© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Για το βιβλίο του π. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη, “Ενιαύσιον. 365+1 Χαϊκού”

Ἅγιος Νικόλαος Κρήτης 2015, σ.σ. 134
Γράφει ο π. Κων. Ν. Καλλιανός

Ἕνα καλαίσθητο καὶ ὑπέροχο βιβλίο ἦλθε νὰ μὲ συγκινήσει μὲ τὴν μορφιά, τὴν εὐαίσθητη γραφὴ καὶ φυσικὰ μὲ τὴν συνδρομὴ του στὴν ψυχικὴ καλλιέργεια ποὺ προσφέρει. Γιατὶ τὸ βιβλιο αὐτὸ τοῦ π. Εὐαγγέλου Παχυγιαννάκη, δόκιμου ἐργάτη τοῦ λόγου καὶ φτασμένου ποιητῆ, εἶναι μιὰ τρυφερὴ ἀποκαλυψη τοῦ ψυχισμοῦ του. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ τὰ 365 (+1=366) μικρὰ ποιήματα, τὰ Χαϊκοὺ κατὰ πῶς τὰ λέει ( κι ἐξηγεῖ στὶς σελ. 5-7, τί εἶναι καὶ τί ἀντιπροσωπεύουν, τόσο γιὰ τὴν ποίηση, ὅσο καὶ γιὰ τὸν ἴδιο) εἶναι σὰν μικρὰ μορφα καὶ καλοχτισμένα σπιτάκια ποὺ στολίζουν μιὰ βουνίσια πλαγιὰ ἤ μιὰν ἀκρογιαλιά. Γιατὶ εἶναι τόσο μορφα καὶ μὲ χαριτωμένο τρόπο δομημένα, ὥστε τὰ χαίρεσαι καὶ τὰ ἐκτιμᾶς. Τὰ ἐκτιμᾶς δέ, ἐπειδὴ εἶναι μιὰ ὑπεύθυνη καὶ καλοδουλεμένη «ἄσκηση γλυπτικῆς τοῦ λόγου», ὅπως πολὺ εὔστοχα ὀνομάζει αὐτὰ τὰ ποιηματάκια ὁ ἐπίσης καλὸς ἀδελφὸς καὶ συλλειτουργός, ὁ π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ὁ τῆς Ζακύνθου γόνος.
ἀρ. 181.
Μιλῶ ἤρεμα,
μὲ χρώματα καὶ ἤχους,
τί εὐτυχία.
(σ. 71)
Κι ἀλλοῦ,
ἀρ. 290.
Ἐννοῶ πολλὰ
μὲ τὰ λίγα ποὺ λέω,
συνήθως σκόρπια.
(σ. 107)
Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ ἔχει μεγάλη σημασία καὶ χρειάζεται προσοχὴ εἶναι προσπάθεια τοῦ ποιητῆ νὰ μετουσιώσει τὸ λόγο του, τὸν ὄντως πυκνὸ καὶ πειθαρχημένο λόγο, σὲ προσευχή. Μιὰ προσευχὴ ὅμως δίχως ἀκατάσχετη ἀδολεσχία καὶ μὲ τὸν κίνδυνο νὰ γλιστρήσει πάνω στὶς ράγες τοῦ φαρισαϊσμοῦ, ἀλλὰ μιὰ προσευχὴ λιτή, ὡσὰν τὴ μονολόγιστη, ποὺ θυμίζει ἀπόβραδο σὲ μισοφωτισμένο Καθολικό, τὸ ὁποῖο εὐωδιαζει ἀπὸ ἁγιότητα καὶ παρουσία Θεοῦ.
ἀρ. 154.
Ἡ ἀνάσα Σου,
τοῦ Ἀμώμου ψαλτήρι,
τὸ μεσονύχτι.
(σ. 62)
κι ἀλλοῦ,
ἀρ. 178.
Ψυχή μου, τρέξε,
ὁ Νυμφίος ἔρχεται
λαμπάδα φωτός!
(σ. 70)
ἤ,
ἀρ. 199.
Ἡ προσευχή μου
βουβὸ θρηνολάλημα,
οἰκτείρησόν με.
(σ. 77),
***
ἀρ. 204.
Ἐλέησόν με·
νὰ προλάβω, Κύριε,
νὰ πῶ: σῶσον με!
(σ. 78)
Ὅμως μέσα στὶς 133 σελίδες τοῦ βιβλίου ὑπάρχουν κι ἄλλες ἐκφάνσεις τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ ποιητῆ, καθὼς ἐκφράζεται μὲ παρρησία καὶ εἰλικρίνεια γιὰ κορυφαῖες ἐμβιώσεις, ποὺ θυμίζουν ἐξομολόγηση, ἀλλὰ καὶ προσπάθεια αὐτοβυθίσματος στὰ μύχια τῆς ψυχῆς.
ἀρ. 179.
Οἱ ἀποσκευὲς
ἀνώφελα πράγματα,
νεκρὲς ἐλπίδες.
(σελ. 70)
ἐπίσης,
ἀρ. 191.
Σὰν τὸ κρεμμύδι
ξεφυλλίζω τὴ ζωὴ
κι ὅλο δακρύζω.
(σ. 74)
***
ἀρ. 194.
Θέλω δὲν θέλω
μὲ τρυποῦν κατάστηθα
τὰ καρφιὰ τῶν φίλων.
(σ. 75)
Κι ὁ κατάλογος τῶν θεμἀτων δὲν ἔχει τέλος. Γιατὶ ἕνας ποιητὴς εἶναι πρωτίστως δέκτης καὶ παράλληλα ἐπεξεργαστὴς ὑλικοῦ ποὺ προσλαμβάνει καὶ βιώνει. Ὑλικό, φυσικά, ποὺ δὲν ἀφήνεται ἀνεκμετάλλευτο, ἀλλὰ εὐκαιρίας δοθείσης μεταποιεῖται σὲ χρήσιμη ὕλη, γιὰ τὸν ἴδιο πρῶτα κι ὕστερα γιὰ ὅποιον τὴ χρειάζεται.
ἀρ. 11.
Ὅ,τι κι ἄν γράφω,
σπόρους σκορπῶ στὸν δρόμο,
γιὰ τὰ σπουργίτια.
(σ. 14).
Μονάχα, καλέ μου π. Εὐάγγελε;

Related Posts with Thumbnails