Γράφει η Ελένη Κοφτερού
Οι "Κρυφές ενοχές", το νέο βιβλίο του συγγραφέα Δημήτρη Μαγριπλή, είναι από τα πιο αξιόλογα βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Τα διηγήματά του, κείμενα πολιτικά και συγχρόνως ποιητικά, τρυφερά και καταγγελτικά, αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη έτσι ώστε το βιβλίο δεν "αφήνεται" απ' τα χέρια, παρά μόνο αφού τελειώσει..
Περιδιαβαίνοντας τις "Κρυφές ενοχές" -που δεν είναι και τόσο κρυφές, αλλά προβάλλονται με τρόπο άλλοτε άμεσο και ευθύ κι άλλοτε πίσω από λεπτές κουρτίνες χιούμορ ή σαρκασμού- ένοιωσα ότι είναι και δικές μου ενοχές...
Από τις πρώτες σελίδες σε κυκλώνει η νοσταλγία του "Καβαλότι και Ερεχθείου γωνία" και το άλγος γίνεται οξύτερο απ' τη νόστο..
Οι φόβοι, το άγχος, η αγωνία, αλλά και η τρυφερότητα που ακολουθούν στον "Σύγχρονο Βασάλο" και στις "Κρυφές ενοχές" είναι τόσο οικεία που σου δίνουν την εντύπωση ότι γράφτηκαν για σένα!
Κι ύστερα η μελαγχολία της "Εθνικής Αποστολής" (που τόσο όμορφα, θα έλεγα, κινηματογραφικά αποτυπώνεται εδώ) και του "Είδη δώρων" σερβίρει με χιούμορ και πικρία (χτυπημένα στις σωστές δόσεις) τα τραύματα της γενιάς που ονειρεύτηκε και συνεχίζει να ονειρεύεται..
Η τοιχογραφία της Ελλάδας, που ποτέ δεν πεθαίνει (άλλο αν έχει πεθάνει και δεν το ξέρει ακόμη...), αλλά με τόση ευκολία σκοτώνει τα παιδιά της και φυσικά τους ξένους της, ενώ χαϊδεύει τους κάθε είδους "Ερίφηδες" στην προσπάθεια "Ανάπτυξης της υπαίθρου".
Προχωρώντας στους "Προσκυνητές στο Άγιο Όρος" και "Το νησί του μυστηρίου" ο αναγνώστης αισθάνεται στο πετσί του αυτο το: "Υπάρχει ακόμη κόσμος;" - ρητορική ερώτηση που κάνει στον εαυτό του ο ήρωας του δεύτερου. Και τα δυο κείμενα περιέχουν τη διαπεραστική αλήθεια, που σαν σφάχτης σε κυνηγά και μετά το τέλος της ανάγνωσης..
Ενώ στις "Ιστορίες μορέον" η πτώση ενός κίτρινου φύλλου καταφέρνει ν' αποτυπώσει με άψογη λογοτεχνική προσέγγιση την πτώση του ανθρώπου που ζει με τα ζωτικά του ψεύδη... γιατί ίσως δεν ανακάλυψε ποτέ "Εκείνο που μας λείπει".
Και μετά από τη γροθιά στο στομάχι, που προκαλούν τα προηγούμενα κείμενα (αυτό, άλλωστε είναι που τα καθιστά τόσο αληθινά) έρχονται τα πέντε τελευταία διηγήματα-ποιήματα..
Από "Το μονοπάτι του ελαφιού" και "το λαϊκό δικαστήριο", μέχρι "την πετούμενη γλαύκα" το παιχνίδι της πεζογραφίας με την ποίηση είναι άκρως γοητευτικό...
Είναι εκπληκτικά τα πέντε αυτά κείμενα... Σα "ζαχαρωμένα βότσαλα" της πεζογραφίας, χαρακτηρισμός που δανείζομαι από ένα ποίημα του Αργύρη Χιόνη..
"Η ποίηση πρέπει να' ναι
ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω που θα' χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου.."
Τέλος θέλω να μεταφέρω την παρατήρηση που έχω γράψει δίπλα στο "Μονοπάτι του ελαφιού".
"Γυρίστε κατά τη θάλασσα" προστάζει η εξουσία... Με τέσσερις λέξεις, μ' αυτόν τον αιχμηρό συμβολισμό, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει την ιστορία της Ελληνικής πραγματικότητας.
Κατά τη θάλασσα γυρίζαμε τις περισσότερες φορές όταν καιγόταν το βουνό πίσω μας... Καιρός ν' αντικρίσουμε τη φωτιά κατάματα!
