© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου: ΕΦΟΔΙΑ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

Ομιλία στη Θεολογική Σχολή του Ιασίου την 15η Οκτωβρίου 2003

Από καρδίας ευχαριστώ τον αγαπητό εν Χριστώ αδελφό, Αρχιεπίσκοπο και Μητροπολίτη Ιασίου κ.κ. Δανιήλ για την πρόταση του να είμαι κατά την επίσημη αυτήν ημέρα κοντά σας και να σας ομιλήσω, όπως επίσης ευχαριστώ και τους κ.κ. καθηγητές της Θεολογικής Σχολής για την αγάπη τους προς την μετριότητα μου, καθώς κι εσάς όλους που είσθε σήμερα εδώ, στον ιερό αυτό χώρο της μάθησης και κυρίως της Γνώσης και της Βίωσης του Λόγου του Θεού.

Στο Ιάσιο βρίσκομαι για να συμμετάσχω στους εορτασμούς στη μνήμη του Δημητρίου Στανιλοάε, αυτού του μεγάλου Ρουμάνου θεολόγου κι ενός εκ των σημαντικοτέρων της Ορθοδοξίας κατά τον 20ό αιώνα. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να αρχίσω την ομιλία μου με μία σκέψη του σε Έλληνα δημοσιογράφο για το πώς πρέπει να είναι οι θεολόγοι σήμερα, ως παρακαταθήκη και εφόδιο στην πορεία σας: "Το ότι οι σημερινοί θεολόγοι αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε σωστά - και να κατανοήσουμε - τα Δόγματα των Πατέρων, αυτό δεν αποκλείεται να έχει σχέση και με τη δική μας Εκκλησιαστική υπανάπτυξη και πνευματική ακαρπία. Πώς να μιλήσεις λ.χ. για την Αγία Τριάδα, όταν ο ίδιος δεν έχεις δεχτεί την παρουσία της στη ζωή σου, ή όταν δεν έχεις αντιληφθεί τη σημασία που έχει το πρόσωπο στη Δημιουργία; Πώς να μιλήσεις περί της κοινωνίας των προσώπων της Αγίας Τριάδος όταν εσύ είσαι απόκοσμος και ακοινώνητος;" ( Αν. Μιχαλά, "Η Ορθοδοξία στη Ρουμανία", Αθήνα, 1982, σελ. 38).

Ο μακαριστός π. Δημήτριος θέτει το θέμα της βίωσης του Ευαγγελικού μηνύματος από τους θεολόγους. Αν αυτοί προσφέρουν μόνο επιστημονικές γνώσεις και έναν κενό ουσιαστικού περιεχομένου σχολαστικισμό μπορεί να είναι άριστοι επιστήμονες, αλλά όχι θεολόγοι με τον ορισμό που έδιναν οι Πατέρες και δη ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ίσως σε σχήμα υπερβολής ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης όταν γνώρισε τον γεμάτο από τη Χάρη του Θεού Γέροντα Σάββα στο νησί Κάλυμνος της Δωδεκανήσου είπε στον εκεί Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Νεκτάριο: "Μακάρι να είχα φέρει όλη τη Θεολογική Σχολή να ακούσει το μοναχό αυτό. Θα μάθαιναν περισσότερα από όσα ακούνε τέσσερα χρόνια που σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο!" ( Μον. Μωυσέως Αγιορείτου, "Ο Γέροντας της σιωπής και των δακρύων Σάββας της Καλύμνου (1903-1992)", Εκδ. "Τήνος", Αθήνα, 2002, Πρόλογος Μητρ. Λέρου κ.λ.π., σελ. 13).

Αλλά και η δική μου εμπειρία από την εξομολόγηση είναι πως οι νέοι και οι νέες που έρχονται κάτω από το ωμοφόριο ή το πετραχήλι δεν ζητούν την ανάλυση του Τριαδικού Δόγματος, ή κάποιο άλλο θεολογικό ζήτημα να τους αναλυθεί, όσο, την λύτρωση από την αμαρτία, την αγάπη από τον εκπρόσωπο του Θεού και την συμπάθεια του. Όχι ότι δεν χρειάζονται οι γνώσεις, είναι και αυτές απαραίτητες, αλλά χρειάζεται ιεράρχηση των αξιών στη ζωή μας. Με τις ακαδημαϊκές σπουδές δεν σώζεται ο άνθρωπος, ούτε κερδίζει τη Βασιλεία του Θεού, μπορεί όμως με αυτές, αν τις αξιολογήσει και αξιοποιήσει σωστά, να βοηθηθεί και να αποκτήσει αγιότητα τόσο ο ίδιος όσο και οι συνάνθρωποι του.

Έχοντας αναλάβει να σας ομιλήσω σήμερα σκεπτόμουν ποιο να είναι το μήνυμα που να δώσω σε εσάς και σε όλους μας με βάση το θέμα που έχω επιλέξει "Εφόδια ζωής στην Ενωμένη Ευρώπη". Θυμήθηκα πως παλιά, σε μία κατασκήνωση φοιτητών που ήμουν αρχηγός είχαμε ως συνθήματα πορείας ζωής το "Ενδον σκάπτε" και το "Ίνα άρτιος ή". Επιτρέψτε μου δύο σκέψεις επ' αυτών. Ο Κύριος κηρύττοντας είπε πως όποιος πηγαίνει κοντά Του κι ακούει τα λόγια Του και τα εφαρμόζει μοιάζει με εκείνον που για να κτίσει σπίτι έσκαψε βαθιά και έβαλε τα θεμέλια μέσα στο βράχο. Κι όταν έγινε πλημμύρα κι έπεσαν σαν ποτάμι τα νερά επάνω στο σπίτι δεν μπόρεσαν να το σαλέψουν, γιατί είχε θεμελιωθεί βαθιά μέσα στο βράχο. Αντίθετα αυτός που ακούει τα λόγια Του και δεν τα εφαρμόζει, μοιάζει με εκείνον που έκτισε το σπίτι του πάνω στο χώμα χωρίς να σκάψει βαθιά και χωρίς θεμέλια. Μόλις έπεσαν ποτάμι τα νερά πάνω του, γκρεμίστηκε και η ζημιά που έπαθε το σπίτι ήταν μεγάλη (Λουκ. στ' 46-49). Έχει σημασία παιδιά μου να σκάψουμε βαθιά στον εαυτό μας και να βάλουμε γερά πνευματικά θεμέλια στη ζωή μας, ώστε όποια μπόρα και να μας βρει αυτή να μην μας κλονίσει, να μην μας καταστρέψει.

Συνήθως οι άνθρωποι δεν κοπιάζουν για να πολεμήσουν τα πάθη τους και να καλλιεργήσουν τους εαυτούς τους. Θέλει βλέπετε κόπο αυτό, δεν είναι καθόλου εύκολο. Έτσι αφήνονται στο άκοπο και ανέμελο της ζωής. Και όσο τα πράγματα είναι ομαλά δείχνουν πετυχημένοι και ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Όμως όταν υπάρξει ένα πρόβλημα καταρρέουν ως χάρτινοι πύργοι. "Ενδον σκάπτετε" λοιπόν.

Λέγοντάς σας αυτό μου ήρθε στο μυαλό κι ένα ακόμη παράδειγμα. Στο μοναστήρι της μετανοίας μου αν και γεννημένος στην πόλη των Αθηνών και χωρίς γνώση των γεωργικών εργασιών είχα αναλάβει το διακόνημα να σκάβω για να φυτεύσω μαζί με έναν εργάτη και ορισμένους φοιτητές που εθελοντικά μας βοηθούσαν ελιές και άλλα δένδρα. Θυμάμαι λοιπόν τον εργάτη ο οποίος ήξερε από φυτέματα, που μας έλεγε να σκάψουμε βαθιά τους λάκκους για να αναπτυχθούνε τα δένδρα και να μην ξεραθούνε ή να μην παρασυρθούνε από το νερό. Ήθελε κόπο και ιδρώτα πολύ το σκάψιμο το βαθύ, όταν μάλιστα βρίσκαμε πέτρες που έπρεπε να αφαιρέσουμε για να προχωρήσουμε το σκάψιμο. Μου έλεγε ο εν λόγω εργάτης για το φύτεμα των ελιών λ.χ. πως τρεις λάκκους είχε ανοίξει όλη την ημέρα σε βραχώδες μάλιστα έδαφος, τόσο βαθείς τους έκανε. Όμως μόνο έτσι θα πετύχαινε το φύτεμα, θα αναπτύσσονταν τα δένδρα και θα καρποφορούσαν. Αυτά μεταφέρετε τα στις ψυχές σας. Σκάψτε βαθιά, παιδιά μου, βγάλτε από τις ψυχές σας κάθε πέτρα που εμποδίζει σ' αυτές το φύτεμα του Χριστού μας και να είσθε βέβαιοι ότι θα είσθε ευλογημένοι από την καρποφορία μέσα σας του Αγίου Πνεύματος.

Το δεύτερο σύνθημα το έχει γράψει ο Απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο. Του έγραψε πως ό,τι βρίσκεται στη Γραφή είναι εμπνευσμένο από το Πνεύμα του Θεού και είναι ωφέλιμο για τη διδασκαλία της Αλήθειας, για τον έλεγχο της πλάνης, για τη διόρθωση των λαθών για τη διαπαιδαγώγηση σε μια ζωή όπως τη θέλει ο Θεός, ώστε ο άνθρωπος του Θεού να είναι τέλειος και καταρτισμένος για κάθε καλό έργο (Τιμ. Β' γ' 16). Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας θέλει τελείους, μας θέλει αγίους αν και ζούμε σε έναν κόσμο υλιστικό και πολλές φορές απάνθρωπο. Στην ίδια επιστολή του ο Απόστολος Παύλος περιγράφει τους δύσκολους καιρούς των εσχάτων ημερών. Στις κοινωνίες τότε οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς τους, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, άσωτοι, άγριοι, εχθροί του καλού, προδότες, αυθάδεις, φουσκωμένοι από εγωισμό, που θα αγαπάνε πιο πολύ την ηδονή από τον Θεό, που θα δείχνουν ότι έχουν ευσέβεια, αλλά που θα έχουν αρνηθεί τη δύναμη της με τις πράξεις τους. Σ' αυτές τις κοινωνίες και εμείς και εσείς παιδιά μου καλούμεθα από τον Απόστολο των Εθνών και ιδρυτή της Εκκλησίας της Ελλάδος να συμπορευθούμε μαζί του και μαζί με τον Απόστολο Τιμόθεο στη διδασκαλία, στον τρόπο ζωής, στους σκοπούς, στην πίστη, στη μακροθυμία, στην αγάπη, στην υπομονή (αυτ. γ' 1-10).

Περιέγραψα με λίγα λόγια τις βάσεις και τα εφόδια που πρέπει να έχετε στη ζωή σας για να είσθε πετυχημένοι ως επιστήμονες θεολόγοι και ως χριστιανοί. Επιτρέψτε μου τώρα να περιγράψω πιο συγκεκριμένα την κατάσταση στην οποία ζούμε και οφείλουμε να είμαστε άνθρωποι τέλειοι και καταρτισμένοι για κάθε καλό έργο. Και η Ρουμανία σε λίγα χρόνια θα είναι πλήρες μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Η πορεία μας θα είναι κοινή και μαζί πρέπει να είμαστε η ζωντανή μαρτυρία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους αδελφούς μας της Γηραιάς Ηπείρου. Τον καιρό αυτό συζητείται και πάλι αν στο Προοίμιο του Συντάγματος της Ε.Ε. πρέπει να υπάρχει αναφορά στην Χριστιανική Κληρονομιά και Παράδοση της Ευρώπης.

Ήδη όσοι αρνούνται αυτήν την αναφορά αποδεικνύεται ότι είναι περισσότεροι τόσο στη Συνέλευση, η οποία υπό την προεδρία του πρ. Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας κ. Βαλερύ Ζισκάρ Ντ' Εσταίν ετοίμασε το κείμενο του Συντάγματος, όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο με ψήφισμα του τον περασμένο Σεπτέμβριο απέρριψε πρόταση να υπάρχει αυτή η αναφορά. Είναι πάντως βέβαιο και σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις ότι η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών διαφωνεί με τους αντιπροσώπους της. Πρόκειται για ένα λυπηρό γεγονός, διότι δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος των εκπροσώπων των ευρωπαίων πολιτών στα όργανα της Ε.Ε. είναι επηρεασμένο τόσο από μία εκκοσμικευμένη περίοδο της εκκλησιαστικής ιστορίας της Δύσης κατά το παρελθόν, όσο και από ιδεολογικές προκαταλήψεις.

Η αναφορά στο Προοίμιο της χριστιανικής κληρονομιάς και παράδοσης της Ευρώπης για εμάς είναι μία απλή και απολύτως αντικειμενική αποτύπωση της ιστορικής πραγματικότητας. Η αναφορά του Ευρωπαίου στο παρελθόν του δεν σημαίνει ότι του δεσμεύει το μέλλον, κάθε άλλο. Πρόκειται ελπίζω περί αθέλητης συγχύσεως ότι η αναφορά στην χριστιανική κληρονομιά της Ευρώπης σημαίνει μελλοντική μετάβαση στη θεοκρατία… Απλώς εμείς πιστεύομε ότι η αναφορά αυτή επισημαίνει στον Ευρωπαίο πολίτη τις ορίζουσες της πορείας του και του υπενθυμίζει την ταυτότητα του. Λέγεται ότι με το να υπάρχει αυτή η αναφορά αποκλείει στο μέλλον την είσοδο στην Ε.Ε. κρατών στα οποία η πλειοψηφία είναι αλλόθρησκοι πολίτες. Ούτε αυτό σημαίνει. Αν τα κυρίαρχα όργανα της Ε.Ε. αποφασίσουν την ένταξη κάποιου αλλόθρησκου λαού αυτά θα έχουν λάβει την απόφαση και θα έχουν την ιστορική ευθύνη. Αλλά αυτό είναι τελείως ανεξάρτητο από το να έχουμε αυτογνωσία για το τι μας ενώνει ως Ευρωπαίους πολίτες, που κυρίως είναι οι χριστιανικές μας ρίζες.

Ένα άλλο σημείο που θα ήθελα να επισημάνω στην αγάπη σας είναι ότι είναι γνωστό ότι έχουμε εισέλθει στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης. Εμείς είμαστε εναντίον της μετατροπής των ανθρώπων σε μία άμορφη μάζα. Ο κάθε άνθρωπος για εμάς τους Χριστιανούς είναι κάτι το μοναδικό και το ανεπανάληπτο και αξίζει περισσότερο από όλους τους θησαυρούς της Γης. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος, γι' αυτό και υπεύθυνος για τις πράξεις του. Δεν πρέπει να μαζοποιείται, γιατί τότε χάνει την ανθρωπιά του και μετατρέπεται σε αγέλη. Το ίδιο και σε επίπεδο λαών εντός της Ε.Ε. είμαστε υπέρ του να διατηρήσουν την ιδιοπροσωπία τους, τα ήθη και τα έθιμα τους, τη γλώσσα τους, την Πίστη τους, την Κληρονομιά και Παράδοση τους. Από το να υπάρχει ένας πίνακας με ένα χρώμα, όσο και ωραίο κι αν είναι αυτό και με ό,τι υλικό κι αν φτιάχτηκε εμείς προτιμάμε το ψηφιδωτό με τις πολλές ψηφίδες, που δημιουργούν έναν υπέροχο σε αρμονία και ομορφιά πίνακα.

Ένα ακόμη στοιχείο. Στην Ευρώπη υπάρχει η τάση να επικρατήσει το ουδέτερο θρησκευτικά κράτος (etat laique) και η Εκκλησία να περιθωριοποιηθεί. Είναι πάντως ευχάριστο το γεγονός ότι στο νέο Σύνταγμα καθορίζεται ότι οι σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας δεν προσδιορίζονται σε κεντρικό επίπεδο αλλά από κάθε κράτος - μέλος χωριστά, αναλόγως της παράδοσης του. Κατά την άποψη μας είναι λάθος η περιθωριοποίηση της Εκκλησίας, διότι σε όλα τα χριστιανικά κράτη της Ευρώπης αποτελεί την ηθική βάση και τον συνεκτικό ιστός τους. Και ο Χριστιανισμός, όπως τον πιστεύουμε και τον βιώνουμε εμείς οι Ορθόδοξοι, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, επιθυμεί τους διακριτούς ρόλους με το Κράτος, αλλά παράλληλα θέλει την ελευθερία να βοηθεί και να υπηρετεί τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλή ή θρήσκευμα.

Η περιθωριοποίηση που επιδιώκεται του Χριστιανισμού οδηγεί σε νέες δυσάρεστες καταστάσεις την Ευρώπη. Διότι εμείς οι Χριστιανοί έχοντας με τους φορείς της κρατικής εξουσίας την ίδια πολιτισμική Παράδοση, έχοντας την εμπειρία κι έχοντας επιζήσει διωγμών και βασάνων γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι της Εκκλησίας "και πύλαι Αδου ου κατισχύσουσι" και προσαρμοζόμαστε κατά το δυνατόν στις συνθήκες και συνεχίζουμε το έργο μας, έστω με δυσχέρειες. Όμως τα ευρωπαϊκά κοσμικά κράτη περιθωριοποιώντας τον Χριστιανισμό αφήνουν ένα κενό που επιδιώκουν να καταλάβουν πιστοί άλλων θρησκειών και να μπουν αυτοί στο κέντρο της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Διότι οι αλλόθρησκοι που έχουν εγκατασταθεί σε χώρες της Ευρώπης είναι φυσιολογικό να θέλουν να διατηρήσουν τις θρησκευτικές αρχές και συνήθειες τους και στα ουδέτερα θρησκευτικά κράτη. Η κρίσιμη για το μέλλον της Ευρώπης κατάσταση αντιμετωπίζεται με μία ουτοπία, μία ψευδαίσθηση θα έλεγα, ότι δηλαδή θα επιβληθεί η ίδια συμπεριφορά με τους Χριστιανούς και στους αλλόθρησκους. Αυτό σημαίνει ότι δεν γνωρίζουν οι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τη διδασκαλία των άλλων θρησκειών. Εμείς είμαστε υπέρ του διαλόγου και της καταλλαγής μεταξύ των θρησκειών και υπέρ της αγάπης προς όλους. Αλλά άλλο αυτό και άλλο να περιθωριοποιείται στη χριστιανική Ευρώπη ο χριστιανισμός και το κενό του να καταλαμβάνουν άλλες θρησκείες, λόγω ιδεολογικών αντιλήψεων των κυβερνώντων, ή λόγω ανεπαρκούς γνώσεως της ιστορίας και της θρησκειολογίας. Χωρίς μάλιστα να υπάρχει καν το αίτημα για ίση μεταχείριση του Χριστιανισμού σε χώρες, όπου απαγορεύεται επί ποινή φυλακίσεως να κάνει ο Χριστιανός ακόμη και τον Σταυρό του ή να φορεί Σταυρό στο στήθος του.

Για την ευρωπαϊκή κοινωνία σήμερα αν με ρωτούσε κάποιος ποιά είναι τα δύο πιο βασικά της χαρακτηριστικά θα απαντούσα η λογικοκρατία και η αδιαφορία σε συνδυασμό με τον ατομισμό και τον εγωκεντρισμό. Ο αδελφός μας της Δύσης νομίζει ότι όλα μπορεί να τα λύσει με τη λογική, που στην πραγματικότητα είναι απλή φαντασίωση. Πάντοτε η λογική του ισχυροτέρου επικρατεί, όταν δεν υπάρχει αγάπη και δικαιοσύνη. Και έχοντας πολλοί άνθρωποι εξοβελίσει από τη ζωή τους κάθε τι το μεταφυσικό κι έχοντας ξεχάσει το μυστήριο της ζωής έχουν γίνει τελείως επίπεδοι. Έτσι, ό,τι κι αν κάνουν τίποτε δεν τους γεμίζει. Νομίζουν πως με το να ακούνε μουσική ή να επισκέπτονται εκθέσεις ζωγραφικής ή να διαβάζουν βιβλία τσέπης ότι διαφέρουν από τα άλογα ζώα. Ακόμα χειρότερα πιστεύουν πως είναι "απελευθερωμένοι" όταν υποκύπτουν στα πάθη τους και μάλιστα όταν τα επιβάλλουν ως φυσιολογικά στην κοινωνία. Και για να λησμονήσει την τραγωδία της ζωής τους αδιαφορούν για τον πλησίον, είτε είναι γονεύς είτε παιδί, είτε αδελφός, αδιαφορούν για τον γείτονα, και κοιτάζουν το στενό τους συμφέρον για να περνάνε καλά. Τίποτε άλλο δεν τους ενδιαφέρει εκτός από τον εαυτόν τους. Είναι η προσωποποίηση του άφρονος πλουσίου της παραβολής.

Στην κοινωνία που εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σας έχουμε διαμορφώσει καλείσθε να ζήσετε κι εσείς, οι Ορθόδοξοι νέοι και νέες της Ρουμανίας, φοιτητές της Θεολογίας όπως και οι αδελφοί σας, νέοι και νέες της Ελλάδος και όλων των χωρών της Ευρώπης. Εφόδια σας πλην της θύραθεν γνώσης και εμπειρίας και η πνευματική σας ζωή. Σκάψτε βαθιά στους εαυτούς σας και βιώστε την αγιότητα. Τότε θα είσθε ελεύθεροι και θα αποτελείτε μαρτυρία Ιησού Χριστού. Σκεφθείτε ότι οι Άγιοι Απόστολοι ξεκίνησαν από ένα σημείο της παντοδύναμης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ήσαν μάρτυρες Χριστού σε έναν αλλόθρησκο και εχθρικό κόσμο. Και όμως ανέτρεψαν την κυριαρχία του κόσμου και έφεραν το Φως της Αλήθειας στην ανθρωπότητα. Ήσαν απλοϊκοί ψαράδες, φωτισμένοι όμως με την Χάρη του Θεού και το Αγιον Πνεύμα και είχαν Πίστη βαθιά και ζέουσα. Οι συνθήκες για εσάς σήμερα είναι καλύτερες από τότε. Μόνο η Πίστη "ως κόκκον σινάπεως" (Ματθ. ιζ' 20) πρέπει να αποκτηθεί και τότε όλα είναι δυνατά. Ο μέγας ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν είχε πει ότι ο 21ος αιώνας θα είναι στην Ευρώπη ο αιώνας της Ορθοδοξίας, η οποία διατηρεί αμόλυντη τη Διδασκαλία του Χριστού, μακριά από κάθε εκκοσμίκευση. Από εμάς και ιδιαίτερα από εσάς τους νέους εξαρτάται αυτή η σκέψη του Ράνσιμαν να γίνει πραγματικότητα. Γι' αυτό και πρέπει χωρίς έπαρση αλλά και χωρίς δουλικότητα, αλλά μόνο με αγάπη και ταπεινοφροσύνη να συνομιλούμε με τους ετεροδόξους αδελφούς μας. Πρέπει να κρατούμε ανοικτές τις γέφυρες μαζί τους και να αποτελούμε γι' αυτούς μαρτυρία Χριστού.

Εύχομαι σε όλους σας καλή πρόοδο. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Παρασκευής να σας σκέπει, να σας ευλογεί και να σας αγιάζει. Και να έχετε πάντοτε μέσα στις ψυχές σας την Αλήθεια, ότι όταν βιώσετε πρώτα και κύρια τη Βασιλεία του Θεού, τότε όλα τα υπόλοιπα θα προστεθούν στη ζωή σας. Αμήν.-

Πηγή: ecclesia.gr

Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου: FUTURUM

Ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Ιασίου, την 1η Ιουνίου 2003


Aξιότιμε κύριε Πρύτανη,
αξιότιμοι κύριοι καθηγητές,
κυρίες και κύριοι,
αγαπητοί μου νέοι, καύχημα και ελπίδα μας,

Αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση μιλώντας στο Πανεπιστήμιό σας, στην πόλη όπου άνθισε στα χρόνια της σκλαβιάς ελληνική σχολή. Περάσαμε μαζί, τότε, χρόνια πέτρινα, χρόνια διωγμών και θανάτου και πόνου. Η ελευθερία έμενε κρυμμένη σαν χόβολη μέσα στην ψυχή των πατέρων σας, και των Ελλήνων που ζούσαν εδώ μαζί σας, και χάρις στη φιλοξενία σας. Χρόνια που η μόρφωση ήταν σπάνιο αγαθό, και πληρωνόταν με ακριβό τίμημα, άλλοτε με διωγμό κι άλλοτε με την ίδια τη ζωή του ανθρώπου. Χρόνια που οι μνήμες τους χαράχτηκαν με τον σουγιά στο μάρμαρο της καρδιάς. Είθε η σημερινή μου ομιλία να είναι απόδοση τιμής στη μνήμη των πατέρων σας που τύλιξαν με το κουκούλι της στοργής τους την Ελληνική Σχολή, τους καθηγητές και τους μαθητές της.

Αγαπητοί μου,

μιλώντας στο Πανεπιστήμιο της Κραϊόβα προ ημερών, έθεσα το θέμα: τί εννοούμε λέγοντας πως η Ευρώπη είναι δημιούργημα του χριστιανισμού. Έδειξα, στο σύντομο χρόνο που παρέχει μία ομιλία, ότι ο χριστιανισμός δημιούργησε τον Ευρωπαίο άνθρωπο, χάρις στο γεγονός ότι του έδινε ταυτότητα ισότιμης συμμετοχής του σε μία κοινοπολιτεία, τη respublica christiana, την οποία συνέθετε η κοινή πίστη, η κοινή αντίληψη περί δικαίου και η κοινή παιδεία.

Πράγματι, πριν τον χριστιανισμό η λέξη Ευρώπη δεν ήταν παρά μόνον γεωγραφική έννοια, δεν δήλωνε παρά μόνον έναν χώρο. Στην αρχή αυτό ήταν το όνομα μιας περιοχής της Ελλάδος, γνωστής και ως Ήπειρος. Ο πρώτος γεωγράφος Εκαταίος ο Μιλήσιος, ονόμασε Ευρώπη την περιοχή που αρχίζει από τις εκβολές του Δούναβη και λήγει στην Ιβηρική χερσόνησο.

Για πρώτη φορά απαντάται η λέξη Ευρώπη όχι απλώς ως γεωγραφική έννοια, αλλά ως ενιαίο μόρφωμα, σε κείμενο του εξαιρετικά φιλομόναχου εκκλησιαστικού συγγραφέα Σουλπίκιου Σεβήρου, τον 4ο αιώνα: αφού εκφράσει τον θαυμασμό του για τους ασκητές της Ανατολής, προσθέτει πως «η Ευρώπη μας βρήκε και αυτή τη θέση της στην οικονομία της σωτηρίας μέσω των αγίων της».

Αλλά θα έπρεπε να περάσουν κι άλλοι αιώνες, να έχει θριαμβεύσει ο χριστιανισμός, και να έχει εργασθεί για να σχηματισθεί η Ευρώπη ως ιδιαίτερη οντότητα. Περίπου το 950 μ.Χ., ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος μιλά για τη Ευρώπη με το καμάρι που έχουμε μιλώντας για την πατρίδα μας: «Δίκαιον εστί προκατάρχειν της Ευρώπης γης το Βυζάντιον, την νυν ούσαν Κωνσταντινούπολιν, επεί και πόλις εστί βασιλεύουσα του τε κόσμου παντός υπερέχουσα». Και προσθέτει: «αρχήν δε της Ευρώπης εγώ τίθημι, επεί και αυτό το Βυζάντιον της Θράκης εστί μέρος το κάλλιστον και τιμιώτατον».

Ήταν λοιπόν συνείδηση, στα χρόνια του Μεσαίωνα, ότι η Ευρώπη αποτελεί όχι έναν χώρο αλλά το σπίτι μας. Ωστόσο, σε ώρες απειλής ή συγκρούσεων παρουσιάζεται μπρός μας η διαφορετικότητα, γίνεται εναργής η ταυτότητά μας. Δεν γεννιέται η ταυτότητά μας τις ώρες αυτές, όπως υποστηρίχθηκε, αλλά παρουσιάζεται ανάγλυφη. Έτσι εξηγείται γιατί η Ευρώπη συνειδητοποίησε την ιδιαίτερη οντότητά της κυρίως με την απειλή του Ισλάμ.

Υποστηρίζουν σήμερα ορισμένοι διανοούμενοι και πολιτικοί που αγωνίζονται να αποτινάξουν την κληρονομιά του χριστιανισμού, ότι πάντως η ταύτιση χριστιανισμού και ευρωπαϊκού πνεύματος υπήρξε, εάν υπήρξε, μόνον τον Μεσαίωνα, και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει να κάνει τίποτε με αυτό, αφού είναι δημιούργημα της Αναγέννησης. Κι όμως, με την ίδια άνεση του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, ο Πάπας Πίος ο Β΄, το 1458, θα παρατηρήσει ότι η Άλωση της Κωνσταντινούπολης έδειξε ότι το Ισλάμ «επιτίθεται κατά της ίδιας της Ευρώπης, που σημαίνει κατά της πατρίδας μας, κατά της ίδιας της εστίας μας».

Ας προσθέσω εδώ ότι το 1458 ήταν προχωρημένη Αναγέννηση, κι ο Πίος ο Β΄, πριν γίνει Πάπας ήταν ένας από τους λογίους της, ο Αινίας Σίλβιος Πικολομίνι. Ένας άλλος χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της Αναγέννησης, ο Φραγκίσκος Βάκων, έγραφε το 1623 τη φράση «Εμείς οι Ευρωπαίοι», και βέβαια ένιωθε πως έγραφε κάτι που το συμμεριζόταν γύρω του ο κόσμος. Κανείς ίσως δεν εκφράζει αυτή την ταυτότητα τόσο καλά, όσο ο μεγάλος χαρτογράφος Αβραάμ Ορτέλιους, που στην «Γεωγραφική του Εγκυκλοπαίδεια», το 1578, γράφει στο λήμμα Χριστιανοί: «Για το Χριστιανοί, ίδε Ευρωπαίοι». Διερωτώμαι, αν ο 16ος αιώνας του Ορτέλιους δεν είναι Αναγέννηση, που προσπαθούν να βρουν την Αναγέννηση οι σημερινοί αντιχριστιανοί του Ευρωκοινοβουλίου;

Bεβαίως, το ευρωπαϊκό τοπίο δεν υπήρξε ένας ενιαίος χώρος όπου η χριστιανική Εκκλησία εργαζόταν για την ένταξη και ένωσή του μέσα στο δικό της πολιτειακό ιδεώδες. Δυστυχώς, το ευρωπαϊκό τοπίο σχίζεται από μεγάλα σεισμικά χάσματα. Η Εκκλησία, ως ιστορική παρουσία, δεν μπόρεσε πάντοτε να μένει και να δρά μακριά από το φρόνημα του κόσμου. Δεν μπόρεσε πάντοτε να κρατηθεί μακριά από τις πιέσεις της εξουσίας. Στη Δυτική Ευρώπη μάλιστα, η Εκκλησία έγινε η ίδια εξουσία, με αποτέλεσμα να εκθρέψει ένα καταστροφικό αντιεκκλησιαστικό πνεύμα. Κι έτσι, μολονότι αγωνιζόταν να δημιουργήσει μια κοινωνία αλληλεγγύης, μια οικουμενική πολιτεία όπου όλα τα έθνη θα ζούσαν σε ειρήνη και ασφάλεια, η ίδια η Εκκλησία μεθόδευσε χάσματα ή συνεργάστηκε στην παραγωγή τους.

Κάθε άνθρωπος της Εκκλησίας αισθάνεται πόνο για όσα προκαλεί, αιώνες τώρα, το Σχίσμα ανάμεσα στη Ρώμη και την Ορθοδοξία. Δεν μιλώ ειδικά για το Σχίσμα του 1054. Το Σχίσμα είχε αρχίσει να δημιουργείται από πολύ παλαιότερα, και με διάφορους τρόπους. Οι συνέπειές του όμως δεν ήσαν μόνο ατελεύτητες θεολογικές αντεγκλήσεις, ή κάποιες «προστριβές των παπάδων», ως ελέχθη. Το Σχίσμα έφερε συμφορές στους λαούς της Ευρώπης, και συνεχίζει ακόμη να τραυματίζει την πορεία τους. Δεν νομίζω ότι έχει μέχρι σήμερα γραφεί μια ειλικρινής και διεισδυτική ιστορία των όσων δεινών έχει προκαλέσει το Σχίσμα στην Εκκλησία, στην κουλτούρα και τη ζωή των Ευρωπαίων. Αλλά είναι βέβαιο πως όταν γραφεί, θα βοηθήσει όλους να συνειδητοποιήσουμε πόσο θανάσιμο αμάρτημα είναι.

Δεν θα αναφερθώ εδώ στις εκκλησιολογικές διαστάσεις του Σχίσματος. Θα μείνω επικεντρωμένος αυστηρά στο θέμα της ομιλίας μου, αλλά θα πρέπει να θυμίσω ότι το Σχίσμα, και όταν ακόμη επωάζετο και όταν αργότερα βγήκε από το αβγό του φιδιού, οδήγησε στην ολέθρια διάκριση της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό κόσμο, στην υποτίμηση και περιφρόνηση του ενός κόσμου προς τον άλλον, που κατέληξε σε πολέμους και καταστροφές.

Η διάκριση της Ευρώπης σε δύο κόσμους άρχισε με το χάσμα ανάμεσα στο Βυζάντιο και τη Δύση. Οι Δυτικοί ονόμασαν τους εαυτούς των Ευρωπαίους, ωσάν οι άλλοι λαοί να μην ήσαν. Και όμως, το κράτος του οποίου ο αρχηγός υπέγραφε μέχρι του τέλους ως «Βασιλεύς και αυτοκράτωρ των Ρωμαίων», δεν λεγόταν από κανέναν Βυζάντιο ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία, παρά μόλις το 1562, από τον Jeronymus Wolf στη Γερμανία. Και σημείωσα με ιδιαίτερη ικανοποίηση ότι κορυφαίος ιστορικός των ημερών μας εζήτησε να επανενταχθεί το Βυζάντιο στη γενική ιστορία της Ευρώπης. Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το κράτος, υπήρξε η πρώτη χριστιανική κοινοπολιτεία της Ευρώπης, στηριγμένη στο ρωμαϊκό δίκαιο και έχουσα ελληνική παιδεία. Έτσι, το Βυζάντιο υπήρξε ο θεμελιωτής της χριστιανικής Ευρώπης.

Μέσα στα πλαίσια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η Εκκλησία μπόρεσε να διδάξει την οικουμενική αντίληψη. Αν και σημειώθηκαν εισβολές και εγκαταστάσεις λαών μέ-σα στην αυτοκρατορία, αν και δεν ήταν σπάνιες οι μαζικές μετακινήσεις ολόκληρων λαών από τον ένα χώρο της αυτοκρατορίας σε άλλον, δεν έχουμε καμιάν ένδειξη φυλετικής σύγκρουσης: η Εκκλησία αντιμετώπιζε όλους τους λαούς με την ίδια αγάπη, και φρόντιζε για την ένταξη των καινουργιοφερμένων.

Αλλά αυτό δεν μπόρεσε να γίνει στη Δυτική Ευρώπη. Καθώς ήταν απασχολημένη η Εκκλησία της Ρώμης με την απόκτηση κοσμικής εξουσίας, δεν είχε τη δύναμη να διδάξει τους λαούς την αμοιβαία ειρηνική αποδοχή. Έτσι, κατά τη διάρκεια του πρώιμου Μεσαίωνα ήδη, τα κείμενα της εποχής μιλούν για το άσβεστο μίσος μεταξύ των Ιταλών και Γερμανών, και κυρίως μεταξύ Φράγκων και Γερμανών – μίσος το οποίο κόστισε πολλές συγκρούσεις μέσα στους αιώνες, πριν καταλήξει στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Το αρχικό Σχίσμα μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρώμης, ακολούθησαν και άλλα, με κυρίαρχο το ρήγμα ανάμεσα στον καθολικό νότο και τον προτεσταντικό βορρά. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι που ακολούθησαν, προκάλεσαν νέες πληγές στο σώμα της Ευρώπης, που οδήγησαν στον κατακερματισμό της. Και δεν είναι άμοιρο σημασίας το γεγονός ότι ο Δυτικός Ευρωπαίος αφέθηκε από την Εκκλησία μόνος, και μετέτρεψε την ευλογημένη αγάπη προς την πατρίδα σε ιδεολογία: ο εθνικισμός, αυτός ο δολοφόνος των λαών της Ευρώπης, είναι παιδί του δυτικού κόσμου, παιδί ενός χριστιανικού κόσμου που μεγάλωσε χωρίς η Εκκλησία να του διδάσκει, μαζί με την αγάπη στην πατρίδα την οικουμενικότητα.

Αποτελεί για όλους εμάς ένα πολύτιμο μάθημα, το γεγονός ότι μέσα στην καρδιά του πολέμου, οι ομάδες εθνικής αντίστασης στις οποίες μετείχαν χριστιανοί, έθεσαν ως καθήκον όχι μόνο τη συντριβή του ναζισμού, αλλά και την υπέρβαση του μίσους μεταξύ των λαών. Κι έτσι, ενώ ακόμη η αντίσταση μαχόταν κατά των Γερμανών, ταυτόχρονα οργάνωνε την μεταπολεμική Ευρώπη απαιτώντας την ένωσή της, μέσα στην οποία ζητούσε να μετέχουν ισότιμα και οι Γερμανοί αντίπαλοι. Το αίτημά τους το δέχθηκαν και άλλες προσωπικότητες της Αντίστασης, και οδήγησε στη Διακήρυξη της Αντιστασιακής Διάσκεψης της Γενεύης στις 20 Μαίου 1944, στην οποία μετείχαν και Γερμανοί αντιναζιστές. Το ψυχικό σθένος αυτών των ανθρώπων, η δύναμή τους να μάχονται για την ελευθερία χωρίς να χρειάζονται το εθνικιστικό μίσος, είναι για μας φωτεινό παράδειγμα. Επιτρέψτε μου να πω εδώ, τιμώντας τη μνήμη τους, και αναγνωρίζοντας ότι πάλαιψαν για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια όχι μόνο των λαών τους αλλά όλων των Ευρωπαίων, ότι οι άνθρωποι αυτοί, βρέθηκαν επί κεφαλής του αιτήματος για την χριστιανική κοινοπολιτεία.

Eις πείσμα των αναθεμάτων και της εχθρότητος, χάριτι Κυρίου, το μεγάλο και καταστροφικό Σχίσμα δεν υπήρξε ποτέ πλήρες.

Αν η εν τη ιστορία Εκκλησία έμενε παγιδευμένη στο Σχίσμα, τότε η Ευρώπη, ως μόρφωμα της Εκκλησίας, θα είχε σβύσει. Τα στίφη των βαρβάρων δεν γνωρίζουμε αν θα είχαν γίνει κράτη, ή θα έμεναν ό,τι ήσαν έως το βάπτισμά τους στον χριστιανισμό, κι ότι έμεναν, άλλωστε, επί αιώνες στην Ασία: ορδές βίαιες, μάστιγες αδικίας και λεηλασίας, γενναίες αλλά και απάνθρωπες. Για τη Δυτική Ευρώπη, υπήρξε πράγματι καθοριστικό ιστορικό γεγονός η βάπτιση του πρώτου βάρβαρου βασιλέα, του Φράγκου Κλόβις, το 496. Από τότε αρχίζει η πορεία ένταξης των βαρβάρων και η μετατροπή τους σε Ευρωπαίους. Για τον Ορθόδοξο κόσμο τα πράγματα ήσαν διαφορετικά, αφού η ρωμαϊκή παράδοση, που υιοθέτησε ο Θεοδόσιος, ήταν να χτυπά τους εχθρούς όσο πολεμούν, αλλά και να τους εντάσσει στον κόσμο της αμέσως μόλις γαληνεύουν.

Αν η εν τη ιστορία Εκκλησία έμενε παγιδευμένη στο Σχίσμα, τότε η Ευρώπη θα είχε πεθάνει πριν ακόμη γεννηθεί. Διότι η Εκκλησία της Ρώμης, παρά τις κοσμικές της επιδιώξεις, πάντως, δεν έπαυε μέσα στους αιώνες να έχει και να προβάλλει ως υπόδειγμα το Corpus Juris Civilis, δηλαδή την νομοθεσία του Ιουστινιανού. Με αυτήν κατάφερε να διδάξει τους βαρβάρους ότι ο Νόμος είναι μεγαλύτερης σημασίας από το Κράτος, αφού το Κράτος θεμελιώνεται πάνω στον Νόμο, και ο Νόμος δεν πεθαίνει μαζί με τον Ηγεμόνα, ούτε καν μαζί με το Κράτος. Κατάφερε, με δύο λόγια, να διδάξει τους ηγεμόνες ότι αυτό που μπορούσαν να κάνουν είναι μόνο να παραβούν τον νόμο, όχι όμως να μην τον αναγνωρίζουν – ο ηγεμόνας μάθαινε ότι η παράβαση του νόμου είναι και γι αυτόν ακόμη αμάρτημα . Με τον τρόπο αυτόν, η Εκκλησία της Ρώμης έσπρωξε τους βαρβάρους να ιδρύσουν «χριστιανικά κράτη» κατά το πρότυπο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και να μην αρνούνται την επικυριαρχία του κανόνος δικαίου.

Εάν η εν τη ιστορία Εκκλησία έμενε παγιδευμένη στο Σχίσμα, τότε η Ευρώπη δεν θα είχε προλάβει ούτε να αναπνεύσει, διότι η επικοινωνία των δύο «κόσμων» της θα είχε διακοπεί και εμποδισθεί σε βαθμό που δεν είχε ξαναζήσει έως τότε ο κόσμος. Αλλά η επικοινωνία υπήρχε. Τα ελληνικά αντιμετωπίζονταν πάντοτε ως lingua sacra, η ελληνομάθεια ήταν πάντοτε απόδειξη πραγματικής μορφώσεως, και η λεγόμενη missa graeca δεν έπαψε ποτέ να ψάλλεται στη Δύση. Γραμματικές της ελληνικής υπήρχαν αρκετές. Ελληνικά χειρόγραφα, συγκέντρωναν όλα τα αξιόλογα μοναστήρια και οι μεγάλες βιβλιοθήκες. Οι μορφωμένοι του Μεσαίωνα είχαν τρόπους να επικοινωνούν και να συνεργάζονται, παρά το Σχίσμα. Έτσι, η ελληνική παιδεία δεν έπαψε ποτέ να είναι και στη Δύση αν όχι κάτι σύνηθες πάντως κάτι επιθυμητό ως αγαθό. Τα ελληνικά Γράμματα δίδασκαν, ακόμη κι όταν έλειπαν, γράφει ένας κορυφαίος διδάσκαλος.

Mήπως όμως ο χριστιανισμός, είναι μεν ο δημιουργός της Ευρώπης, αλλά αποτελεί πιά παρελθόν; Τί έχει πλέον να προσφέρει στη σημερινή Ευρώπη, που δεν υπάρχουν πιά βάρβαροι, που έχει ως πολικό της αστέρα τα δικαιώματα του ανθρώπου και τον κανόνα δικαίου, κι όπου η παιδεία είναι υποχρεωτική ως μια ηλικία κι έπειτα ανοιχτή σε όλους;

Αλλά η Εκκλησία είναι στον κόσμο ό,τι η ψυχή στο σώμα· πνοή και ζωή του. Είναι η έκφραση της αγάπης του Θεού και της δωρεάς Του στον άνθρωπο, η πλατειά και περιθάλπουσα αγκαλιά της Παναγιάς, ο ίδιος ο βίος των μελών της, η προσευχή τους στη χαρά και στον πόνο. Ως θεσμός, ως οργανισμός, η Εκκλησία εκφράζει την οικουμενικότητά της καλύπτοντας σύνολο τον βίο του ανθρώπου. Δεν υπάρχει κάποιο κοινωνικό έργο το οποίο αναλαμβάνει η Εκκλησία, επειδή η Πολιτεία δεν θέλει ή δεν μπορεί και επειδή δεν υπάρχουν άλλοι ικανοί θεσμοί. Η Εκκλησία είναι αυτό το ίδιο το γεγονός της κοινότητάς μας. Μεριμνά για μας επειδή εμείς έχουμε μέριμνες και τις καταθέτουμε σ΄αυτήν. Η Εκκλησία δεν μπορεί να μην έχει κοινωνικό έργο, επειδή εμείς δεν διανοούμαστε να πάμε στην Εκκλησία χωρίς να προσευχηθούμε για κάποιους και για κάτι. Η παρέμβαση λοιπόν της Εκκλησίας, είναι το δικό μας χνώτο πάνω στο παγωμένο τζάμι της ανάγκης. Καθώς λέει το τροπάριο, «Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία ανεδείχθη, άπαντας φωταγωγούσα πιστούς».

Μέσα στον ορίζοντα της Εκκλησίας φέρνουμε και σήμερα το πρόβλημά μας. Και μπορούμε να δούμε τι σήμερα μας απειλεί.

Χωρίς χριστιανισμό, η Ενωμένη Ευρώπη δεν θα γίνει μια κοινωνία, αλλά μια εταιρεία. Δεν θα μπορέσει να γίνει τίποτε περισσότερο από ένα καλώς οργανωμένο σύνολο ανθρώπων, που δεν συνδέονται παρά μόνο μέσα στη παγερή λογική των δικαιωμάτων του ατόμου. Στη χριστιανική κοινωνία, οι ανθρώπινες σχέσεις ρυθμίζονται από τον ψυχικό πλούτο, και μόνον όταν αυτός έχει απωλεσθεί, καταφεύγουμε στον νόμο. Στην εταιρία, ο νόμος ορίζει το είδος και τον τρόπο των σχέσεων, ώστε το σύνολο να μένει εύτακτο. Θα μένουμε λοιπόν με την εντύπωση ότι ο εαυτός μας αναπτύσσεται όπως αυτός κρίνει σκόπιμο. Πόση μοναξιά, άραγε, θα χρειάζεται για να γίνει αντιληπτό ότι η ανάπτυξη της προσωπικότητας έξω από την ευλογημένη κοινωνία περιγράφεται στην παραβολή του Ασώτου;

Χωρίς χριστιανισμό, θα καταργηθεί το κοινό πλαίσιο αξιών που τις συμμεριζόμαστε, και θα αντικατασταθεί από την ιδιωτική σφαίρα. Η ηθική μας δεν θα είναι πιά σε θέση να ορίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά θα ορίζεται από αυτά. Πόσος άραγε πόνος θα χρειασθεί για να κατανοηθεί ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν είναι ο τρόπος να ζει ο άνθρωπος, ότι ο άνθρωπος ζει μόνον εφ όσον διακονεί, ευτυχεί μόνον όταν χαρίζει και προσφέρει, διότι κι ο ίδιος είναι αποδέκτης ανεκλαλήτου δωρεάς, κι άρα το μέγα δικαίωμα του ανθρώπου είναι η παραίτηση από τα δικαιώματά του, η συνεχής υπέρβασή τους.

Χωρίς χριστιανισμό, ο πνευματικός βίος θα πάψει να έχει προορισμό, και θα ταυτισθεί με τη διασκέδαση, με την απόλαυση και ξεκούραση. Πόσος άραγε πόνος θα χρειασθεί για να το νιώσουμε ότι ο πνευματικός βίος που δεν έχει συνεχή επαφή με την άσκηση δεν είναι αληθής ψυχαγωγία, αλλά είναι πλαδαρότης και ματαιολογία; Και σε ποιά κατάσταση θα χρειασθεί να έλθουμε για να δούμε ότι αυτό που θάπρεπε να είναι η μεγάλη προσφορά και αγαλλίαση πνεύματος, έχει ξεπέσει σε ευχαρίστηση; Που θα χρειασθεί να καταντήσουμε για να το δούμε πιά ότι χωρίς την αφοσίωση και την ιερότητα, η ηδονή είναι οδύνη και η απόλαυση είναι μάχαιρα;

Χωρίς χριστιανισμό, ο άνθρωπος θα μετραπεί σε παραγωγό και εν ταυτώ θύμα της κατανάλωσης. Πόση άραγε στέρηση θα χρειασθεί για να νιώσουμε ότι χωρίς ημέρες νηστείας και απομάκρυνσης από επιθυμίες, ο άνθρωπος δουλώνεται στο άρμα των συνεχώς και μεθοδευμένα αυξανομένων αναγκών; Πόσο δάκρυ πρέπει να χυθεί για να μάθουμε να βλέπουμε ότι αν δεν μπορεί να νιώθει ημέρες απόσυρσης και ημέρες εορτής, ο άνθρωπος γλεντάει ως χοίρος την ίδια του τη βρώμα;

Χωρίς χριστιανισμό, η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι πολιτισμός, αλλά μια διευρυμένη αγορά. Θα είναι ένα εκτροφείο μιας λιπαρής και γκρίζας μάζας.

Η Ευρώπη υπήρξε το όραμά μας. Είναι στο χέρι μας τώρα, να δημιουργήσουμε την Ενωμένη Ευρώπη κι όχι το ενωμένο βουστάσιο.

Δεν ζητούμε να είναι όλοι οι Ευρωπαίοι χριστιανοί. Η ανεξιθρησκεία είναι και δικό μας αίτημα, όχι μόνο των μη χριστιανών. Δεν ζητούμε να κατευθύνει η Εκκλησία την Πολιτεία. Η ανεξαρτησία της πολιτείας από την θρησκεία, είναι και δικό μας αίτημα.

Εκείνο που ζητούμε είναι να μη καταργήσουμε το πρόσωπο της Ευρώπης. Να μη ρημάξουμε την Ευρώπη πετώντας ως άσχετο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση τον πολιτισμό της, τις γλώσσες της, τις παραδόσεις της.

Η Εκκλησία δεν ζητάει τίποτε, δεν δρά όπως ένα σωματείο. Η Εκκλησία αγωνιά και προσεύχεται. Και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την προσευχή να μη στερηθεί η Ευρώπη το χριστιανικό μας μέλλον. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την προσευχή να μη γίνει ο αγώνας μας για την ένωση της Ευρώπης μια αμαρτία, αλλά μια ευλογία.

Πηγή: ecclesia.gr
Related Posts with Thumbnails