© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ἤ, Συμπερασματικὰ σημειώματα καθὼς κλείνει ἡ θύρα τοῦ ἐφετεινοῦ Δωδεκαημέρου
«Καί ὑπέστρεψαν οἱ ποιμενες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸς ἐν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον»( Λκ. 2, 20)
Ἐπιστρέφουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς ἀπὸ τὴν Πανήγυρι, ἤ μᾶλλον ἀπὸ τὶς Πανηγύρεις ποὺ κι ἐφέτος μᾶς παραχώρησε, μὲ τὴν Χάρη Του, τὸ ἱερὸ Δωδεκαήμερο.
Πανηγύρεις θεοφεγγεῖς καὶ θεοφιλεῖς, ἀλλὰ περισσότερο σωστικές, ἀφοῦ ὁ σκοπός τους ἕνας εἶναι: νὰ κατανοήσουμε, ὅσο γίνεται βαθύτερα καὶ ἔμπιστα τὸ κάθε γεγονὸς ποὺ ἐορτάζουμε, ὥστε νὰ βιωθεῖ, νὰ σταθεῖ ἀνάχωμα στὴν ἀπελπισία καὶ στὴ φθορὰ ποὺ μᾶς κυκλώνει καί, κυρίως, νὰ γίνει ἡ βαθμίδα ἐκείνη ποὺ θὰ μᾶς πλησιάσει στὸν οὐρανό.
Ὑπάρχει στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ διαβάζουμε στὴ Θ. Λειτουργία τῆς λησμονημένης, δυστυχῶς, γιορτῆς τῆς Περιτομῆς τοῦ Κυρίου, ὁ ἑξῆς πολὺ σημαντικὸς στίχος: «Καὶ ὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξαζοντες καὶ αἰνούντες τὸν Θεὸς ἐν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον» (Λκ. 2, 20).
Ἀλήθεια, μπορέσαμε ποτὲ νὰ καταλάβουμε τὸ περιεχόμενο ποὺ κρύβουν αὐτὲς οἱ λίγες εὐαγγελικὲς λέξεις; Περιεχόμενο σωτηριολογικό, ἀλλὰ καὶ ἀνθρωπολογικό. Μὲ λίγα λόγια, γιὰ μιὰν ἐπιστροφὴ γίνεται λόγος ἐδῶ. Μιὰ ἐπιστροφὴ ἁπλοϊκῶν, φτωχῶν καὶ ἀπονήρευτων βοσκῶν ἀπὸ μιὰ σπηλιὰ τῆς Βηθλεέμ. Φυσικὰ ὄχι μιὰν οαδήποτε σπηλιά, ἀλλὰ ἕνα ἁπλὸ κοίλωμα τῆς γῆς ποὺ «ὡς τερπνὸν παλάτιον τῷ βασιλεῖ ἡμῖν δείκνυται». Ἐκε, λοιπόν, οἱ ποιμένες ἄκουσαν καὶ εἶδαν θαυμαστὰ γεγονότα, κορυφαῖα γεγονότα πέρα γιὰ πέρ’ ἀληθινά, καὶ, πρὸ πάντων, γεμᾶτα θεῖες ἀποκαλύψεις. Ἄγγελοι νὰ ὑμνοῦν μέσα στὴ νύχτα, ἀστέρας περίλαμπρος νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ φωτίζει, νὰ καταυγάζει τὰ πάντα, μιὰ Μάνα νὰ κοιμίζει μέσα σὲ παχνὶ τὸ νεογέννητο κι ἕνας φτωχὸς μαραγκὸς νὰ κάθεται παραπέρα σκεφτικός καὶ συνάμα γοητευμένος ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκούει καὶ βλέπει. Γιατὶ δὲν εἶναι καὶ μικρὸ πράγμα νὰ βλέπεις τοὺς Ἀγγέλους νὰ ἀνεβοκατεβαίνουν ψάλλοντας τό, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ...», μήτε καὶ νὰ κουβεντιαζεις μαζί τους... Βλέπεις, «Θεὸς κάτεισι γὰρ ἐπὶ γῆς δι' ἔλεον», ὁπότε τὸ φρικτὸ Μυστήριο ποὺ ζεῖ, ἀργότερα θὰ συνειδητοποιήσει πόση μεγάλη θεία δωρεὰ ὑπῆρξε γι᾿ αὐτόν, ἕναν φτωχό, δηλαδή, κι ἁπλὸ ἄνθρωπο. Ὅπως δόθηκε στοὺς φτωχοὺς ποιμένες αὐτὴ ἡ θεία δωρεά. Γιατὶ μήτε πέρασε ποτὲ ἀπὸ τὸ νοῦ τους ὅτι θὰ συναντοῦσαν «τὸν φύσει ἀόρατον διὰ τὸν ἄνθρωπον». Κι ἐνῶ, λοιπόν, ὅλοι αὐτοὶ πένητες καὶ ταπεινοὶ ἦσαν μέχρι νὰ τοὺς δοθεῖ ἡ θεία εὐλογία τῆς προσεγγίσεως τοῦ ἱεροῦ καὶ Μεγαλου Μυστηρίου τῆς θειάς Σαρκώσεως, ἔλαβαν τέτοιον πλοῦτο μέσα τους, ποὺ τελικὰ τοὺς ἀνάπαψε καὶ τοὺς ἔντυσε συνάμα μὲ χιτῶνα φωτεινὸ ἁγιότητος καὶ θείας Ἀγαπης.
Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴν αἰνοῦν τὸν Θεὸ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουσαν καὶ εἶδαν; Καὶ τὸ κυριώτερο, μὲ πόσες θεῖες ἐμπειρίες ἐπέστρεψαν ...
Κι ἐδῶ τίθεται τὸ μέγα ἐρώτημα: Ἡ δικιά μας ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὴν προσέγγιση τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς θείας Σαρκώσεως, πῶς ἔγινε; Ποιὲς οἱ ἁγιασμένες ἐμπειρίες ποὺ πῆρε ὁ κάθενας, καθὼς προσέγγισε τὸ ἱερό Σπήλαιο καὶ τὴν θεοδόχο Φάτνη; Γιατὶ ἄν σκεφτεῖ τὴν φτώχεια ποὺ τὸν διακατέχει, τότε θὰ πλησιάσει μὲ εἰλικρινῆ συνείδηση, στε νὰ δεχθεῖ «πλοῦτον θεολογίας».
Εὐλαβικὰ ἀνεβαίνει τοῦτες τὶς ὧρες ἡ σκέψη στὰ ἱερὰ τὰ πρόσωπα τῶν παλαιῶν ἱερέων, τῶν φτωχῶν ἀπὸ κάθε ἄποψη διακόνων τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, τῶν γίων προκατόχων μας. Ἐκείνων, δηλαδή, τῶν πραγματικὰ φτωχῶν καὶ παιδεμένων ἐφημερίων. Φτωχῶν, γιατὶ μήτε ἀκριβὲς ἱερατικὲς στολὲς εἶχαν, μήτε μισθό ἤ τυχηρὰ πολλά. Ἀρκοῦνταν στὸ «φιλότιμον» τῶν πιστῶν, καὶ δόξαζαν τὸ Θεὸ ποὺ εἶχαν πέντε δεκάρες, δυὸ προσφορα, ἀλλὰ καὶ ροῦχα καμωμένα ἀπὸ ἀποφόρια, κι ἀπὸ προῖκες ἀκόμα, καὶ δὲ νοιάζονταν ποιὸς θὰ πεῖ ἄν τὸ «χρυσοζούναρον» τῆς τάδε νύφης μεταποιήθηκε σὲ πετραχήλιο. (Τὰ ἀναφέρει αὐτὰ κι ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ ὅποιον ἀμφισβητεῖ τὰ παραπάνω, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ξέρουμε, πὼς δὲν εἶναι βγαλμένα ἀπὸ τὸν νοῦ του. Γιατὶ βασίζονται σὲ ἀληθινὰ γεγονότα). Γι᾿ αὐτοὺς ὁ πραγματικὸς ὁ πλοῦτος ἦταν ἀλλοῦ. Ἦταν, στὸ νὰ βιώσουν οἱ πιστοί, οἱ νηστεμένοι καὶ συντονισμένοι πλήρως μὲ τὸ ἱερὸ κλίμα τοῦ Ἁγίου Σαρανταημέρου πιστοί, τὸ Μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου. Καὶ μαζί τους κι αὐτοὶ οἱ ἁπλοὶ παπάδες... Βλέπε κορυφαῖο παράδειγμα τὸ διήγημα τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Στὸ Χριστό, στὸ Κάστρο.
Μακάριοι ὅσοι κατορθώνουν νὰ φτάσουν στὴν ἐσχατιὰ τῆς πτωχείας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ ἀνακαλύψουν τὸν πραγματικὸ πλουτισμό, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸ στολισμὸ τῆς ψυχῆς μὲ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (βλ. Γαλ. 5, 22-26). Αὐτό, ἄραγε, δὲν εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ ζητούμενο, ὥστε νὰ ἔχει πραγματικὸ νόημα ἡ ζωή μας;
π. κ. ν. κ.   

Related Posts with Thumbnails