© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΩΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ

Στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρό, Κληματιανὴ ἀνάσα, ἀνοιξιάτικη

Κάποτε, ἐκεῖ ποὺ ψάχνεις νὰ βρεῖς κάτι, σοῦ παρουσιάζονται λησμονημένες φωτογραφίες, γιὰ νὰ σὲ ἀπομονώσουν λίγο ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ σὲ ὁδηγήσουν στὸ στοχασμὸ καὶ στὴν ἀναπόληση. Κι εἶναι, πράγματι, αὐτὲς οἱ λίγες στιγμὲς δῶρο Θεοῦ, γιατὶ μπορεῖ νὰ σὲ ἀποσυντονίζουν, ὅμως σὲ βοηθᾶνε νὰ ἐπιστρέψεις κάπου στὸ χθές -δὲν ἔχει σημασία ἡ ἀκριβὴς χρονολογία ( δὲ γράφουμε, βλέπεις, βιογραφικό)- καὶ νὰ ξαναδεῖς πρόσωπα καὶ γεγονότα, ποὺ τότε τὰ θεωροῦσες πλᾶ καὶ τιποτένια, σήμερα ὅμως καταλαβαίνεις τὴ σημασία τους καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὴ χρησιμότητά τους.
Μιὰ φωτογραφία τῆς παλιᾶς σου γειτονιᾶς ἀνακάλυψες, λοιπόν, κάπου στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970. Τῆς γειτονιᾶς σου στὸ παλιὸ τὸ χωριό, τὸ λησμονημένο κι ἔρημο σήμερα... Γιατὶ τότε, ὅπως φαίνεται, ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, ὑπῆρχε ἐπικοινωνία, ὑπῆρχε πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ γειτονιά. Αὐτὸ τὸ ψυχοθεραπευτήριο, ὅπου, μαζὶ μὲ τὶς συγκρούσεις στὶς συζητήσεις, ὑπῆρχε καὶ τὸ κέρασμα. Ἀλλὰ ὑπῆρχε καὶ κάτι ἄλλο: τὸ ξεχέρσωμα τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ κάθε εἴδους ζιζάνια, καθὼς μὲ τὸν διάλογο ἡρεμοῦσε τὸ εἶναι, ἀφοῦ πῆρχαν καὶ περιπτώσεις ποὺ κουβεντιάζονταν καὶ προσωπικὰ προβλήματα.
-Ἀρή, ἀπὸψ’εἶδα τοὺ (τάδε) ὄνειρου κι μὶ τάραξι...
Κι ἀμέσως ἄρχιζε ἡ ἀνάλυση, ποὺ ξεφόρτωνε τὴν ψυχή. Μιὰ ἀνάλυση χωρὶς τοὺς αὐστηροὺς κανόνες τῆς ψυχολογίας τῶν ὀνείρων, ἀλλὰ μὲ τὴν καλὴ διάθεση νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν φαντασία, ἀπὸ τὸ εἶναι ὁλόκληρο κάθε ἴχνος φόβου ἤ ἀπελπισμοῦ. Γιατὶ στὶς ἡλικίες αὐτές ποὺ βλέπουμε στὴ φωτογραφία, δηλαδή στὶς γεροντικὲς ἡλικίες, ὁ φόβος τοῦ θανάτου εἶναι καθημερινὴ ἐπίσκεψη. Καὶ μάλιστα, στὶς ἄγριες νύχτες τοῦ χειμώνα γίνεται ὅλο καὶ μεγαλύτερος καὶ ἰσχυρότερος. Γι᾿ αὐτὸ φρόντιζαν νὰ ἔχουν αὐτὲς τὶς συνάξεις, ποὺ τὸ καλοκαίρι γίνονταν στὸ σοκάκι, ἐνῶ τὸ χειμώνα δίπλα στὴν παραστιά. Κι ἦταν οἱ συνάξεις αὐτὲς τὸ ξορκι γιὰ τὴ μοναξιὰ καὶ τὴν κατάθλιψη, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὸ διάλογο ξεπερνοῦσαν πολλοὺς λογισμούς.
-Τνὴειδεις τοὺ χουλέρα...Πέρασι κι μλιά, σιτιά...
Τὸ παράπονο κι αὐτὸ συζητιέται κι ἀναλύεται.
-Ἄστην, ἀρή!!!. Δὲ νὴ ξέρεις τὶ μοῦσγα εἶνι; Αὐτὴν τ᾿ Ἀγγιλοῦ τς νιρὸ δὲ δίν΄
Κι ὁ καιρὸς περνάει. Καὶ μὲ τὶς παρεξηγήσεις καὶ τὶς κόντρες. Χρήσιμες κι αὐτές.
-Ἄκσι νὰ σπῶ...Τς᾿λαΐνις ἀπ᾿ὄχου γκβανήσει στοὺν ὕπνους΄ δὲ τς᾿ είιδεις...Τ᾿ ἀκοῦς;
-Ἄντι ἀρή...!! Κβέντα δὲ σκών᾿ ς;
Χαριτωμένες συντροφιές. Μὲ τὰ παλιά, ἀπ᾿ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰ. νὰ σεργιανοῦν μπροστά τους, καθὼς ἀναθυμοῦνται π΄ροσωπα καὶ πράγματα.
-Ἰδῶ δὲνήτανι ἡ καροῦτα κι ἀμ᾿ πάν τ᾿ Ἁλώνια;
Καὶ μαζὶ μὲ τὴ καροῦτα καὶ τ᾿ Ἁλώνια ξανανθιζε ἡ νεότητα, ἡ ὁμορφιὰ τῆς ζωῆς,ποὺ τὴ λέγανε καὶ τὴν ξαναλέγανε, λὲς καὶ περιμένανε τὴν ἐπιστροφή της. Ὅμως ἐκείνη, ἡ νεότητα δηλαδή, μπορεῖ νὰ μὴν ξαναγύριζε, ἐπέστρεφε ὅμως ἡ γλυκειὰ νοσταλγία ποὺ εἰρηνεύει τὴν ψυχή, καθὼς τὴ συντροφεύει μὲ μνῆμες καὶ πρόσωπα. Ἱερὰ πρόσωπα, ὅπως ερὰ εἶναι καὶ τὰ πρόσωπα τῶν γιαγιάδων τῆς φωτογραφίας, ποὺ δεκαετίες τώρα ἔχουν ἀναχωρήσει.
Στὸν τόπο ποὺ κάθονταν δὲ βρέθηκε κανεὶς γιὰ νὰ καθήσει... Ἐρήμωσε τόπος αὐτός, ἔκλεισε τὶς βαρειές της τίς πύλες ἡ γειτονιὰ ἐκείνη γιὰ πάντα. πως σφραγίζεται ὁ τάφος...

2 Μαΐου 2015 
Related Posts with Thumbnails