Ναί, ἀπὸ παλιὰ ἔρχονται ὅλ᾿ αὐτά. Κι ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια καὶ μακραίνει ὁ ἦχος τους, τόσο καὶ πιὸ τρυφερὰ κι εὐαίσθητα γίνονται ὅλα. Ἔτσι, ὅπως τὰ φύλλα τῶν παλιῶν βιβλίων, ποὺ μὲ τὰ χρόνια ὅλο καὶ πιὸ χλωμὰ γίνονται, ἀλλὰ καὶ περισσότερο εὔθραυστα. Γι’ αὐτὸ καὶ φυλλομετρώντας τα τὰ προσέχεις ὅλο καὶ πιὸ πολύ, γι᾿ αὐτὸ καὶ σιγὰ-σιγὰ γυρίζεις τὶς σελίδες τους, ἀπολαμβάνοντας, μαζὶ μὲ τὰ παλιὰ κείμενα ποὺ διαβαζεις, κι ἐκείνη τὴ μυρωδιὰ τοῦ παλιοῦ χαρτιοῦ, ἡ ὁποία κι ἀναδίνεται.
Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὶς Γιορτές. Ὅταν ἔρχονται, πληγώνουν τὴν ψυχή, γιατὶ ξαναθυμίζουν καὶ προβάλλουν πρόσωπα καὶ συναντήσεις, ποὺ πέρασαν πιὰ στὸ χτὲς κι ἄφησαν πίσω τους τὴ σκιά τους, τὸ ἀχνὸ πέρασμά τους μὲ βέβαιη συγκίνηση καὶ εὐλάβεια.
Κι ὕστερα εἶναι κι οἱ εὐωδιές. Κι αὐτὲς ἀπὸ κεῖ ἔρχονται, ἀπ᾿ τὸ χτές, πάντα ζωντανές, χλωρές, φωτεινές. Εὐωδιὲς ἀπὸ γαρύφαλλα μὲ μαντζουράνα, ἀπὸ τριαντάφυλλα καὶ κρίνους, ἀλλὰ κι ἀπὸ κεῖνα τὰ ξεροψημένα, χρυσαφένια ἀμυγδαλωτά, σερβιρισμένα ἐπίτηδες γιὰ τὴ γιορτή μὲ ρακὶ καὶ νερό. Καὶ μαζὶ μὲ ὅλ᾿ αὐτά, κι ἐκεῖνα τὰ πάμφωτα, σχεδὸν θερινά, πρωϊνά, μὲ τὴν εὐωδιὰ τοῦ κομμένου χορταριοῦ, ποὺ ξηραίνεται ν᾿ ἀφήνει τὸ χνῶτο του νὰ πλημμμυρίσει τὸ χωριό.
Τέλος, ἦταν κι ἐκεῖνα τὰ ἀπόβραδα μὲ τὶς λιγοστὲς τὶς ἐπισκέψεις τῶν φίλων, τῶν γειτόνων, τῶν συγγενῶν στὸ σπίτι, ποὺ ἔλαμπε, χαμογελοῦσε...
Κάτι εἶχε νὰ εὐχηθεῖ ὁ καθένας τους. Κάτι δικό του κι ὅλοι μαζὶ νὰ λένε,
-Ἄντε, καὶ τοῦ χρόνου...
Κάποτε, μὲ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν, χαμήλωσαν καὶ τὰ φῶτα τῆς γιορτῆς, ἀναχώρησαν οἱ ἄνθρωποι, ξεράθηκαν τὰ ἄνθη καὶ τ᾿ ἀμυγδαλωτὰ τὰ χρυσαφένια δὲν ματάγιναν...
Μόνο στὴ Μνήμη καὶ στὴ Νοσταλγία ἀπομένουν νὰ ὀρθώνονται τέτοιες μέρες. Μέρες Γιορτῆς.
π. κ. ν. κ.
