© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ ΤΟΥ GIOACHINO ROSSINI ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

Ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του οπερατικού ρεπερτορίου, «Η Σταχτοπούτα» ή «Ο Θρίαμβος της καλοσύνης», όπως είναι ο πλήρης τίτλος της όπερας του Cioachino Rossini [1792-1868] παρακολουθήσαμε στις 25-10-2013 από την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε μια λαμπερή παραγωγή με τον χαρισματικό αρχιμουσικό Γιώργο Πέτρου στο πόντιουμ και μια πλειάδα λυρικών καλλιτεχνών που ζωντάνεψαν επάξια τους ροσίνειους ήρωες στη σκηνή!

Η πρεμιέρα του έργου έγινε στο Θέατρο Βάλλε της Ρώμης, στις 25 Ιανουαρίου του 1817. Με ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους [μόλις 31 ημερών], Λιμπρετίστας και Συνθέτης επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για να ετοιμαστούν για την πρεμιέρα. Ο πρώτος μέσα από παλαιότερα κείμενα των Nikolas Isouard [1773-1818] και Charles-Guillaume Etienne, βασισμένα στο θρυλικό παραμύθι του Charles Perrault [ 1626-1703] γράφει το δικό του ποιητικό κείμενο, ενώ ο Συνθέτης προσλαμβάνει για βοηθό του τον Luca Agolini, προκειμένου να τον συνδράμει τόσο στην προετοιμασία όσο και στη σύνθεση δευτερευόντων μουσικών μερών της όπερας. Η πίεση του χρόνου αναγκάζει το συνθέτη να καταφύγει σε δανεισμό μελωδιών από τα ίδια του τα έργα και να τα ενσωματώσει στην νέα του όπερα, όπως στην Εισαγωγή και στο αριστουργηματικό ρόντο της Σταχτοπούτας, μεταγράφοντας την τελική άρια του Κόμη Αλμαβίβα από τον Κουρέα Της Σεβίλλης. Την πρακτική αυτή  ακολούθησαν ο Μπαχ, ο Χαίντελ και άλλοι συνθέτες. Η όπερα ολοκληρώθηκε στην κυριολεξία «στο παρά πέντε» και η ελλιπής προετοιμασία φάνηκε από τις αρνητικές αντιδράσεις του κοινού της πρεμιέρας. Όμως γρήγορα «Η Σταχτοπούτα»  κατέκτησε την επιτυχία, έκανε το γύρο της Ιταλίας, παίχτηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και ακόμα στη Νέα Υόρκη, Χιλή, Κωνσταντινούπολη ώς τη μακρινή Αυστραλία. Στην  Ελλάδα παίχτηκε στη Κέρκυρα το 1824, στη Ζάκυνθο το 1838 και στην Κεφαλονιά το 1841. 


Το μαγικό στοιχείο του παραμυθιού αφαιρείται από τον λιμπρετίστα Jacopo Ferretti και τη θέση του  παίρνουν αξίες του Διαφωτισμού, αρετές,  που πηγάζουν από την ατομική ευθύνη και καθιστούν τον άνθρωπο ικανό να υπερβαίνει  τις αντιξοότητες και με τη στάση ζωής να διαγράψει το μέλλον του. Το γοβάκι αντικαθίσταται από πολύτιμο βραχιόλι. Τη θέση της   Νονάς-Νεράιδας παίρνει ο φιλόσοφος-παιδαγωγός του πρίγκιπα, η κακιά μητριά φεύγει και ένας υπερφίαλος πατριός, ο δον Μανίφικο, έρχεται! 

Η δράση της όπερας μεταφέρεται εύστοχα από την σκηνοθέτη Ροδούλα Γαϊτάνου σε ένα θέατρο off Broadway της Νέας Υόρκης, τη δεκαετία του 30, εποχή ύφεσης και οικονομικού κραχ, με εύλογες αναγωγές στη σύγχρονη Ελλάδα και στην πάλη των τάξεων. Όσο παρακμιακή κι αν είναι η ατμόσφαιρα της εποχής, που δίδεται άψογα από τη σκηνοθέτη Ροδούλα Γαϊτάνου, τον σκηνογράφο Σάιμον Κόρντερ και την ενδυματολόγο Αλεξία Θεοδωράκη, η μουσική του Rossini λάμπει και αναγεννά τα πάντα! Μελωδίες εξαίσιες, πνεύμα σπιρτόζικο, δεξιοτεχνία απαράμιλλη, αριστουργηματική  τεχνική ενορχήστρωσης! Όλες οι αρετές κρυμμένες στη μουσική του Rossini αποκαλύπτονται από το Αρχιμουσικό Γιώργο Πέτρου με τη θαυμάσια Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και τη Χορωδία της, τέλεια προετοιμασμένη από τον Αγαθάγγελο Γεωργακάτο. 


Η διανομή ανταποκρίθηκε στη ροσίνεια δεξιοτεχνική γραφή και ο Αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου απέσπασε άριστες ερμηνείες, τόσο από τη μεσόφωνο Μαίρη-Έλεν Ναίζη, Αντζελίνα [Σταχτοπούτα], που απέδωσε το πνεύμα της ηρωίδας με εκφραστικότητα, χάρη και δυναμισμό   όσο και από τον τενόρο Αντώνη Κορωναίο, Ντον Ραμίρο, πρίγκιπα του Σαλέρνο που ανέδειξε τον αυθορμητισμό και τα ειλικρινή συναισθήματα του ήρωα. Ιδιαίτερα θαυμάσαμε την ερμηνεία του βαθύφωνου Πέτρου Μαγουλά στο ρόλο του Αλιντόρο, του φιλοσόφου-παιδαγωγού του Ραμίρο. Εξαιρετικός ο  Αργεντινός Κάρλος Εσκιβέλ στο ρόλο του σκληρού πατριού της Σταχτοπούτας, Ντον Μανίφικο, κωμικού βαθυφώνου, που έλκει την καταγωγή του από την ναπολιτάνικη παραδοσιακή όπερα του 18 αιώνα. Το δύσκολο και άχαρο ρόλο των δύο ετεροθαλών αδελφών που αντιτάσσουν την κακία στην καλοσύνη της Σταχτοπούτας απέδωσαν η υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη, Κλορίντα και η μεσόφωνος Ελένη Δάβου, Τίσμπε, διατηρώντας τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο κωμικό και στο γελοίο. Γεμάτη ζωντάνια, εξυπνάδα και πονηριά η ερμηνεία του υπηρέτη του πρίγκιπα, Νταντίνι, από τον Ισπανό βαρύτονου Νταβίδ Μενέντεθ και είμαστε σίγουροι ότι στη δεύτερη διανομή, θα διαπρέψει  ο Χάρης Ανδριανός με το πηγαίο ταλέντο του! 


Μια εξαιρετική παράσταση, με  υψηλού επιπέδου ερμηνείες μας πρόσφερε η Εθνική Λυρική Σκηνή στην έναρξή της, θυμίζοντάς μας ότι οι γνήσιοι καλλιτέχνες υπερβαίνουν τα όποια εμπόδια προκειμένου να υπηρετήσουν το όραμά τους. Και είναι τούτος ο Καλός Αγώνας που κάνει τον Άντριου Μπάρφορντ να ξεκινά το ρεπορτάζ του για το ραδιόφωνο του BBC4, λέγοντας: Παρά το γεγονός ότι η  Ελλάδα είναι βυθισμένη στην ύφεση, η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει πάρει τα πάνω της!    
Related Posts with Thumbnails