© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Γιώργος Κεντρωτής: ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕΤΕΦΡΑΖΕ ΤΟ «ΤΕΜΑΧΙΟ» ΤΟΥ ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΟΥ

Στην Πολυξένη

Με ανάπαιστο αρχινάει, με ίαμβο τελειώνει
ο στίχος ο οπερατικός το πρωτοτύπου
Un mar crudele: θάλασσα είναι που θυμώνει,
γιατί τη σκίζει το άρμενό μου με αρμονία ίππου
ατίθασου, και δοκιμάζεται στο αμόνι
της άριας το σφυρί τριπλού επιμόνου χτύπου.
Κρατώ τους αναπαίστους· βγάζω τους ιάμβους·
και μες στους ζόφους διεκδικώ πηγές του θάμβους.

Il ciel simbruna… ναι…: του αιθέρος η γλαυκότη
μαυρίζει. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι σημαίνει:
πιο μελανό απ’ το μαύρο. Κι αν με πουν προδότη
του ιταλικού κειμένου, απλώς τί το συσταίνει
(καθώς το νιώθω) εδώ εξηγώ. Τα δικά της σκότη
η κάθε γλώσσα απηχεί , και αυτά καταλαβαίνει.
Σκληρό, σκληρότατο το πέλαγο τού λόγου –
μα το δαμάζει η ορμή του λυρικού μου αλόγου.

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΑΠΡΟΟΠΤΑ

Κάποτε, ὅταν πιὰ περάσουν τὰ χρόνια καὶ μακρύνει ὁ καιρός, τότε ὁ Θεὸς σοῦ χαρίζει, ὡς ἄλλο δώρημα πολύτιμο, κάποιες εἰκόνες ἤ ὅ, τι ἄλλο σχετίζεται μὲ ἐκεῖνα ποὺ θὰ ἤθελες πολὺ νὰ συναντήσεις καὶ νὰ δεῖς. Γιατὶ πάντα, ὅσο ἔχει ἀνοιχτὰ τὰ μάτια του κανένας, ἐλπίζει νὰ δεῖ καὶ νὰ συναντήσει κάτι ποὺ ἐπιθυμοῦσε χρόνια πολλά. Ὅπως πρόσωπα ἀγαπημένα, στόσο μακρινά, ἀφοῦ κι αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ἐπικοινωνία ἔχει χαθεῖ, τόπους ποὺ ἔζησε στιγμὲς εὐλογημένες καὶ τόσα ἄλλα.
Ὅμως τὸ πλέον κορυφαῖο γιὰ τὸν ὁποιοδήποτε φυσιολογικὸ καὶ σεβόμενο τὶς ρίζες του ἄνθρωπο, εἶναι νὰ βρεθεῖ, νὰ σιμώσει καὶ προσκυνήσει τὸν τάφο τῶν γονιῶν του. Ἐκεῖ δηλαδή, ποὺ ἀναπάυεται τὸ σῶμα τους, αὐτὸ τὸ λέιψανο ποὺ μᾶς ἄφησαν ἀναχωρώντας... Κι εἶναι ὄντως ἱερὲς ἐκεῖνες οἱ στιγμές, γιατὶ τὸ μνημεῖο ἐκεῖνο γίνεται αὐτόματα ἡ γέφυρα νὰ θυμηθεῖ: Νὰ ξαναζήσει, μὲ λίγα λόγια, κάποια ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ τοῦ σφράγισαν τὸν βίο. Γιατὶ αὐτὸ σημαίνει νὰ θυμᾶσαι... Νὰ κρατᾶς ζωντανὴ τὴ μνήμη δηλαδή, τιμώντας ἔτσι τὸ πρόσωπο ποὺ ἀναπαύεται μέσα στὸ μνημεῖο τὸ ὁποῖο κοιτᾶς.
Ἄς εἶναι καλά, λοιπόν, ὁ ἀγαπητὸς Βίκτωρας Κων. Πολύζος, ποὺ μέσα στὴ λαμπρή του στοσελίδα γιὰ τὶς οἰκογένειες Πολύζου κ.λ.π., τὴν ὁποία καὶ κοσμοῦν διάφορες φωτογραφίες, ἔχει συμπεριλάβει καὶ τὴν παρακάτω ἐπιτύμβια ἐπιγραφή:
NICK C. KALLIANOS
MAY 17 1917
APRIL 7 1969
Εἶναι ἀλήθεια πὼς πέρασαν κοντὰ πενήντα χρόνια ἀπὸ τὴ Μ. Τρίτη τοῦ 1969, τότε δηλαδή, ποὺ ἔμαθα τὴν ἀναχώρηση τοῦ Πατέρα… Ἐκεῖ, στὴν Ἀμερική, ὅπου ἀναπαύεται ἀπὸ τότε...
Κι ἦρθε αὐτὴ ἐπιγραφή, ποὺ δὲν εἶναι λίγες μέρες ὅπου τὴν εἶδα, νὰ μοῦ θυμίσει τὴ Μορφή του, ποὺ ἐλάχιστα θυμᾶμαι, ἀλλὰ κυρίως νὰ μὲ φέρει, ἔστω καὶ νοερά, σιμὰ στὸ μνημεῖο ποὺ ἀναπαύεται...
Μπορεῖ αὐτὲς οἱ ἐπιγραφὲς νὰ δείχνουν μιὰ τραγικὴ σελίδα τοῦ βίου μας, ὡστόσο εἶναι καὶ θὰ συνεχίσουν νὰ εἶναι τὰ τεκμήρια ἐκεῖνα ποὺ φανερώνουν τὸ πέρασμα ἐνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτή, ἀλλὰ καὶ μιὰ πραγματικότητα: ὅτι, δηλαδή, ἐκεῖ ἀναμένει κεκοιμημένος αὐτὸς τὴν Ἀνάσταση.
Τῆς Ἀναλήψεως 2017
π. κ. ν. κ


Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Κικής Δημουλά: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΣΥΛΛΟΓΗ “ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ”

ΔΕΝ ΑΣΤΟΧΕΙ

Ένα Αλτ, υπόκωφο,
άκουσα να με σημαδεύει.

Ουδέν πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς
μες στην ακινησία προ πολλού
με είχε η αίσθησή μου μεταφέρει

ωστόσο νιώθοντας ωσάν
ακόμα ν' αναδεύεται το μέσα μου κατάτι
υπάκουσα στο άκουσμα του Αλτ
περιμένοντας να εκπυρσοκροτήσει
η φοβέρα.

Τίποτα, σιγή απόλυτη
μα δεν ξεθάρρεψα,
τα ξέρω εγώ τα κόλπα ξέρω
ότι με σιγαστήρα σε καθαρίζει
το ανεξήγητο

κι άντε να το συλλάβεις.


***


ΠΡΕΠΕΙ

Τηρώ, Χρέος,
το κατά δύναμιν τις εντολές σου
τα δύσκολα Πρέπει σου.

Υπάκουες δείχνουν οι σκέψεις
αλλά όρκο δεν παίρνω
μια και έχουν την άνεση
να παραβαίνουν εν κρυπτώ.

Αλλά τις πράξεις μου
πώς να τις δαμάσω;
Βγαίνουν έξω κόσμο συναντούν
γείτονες πειρασμούς
να μην κοντοσταθούν;

Μα φταίνε κι οι εντολές σου
ούτε πλήρεις ούτε ξεκάθαρες είναι.

Για παράδειγμα:
Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη;

Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει;
με σταυρωμένα τα χέρια
ν
' αγαπάμε;

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΗΜΑΤΙΑΝΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ

  1. «Dούρι...»
Ὅταν ἡ μακαρίτισσα ἡ μάνα μου ἄρμεγε τὴ γίδα μας, τὴν ἀκουγα συχνὰ νὰ λέει μιὰ παραξενη λέξη, ἐπειδὴ τὸ ζωντανό, λόγω τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀνησυχίας ποὺ εἶχε, κουνιόταν κι ἔτσι μποροῦσε νὰ «μπατάρει» τὸ καζάνι ποὺ ἔπεφτε τὸ γάλα κατὰ τὸ ἄρμεγμα. Ἡ λέξη αὐτή, λοιπόν, ἦταν «dούρι».
Προφανῶς ἡ λ. αὐτὴ θὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ «ντοῦρος», ποὺ σημαίνει ἄκαμπτος.
Μὲ λατινικὲς ρίζες, λοιπόν, ἡ λ. duros=σκληρός, σὠθηκε καὶ τὸ Παλιὸ τὸ Κλμα παραλλαγμένη. Ἔτσι, ὅταν φώναζαν στὸ ζωντανό «dούρι», αὐτὸ σήμαινε πὼς ἐκεῖνο ἔπρεπε νὰ μὴ κινεῖται, νὰ στέκει ἀκίνητο, ὥστε νὰ συνεχιστεῖ ἡ διαδικασία τοῦ ἀρμέγματος.
    2. «Ἀρή, κρύουσι τ᾿ ἁπαλό μ»
Μιὰ συνηθισμένη φράση ποὺ λέγανε οἰ παλιὲς οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες-πρέπεινὰ τὸ σημειώσουμε πὼς ἦταν πάντα μαντηλωμένες ἤ στὴν ἔσχατη περίπτωση «τζbιρουμένις», δηλ. φοροῦσαν τσεμπέρι - ἦταν καὶ ἡ  ξῆς: «Ἀρή, κρύουσι τ᾿ παλό μ».
Ἀλήθεια, ποιὸ ἦταν αὐτὸ τὸ παλό καὶ γιατὶ λέγανε αὐτὴ τὴ φράση;
Ὅπως ἀνάφερα, οἱ παλιὲς οἱ γυναῖκες ποτὲ δὲν ἦταν «ξεσκούφωτες», οὔτε «ξιτσοτράπουτις» (χωρὶς κάλτσες δηλαδή). Ἔτσι, σὲ κάποια περίπτωση ποὺ βγάζανε τὸ μαντίλι -κι αὐτὸ γινόταν κυρίως τὸ καλοκαίρι, ὅταν δρωναν καὶ τὸ ἔβγαζαν γιὰ λίγο γιὰ νὰ πάρουν ἀέρα - συνήθιζαν νὰ λένε αὐτὴ τὴ φραση, ἐννοώντας ὅτι κρύωσε ἡ κορυφὴ τοῦ κεφαλιοῦ τους...
    3.«Ἀρή, ἀκοίτα, παραdαριὰ γίν’κει τοὺ πουδάρι μ’»
Ἄλλη μιὰ περίεργη φράση τῶν παλιῶν Κληματιανῶν ἦταν καὶ ἡ ἑξῆς: «Ἀρή, ἀκοίτα, παραdαριὰ γίνκι τοὺ πουδάρι μ’».
Πράγματι, ὅταν κουραζονταν πολὺ ἀπὸ τὶς δουλιὲς –τὶς ἀγροτικὲς καὶ τοῦ σπιτιοῦ-ἑπόμενο ἦταν τὰ ποδια νὰ πονοῦν, κάποτε νὰ πρήζονται κιόλας. Ἔτσι, ἔμοιαζαν μὲ τὸ χοντρὸ ξύλο τῆς παρταριᾶς, τὸ ὁποῖο τοποθετοῦσαν ὅταν ἔφτιαχναν τὴ σκεπὴ (τὴν κουκούλα) τοῦ σπιτιοῦ. Γι᾿ αὐτὸ παρομοίαζαν, λοιπόν, οἱ παλιὲς Κληματιανὲς τὸ πρησμένο καὶ κουρασμένο τους πόδι, ὡς «παραdαριά»...

π. κ. ν. κ

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

Γιώργου Λέκκα: ΔΥΟ ΝΕΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ


ΚΑΒΑΦΙΚΟΝ

Ντροπή σου μνήμη
να μην μπορείς
ν’ ανασυστήσεις
την εμπειρία ζωντανή
σαν τη θυμάσαι.

6.5.17

*   *   *

ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΙΟ

Για μπάνιο στο Παράλιο με τα παιδιά μικρά
Πού να ’ναι οι φίλοι;
Λες και δεν θα μεγαλώναμε ποτέ
Πού να ‘ναι οι φίλοι;
Ή στη χειρότερη πως θα γερνούσαμε μαζί
Πού να ‘ναι οι φίλοι;
Νυχτώνει κι απομακρύνεται το Παράλιο
Πού να ‘ναι οι φίλοι;
Όμως, έρχεται πάλι καλοκαίρι στο Παράλιο
Και θα μπορέσουνε να δοκιμάσουν από την αρχή
Καινούργιοι φίλοι.

6.5.17


[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Α. Λέκκας είναι άμισθος κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ζει, εργάζεται και διακονεί στις Βρυξέλλες.]

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΕΝΑ ΑΘΑΝΑΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΤΟ “ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ” ΤΟΥ Π. Β. ΠΑΣΧΟΥ

Μέρες κατανυκτικὲς καὶ εὐφρόσυνες οἱ μέρες τῆς Μεγαλοβδομάδας καὶ τοῦ Πάσχα ποὺ περάσαμε. Μέρες, ποὺ φτερώνουν τὴν ψυχὴ καὶ τῆς χαρίζουν τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐλογία τῶν Ἁγίων. Γιατὶ φανερώνουν, μὲ ἀφειδώλευτη πάντα ἀγάπη καὶ συνδρομή, τὴν σωτηριολογική τους διάσταση καὶ προοπτική, ὥστε νὰ μπορεῖ ὁ κάθε πιστὸς νὰ βιώνει τὰ θεῖα Γεγονότα καὶ συνάμα νὰ καταρτἰζει τὸν ἑαυτό του, ὥστε νὰ ἀναπαύεται ἠ ψυχή του, τὸ εἶναι του ὁλόκληρο. 
Ἀπὸ τὰ βιβλία ἐκεῖνα ποὺ στερέωσαν μέσα μαςτὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴ γμήσια,εὐκατάνυκτη Λειτουργική μας Παράδοση καὶ ζωὴ εἶναι καὶ τὸ βιβλίο τοῦ γνωστοῦ σὲ ὅλους μας κορυφαίου λογοτέχνη Π. Β. Πάσχου, «Ἔρως Ὀρθοδοξίας».
Ἄν καὶ τὸ ἐν λόγω πόνημα ἔχει τελευταία ἐπανεκδοθεῖ τὸ 2006 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας», ἐμένα θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ σταθῶ σ᾿ ἐκείνη τὴν πρώτη ἔκδοση τοῦ1964. Ἔκδοση ποὺ μᾶς πρόσφερε ὁ ἀλήστου μνήμης φιλόκαλος καὶ φιλορθόδοξος ἐκδοτικὸς Οἶκος τοῦ «Ἀστέρος», τῶν ἀδελφῶν Παπαδημητρίου. Ἐκεῖ ποὺ μαθήτευσε ὁ Π. Β. Π. καὶ συνάμα ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ὁ μεγάλος Φώτης Κόντογλου, ὁ Βασιλης Μουστάκης, ὁ Κωστὴς Μπαστιᾶς, ὁ Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος κ. ἄ. Κι ἀγαπῶ αὐτὴ τὴν ἔκδοση, γιατὶ μοιάζει σάν παλαίτυπο πιά, ἀλλὰ καὶ ἔχει κλείσει μέσα του τὶς πρῶτες συγκινήσεις ἑνὸς ἐφήβου, ποὺ μαθήτευε στὸν εὐγενῆ καὶ τόσο ἱεροπρεπῆ λόγο τοῦ Π. Β. Π.
Γιατὶ οἱ σελίδες ἐκεῖνες εὐωδίαζαν καὶ συνεχίζουν νὰ εὐωδιάζουν μοσχολίβανο καὶ μελισσοκέρι, ἐπειδὴ εἶναι γραμμένες μὲ εὐλάβεια, ἀγρυπνία καὶ προσευχή. Κι αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγώ, ἀλλὰ μᾶς τὸ ἐξομολογεῖται ὁ ἴδιος ὁ Π. Β. Π. στὸν προοίμιο, ὅπου μεταξὺ τῶν λλων ὑπογραμμίζει καὶ τὰ ἑξῆς:
«Ὅλα τα κείμενα, πού περιέχονται σ' αὐτό τόν τόμο εἶναι καρπός ἀναστροφῆς μέ τούς ἁγίους Πατέρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό ἀκριβῶς γίνεται καί τόσο συχνά -ἀδικαιολόγητη ἴσως γιά μερικούς συγχρόνους- ἀναφορά στά ἔργα τους, πού εἶναι ἄστρο πολικό γιά τή Θεολογία μας. Στή Νέα Βαβυλώνα τῶν Ἀθηνῶν, ὅταν τά πάντα σχεδόν σέ κάνουνε ν' ἀσφυκτιᾶς, ν' ἀηδιάζεις καί νά ὑποφέρεις, ὁ ὑπογραφόμενος εὕρισκε μιά ζεστή κι ὡραία συντροφιά, σκύβοντας στίς σελίδες τῆς φιλολογίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἡ ἀδιαφορία μας μέ τόσ' ἀγκάθια τούς ἔχει περιορίσει στό λειμώνα τους. Ἐκεῖνοι τοῦ ἔδιναν τίς ἐμπνεύσεις καί τίς κύριες γραμμές τῶν θεμάτων του, ὅταν, ἀτελείωτες νύχτες, προσπαθοῦσε νά προσεγγίσει τό μυστικό κόσμο τους, μέσ' ἄπ' τό ἔργο τους.» (Προοίμιον [1964], σελ. 8-9)
Ἔχοντας κύριο κορμό του, λοιπόν, τὸ ἐν λόγῳ βιβλιο τὴν Ὀρθόδοξο Πατερικὴ διδαχὴ καὶ πάραδοση, εἰσοδεύει τὸν ἀναγνώστη στὸν πάτερπνο κόσμο τῆς «φίλης Ὀρθοδοξίας» (Ἰωσὴφ Βρυέννιος), ὥστε νὰ κατανυγεῖ καὶ νὰ ἀναπαυτεῖ ἡ κουρασμένη κι ἀγανακτισμένη ἀπὸ τὴν καθημερινότητα ψυχή του.
Ἄν καὶ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ βιβλίου ἔχουν τὸ κάλλος καὶ τὴν πνευματική τους δρόσο, προσωπικὰ θεωρῶ ὡς κορωνίδα κι ὡς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ πονήματος αὐτοῦ τοῦ Π. Β. Π. τὴν ἑνότητα ποὺ ἐπιγράφεται, Εἰσαγωγὴ στὸ Τριώδιο (σελ. 93-196). Παραθέτω δὲ τοὺς τίτλους τῶν κειμένων αὐτῶν.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ

α'. Κατανυκτικά
1. Μικρό προοίμιο 
2. Προοίμια Μέγ. Τεσσαρακοστής 
3. Ἡ "Πατρική δωρεά" καί ὁ Ἄσωτος - του Ἄσωτου
4. "Οἶμοι, μέλαινα ψυχή!..." - τῶν Ἀπόκρεω
5. "Ἔφθασε καιρός" - τῆς Τυρινῆς
6. Ἡ χαρά καί τά δάκρυα (α΄ Ὁ Μέγας Κανών, β' Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, γ' Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγύπτια)
7. Ἔνδοξα προεόρτια - Λαζάρου-Βαΐων
8. Ἔρως τῆς ἁμαρτίας - ὁσία Κασσιανῆ ἡ ποιήτρια
9. Τῆς προδοσίας τό φίλημα - ἡ μορφή τοῦ Ἰούδα
β'. Ὁ Σταυρός καί ὁ ἄνθρωπος
10. Ἡ "θύρα τοῦ Παραδείσου"
11. Τό ζωοποιόν Ξύλον 
12. Πορεία κάτω ἀπό τό Σταυρό 
13. Ἡ χαρμολύπη τοῦ Σταυρού 
14. Εἰσαγωγικά στή Μεγ. Ἐβδομάδα 
15. Τό ὑπερευλογημένον Σάββατον 
γ'. Τό "Τριώδιον τῶν ρόδων"
16. "Εὐφροσύνη αἰώνιος" - ἀναστάσιμο 


Νομίζω ὅτι εἶναι εὔκολο νὰ καταλάβει ὁ ἀναγνώστης τὸ ἑξῆς: Ὅτι δηλαδή, βρισκόμαστε στὰ πρῶτα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 . Μὲ λίγα λόγια εἴμαστε στὴν ἐποχὴ τῆς ἀναζήτησης τοῦ αὐθεντικοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους, ποὺ τὸ εἶχε σκεπασει ἡ στάχτη τοῦ δυτικότροπου εὐσεβισμοῦ. Ἔτσι, μὲσα σ᾿ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση, ἡ ὁποία ξεκινᾶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη θεολογικὴ προσέγγιση τοῦ Παπαδιαμαντη, τὴν παρουσία τοῦ περ. «ΚΙΒΩΤΟΣ», τὰ γραφτὰ τοῦ Κόντογλου, τοῦ Μπαστιᾶ, τοῦ ἀείμνηστου Γ. Θεοκλήτου Διονυσιάτου κ. ἄ, συνεχίζεται μὲ τὶς θεοδίδακτες ἐκπομπὲς τῆς τότε Ε. Ι. Ρ ( Ἐθν. Ἵδρ. Ραδιοφωνίας) μὲ θέμα «Τὸ Ὀρθόδοξο Χρονικὸ τῆς Ἑβδομαδος» (συντάκτης καὶ ἐκφωνητὴς τῶν κειμένων ὁ Π. Β. Π.), ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ βιβλίο «Ἔρως Ὀρθοδοξίας». Βιβλίο ποὺ ἄνοιξε τὶς θύρες πολλῶν ψυχῶν πρὸς τὸν οὐρανό.
Δὲν τὸ κρύβω πὼς κάθε χρόνο τὶς μέρες τὶς εὐλογημένες τοῦ ἱεροῦ Τριωδίου μὲ συντροφεύουν αὐτὰ τὰ εὐλογημένα γραφτά, γιατὶ εἶναι διατυπωμένα μὲ ἁπλότητα, εὐλάβεια καὶ ταπείνωση. Μάλιστα κάθε χρόνο τὴ Μ. Τριτη τὸ βραδυ, ἀφοῦ ψαλεῖ τὸ περίφημο τροπαριο τῆς Κασσιανῆς, «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις..» μὲ ἀναπαύει πολὺ νὰ διαβασω στὸ ἐκκλησίασμα τὴν ὑπέροχη (γιατὶ τὴ λέει «πρόχειρη» ὁ Π. Β. Π. βλ. σελ. 139 δὲ γνωρίζω) μετάφραση τοῦ τροπαρίου, ποὺ πραγματικὰ μᾶς συγκινεῖ ὅλους. Τὴν παραθέτω στὴ συνεχεια πρὸς πνευματικὴ τέρψη τῶν ἀναγνωστῶν.
«Κύριε, ἡ γυναῖκα ποὺ ξεστράτισε ἀπὸ τὸ δρόμο σου κ’ ἔπεσε σὲ πολλὲς ἁμαρτίες, μόλις κατάλαβε πὼς βρίσκεται κοντά της ἡ πραγματικὴ ἀγάπη, ὁ Κύριος τῶν πάντων, ὁ Θεός, τὰ πούλησε λα γιὰ ν᾿ ἀγοράσει πολύτιμα μύρα, καὶ σὰν ἄλλη μυροφόρα, ἔρχεται μὲ σεναγμοὺς καὶ δάκρυα, καὶ σοῦ φέρνει λίγο πρὶν τὸν ἐνταφιασμό σου, τὰ μύρα τῆς ἀγαπης της. Ἀλλοίμονό μου, στενάζει ἡ μαρτωλή, ποὺ ἔχω μέσα μου νύχτα ὁλοσκότεινη· καὶ τὸ μόνο ποὺ ἀναδεύει στὸ πηχτὸ σκοτάδι μου, εἶναι ὁ οἶστρος τῆς ἀκολασίας καὶ ὁ ἔρωτας τῆς ἁμαρτίας ὁ παντοτινός, ποὺ κάνουν τὴ ζωή μου σὰν μιὰ ζοφερὴ νύχτα, δίχως φεγγάρι. Ἀλλὰ ἐσὺ, Κύριέ μου, δέξου τὰ δάκρυα ποὺ τρέχουνε βρύσες ἀπ᾿ τὰ μάτια μου, Ἐσύ, ποὺ κάνεις τὸ θαλασσινὸ νερὸ νὰ γίνεται σύννεφο, κι ὕστερα πάλι ἁπαλὰ στὴ γῆ νὰ πέφτει. Σκύψε καὶ ἄκουσε τοὺς βαρυοστεναγμοὺς τὴς πονεμένης μου καρδιᾶς, Ἐσὺ ποὺ ἐχαμήλωσες τοὺς οὐρανούς, μὲ τὴν ἀνέκφραστή Σου ἐνανθρώπηση. Ἄφησέ με νὰ καταφιλήσω καὶ νὰ λούσω μὲ τὰ δάκρυά μου τὰ πόδια Σου, κ᾿ ὕστερα νὰ τὰ σφουγγίσω μὲ τὰ μαλλιά τῆς κεφαλῆς μου·νὰ καταφιλήσω αὐτὰ τὰ πόδια, ποὺ ὅταν, ἕνα δειλινό, ἡ Εὔα ἄκουσε τὰ βήματά τους στὸν Παράδεισο, ἔτρεξε νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὸ φόβο της. Εἶμαι πολὺ ἁμαρτωλή, Κύριε. Μά, ὅπως δὲν μπορεῖ κανένας νὰ μετρήσει καὶ τὶς ἀβύσσους τῆς δικαιοκρισίας καὶ τῆς ἀγάπης Σου, μὲ τὶς ὁποῖες σώζεις τὶς ψυχές μας, Σωτήρα μου καὶ Θεέ μου. Μὴν παραβλέψεις καὶ περιφρονήσεις τώρα πιὰ τὴ δούλη σου, ποὺ μετανόησε καὶ σὲ παρακαλεῖ νὰ τὴ σπλαχνιστεῖς, ἐσὺ ποὺ εἶσαι ἡ ἀμέτρητη καὶ ἡ ἄπειρη εὐσπλαχνία». (σελ. 140)
Κλείνοντας αὐτὸ τὸ γραφτὸ δὲν μοῦ φαίνεται καλὸ νὰ μὴ θυμίσω στὸν ἀναγνώστη μου τὸ ποῦ ἀφιερώνει ὁ Π. Β. Π. τὸ βιβλίο του. Ἀντιγράφω, λοιπόν, τὴν τόσο σεμνὴ καὶ φιλάγια ἀφιέρωση, ποὺ τὴ θεωρῶ ὡς ἔνα ἐπιπρόσθετο στοιχεῖο, τὸ ὁποῖο καὶ πιστοποιεῖ τὴν εὐλαβεια καὶ ἐμμονὴ τοῦ συγγραφέα στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση καὶ διδαχή.

Εὐγνώμονι καρδίᾳ καὶ ψυχῇ , τῶ μεγίστῳ
πατρὶ καὶ διδασκάλῳ τῶν πιστῶν Νικοδήμῳ
κλεινῷ ἐκ Νάξου καλουμένῳ δ’ Ἁγιορείτῃ
πανεκθύμως προσάγετ’ «Ἔρως Ὀρθοδοξίας»·
σὺν τοὐτῳ δὲ καὶ πᾶσιν ἀδελφοῖς ὀρθοδόξοις
τοῖς ἔρωτι καὶ πόθῳ μετὰ λόγου βιοῦσιν
ὡς κεῖνος, κατακόρως πρᾶξιν καὶ θεωρίαν
σεπτῆς Μητρὸς λυτρούσης κόσμον, Ὀρθοδοξίας.
π. β. π.» ( σελ. 4)

Τέλος, παρουσιαζω καὶ τὸ ὑπέροχο ἐκδοτικὸ σημείωμα τοῦ ὀπισθοφύλλου-ξένο ἐντελῶς γιὰ τὶς μέρες μας- ἔτσι γιὰ τὴν ἱστορία...

Ο
ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΤΟΥ Π. Β. ΠΑΣΧΟΥ ΕΣΤΟΙΧΕΙ
ΟΘΕΤΗΘΗ, ΤΥΠΩΘΗ Κ᾿ ΕΒΙ
ΒΛΙΟΘΕΤΗΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΑΝ
ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑΝ ΤΟΥ
ΕΚΔΟΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ «ΑΣΤΗΡ»
ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗ
ΤΡΙΟΥ, ΑΛΙΤΣΗΣ 4 ΚΑΤΑ ΜΑΡ
ΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΕΤΟΥΣ
1964. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΔΙΑΚΟΣΜΗ
ΣΕΩΣ ΑΛΕΞΑΝ. Δ. ΠΑΠΑΔΗΜΗ
ΤΡΙΟΥ, «ΤΑΧΑ ΕΚΔΟΤΟΥ».
Ἡ ὑπογράμμιση δική μου.

π. κ. ν. καλλιανός, σκόπελος Μ. Τρίτη -Τῶν Μυροφόρων 2017

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Γιώργος Κεντρωτής: Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ ΠΕΤΡΑΡΧΗ (σονέτο)

Στον γιό μου Δημήτρη

Νερά καθαροφλοίσβιστα, γλυκύτατα και κρύα…
Ο δεκαπεντασύλλαβος θα μοιραστεί στα δύο
(εγώ ’μαι ο βασιλιάς εδώ, δικό μου είν’ το μαντείο)
και μέλιτος ποιητικού θα πληρωθεί η υδρία.

Ελληνική να γίνει ωδή, ενός μονάχα χρεία
παρίσταται: στα μέτρα της ν’ ακούγεται ένα ωδείο
να ορχείται – νά ’χει φρένα εκστατικά και νά ’ν’ αγγείο
με φίλτρα λυρικά που εξημερώνουν φύση αγρία.

Αυτό είναι, ναι, η μετάφραση: εξημέρωση αγρίων στίχων!
Να γαληνέψω μού ’πεσε εγώ τον πόνο του Πετράρχη,
του ποιητή των ποιητών. Μα και για μένα υπάρχει

το κίνητρο στη μεταγλώττιση να μπώ των ήχων:
δροσόχορτα, δροσάνθη ερωτικά μού λένε «Γι’ άκουε,
Διονύσιε, πώς μιλάνε chiare, fresche e dolci acque
Related Posts with Thumbnails