Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος II για την Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά της 1ης Σεπτεμβρίου [ελληνικά και αγγλικά]

Ἀριθμ. Πρωτ. 136/2013

          «Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θ' αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει».

         Με αυτά τα λόγια έκλεινε πενήντα χρόνια πριν τον θρυλικό του λόγο στην αμερικανική πρωτεύουσα ο άνθρωπος που τόλμησε να ονειρεύεται σε καιρούς χαλεπούς, ο ακτιβιστής που τόλμησε να πολεμήσει με μέσα ειρηνικά τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο αγωνιστής που τόλμησε να βγάλει τη θλιβερή λευκή κουκούλα από μια ολόκληρη χώρα. Πενήντα χρόνια μετά η ανθρωπότητα κλίνει το γόνυ και αποτίνει φόρο τιμής και μνήμης στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον άνθρωπο που με τον λόγο και την δράση του συνέβαλε όσο ελάχιστοι στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και στην εμπέδωση της φυλετικής ισότητας.

          Αυτό που φάνταζε τότε ουτοπία, σήμερα είναι πραγματικότητα. Ποιος άραγε θα φανταζόταν τότε ότι τρεις δεκαετίες αργότερα ο Νέλσον Μαντέλα θα γινόταν Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, θα υπεστήριζε τη συμφιλίωση, βάζοντας στην άκρη τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, και θα συνέδραμε καθοριστικά στη μετάβαση της χώρας του από το παρελθόν του απαρτχάιντ στο μέλλον της ειρηνικής διαφυλετικής συμπλεύσεως; Ποιος άραγε θα τολμούσε να διανοηθεί τότε, χωρίς να διατρέχει κίνδυνο να θεωρηθεί παράφρων, ότι τέσσερις δεκαετίες αργότερα στο ίδιο ακριβώς σημείο θα ορκιζόταν ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ με μαύρο χρώμα δέρματος;

          Και όμως τελικά το όνειρο έγινε πραγματικότητα και σήμερα οι γιοί των τέως σκλάβων και οι γιοι των τέως ιδιοκτητών σκλάβων κάθονται δίπλα-δίπλα στο τραπέζι της αδελφοσύνης. Και όμως τελικά η ουτοπία δεν είναι παρά ο όρθρος της πραγματικότητας. Και όμως τελικά πίστη είναι όντως να ξεκινάς ανεβαίνοντας το πρώτο σκαλοπάτι, χωρίς να βλέπεις ολόκληρη τη σκάλα. Και όμως τελικά δε γεννιέται η πίστη από το θαύμα, μα το θαύμα από την πίστη.

          Αυτή η πίστη είναι που συνθλίβεται σήμερα υπό το βάρος της καταθλιπτικής πραγματικότητας. Διότι τα τύμπανα του πολέμου συνεχίζουν να ηχούν εκκωφαντικά στη Μέση Ανατολή, τη γη όπου κατετέθη ο σπόρος της αναγεννήσεως του ανθρώπου στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Διότι η αντιπαράθεση και η σύγκρουση υπερτερούν της διαπραγματεύσεως και της αμοιβαίας κατανοήσεως στο διεθνή στίβο. Διότι τα όπλα συμβατικά ή μη – εάν βέβαια θα μπορούσαμε ποτέ να αποδεχθούμε μέσα εξοντώσεως του πλησίον ως συμβατικά – εξακολουθούν να προτιμώνται ως τρόποι επιλύσεως ποικίλων γόρδιων δεσμών. Διότι ηγέτες ανά τον κόσμο δεν διστάζουν να ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας, αδιαφορώντας για τα επίχειρα των επιλογών τους.

          Διότι μπορεί σήμερα οι επίγονοι των αφρικανών, που δέσμιοι μετεφέρθησαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στον Νέο Κόσμο με τα πλοία της σκλαβιάς, να υπερηφανεύονται σήμερα – και δικαίως – για την αλματώδη πρόοδο που συνετελέσθη σε θέματα φυλετικού διαχωρισμού. Ωστόσο πολλοί εκ των αφρικανών αδελφών τους εξακολουθούν να ζουν σ' ένα μοναχικό νησί φτώχειας, στο μέσο ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας. Και πολλοί εκ των νέων της αφρικανικής γης εξακολουθούν να μαραίνονται στη χέρσα γη της ελλείψεως ευκαιριών και να βρίσκουν τον εαυτό τους εξόριστο στην ίδια τους την πατρίδα.

          Ενώπιον αυτών των βιοτικών προκλήσεων η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αφρικής ακολουθεί τα βήματα ενός συγκεκριμένου ιστορικού προσώπου και συνάμα νοητής της κεφαλής, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και έπαθε περισσότερο από τον καθένα μας όχι από ανάγκη, αλλά ελεύθερα, όχι από δέσμευση, αλλά από αγάπη. Γεννήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες, έζησε με παροιμιώδη ταπεινότητα, παρεξηγήθηκε από τους πολλούς, συντροφεύθηκε από τους απόκληρους, ταλαιπωρήθηκε από την εξουσία της εποχής του, θανατώθηκε με τον πλέον ατιμωτικό τρόπο. Και όμως στο τέλος ανεστήθη εκ νεκρών, νίκησε τον θάνατο διά του θανάτου.

          Αυτό το μήνυμα ζωής του παθόντος και συμπαθόντος Χριστού αποστέλλουμε σήμερα, πρώτη ημέρα του νέου εκκλησιαστικού έτους, από την Αλεξάνδρεια προς όλους τους Ορθοδόξους αδελφούς όπου Αφρικής. Διαπύρως προσευχόμεθα να μη χαθεί η πίστη της ανθρωπότητας ότι «αὐτή ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8,21). Διακαώς ελπίζουμε η ζωή των ανθρώπων να ευθυγραμμιστεί οντολογικά και αξιολογικά προς την σταυραναστάσιμη πορεία του Κυρίου μας, και η Χάρη Του να φωλιάσει στις καρδιές όλων κατ΄ εφαρμογή της ακροτελεύτιας φράσης της Αγίας Γραφής «ναί ἒρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Αποκαλ. 22,20).

† Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ  Β΄

Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς

Ἒν τῇ Μεγάλῃ Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας

Ἀρχή Ἰνδικτιώνος 2013

*          *          *

Protocol No: 136/2013

          «I have a dream that one day every valley shall be exalted, every hill and mountain shall be made low, the rough places will be made plain, and the crooked places will be made straight, and the glory of the Lord shall be revealed, and all flesh shall see it together ».

         With these words fifty years ago he concluded his legendary speech in the American capital the man who dared to dream at difficult times, the activist who dared to fight with peaceful means the nightmare of racism, the fighter who dared to pull out the miserable white hood from an entire country. Fifty years after mankind leans its bow and pays homage and memory on Martin Luther King, the man who with his word and his action contributed as few to the elimination of racial discrimination and to the consolidation of racial equality.

          What then it seemed utopia, today it is reality. Who could imagine at those times that, three decades later, Nelson Mandela would become President of South Africa, would favour reconciliation, putting aside the traumatic experiences of the past, and would help his country's transition from the past of apartheid to the future of peaceful interracial coexistence? Who would dare at those times to conceive, without running the risk of being considered insane, that, four decades later, in the exact same spot the first elected President of the USA with black skin colour would give his officiating oath before his nation?

          And yet the dream became ultimately reality and today the sons of former slaves and the sons of former slave owners sit side by side at the table of brotherhood. And yet the utopia is ultimately nothing but the matins of reality. And yet faith is ultimately indeed starting going up the first stepping stone, without seeing the entire staircase. And yet it is not ultimately the faith that originates from the miracle, but it is the miracle that originates from the faith.

          This faith is being smashed today under the weight of depressive reality, because the drums of war continue to vociferously beat in the Middle East, the land where it was deposited the seed of human transformation in the person of our Lord Jesus Christ; because confrontation and conflict outweigh negotiation and mutual understanding in the international arena; because weapons, conventional or not – if we could ever accept means of human extermination as conventional – are still being preferred as ways for resolving a variety of Gordian knots; because leaders around the world do not hesitate to open the Pandora's box, oblivious to the consequences of their choices.

          The descendants of the Africans, who were caught captives and transported under inhumane conditions to the New World with the ships of slavery, may today boast – and rightly so – over the rapid progress that has taken place in issues of racial segregation. Nonetheless many of their African brothers still live on a lonely island of poverty in the middle of a vast ocean of material prosperity. And many among the African youth continue to wither in the fallow land of deficient opportunities and to find themselves exiled in their own homeland.

          Before these life challenges the African Orthodox Church follows in the footsteps of its Head, our Lord Jesus Christ. The word of God became man and suffered more than anyone, not out of necessity, but freely, not by commitment, but out of love. He was born under difficult circumstances, He lived with proverbial humility, He was misunderstood by many, He was joined by the outcasts, He was dogged by the power of His era, and He was executed in the most shameful way. And yet He was ultimately resurrected out of the dead, defeating death through death.

          This life message of our ailing and compassionate Christ we are sending today, the first day of the new ecclesiastical year, from Alexandria to our Orthodox brothers all around Africa. We fervently pray mankind not to lose faith in the biblical truth that «the creation itself will be liberated from its bondage to decay and brought into the freedom and glory of the children of God» (Rom. 8.21). We fervently hope on the one hand people's lives to be aligned, both ontologically and axiologically, to the course followed by our Lord through His Crucifixion and His Resurrection, and on the other hand His grace to nestle in the hearts of all the people, pursuant to the ultimate phrase of the Holy Scriptures «Come, Lord Jesus» (Rev. 22,20).

†  THEODOROS II

Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa

In the Great City of Alexandria

September 1, 2013

Παύλου Φουρνογεράκη: ΑΝΑΡΡΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ (ποίημα)

Έργο Γιάννη Μόραλη

Κωπηλατώ στον πόνο

ξαπλωμένος στο μονόξυλο της υπομονής

και στην απανεμιά των ευχών σας

έσβησα μόλις τις απουσίες

με μονογραφή

και μελάνι  από το δοχείο της ανοχής

καθένας και μια δικαιο-λογία

στο ηλεκτρονικό κουτί του.

Ζάκυνθος, 29-8-2013

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Ο ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ…(Δοκιμή αυτογνωσίας)

Στὴν ἀξιότιμη κυρία Λίνα Γαρυφαλλάκη- Νικολάου, λογοτέχνιδα, ταπεινὸ ἀντίδωρο ἀπὸ τὰ πρόσφορα τῆς εἰλικρινοῦς Ἀγάπης Της.

Ὅταν ἀργὰ τὸ βράδυ οἱ κολυμβητὲς ἀποσυρθοῦν ἀπὸ τὴν παραλία κι ἀπομείνει τὸ ἀκρογιάλι ἥσυχο κι ἐρημικό, τότε κατεβαίνεις στὸ γιαλὸ καὶ μέσα στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας ἀφουγκράζεσαι τὸν ἀνασασμὸ τῆς θάλασσας,  ποὺ μὲ ἁπαλοὺς ρυθμοὺς ἀναδυόμενους ἀπὸ τὰ  χαριτωμένα μικρὰ κύματα, σέρνεται πάνω  στ᾿ ἀκρογιάλι, στὸ στρῶμα μὲ τὰ   πολύχρωμα τὰ χαλίκια. Κι εἶναι αὐτὴ ἡ ὥρα, ὥρα ποιητικὴ καὶ χαρισματική, ὥρα στοχασμοῦ καὶ πνευματικῆς ἀναζωογόνησης, γιατὶ μέσα σὲ τούτη τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν κατάνυξη ξεδιπλώνεις τοὺς στοχασμούς σου, ἀνοίγεις τὴν ψυχή σου καὶ ἀνασύρεις ἀπὸ μέσα της Μνῆμες καὶ Πρόσωπα. Καὶ τότε διαλέγεσαι μυστικὰ μ’ αὐτά, γιατὶ ἐπιθυμεῖς νὰ ξανανταμώσεις μὲ τρυφερὲς στιγμές καὶ πολυφίλητα πρόσωπα, ποὺ, ἄν καὶ πέρασαν ἀπό τὴ ζωή σου, ἐν τούτοις  ἔχουν τὴν εὐλογία καὶ τὴ δυνατότητα νὰ σταλάζουν ἀκόμα βάλσαμο στὶς πληγὲς ποὺ ἀνοίγει ἡ ἀνελέητη καθημερινότητα καὶ οἱ ἀπάνθρωπες ἤ καὶ εἰρωνικὲς συμπεριφορὲς κάποιων. Συμπεριφορὲς ποὺ πάντα  ἐνοχλοῦν καὶ πειράζουν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τοῦτες τὶς ἥσυχες  καὶ,  ὄντως, ἱερὲς στιγμὲς, κάτω ἀπό τὴ σκέπη τῆς  ἔναστρης νύχτας καὶ μὲ τὴ συντροφιὰ τοῦ κυματισμοῦ τῆς θάλασσας, νοιώθεις ἕναν ἄλλο κυματισμὸ νὰ σὲ κυκλώσει. Τὸν κυματισμὸ τῶν ψυχῶν τῶν ἀγαπημένων σου προσώπων, ποὺ ἀνακαλεῖς ἀπὸ τὸν κόσμο τὸν ἀληθινὸ ποὺ βρίσκονται, γιὰ νὰ σοῦ χαρίσουν τὴ δυνατότητα νὰ ξαναζήσεις μαζύ τους φωτεινὲς καὶ αἰσιόδοξες στιγμές, ἔτσι ὥστε νὰ κατορθώσουν νὰ σοῦ ἀφαιρέσουν κάθε φαρμακωμένο μαχαίρι ποὺ φέρεις μέσα σου. Μαχαίρι ποὺ κάρφωσαν «φίλοι καὶ πλησίον», οἱ ὁποῖοι μέσα στὸ ἄσπλαχνο καὶ ψυχρὰ  ἀνταγωνιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς, ἐπιτρέπουν στὸν ἑαυτό τους νὰ μεταποιεῖται σὲ θηρίο. Καὶ στὶς μέρες μας τὰ θηρία αὐτὰ, ἀλλοιμονο, ὅλο καὶ αὐξάνονται... Καὶ λιγοστεύουν οἱ ἄνθρωποι -εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, ὅπως πλάστηκαν ἀπό τὸ Δημιουργό, γιὰ νὰ ἀποτελοῦν καὶ νὰ συνθέτουν Κοινωνίες συνεργασίας καὶ συναντιλήψεως.    

Στὸ περιθώριο τῶν στοχασμῶν ἐτούτη τὴν ἱερὴ βραδυά, ἀπομένει κι ἡ ἀναπόληση τῶν χαμένων ὀνείρων, ποὺ τὰ νοιώθεις νὰ εἶναι βυθισμένα σὲ τοῦτο τὸν πηχτὸ καὶ σκοτεινὸ βυθὸ τῆς θάλασσας. Ὄνειρα τῆς παιδικῆς ἡλικίας, τῆς ἐφηβείας, τῆς νεότητας... Τὸτε ποὺ σπάραζαν ὅλα γύρω σου ἀπό ζωὴ καὶ αἰσιοδοξία, ὄνειρα φωτεινὰ καὶ καθάρια, ὅπως τὰ θερινὰ τὰ πρωϊνά, ποὺ ὡστόσο εἶδες τόσες καὶ τόσες φορὲς νὰ χαντακώνονται κι ἐσὺ ν᾿ ἀποτραβιέσαι στὴ μοναξιάσου καὶ στὴ φαρμακωμένη ἀπογοήτευση. Κι ὕστερα νὰ πασχίζεις νὰ ὑψώσεις πάλι τὴν πληγωμένη σου ψυχὴ καὶ νὰ ξαναστήσεις νέα ὄνειρα, νέες ἐλπίδες μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς ἐπιτυχίας καὶ τῆς νέας προσπάθειας. Πόσες φορὲς ἔγινε αὐτό; Μήτε ποὺ τὶς μέτρησες,γιατὶ ἤθεκες ή κάθε φορὰ νἄναι ἡ πρώτη. Ψευδαίσθηση; Ἴσως... Ὅμως, πίσω ἀπό τὴ λέξη αὐτὴ, θὰ πρέπει νὰ χαρακτεῖ ἡ λέξη κουράγιο. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν ἡ κινητήρια δύναμη, ἡ θετικὴ πλευρὰ τοῦ ψυχισμοῦ σου, ὥστε νὰ μὴν ὁδηγηθεῖς στὴν ἀπόγνωση. Καὶ κάτι ἀκόμα. Ποτὲ τὰ χαμένα ἤ τὰ προδωμένα ὄνειρα δὲν τὰ πέταξες ὡς ἄχρηστα, ὅπως πετᾶμε τὰ σκουπίδια, ἀλλὰ τὰ ἀποθήκευες ὅπως τὰ βιβλία. Γιατὶ τὰ βιβλία, ὅταν τὰ ἀναγνώσεις, τὰ βιώσεις, τὰ χαρεῖς, μετὰ τὰ τοποθετεῖς σὲ περίοπτη θέση, γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ τὰ ἐπισκέπτεσαι ὅταν τὰ χρειαστεῖς. Ἔτσι καὶ τὰ ὄνειρα, ποὺ εἶναι ἀρχειοθετημένα στὴ βιβλιοθήκη τῆς ψυχῆς σου, γιὰ νὰ μπορεῖς, κάποιες ἱερὲς καὶ πολύτιμες ὦρες, ὅπως εἶναι αὐτὴ σιμὰ στὴ θάλασσα, νὰ τὰ ξαναβλέπεις. Ἔστω κι ἄν εἶναι χλωμά, ζαρωμένα, καχεκτικά. Ἐσὺ τὰ εὐλαβεῖσαι, γιατὶ εἶναι κομμάτια τοῦ ἑαυτοῦ σου, εἶναι ἀπραγματοποίητες ἐπιθυμίες, ἀνησυχίες τοῦ χθὲς καὶ σχεδιασμοὶ ἀνεκπλήρωτοι.

 Κάτι ἄλλο ἀκόμα σὲ διδάσκει ἡ ἀποψινή  ἀγραυλία: Ὅτι μέσα στὰ ὄνειρα αὐτὰ κατοικοῦν  καὶ τὰ πάντιμα πρόσωπα τῶν δικῶν σου ἀνθρώπων, ποὺ ἀπόψε σὲ κυκλώνουν μαζὺ μὲ τοὺς στοχασμοὺς καὶ τὸν τρυφερὸ κυματισμὸ τῆς νυχτερινῆς τῆς θάλασσας... Κι εἶναι τοῦτο ἕνας ἐπιπρόσθετος λόγος ποὺ δικαιολογεῖ κάλλιστα τὴν ἀσίγαστη προσπάθειά σου, ὥστε νὰ τὰ συντηρεῖς καὶ νὰ τὰ σέβεσαι. Γιατὶ ξέρεις πὼς, ἄν τὰ πετάξεις, τότε ἱεροσυλεῖς ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἀγαπημέων σου.

Ἀπὸ τὶς ἀπέναντι μακρυνὲς στεριὲς μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἀδιόρατα φῶτα, ὅπως τὰ κεριὰ σὲ ὧρες λιτανείας, μοιάζουν νὰ κινοῦνται νὰ σέ φτἀσουν, νὰ σὲ προσεγγίσουν. Εἶναι μικρὰ φωτεινὰ θραύσματα, ποὺ τὰ φέρενει σιμά σου ὁ κυματισμός τῆς θάλασσας. Ὡστόσο μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ τὸ φῶς ἀπό τὰ κεριὰ ποὺ κρατοῦνε ἄσβυστα στὰ χέρια τους οἱ προσφιλεῖς σου κεκοιμημένοι, οἱ οἰκήτορες τῶν ὀνείρων σου, ἡ παραμυθία σου στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν ἀγνωμοσύνη ποὺ σκορπᾶ ἀφειδῶς ὁ κόσμος.  Αὐτὸς ποὺ πλάστηκε καλός λίαν ἀπὸ τὸ Δημιουργό του κι ὕστερα Τὸν πρόδωσε.

Αὔγουστος 2013

Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Παύλου: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΗΘΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Μιά ἀήθης, ἀναίτια καί ἀπροσδόκητη ἐπίθεση εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητος τόν περασμένο μήνα. Ἐπιστρέφοτας ἀπό τήν πανήγυρη τῆς Ἁγίας Μαρίνας στήν ἱστορική κωμόπολη τοῦ Τσοτυλίου καί ἀνοίγοντας τό διαδίκτυο εἶδα ξαφνικά τήν φωτογραφία μου δίπλα στόν Σεβ. Καλαβρύτων μέ τίτλο τήν δήλωσή του «τό ὕφος τοῦ Μητροπολίτη Σιατίστης δέν ταιριάζει σέ Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη». Ἀναφερόμενος δέ στό πρόσωπό μου λέγει: «τώρα τελευταῖα ἔχει πυκνώσει τίς ἐμφανίσεις του στά ΜΜΕ ἀπ’ ὅπου εὐκαίρως ἀκαίρως προβάλλει τίς ἀριστερόστροφες ἀπόψεις του».

Γνωρίζω καλά ὅτι ἡ ἐπίθεση αὐτή εἶναι σχεδιασμένη ἀπό καιρό. Φίλος του Ἱεράρχης καί μάλιστα σέ ἱερή ὥρα μοῦ εἶπε: «ἀπό τόν Καλαβρύτων θά τήν βρεῖς» Τώρα καταλαβαίνω τήν σημασία τῶν λόγων ἐκείνων πού ταυτόχρονα φανερώνουν τόν σχεδιασμό τῆς ὑπόθεσης.

Δέν φανταζόμουνα εἰλικρινά ὅτι θά ἑόρταζε τήν ἐπέτειο τῆς εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας του κάνοντας σπονδή στήν Χρυσή Αὐγή μέ τήν ἐπίθεσή του στό πρόσωπό μου, γιατί ἐπί τῆς οὐσίας περί αὐτοῦ πρόκειται. Ἄν δέν μέ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου στά ΜΜΕ εἶχα καί τότε καί ἔχω κάτι μῆνες νά ἐμφανιστῶ καί αὐτό εἶναι ἐπιλογή μου, γιατί προσκλήσεις δέχθηκα. Νομίζω ὅτι εἶναι πρίν ἀπό τό Πάσχα, ἐάν καί αὐτό δέν ἔχει τελικά τόση σημασία. Λίαν λοιπόν βραδυφλεγής ἡ ἔκρηξή του, ἐκτός τόπου καί χρόνου, ἀλλά καί ὀλίγον προβοκατόρικη, γιατί μᾶλλον μέ τήν ἐπίθεσή του θέλησε νά μέ σπρώξει νά ξαναβγῶ. Παρόλο πού δέχθηκα πολλές πιέσεις καί μάλιστα μέ ἀφορμή τήν ἐπίθεσή του αὐτή παρέμεινα σιωπηλός γιατί εἶχα πολύ σοβαρότερα πράγματα νά κάνω. Ἤμουν σέ Κατασκήνωση καί θεώρησα ὅτι τό ἔργο αὐτό καθώς καί ὁ ἀρχόμενος Αὔγουστος μέ τίς ἱερές παρακλήσεις ἦταν πολύ πιό σημαντικά.

Σκέφθηκα πάρα πολύ ἄν θά ἔπρεπε νά ἀπαντήσω. Καί ἐάν ἡ ἐπίθεση αὐτή ἀφοροῦσε ἐμένα προσωπικά δέν θά ἀπαντοῦσα οὔτε τώρα. Ἔμαθα πολύ νωρίς νά μήν φοβᾶμαι τήν ἀμφισβήτηση. Ἀντίθετα τήν θεωρῶ τεκμήριο τῆς ἐλευθερίας «ἧ ὁ Χριστός ἐμέ ἐλευθέρωσε». Πολλοί ἐπιχειροῦν νά ἐλέγξουν τήν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ἄλλοτε μέ τόν φόβο, ἄλλοτε μέ τήν ἀπειλή τοῦ διασυρμοῦ καί τά τοιαῦτα. Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι τούς ὁποίους ἀφορᾶ τό γραφικό λόγιο: «Ἀλλ’ἔρχεται ὥρα ἐν ᾖ, πᾶς ὁ ἀποκτείνας ἡμᾶς δόξη λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ».

Εἶχα ὅμως καί τήν μεγάλη εὐκαιρία στό βιβλίο τῆς Γ Λυκείου τῆς χρονιᾶς πού τελείωσα τό Λύκειο νά περιέχεται τό ποίημα τοῦ Κίπλιν τό γνωστό «Ἄν». Μοῦ ἐντυπώθηκαν τρεῖς στροφές:

«Ἄν μπορεῖς νά κρατιέσαι νηφάλιος σάν ὅλοι τριγύρω τά ἔχουν χαμένα καί φταίχτη σέ κράζουν γιά τοῦτο.

Ἄν μπορεῖς μιάν ἀλήθεια πού λές νά τήν βλέπεις νά γίνεται γιά ἀνόητους παγίδα.

Ἄν μπορεῖς νά συναντήσεις στό διάβα σου τόν ἔπαινο καί τήν καταφρόνια καί νά φερθεῖς σ’ αὐτούς τούς δυό κατεργάρους ὁλοῒδια… τότε πιά ἔγινες ἄνδρας παιδί μου (λέει ὁ Κίπλιν)  τότε ἔγινες ἐλεύθερος ἀδελφέ μου, λέγω ἐγώ σήμερα».

Ὅλα αὐτά λοιπόν ἔχουν ἐμπεδωθεῖ καλά μέσα μου καί ἔτσι ἔμαθα ἀπό πολύ νωρίς νά χορεύω στό δικό μου ρυθμό, στό ρυθμό τῆς πίστης μου, στό ρυθμό τῆς εὐθύνης μου ὡς Ὀρθοδόξου Ἱεράρχου καί ὄχι στό ρυθμό τῶν ἐθνικοθρησκευτικῶν παραγγελμάτων κανενός.  Αὐτή τήν φορά ὅμως ὁ Σεβασμιώτατος ἔχει καί  ἀριστεροδέξιο ψάλτη τόν κ. Σωτηρόπουλο καί θέλω καί σέ αὐτό τό σημεῖο νά ἐπισημάνω κάτι.

Φαίνεται ὅτι ὁ τελευταῖος τακτοποίησε ὅλα τά τοῦ οἴκου του, τήν ἐκκρεμότητά του ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία τόν ἔχει ἀφορίσει, τό κατάντημα τῆς ὀργανώσεως στήν ὁποία ἀνῆκε, ὅπου πλέον οἱ πρώην «ἐν Χριστῷ ἀδελφοί» λύνουν τίς διαφορές τους στά δικαστήρια καί ὄχι διά τοῦ Εὐαγγελίου. Δέν κατάλαβε, καίτοι Θεολόγος, ὅτι ὅλα αὐτά τά καμώματα εἶναι ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων καί γι’αὐτό διελύθησαν καί βρῆκε στάδιο δόξης λαμπρόν νά κατατροπώσει τόν ἐχθρό τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πατρίδος, ὄχι βέβαια τόν παγανισμό τῆς Χ.Α., αὐτόν τόν ὑπερασπίζεται μέ πάθος καί πολλή ὑποκρισία, ἀλλά τόν Μητροπολίτη Σιατίστης. Τί νά κάνουμε, ὁ καθένας δίνει ὅ,τι ἔχει.

Ὁ Σεβ. Καλαβρύτων τόν τελευταῖο καιρό, καί ἰδιαιτέρως ἀπό τό Συνέδριο «Ἐκκλησία καί Ἀριστερά» μέ κατηγορεῖ γιά ἀριστερόστροφες ἀπόψεις καί ἀκόμη καθαρώτερα γιά ἀριστερό καί μάλιστα μέ κόκκινη δική του ὑπογράμμιση. Στήν ἀρχή μέ ἐξέπληξε, σήμερα πλέον δέν μέ ἐκπλήσσει καί ἰδιαίτερα μετά τόν τρόπο πού μεταχειρίσθηκε τόν Σεβ. Μητροπολίτη Μαρωνείας κ. Παντελεήμονα. Τόν νέον αὐτόν Ἱεράρχη τόν διέσυρε πανορθοδόξως μέσω τῆς ἱστοσελίδας του καί τόν κατήγγειλε στή Ἱερά Σύνοδο, ὅτι στήν ἐθιμοτυπική ἐπίσκεψη του στόν Μουφτῆ τῆς Κομοτηνῆς τοῦ πρόσφερε ὡς δῶρο ἕνα Κοράνιο. Οὐδέν ψευδέστερον τούτου. Ὁ Μητροπολίτης Μαρωνείας πρόσφερε μόνον τό ἀναμνηστικό τῆς Ἐνθρονίσεως του. Ἔμεινε ἄφωνος ὁ νέος Μητροπολίτης ἀπό τήν ἀήθη αὐτή ἐπίθεση. Ὁ πνευματικός του πατέρας Μητροπολίτης Ξάνθης ἐνημέρωσε τόν Σεβ. Καλαβρύτων διά τό ἀναληθές τῆς καταγγελίας, ἀλλά οὗτος ἐσιώπησε. Δέν διόρθωσε τό σφάλμα του, δέν διεκήρυξε τό λάθος του, δέν ὁμολόγησε ἀπό τήν ἱστοσελίδα του τήν πλάνη του, δέν ἀπεκατέστησε τόν διασυρθέντα νέο Μητροπολίτη. Καί προφανῶς «ἐν καθαρῷ τῷ μαρτυρίῳ τῆς συνειδήσεως του» συνέχισε τήν Ἀρχιερατική του διακονία. Τί νά περιμένω λοιπόν ἐγώ διά τόν ἑαυτό μου πού τόλμησα καί ἔθιξα τά ὅσια καί τά ἱερά, δηλαδή τά ἀνόσια καί τά ἀνίερα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, αὐτῆς τῆς «γλυκειᾶς ἐλπίδας» τοῦ Μητροπολίτου Καλαβρύτων.

Ἄς ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μερικά πράγματα:

            Δέν ὑπῆρξα ποτέ ἀριστερός, ὅπως δέν ὑπῆρξα καί ποτέ δεξιός. Ἔνοιωσα ἀπό πολύ νωρίς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἱερωσύνη μου μέ κάλυπταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Εὐγνωμονῶ τόν Θεό καί τόν Μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος κυρό ΝΙΚΟΛΑΟ πού  μοῦ ἔδωσε τήν εὐλογία νά διακονήσω τήν Ἐκκλησία ἐπί 25 χρόνια στό Μαντούδι τῆς Εὔβοιας, τήν μεγάλη ἐργατούπολη τότε. Ἀπέκτησα μιά πολύτιμη ἐμπειρία. Ἀπό τότε, πρίν ἀπό 40 χρόνια περίπου διεκήρυξα ὅτι τό Κεφάλαιο καί ὁ Μαρξισμός ἦταν ὄψεις ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ νομίσματος, τῆς ἐξουσίας καί τῆς ἐκμετάλλευσης τῶν πολλῶν ἀπό τούς λίγους. Ἡ Ἀριστερά πρόσφερε τό ἰδεολογικό θεμέλιο, τήν ἄρνηση τῆς θεοείδιας τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, μετατρέποντας τόν ἄνθρωπο σέ ὡραῖο ζῶο τό ὁποῖο χρειαζόταν περισσότερο σανό, καί τό Κεφάλαιο ἐφάρμοζε τήν θεωρία τῆς Ἀριστερᾶς στήν πράξη ἀντιμετωπίζοντας καί ἐκμεταλλευόμενο τόν ἄνθρωπο σάν ζῶο. Σάν χειριστή, σάν μπαζαδόρο, σάν ἐργάτη, ἀλλά ὄχι σάν ἄνθρωπο. Τά ἔλεγα ὅλα αὐτά πρίν 40 περίπου χρόνια, πρῶτον γιατί τά ἔβλεπα καί δεύτερον ἱστάμενος ἐπί τοῦ ἐδάφους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πέρα ἀπό κάθε ἀνθρώπινη ἰδεολογία, ἀντιμετωπίζει μέ πληρότητα ὅλα τά ἀνθρώπινα θέματα. Καλύπτει τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια. Δέν χρειάζεται δεκανίκια. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας ἐπειδή εἶναι θεολογικός, εἶναι βαθύτατα πολιτικός καί γι’αὐτόκαλύπτει καί ἑρμηνεύει τή ζωή. Μέ βάση αὐτό τό λόγο ἄσκησα τότε σκληρή κριτική καί πρός τίς δύο πλευρές. Κάποιοι βέβαια τότε μεριμνοῦσαν καί τύρβαζαν γιά ἄλλα. Ἔγραψα μάλιστα τότε πέντε ἄρθρα μέ θέμα «Ἐκκλησία καί Πολιτική» τά ὁποῖα θά ἐπαναδημοσιεύσω γιά νά διαπιστώσουν μερικοί ἀπό πόσο παλιά εἶχα πεῑ αὐτά πού μέ ρωτοῦν σάν σύγχρονοι Ἱεροεξεταστές γιατί δέν τά λέω.

Ἀπό τότε μέχρι σήμερα δέν ἔχω ἀλλάξει. Τό ὅτι σήμερα εἶμαι Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μιά πραγματικότητα πού μέ κάνει νά νιώθω ἀπόλυτη πληρότητα καί δέν χρειάζομαι δεκανίκια δεξιά ἤ ἀριστερά. Θέλω ἀκόμη νά πῶ στόν σεβ. Καλαβρύτων καί στίς συνακολουθοῦσες αὐτῷ φυλλάδες ὅτι στήν Ἱεραρχία δέν ὑπάρχουν ἀριστερούληδες. Ἀριστερούληδες Ἱεράρχες ὑπάρχουν στήν κακότητα τῆς καρδίας τους. ‘Υπάρχουν ὅμως δεξιούληδες πού δέν τούς φθάνει ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας καί φρονοῦν ὅτι χρειάζεται ἐθνικοθρησκευτκή ὑποστήριξη. Τό νά διαλέγομαι καί μέ ἀριστερούς εἶναι ποιμαντική μου ὑποχρέωση, τό νά μή διαλέγομαι μέ κάποιους γιατί εἶναι ἀριστεροί, αὐτό σημαίνει ὅτι δέν εἶμαι Ἱεράρχης, ἀλλά κομματάρχης καί ἀντί νά θέτω τόν ἑαυτό μου στήν διακονία τῆς σωτηρίας τῶν ἀδελφῶν μου τόν κάνω κομματάρχη μιᾶς ἰδεολογίας. Ἄν λοιπόν πιστεύετε ὅτι μόνο οἱ ἀριστεροί εἶναι οἱ κακοί, τότε θά σᾶς θυμίσω ὅτι ὁ Χριστός μοῦ εἶπε, ὅτι δέν ἦλθε νά καλέσει τούς δικαίους, ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς σέ μετάνοια. Εὐχαριστῶ δέ «τῷ Θεῷ μου» διότι μέ τήν ταπεινή μου διακονία εἰς τό Μαντούδι, ἀλλά καί ἀλλαχοῦ πολλοί, τούς ὁποίους ἐμεῖς μέ τά καμώματα μας τούς εἴχαμε διώξει ἀπό τήν Ἐκκλησία, ξαναβρῆκαν τό δρόμο τους.

Ὅποιος ἑρμηνεύει δεξιόστροφα τόν εὐαγγελικό λόγο εἶναι λογικό ὅποιον βρίσκεται στόν καθαρό εὐαγγελικό δρόμο νά τόν θεωρεῖ Ἀριστερό.

Ὅλα μου τά ἐπιχειρήματα καί οἱ ὅποιες τοποθετήσεις μου στηρίζονται στό Εὐαγγέλιο καί μόνο. Τό λέει ὅμως ἡ Γραφή καί τό νιώθω μέσα μου ὅλη αὐτήν τελευταία περίοδο. «Ἀλλ’ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ἡμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ».

«Τό ὕφος τοῦ Μητροπολίτου Σιατίστης δέν ταιριάζει σέ Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη» σχολιάζει ὁ Σεβ. Καλαβρύτων. Δέν προσπάθησα ποτέ νά ἔχω κάποιο «ὕφος», προσπάθησα πάντα νά εἶμαι ἁπλός, εὐθύς καί κατανοητός. Θά ἀφήσω ἕναν ἄνθρωπο πού ἀπό παιδί ἀγωνίζεται νά ζήσει στήν Ἐκκλησία νά μιλήσει. Στό μήνυμα του μοῦ ἔγραφε: «Σᾶς εὐχαριστοῦμε, Σεβασμιώτατε, γιά τόν ἀπόλυτα καθαρό σας λόγο». Τέτοια μηνύματα πῆρα πολλά μέ ἀνάλογο περιεχόμενο καί μέ ἐπιμονή «στόν καθαρό λόγο». Δέν ταιριάζει λοιπόν σέ Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη ὁ καθαρός λόγος; Ποιός ταιριάζει; αὐτός πού λέει καί στό σκύλο καλησπέρα καί στήν γάτα bonsoir; Ταιριάζει ὁ λόγος τοῦ κ. Σωτηρόπουλου πού δέν εἶναι εὐχαριστημένος μέ κανένα κόμμα, ἀλλά ὑμνεῖ τήν Χ.Α.; Δέν καταλάβατε ὅτι οἱ δικοί μας άνθρωποι μᾶς γύρισαν τήν πλάτη ἐξ αἰτίας τῆς διγλωσσίας μας; Ποιό εἶναι ἄραγε τό κριτήριο τοῦ Μητροπολίτου Καλαβρύτων γιά τήν ποιότητα τοῦ ὀρθοδόξου ὕφους γιά ἕνα Ἱεράρχη;

Ἄς ἔλθω ὅμως γιά λίγο καί στό κείνεμο τοῦ κ. Σωτηρόπουλου. Ἕνας τίτλος πού θά ταίριαζε σέ αὐτό τό κείνεμο θά ἦταν: «Ἀπόπειρα θεολογικῆς κάλυψης τοῦ Παγανισμοῦ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς» γιατί αὐτό στήν οὐσία κάνει ἐπιχειρώντας μέ ἕνα δικανισμό καί ἕνα σχολαστικισμό νά δικαιώσει τήν Χ.Α καί νά ἀκυρώσι τόν δικό μου λόγο.

Γράφει λίαν ὑποκριτικά καί φαρισαϊκά ὁ κ. Σωτηρόπουλος:

«Δέν θά ἀναλάβωμε τήν ὑπεράσπιση τῆς Χ.Α». Μᾶς πείσατε σίγουρα!!! καί παρακάτω: «Κανένα πολιτικό κόμμα δέν μᾶς ἐνθουσιάζει, διότι κανένα δέν εἶναι χριστιανικό. Ἄν θέλει τό Κόμμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς νά βοηθήσει στήν ἀνέλκυση τῆς Ἑλλάδος ἀπό τόν πυθμένα τοῦ ὠκεανοῦ… ὀφείλει νά διορθώσει μερικές ἀντιλήψεις  καί ὡρισμένα σφάλματα. Τότε ὅπως εἶπεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος, Ἱεράρχης δυναμικός, ἡ Χρυσή Αὐγή θά εἶναι μιά ἐλπίδα γιά τό ἔθνος μας» Βλέπετε ὁ παγανισμός, ὁ ρατσισμός καί ὁ Ναζισμός εἶναι ἁπλές ἀντιλήψεις, κατά τόν κ. Σωτηρόπουλο καί ὄχι ἀνεπίτρεπτες ἐκδοχές!!!

Κατά τά ἄλλα δέν θά ἀναλάβει τήν ὑπεράσπιση τῆς Χ.Α.! Θά τρελαθοῦμε στό τέλος. Τόση ὑποκρισία, τόσος ποταπός φαρισαϊσμός, τέτοιος κουτοπόνηρος λόγος εἶναι χριστιανικός ἤ στοιχειωδῶς ἀντικειμενικός; Ἕνα «οὐαί ὑμῖν» θά ἦταν τό πιό κατάλληλο σχόλιο γιά τήν περίπτωση!!! Ὥστε περιμένει ἕνας Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας καί ἕνας «βαθύς γνώστης τῆς θεολογικῆς γνώσεως» τήν σωτηρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος ἀπό τόν Παγανισμό ( γιά νά ἀφήσω λίγο ἔξω τό Ναζισμό); Βελτιώσεις πρέπει νά κάνουν οἱ τῆς Χ.Α  ἤ νά ἀνατρέψουν τελείως τό σαθρό οἰκοδόμημά τους; Ἐπιδέχεται βελτιώσεις ὁ Παγανισμός; Μπορεῖ ὁ Παγανισμός νά εἶναι «ἡ γλυκειά ἐλπίδα» τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος; Ἔχετε διαβάσει τά κείμενα τῆς Χ.Α; Ποτέ δέν ἀρνήθηκαν τήν ταυτότητα τους. Ἔχετε διαβάσει ὅσα ἐσχάτως καί πρός τιμήν καί ἔπαινον του ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Σεβ. Πειραιῶς γιά τήν ταυτότητα τῆς Χ.Α.. Σέ δικό τους κείμενο παραδέχθηκαν ὅτι ἀνέβηκαν στό βουνό γιά νά λατρεύσουν τόν Θεό-Ἥλιο καί ὑπερασπίσθηκαν τήν πράξη τους. Θά στείλετε καί τά δικά σας παιδιά νά κάνουν τό ἴδιο; Γιά ποιά βελτίωση λοιπόν μιλᾶτε;

Πρίν ἀκόμη ἡ Χ.Α μετεξελιχθεῖ σέ κόμμα σέ μία ἀπό τίς Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις εἶχε ἀναφερθεῖ καί ἐξηγηθεῖ ἡ Παγανιστική ταυτότητα τῆς Χ.Α. Ἡ δική μου ἀντίδραση ἦταν σαφής γιά ὅσους ξέρουν καί διαβάζουν. «Δέν μπορεῖ μιά παγανιστική ὀργάνωση ἤ σήμερα κόμμα νά θεωρηθεῖ ὡς προστάτης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Σέ μιά τέτοια προοπτική θά λειτουργήσει ὡς δούρειος ἵππος γιά τήν Ἐκκλησία» Εἶναι λοιπόν λάθος μιά τέτοια τοποθέτηση; Εἶναι ἀριστερόστροφη μιά τέτοια τοποθέτηση; Συμφωνεῖτε ἐσεῖς σ’αὐτό πού ζητᾶ ἡ Χ.Α γιά νά δώση τόπο στήν Ἐκκλησία, δηλαδή τό νά γίνει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μιά «’Εθνική Ἐκκλησία»; Στό ὄνομα λοιπόν τῆς σωτηρίας τῆς Πατρίδος δίδετε ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί στηρίζετε τό παγανιστικό μόρφωμα τῆς Χ.Α; Σέ τέτοια δυστυχῶς συμπεράσματα ὁδηγεῖ ἡ δεξιόστροφη ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου.

Μέ ἐρωτᾶ ὁ κ. Σωτηρόπουλος: «γιατί τό μένος γιά τήν Χρυσή Αὐγή καί ὄχι τά ἄλλα κόμματα καί μάλιστα τήν ἄκρα ἀριστερά;» καί φανερώνει τά κρύφια τῆς καρδίας του. Εἶναι ἀφελής ἤ κουτοπόνηρος θέτοντας τέτοια ἐρωτήματα;

α. Γιατί ἡ Χ.Α. εἶναι παγανιστική, ἐμφανίστηκε τώρα, ἔχει, σύμφωνα μέ τά δικά της κείμενα, σάν στόχο της «τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀρχαίας θεοσέβειας» καί γι’αὐτό τώρα θά τήν ἀντιμετωπίσουμε.

β. Γιατί ἡ Χ.Α ἐνῶ εἶναι παγανιστική καί ὄνειρο της ἔχει τήν ἐπαναφορά τῆς «ἀρχαίας θεοσέβειας» ἐπιχειρεῖ νά λειτουργήσει ὡς «δούρειος ἵππος» ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

γ. Γιατί, γιά τήν παλαιότερη καί τή νεώτερη Ἀριστερά ἔχω καί παλαιότερα καί πρόσφατα μιλήσει μέ λόγο ὅμως Θεολογικό καί ἐκκλησιαστικό πού εἶναι πιό καταλυτικός καί ὄχι μέ λόγο ἐμφυλιοπολεμικό σάν καί τόν δικό σας.

δ. Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι πού σήμερα ἀνήκουν στήν Ἀριστερά, πολλούς ἀπό τούς ὁποίους ἔχετε ἐσεῖς στείλει ἐκεῖ μέ τά καμώματα σας, δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ αὐτούς πού ἔκαναν τά ἐγκλήματα καί εἶναι ἀνήθικο νά τούς χρεώνετε μέ πράξεις πού δέν εὐθύνονται καί πού τίς ἀποδοκιμάζουν. Γιατί τά ἐγκλήματα τά κάνουν οἱ ἄνθρωποι καί τέτοια ἐγκλήματα τότε δέν ἔκαναν μόνον οἱ ἀριστεροί.

ε. Γιατί γιά τήν ὁμοφυλοφιλία μίλησα καθαρά καί εὐθέως σέ τηλεοπτικό ἐρώτημα καί κανείς δέν εἶχε νά μοῦ ἀντιλέξει καί σέ πολλά νεανικά ἀκροατήρια, ἀλλά δέν εἶχα ἀντιληφθεῖ ὅτι ἐπιδιώκετε νά γίνετε «νονός» τῆς ἐκκλησιαστικῆς μου διακονίας γιά νά σᾶς ἐνημερώνω!

στ. Μέ ἐρωτᾶ ὁ κ. Σωτηρόπουλος μέ περισσή ὑποκρισία: «γιατί ὁ Ἅγιος Σισανίου προτοῦ ἐλέγξει τήν Χ.Α δέν πλησίασε στελέχη της καί δέν τά διαφώτισε καί δέν τά συνεβούλευσε ὡς πνευματικός πατέρας νά διορθώσουν ὡρισμένα πράγματα»; Δύο εἶναι οἱ ἀπαντήσεις μου:

Ἡ πρώτη, ἄφησα τό ἔργο αὐτό σέ σᾶς κ. θεολόγε πού ἔχετε ἰδεολογικές συγκλίσεις μαζί τους. Ἡ δεύτερη: «Οὐαί ὑμῖν γραμματεῖς καί φαρισαῖοι ὑποκριταί!»

ζ. Ὅσον ἀφορᾶ τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη, ὡς ἐκτός Ἐκκλησίας εὑρισκόμενος, εἶσθε τό πλέον ἀκατάλληλο πρόσωπο γιά νά δίνετε ὁδηγίες.

Δυό λόγια ὅμως ἀκόμη ὅσον ἀφορᾶ τά ὑποτιθέμενα λάθη μου καί δέν θά εἶχα ἀντίρρηση ἄν ἦταν λάθη, νά δεχθῶ τή διόρθωση τους.

Χαρακτηρίζετε τήν τοποθέτηση μου ὅτι «ὁ Θεός εἶναι δομικό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου» ὡς λάθος καί στή συνέχεια ἐπιβεβαιώνεται τήν ὀρθότητά της μέ ὅσα γράφετε γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, γιατί αὐτό ἐννοῶ. Τήν ψυχή ἐννοῶ «δομικό» στοιχεῖο. Νά χρησιμοποιήσω τόν σκληρό εὐαγγελικό λόγο: «μωροί καί τυφλοί πού δϊυλίζετε τόν κώνωπα τῆς λεκτικῆς ἔκφρασης  καί καταπίνετε τήν κάμηλο τοῦ Παγανισμοῦ τῆς Χ.Α.; Ἔπρεπε ὅμως νά βρεῖτε ἐπιχείρημα τή λέξη  γιά νά πλήξετε τόν Σιατίστης, πού εἶναι τόσο δριμύς ἐναντίον τῆς Χ.Α.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τό περί ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία ὡς ὀντολογική ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου πού ὀφείλεται στήν ἄρνηση τοῦ Θείου θελήματος περιέχει τήν ἠθική παράβαση καί τήν ξεπερνάει.

Ναί κ. θεολόγε, ἡ ἀγάπη εἶναι τό μοναδικό κριτήριο, ἔτσι λέγει τό Εὐαγγέλιο, γιατί ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη καί γιατί δέν μπορεῖς νά εἶσαι ἤ νά γίνεσαι ἤ νά ἔχεις ἀγάπη ἄν δέν ἔχεις αὐτά πού ἐσεῖς γράφετε.

Ὁ Θεός ἐποίησε ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν γένος ἀνθρώπων. Λυπᾶμαι πού δέν ξεχωρίσατε τήν διαφορά τῆς «φυλετικῆς ὑπεροχῆς» ἀπό τήν ἔννοια τοῦ περιουσίου λαοῦ καί δέν εἴδατε ἀκόμη πόσο ἀποδοκιμάσθηκε ὁ περιούσιος αὐτός λαός ἀφοῦ πρῶτα σταύρωσε τόν Μεσσία καί εὐεργέτη του.

Τό μεταναστευτικό πρόβλημα εἶναι ἄλλη ὑπόθεση καί ἀφορᾶ τήν Πολιτεία καί ὁ ἄνθρωπος μετανάστης εἶναι ἄλλο καί ἀφορᾶ καί τήν Ἐκκλησία. Ἐγώ κ. θεολόγε ὅταν βλέπω ἕνα μετανάστη πού μοῦ κτυπάει τό τζάμι στό αὐτοκίνητο προβληματίζομαι μήπως, πίσω ἀπό τό πρόσωπο πού βλέπω, ὑπάρχει κάποιος κρυμμένος Χριστός καί πάντα κάτι τοῦ δίνω καί προσπαθῶ τό καλύτερο. Ἴσως εἶμαι ἀφελής. Ἔτσι ἔμαθα ὅμως ἀπό μικρό παιδί, δίπλα στόν Μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος κυρό Γρηγόριο πού ἀδιακρίτως ἔδιδε σέ ὅλους. Προτιμῶ τήν δική μου τήν ἀφέλεια παρά τήν δική σας πονηρία.

Τό ὅτι ὁ Στάλιν κατήργησε τήν δημοκρατία καί ἔκανε ἐγκλήματα εἶναι ἀλήθεια. Μήπως δέν ἔκανε τό ἴδιο ὁ Χίτλερ; Δέν κάνω ἐπιλογές τυράννων κ. Σωτηρόπουλε, ἐσεῖς κάνετε. Γιατί τώρα μίλησα γιά Χίτλερ; Ἀλήθεια κάνετε ὅτι δέν καταλαβαίνετε; Γιατί ὁ Χίτλερ εἶναι τό ἴνδαλμα τῆς Χ.Α. καί τό ξέρετε καλά.

Ἄς καταλάβει ὁ κ. Σωτηρόπουλος ὅτι τό κακό ἔχει παραγίνει μέ ἐκεῖνον. Ἐκεῖνος πρέπει νά μετανοήσει καί νά ἐπιστρέψει στήν Ἐκκλησία.

Λυμᾶμαι εἰλικρινά γιατί ἕνας Ἐπίσκοπος καί ἕνας θεολόγος ἔγιναν, καί μάλιστα σχεδιασμένα, οἱ βραχίονες τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στήν ἐπίθεσή τους ἐναντίον ἑνός Ἐπισκόπου, πού ἀγωνίζεται νά ὀρθοτομεῖ τόν καθαρό εὐαγγελικό λόγο, ἀναίτια καί ἀπροσδόκητα σέ μιά προσπάθεια νά μήν ἀκούγεται  ὁ λόγος του γιατί ἐνοχλεῖ τήν Χρυσή Αὐγή.

Ὁ λόγος λοιπόν γιά τόν ὁποῖο ἀπαντῶ στήν ἀήθη ἐπίθεσή τους εἶναι γιατί συμβαίνει κάτι τό πρωτοφανές. Γιατί τήν ἐπίθεση τους δέν τήν κάνουν ἀπό πλευρᾶς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἀπό τήν πλευρά τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς. Αὐτήν ὑπερασπίζονται καί ὄχι τήν Ἐκκλησία καί αὐτό εἶναι τό φοβερό.

Δέν πρόκειται νά ἀνοίξω διάλογο μαζί τους. Ἔχω σημαντικώτερα προβλήματα νά ἀντιμετωπίσω. Καί δέν πρόκειται νά ὑπερασπισθῶ τόν ἑαυτό μου ἀπέναντι σέ κανέναν ἀνεγκέφαλο.

Θέλω νά τελειώσω μέ ἕνα ὑπέροχο λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου:

«Δέν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἄσχημοι,

ἀλλά ἄνθρωποι  πού δέν μποροῦν νά δείξουν τήν ὀμορφιά τους.

Καί δέν μποροῦν νά δείξουν τήν ὀμορφιά τους

γιατί δέν ἀγαποῦν καί δέν ἀγαπῶνται!»

Σ’αὐτόν τόν ὑπέροχο λόγο, μόνο ἕνα σχόλιο θέλω νά κάνω: Τό νά μήν ἀγαποῦν εἶναι δικό τους πρόβλημα, τό ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΑΠΑΜΕ εἶναι δική μας ἁμαρτία καί ΕΥΘΥΝΗ!