Αὐτοβιογραφικὸ
Στὸν ποιητὴ Π. Β. Πάσχο
Ι
Ἡ ὀδύνη ἀνεβαίνει μέσα μου
ὡσάν ὑγρασία βαρειά.
Κι οἱ ὧρες πού περνοῦν σκιές,
μέ μνῆμες ἀπὸνα χτές ξεθυμασμένο.
Πῶς νά φωνάξεις, πού σ' ἔκλεισαν
σ' ἐρημικό κελλί
καί σ' ἄφησαν νά γνέθεις μέ τή νύχτα
τό χιτῶνα τῆς ἀπελπισίας σου;
ΙΙ
Στά ἐρείπια αὐτά
τό μόνο φῶς εἶναι τῶν παιδιῶν τό δάκρυ,
π' ἀφῆσαν τό παιχνίδι τους στή μέση.
Ἦρθ' ὁ σεισμός
κι οἱ ἄνθρωποι κλείσανε μαζί μέ τά σεντούκια τους
ὅσα ὄνειρα χωράει καρδιά καί νοῦς
κι ἀποχαιρέτησαν.
Κανένας πιά δέν τόλμησε
χαμόγελα νά φυτέψει σ' αὐτόν τόν τόπο.
ΙΙΙ
Σ' αὐτά τά ἐρείπια, Κύριε,
ὑπάρχει ἡ ρίζα μου καί ἡ πρωτινή μου ἡ ζωἠ.
Κοντά στήν ἐκκλησιά
μέ τό λιτό τό πανηγύρι.
σ' αὐτές τίς γειτονιές, ὅπου τότε
κυκλοφοροῦσε ἡ ζωή ὡσάν τό αἷμα.
Ὤ, μή νομίσεις τίποτ' ἄλλο μονάχ᾿ αὐτό:
ὅτι σέ τοῦτες δῶ τίς πέτρες
τῆς σιωπῆς καί τῆς ἐρήμωσης
βρίσκει ἀναπαμό ἡ ψυχή μου
σέ τρικυμίες βιοτικές κι ἀνήλιαγες...
Ἱκεσία
Ὁ καϋμός βυθίζεται μέσα μου
ὡσάν πέτρα στό πέλαγο.
Κι ἡ πίκρα ἀνεβαίνει
θερμοκρασία λές ὅτι εἶναι
κάποιου πυρετοῦ μου ὑψηλοῦ.
Ὅλα μοιάζουν γύρω μου
μέ ἀμμόλοφους ἤ τοπία ξερά
ὅπου ἡ βροχή εἶναι ξένη.
Τουλάχιστον, Κύριε,
ἄς μή μοῦ στεγνώσουν τά δάκρυα...
Τά κιβώτια
Ὅπως, καθώς παλιά κιβώτια
ἀνοίγεις κι ἐντός σου ἔρχεται
κλεισούρας μυρουδιά, ὅπου
θαμμένη ἀπό καιρό
γιά νά ξεφύγει γύρευε,
ἔτσι καί τώρα.
Οἱ μνῆμες φεύγουν
ἀπ' τά κλειστά τοῦ μυαλοῦ μας ἑρμάρια
καί περιμένουν,
τό δρόμο τους νά πάρουν
μήπως γίνουνε γραφτό ἤ στοχασμός
ἀλλά καί ἀναπόληση ἀκόμα...
[Σχολιαστικές φωτογραφίες: π. Κων. Καλλιανός]
