Φορτωμένα θλίψη στέκουν καὶ μᾶς κοιτᾶν τὰ κάδρα ἀπό ψηλὰ
Μὲ τὶς θολὲς, ἀσπρόμαυρες φωτογραφίες
Μὲ τὰ κλειστὰ, τ᾿ ἀσάλευτα τὰ χείλη καὶ τ᾿ ἀνέκφραστα τὰ μάτια
Ποὺ περιμένεις νὰ δακρύσουν, μὰ δὲν μποροῦν
Γιατὶ τ᾿ ἀφυδάτωσε ὁ Χρόνος, ἡ Ἀπουσία καὶ ἡ Στάχτη
Ποὺ ἔσταξε πάνω τους ἡ Αἰωνιότητα.
Στ᾿ ἀλήθεια, σκέφτηκε κανεὶς τὸν ἑαυτὸ του
Σ᾿ ἑνὸς κάδρου κορνίζα, φωτογραφία ἔγχρωμη ἤ ἀσπόμαυρη-δὲν ἔχει σημασία-
Νὰ στέκει κρυσταλλωμένος, ἐνῶ γύρω του θὰ φεγγοβολάει ἡ ζωὴ;
Τρίτη, 18 Νοεμβρίου 2008
