© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Άρια Κομιανού: "Θέλω η δουλειά μου να είναι σαν μια σφραγίδα..."

[Συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή, Εφημερίδα Αυγή, 3.6.2009]

Χαράκτρια από συνειδητή επιλογή η Αρια Κομιανού, πασχίζει εδώ και πενήντα χρόνια να αναδείξει την ποιητική διάσταση των πραγμάτων, να εκφράσει την εσωτερική τους δυναμική, να διατυπώσει τη δική της αλήθεια. Οσοι γνωρίζουν τον εικαστικό της κόσμο κάνουν λόγο για μια αυθεντική καλλιτεχνική φωνή η οποία υπηρετεί με πάθος και αφοσίωση την τέχνη της ξυλογραφίας. Αφορμή για τη σημερινή συνομιλία είναι η έκθεση που εγκαινιάζεται την Παρασκευή στη γαλλική πόλη Λουνέλ, μια πόλη που πριν από δυο χρόνια απένειμε στην Ελληνίδα χαράκτρια το πρώτο βραβείο για το ex libris που σχεδίασε (αφορά τη συλλογή του Louis Medard) και τώρα την ξανακαλεί εγκαινιάζοντας προς τιμήν της έκθεση που περιλαμβάνει μεγάλες συνθέσεις, πορτρέτα και φυσικά ex Libris της Ελληνίδας δημιουργού.


* Είναι πολλοί αυτοί που αναγνωρίζουν σε σας αφοσίωση, επίμονη αναζήτηση και γνησιότητα στο έργο σας. Συμφωνείτε μαζί τους;

Είμαι πράγματι προσηλωμένη στη δουλειά μου, διότι θέλω να έχουν θεμέλια αυτά που κάνω. Έμαθα τη χαρακτική και στη συνέχεια την προσάρμοσα στα δικά μου δεδομένα, στη δική μου λιτότητα, τη δική μου αλήθεια. Μια αλήθεια που ψάχνω πάντοτε με μανία μέσα από τις κουβέντες με τον «άλλον», από τα βιβλία, απ' οπουδήποτε, καθώς η γνώση δεν σταματάει ποτέ, έτσι δεν είναι; Δεν κάνω επίδειξη γνώσεων, σίγουρα άλλοι θα ξέρουν περισσότερα από μένα. Θέλω απλώς η δουλειά μου να είναι σαν μια σφραγίδα, αλλά να λέει πολλά, να μη είναι χωρίς λόγο φτιαγμένη. Ούτε φτιάχνω κάτι για να το πουλήσω, δεν είναι ο στόχος μου αυτός. Άλλωστε δεν είναι εύκολες προς πώληση αυτές οι μαυρίλες...

* Ποια θέματα σας αγγίζουν, κ. Κομιανού;

Κοιτάξτε, είναι απλά πράγματα, η καθημερινότητα δεν έχει χίλια θέματα; Ίσως να είναι οι πίκρες μου. Η ζωή μου δεν ήτανε με τριαντάφυλλα σπαρμένη, ήταν δύσκολη και σκληρή κι ίσως να βρίσκεται εκεί η αφετηρία, σ' αυτά που με πονάνε και με πληγώνουν. Πάντα όμως όσο και μαύρα να είναι τα πράγματα έχω κάποια ελπίδα. Όποιος καταλαβαίνει λίγο το έργο μου τη βλέπει αυτή την ελπίδα. Δεν την επιδιώκω, μου βγαίνει χωρίς να το θέλω, την ανακαλύπτω κι εγώ μετά, όταν δηλαδή τελειώνει το έργο. Τώρα το πώς εκφράζω τα θέματά μου; Στην αρχή επηρεασμένη από το δάσκαλό μου όλα ήταν αφαιρετικά. Σιγά - σιγά όμως έρχεσαι στο δικό σου κόσμο, φεύγεις από τη διδασκαλία, φτάνεις στον προσωπικό τρόπο έκφρασης, δεν σε ενδιαφέρει πια η φλυαρία, θέλεις την απλότητα. Προσωπικά θεωρώ ότι η χαρακτική είναι μια σφραγίδα, αλλά αυτή η σφραγίδα πρέπει κάτι να λέει, να έχει έναν στόχο.

* Η καθημερινότητα σάς πληγώνει;

Αλίμονο! Θά 'πρεπε να μην έχω μάτια... Ξέρω φυσικά ότι μόνη μου δεν μπορώ να κάνω κάτι, ο στόχος μου όταν δουλεύω δεν είναι να διαμαρτυρηθώ ή οτιδήποτε άλλο, απλώς αποτυπώνω με τον δικό μου τρόπο το παράπονό μου. Έχω γεμίσει, ωριμάζει η πίκρα -ή και η χαρά, αν θέλετε- και βγαίνουν από μόνες τους στο έργο. Είμαι πενήντα χρόνια σ' αυτή τη δουλειά. Τώρα παίρνω το ξύλο και το μαχαίρι και χαράσσω κατευθείαν αυθόρμητα και με σιγουριά για το τι θα βγει.

* Μπορεί ο θεατής να αντιληφθεί την αντιστοιχία ανάμεσα στο αρχικό θέμα και στο τελικό εικαστικό αντικείμενο;

Μπορεί να μην μπορέσει να το δει, μπορεί να μην τον ενδιαφέρει καν η ιδέα από την οποία βγήκε. Μπορεί πιθανόν να του αρέσει ο τρόπος που το έφτιαξα ή οτιδήποτε άλλο ή και να μην του αρέσει καθόλου και να αντιδρά. Όλα είναι πιθανά. Όταν κάνουμε ένα έργο δεν σημαίνει ότι είναι πετυχημένο και ότι όλοι το αναγνωρίζουν ότι μπορούν να πιάσουν τις σκέψεις σου. Και στα καθημερινά μας μήπως μας καταλαβαίνουν όλοι;

* Σας ενδιαφέρει πιο πολύ να συγκινήσετε ή να προβληματίσετε το κοινό;

Είναι μεγάλη τιμή για μένα να μπορεί ο άλλος να δει και να καταλάβει τον κόσμο μου. Ο μεγάλος πόνος είναι να περάσει κανείς αδιάφορος από μπροστά του, να μη δώσει καμιά σημασία. Για μένα, και θυμό να προκαλέσει το έργο, έχει κάτι πετύχει. Τώρα, αν όλοι πιάνουν αυτό που εγώ σκέφτομαι ή αντιλαμβάνονται τα νοήματα και τους συμβολισμούς, θα ήταν εγωισμός να το πω. Υπάρχει κοινό που σε βλέπει απλώς, κοινό που αδιαφορεί και κοινό που προβληματίζεται.

* Είστε ευάλωτη στις αντιδράσεις του;

Ε, βέβαια! Πώς να το κάνουμε; Θέλεις να «περάσεις» ένα μήνυμα στον άλλον, δεν είναι όμως πάντα εφικτό, έτσι δεν είναι; Είναι μεγάλη ικανοποίηση ακόμα κι έναν - δύο ανθρώπους αν αγγίξεις με τη δουλειά σου.

* Και η ματιά των ομοτέχνων σας;

Κοιτάξτε: ο καθένας έχει τη δική του όραση, βλέπει με τον δικό του τρόπο. Πρέπει και εσύ να μάθεις να κρίνεις βλέποντας και με τα μάτια του άλλου, όχι μόνο με τα δικά σου. Βέβαια υπάρχουν νόμοι και κανόνες σταθεροί στην τέχνη. Αλλά, ακόμα και αν έχει πέσει κάποιος έξω, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει αύριο. Η εύκολη κατηγορία -συγγνώμη γι' αυτό- είναι αδυναμία. Δεν απορρίπτω κανέναν συνάδελφό μου.
Related Posts with Thumbnails