Την Κυριακή 20 Μαρτίου 2011, πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Ζακύνθου από τη ΧΕΝ, Ημερίδα για τη «ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ».
Το παρόν δημοσίευμα στοχεύει από τη μια να συγχαρεί την προσπάθεια του τοπικού παραρτήματος της ΧΕΝ Ζακύνθου, που σε καιρούς πραγματικά δύσκολους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα και επιπρόσθετα να συγχαρεί τις βασικές ομιλήτριες, οι οποίες μέσα από τις εμπεριστατωμένες ανακοινώσεις τους, από την επιστημονική ιδιότητά της η καθεμιά, ανέλαβαν το βάρος της πληροφόρησης, της ενημέρωσης και γιατί όχι της προτροπής για τη λύση της ένοχης σιωπής.
Στην ημερίδα έλαβαν μέρος με τα κάτωθι ειδικά θέματα, οι κυρίες:
• Μαίρη Ρουκανά-Αμπελά, φιλόλογος: «Σωματική βία και ψυχολογικός βιασμός»
• Κυριακή Βεντουρή, παθολογοανατόμος: «Σωματικές επιπτώσεις της κακοποίησης των γυναικών»
• Μαίρη Καρακασίδη, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια: «Ψυχολογικές επιπτώσεις της κακοποίησης στη γυναίκα» και η
• Ανδριανή Μαλλιά, δικηγόρος: «Η προστασία της γυναίκας από μορφές βίας στο ποινικό δίκαιο»,
• Ενώ η κ. Ελένη Σάρδη, Πρόεδρος της ΧΕΝ, απηύθυνε χαιρετισμό, μιλώντας για την ανάληψη πρωτοβουλιών από την πλευρά της ΧΕΝ και ειδικότερα του παραρτήματος της ΧΕΝ Ζακύνθου,
• και η ηθοποιός-σκηνοθέτης, Τζίνα Δράκου, δραματοποίησε αποσπάσματα από λογοτεχνικά κείμενα που σχετίζονται με το θέμα.
Αλλά το σημερινό μας δημοσίευμα θέλει κυρίως να σταθεί στους συνειρμούς που ήρθαν στο μυαλό μας, μετά την παρακολούθηση της επιτυχημένης ημερίδας. Ιδιαίτερα στις δηλώσεις του επιτυχημένου ζωγράφου Κώστα Τσόκλη στην κρατική τηλεόραση: «Δεν καταλαβαίνω, είπε ο γνωστός καλλιτέχνης, γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός από την κοπέλα που προκαλεί. Τη βία τη ζητά η ίδια. Ποιος είναι αλήθεια ο πιο ζωντανός άνθρωπος; Ο γερο-ηλίθιος που κάθεται στο σπίτι του και δεν έχει κανένα ερωτισμό μέσα του ή εκείνος ο οποίος ρισκάροντας την ζωή του και την ελευθερία του επιτίθεται σε ένα πλάσμα σεξουαλικό; Και δεν είναι ωραίο πράγμα στο κάτω κάτω βρε παιδί μου η επίθεση»;
Οι απόψεις αυτές βέβαια εξόργισαν πλήθος κόσμου από τον πολιτικό και καλλιτεχνικό χώρο και στάθηκαν η αφορμή για να γραφτούν εξαιρετικά κείμενα στον ημερήσιο τύπο. Αξίζει ν’ αναφερθούμε επιλεκτικά σε δύο από αυτά:
1. Στο άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη, που φέρει τον τίτλο «Ενοχοποιώντας το θύμα» στην εφ. Καθημερινή, διαβάζουμε: «Υπάρχει ισονομία, ίση μεταχείριση από το νόμο για όλους τους πολίτες; Εξαρτάται. Αν είσαι Τσόκλης ή Πολάνσκι, όταν βιάζεις (φραστικά ή κυριολεκτικά) είσαι ωραίος τύπος, ζωντανός, με… αναρχικές απόψεις και ελαστική ηθική. Αν είσαι αλβανός βιαστής ανήλικης σαπίζεις στη φυλακή και μάλιστα κακοπερνάς στα χέρια των συγκρατούμενών σου, καθώς παραδοσιακά οι βιαστές βρίσκονται στην χειρότερη ιεραρχικά θέση των σωφρονιστικών καταστημάτων».
2. Στο άρθρο του Ιστορικού της Τέχνης και Καθηγητή στο Παν/μιο Αθηνών Μάνου Στεφανίδη από την εφ. Αυγή με τον τίτλο: «Οίκτος για τον Τσόκλη (Ή η αισθητική της παρόλας)», όπου ανάμεσα στα άλλα αναφέρει: «…Ο Τσόκλης ανήκει σε μια γενιά που τη σκλήρυνε η ανέχεια, τη γαλβάνισε η δυσκολία και τη μορφοποίησε η φιλοδοξία. Ο Κεσσανλής, ο Τάκις, ο Παύλος, ο Καράς, ο Κανιάρης, ο Θόδωρος, ο Δανιήλ, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης, ο Μυταράς, ο Φασιανός, ο Κοντός, γεννημένοι όλοι γύρω στο 1930, έζησαν εξ απαλών ονύχων πολέμους και εμφύλιες δυστυχίες, γι' αυτό και ζήτησαν εκτός Ελλάδος την όποια καταξίωση. …Από την εποχή που ο Τσόκλης έφτιαχνε γιγαντοαφίσες για το σινεμά στη Σταδίου, ως βοηθός του Βακιρτζή, άλλαξαν πάρα πολλά. Ένας νέος κόσμος αναδύθηκε. Αρπακτικός, άπληστος, προκλητικός. Ένας κόσμος που ήθελε ν' αποκτήσει το καθετί χωρίς να ξέρει την αξία του οτιδήποτε…. Κάποιοι δημιουργοί, όπως ο Δανιήλ, ο Κοντός, ο Θόδωρος κ.ά. έζησαν λίγο ως πολύ σε αξιοπρεπή ανέχεια. Οι άλλοι ξεσάλωσαν πουλώντας χρυσό το πολιτισμικό τους υπερπροϊόν χωρίς αποδείξεις ή λοιπές μικροαστικές γραφειοκρατίες. Κάποιος ευαίσθητος τεχνοκριτικός, σε συνεργασία με τον ΣΔΟΕ, θα μπορούσε να γράψει κάποτε την "εναλλακτική ιστορία της σύγχρονης ελληνικής τέχνης σε συσχετισμό με την αλματώδη άνοδο και πτώση του Χρηματιστηρίου"! Ή το "πώς οι συλλέκτες φτιάχνουν τους καλλιτέχνες που φτιάχνουν τα έργα, κι όχι το αντίστροφο"! Και πόσο κοστίζουν όλα αυτά …. Και πιο κάτω γράφει ο Στεφανίδης ένα συγκλονιστικό υστερόγραφο: «Για τα έργα του Τσόκλη όπως η "Κιβωτός" έχω γράψει πολλά κείμενα. Αυτό είναι το πρώτο και τελευταίο κείμενο που γράφω για τον Τσόκλη - άνθρωπο. Για την προβοκατόρικη αμετροέπεια του οποίου μπορεί να φταίω κι εγώ, επειδή στον ενθουσιασμό μου υπερτόνισα το έργο, εντυπωσιακό οπωσδήποτε στη θεατρικότητά του, και παρέβλεψα τον χαρακτήρα, τη στάση. Τώρα πια ξέρω, πολύ αργά όμως, πως καμιά αληθινά μεγάλη δημιουργία δεν μπορεί να προκύψει από μισαλλόδοξες πόζες ή επηρμένες συμπεριφορές. Τι, όμως, είναι "μεγάλη δημιουργία"; Τίποτε περισσότερο από εκείνη που μας παρωθεί, που μας πείθει ν' αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας πρωτίστως και πρώτα απ' όλα τον εαυτό μας...»
Γι’ αυτό κάθε φορά που φτάνουν στα χέρια μας ειδήσεις για «Βιασμούς “μαϊμού” που καταγγέλλουν οι Βρετανίδες» (ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ, 18-3-2011), καλόν είναι πριν βιαστούμε να χειροκροτήσουμε το Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος Λαγανά, κ. Δημήτρη Αγγελούδη, ο οποίος είπε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: «αφού στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αποδεικνύεται ότι τα φερόμενα ως θύματα είναι ανέγγιχτα», ας φροντίσουμε να βελτιώσουμε την ποιότητα του παρεχόμενου τουριστικού προϊόντος μας στους Βρετανούς, δηλαδή κατά Στεφανίδη: «ν' αλλάξουμε τον κόσμο αλλάζοντας πρωτίστως και πρώτα απ' όλα τον εαυτό μας».
Μία καλή ιδέα θα μπορούσε να είναι, η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου που παρακολουθεί τέτοιες ημερίδες, να μην γεμίζει μόνο από γυναικείο κοινό.
