορρίπτει γιατί θεωρεί ότι δεν μπορεί ολόκληρη η Αμερικάνικη μουσική να καθορίζεται από την τζαζ μουσική. Αναζητά άλλους τρόπους έκφρασης και αλλάζει  στυλ,  ακολουθώντας το λαϊκό ιδίωμα. Προϊόν αυτής της αλλαγής είναι τα έργα με τα οποία έγινε γνωστός και αγαπήθηκε ιδιαίτερα, όπως το μπαλέτο του, «Άνοιξη στα Απαλάχια» που συνέθεσε το 1943-44 για τη μεγάλη χορογράφο και χορεύτρια Μάρθα Γκράχαμ [1894-1991], την αναντίρρητα πραγματική Αμερικανίδα, όπως έλεγε, όπου εκφράζει έντονα τον αμερικάνικο εθνορομαντισμό. Για τις ανάγκες του έργου του δανείζεται τραγούδια και χορούς από τη θρησκευτική σέκτα των Shakers και χρησιμοποιεί το τραγούδι Simple Gifts. Το μπαλέτο είχε μεγάλη επιτυχία  και ο Κόπλαντ χαιρόταν να ακούει τους ανθρώπους να αναφέρονται  σ’ αυτό και στη μουσική του που τους έκανε να βλέπουν τα Απαλάχια και να αισθάνονται την Άνοιξη. Εντυπωσιασμένη από το μπαλέτου Billy the kid η επίσης Αμερικανίδα χορογράφος και χορεύτρια Αγκνιές ντε Μιλ [1905-1993] παραγγέλλει στον Κόπλαντ το περίφημο «Ροντέο» του, έργο του 1940  για τα Ρώσικα μπαλέτα του Μόντε Κάρλο, χορευτική ομάδα που είχε μεταναστεύσει στην Αμερική κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.

Έργα σημαντικά και τα δύο, τα ακούσαμε σε μια θαυμάσια εκτέλεση από τα την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τον Αρχιμουσικό της Μίλτο Λογιάδη, ο οποίος ανέδειξε το λαϊκότροπο χαρακτήρα τους, την απλότητα και την αμεσότητα της μουσικής που απασχόλησε ιδιαίτερα τον Ααρόν Κόπλαντ.    


Related Posts with Thumbnails