© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΙΔΑΚΤΗΡΙΑ, ΤΑ ΤΟΣΟ, ΟΝΤΩΣ, ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ

Ἐτήσιος Μνήμη Κώστα Ε. Τσιρόπουλου

Μιὰ φωτογραφία μοῦ ἦρθε στὸ ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο μου. Φωτογραφία ποὺ μὲ συγκίνησε, συγκλόνισε καὶ συνάμα μοῦ ξανάδωσε τὴν εὐκαιρία, ὥστε νὰ θυμηθῶ. Νὰ θυμηθῶ τὰ χρόνια τῶν σπουδῶν μου στὴν περικαλλέστατη πόλη τῆς Ἀθήνας μὲ τὰ τόσα ποὺ εἶχε νὰ ἐπιδείξει σὲ κάποιον ἐπαρχιώτη σπουδαστή. Μὲ κείνη τὴν ἀρχοντιὰ τῆς πρωτεύουσας ποὺ κατεῖχε. Κι ὁλ᾿ αὐτά, πράγματι, ἐντυπωσίαζαν. Ὡστόσο ἐμένα ὁ χῶρος ποὺ στάθηκε στὴν καρδιά μου ἀμείωτα φωτεινός καὶ συνάμα τόσο οἰκεῖος, ἦταν ἡ Ἐθνική Βιβλιοθήκη. Τὸ ὑπερκαλλέστατο αὐτὸ οἰκοδόμημα, τὸ μέγα ταμεῖον τῆς σοφίας καὶ τοῦ λόγου, τὸ ὁποῖο δέχονταν τοὺς ἀναγνῶστες του μὲ τόση οἰκειότητα, λὲς καὶ τοὺς περίμενε νὰ γευτοῦν τὴν ἄχραντη τοῦ λόγου παρουσία μέσα στὴν ψυχή τους. Νὰ κοινωνήσουν τὶς λέξεις, νὰ βιώσουν τὰ ὅσα σὲ ρυτιδιασμένες σελίδες χαρτιοῦ ἦταν τυπωμένα: λόγια δηλαδή, ποὺ ὁ συγγραφέας μετουσίωσε σὲ φράσεις μὲ νοήματα. Νοήματα ποὺ συνθέτουν τὴν βιοσοφία του καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὴ διδαχή του. Αὐτὴ τὴ χειραψία του δηλαδή, πρὸς τὸν κόσμο, τοὺς ἀναγνῶστες του, τοὺς φίλους του - γνωστοὺς ἤ ἄγνωστους· νέους ἤ ἠλικιωμένους· μὲ παιδεία ὅμως. Γιατὶ χωρὶς αὐτὴν τὸ βιβλίο, τὸ κάθε βιβλίο εἶναι ἁπλᾶ ἕνα διακοσμητικὸ ἀντικείμενο πού στολίζει τὴ βιβλιοθήκη μας ἤ καὶ κάποιο ράφι τοῦ σπιτιοῦ. Ἔτσι, γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἄδειος ὁ τόπος...
Ὡστόσο στὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη, καὶ στὴν ὅποια ἄλλη Βιβλιοθήκη, ὅπου χιλιάδες βιβλία φυλάγονται, δὲν ὑπῆρχε κανένας λόγος, ὥστε τὸ κάθε ἔντυπο νὰ εἶναι διακοσμητικὸ ἀντικείμενο. Γιατὶ ἐκεῖ τὸ βιβλιο εἶχε βρεῖ τὸν δικό του τὸ χῶρο, ὅπως ὁ σπόρος τὸ γόνιμο τὸ ἔδαφος, ἀλλὰ καὶ τὸ λειτουργικό του χαρακτήρα: Μὲ λίγα λόγια, προορίζονταν μονάχα γιὰ νὰ προσφέρει γνώσεις καὶ νὰ στολίσει, μέσω αὐτῶν, τὴν ψυχὴ τοῦ ἀναγνώστη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ἴδιο βιβλίο μποροῦσαν νὰ τὸ κρατοῦν τὴν ἴδια μέρα πάντα, περισσότερα τοῦ ἑνὸς πρόσωπα. Γιὰ ν’ ἀρχίσουν μὲ τὸ συγγραφέα τὸν μυστικό, ὡστόσο τόσο γόνιμο διάλογο, νὰ συγκοινωνήσουν μαζί του, ὅπως οἱ ἄνθρωποι ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους γιὰ νὰ τὰ ποῦν. Κι εἶναι ὄντως μέγα μυστήριο αὐτὴ ἡ ἐπικοινωνία. Νὰ μπορεῖς , δηλαδή, νὰ συναντᾶς κάποιον ποὺ δὲ γνωρίζεις ἤ δὲ θὰ γνωρίσεις ποτέ, -γιατὶ εἶναι τόσοι καὶ τόσοι οἱ συγγραφεῖς ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν- ὁ ὁποῖος, ὡστόσο, σοῦ γίνεται τόσο οἰκεῖος, χρήσιμος, φιλικός, ἀναγκαῖος σύμβουλος. Ἐπειδὴ τὰ λόγια του σταλάζουν στὴν ψυχὴ τὸ βάλσαμο ποὺ τὴν εἰρηνεύει, τὴν παραμυθεῖ. Καὶ νοιώθεις τότε, πὼς ὁ χῶρος τῆς βιβλιοθήκης αὐτῆς γίνεται ἕνα ἰδιότυπο ἰατρεῖο, ὅπου μπορεῖς νὰ λάβεις τὸ καταλληλο φάρμακο/ἀνάγνωσμα, ὥστε νὰ γιατρευτεῖς. Ναί, νὰ γιατρευτεῖς, γιατὶ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση σὲ συντρέχουν κι ἄλλα ἀκόμα: ὅπως ἡ γύρω ἡσυχία ποὺ τὴ ζεῖς πραγματικά, ἀλλὰ πιὸ πολὺ ὁ φωτισμός ποὺ λαμβάνεις ἀπὸ τὴ μελέτη. Καὶ δὲν εἶναι διόλου ἂκαιρη ἡ διαπίστωση τὸ νὰ πεῖς, ὅτι Θεοῦ συνδρομὴ καὶ βοήθεια εἶναι αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ρωγμὴ μέσα στὴν ἀδυσώπητη καθημερινότητα. Εὐλογία παναπεῖ μοναδική. Γι’αὐτό, κι ὅταν τίς ὅποιες ἀργίες, πέρναγες ἔξω ἀπὸ τὴ Βιβλιοθήκη ἔνοιωθες ἕνα σφίξιμο στὴν καρδιά. Σφίξιμο ἀληθινῆς στέρησης, πείνας πνευματικῆς θὰ τὴν ἔλεγε κάποιος. Ἐπειδὴ ἔνοιωθες, πὼς καὶ τὰ βιβλία, ὅπως κι ἐσύ, ἐπιδιώκουν τὴ συνάντηση, τὴν ἐπικοινωνία, τὸ διάλογο. Ἔστω κι ἄν αὐτὰ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ τὰ καταλάβουν ἤ νὰ τὰ συνειδητοποιήσουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βλέπουν τὸ βιβλίο, τὸ κάθε σωστὸ βιβλίο ὡς μιὰ προέκταση τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ συγγραφέα.
Ὅμως δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖται καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμη. Πὼς οἱ Βιβλιοθῆκες εἶναι ὅπως τὰ ἱερὰ κοιμητήρια, ἀφοῦ ἐκεῖ ὑπάρχουν τὰ «σώματα» τῶν βιβλίων ποὺ μᾶς ἄφησαν, ὡς κληρονομιά, συγγραφεῖς ποὺ ἔχουν ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ ἀναχωρήσει - κάποιοι χρόνια κι ἄλλοι αἰῶνες. Κι ὅμως τὸ πνεῦμα τους ἀναπαύεται μέσα στὶς χλωμὲς σελίδες τοῦ βιβλίου ἤ τῶν βιβλίων ποὺ μᾶς ἄφησαν ὡς ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς συμβολῆς του στὸ Μέγα Οἰκοδόμημα: Τὸ Πνεῦμα. Κι ἀλήθεια, μὲ τὶ ρίγος καὶ συγκίνηση φυλλομετροῦμε αὐτὰ τὰ σπάνια βιβλία, τῶν ὁποίων τὰ χοντρὰ τὰ φύλλα τρίζουν, ὅπως τὰ παλιά, ἀθάνατα καὶ ἀποθηκευμένα ἱερὲς μνῆμες ἔπιπλα...
Ὁ Θεός, εἶναι ἀλήθεια, πὼς μᾶς χάρισε, ἕνα Κόσμο βγαλμένο ἀπὸ τὰ ἀλάνθαστα μαστορικά Του χέρα «καλὸν λίαν» (Γεν. 1, 31). Τὸν εὐγνωμονοῦμε , λοιπόν, ποὺ μέσα στὶς ὅποιες ὀμορφιὲς ζωγράφισε καὶ τὶς Βιβλιοθῆκες. Ἤξερε, βλέπεις, τί ἔκανε.
π. κ. ν. κ.


Related Posts with Thumbnails