© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος για το Πάσχα 2010

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στα πέντε χρόνια της Πατριαρχικής μου διακονίας είναι η πρώτη φορά που το χαρμόσυνο άγγελμα της Ανάστασης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν με βρίσκει στην περιλάλητη Πόλη του Αλεξάνδρου, αλλά στο νότιο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Μιάς ηπείρου που στο πέρασμα των αιώνων έπεσε θύμα της παγκόσμιας εκμετάλλευσης. Μιάς ηπείρου που ακόμα και όταν απελευθερώθηκε από τα δεσμά της καταπίεσης δεν βοηθήθηκε αποτελεσματικά από τον προηγμένο κόσμο, ώστε να αναστηθεί και να αναπνεύσει ελεύθερα. Μιας ηπείρου που περιλαμβάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των φτωχότερων ανθρώπων παγκοσμίως. Μιας ηπείρου με τόσο αυξημένες ποιμαντικές και ανθρωπιστικές ανάγκες!

Και είναι εκ Θεού ευλογία η αποδημία μου το φετινό Πάσχα στη Νότια Αφρική, όπου λάμπει με τη σοφία της και τη μαρτυρία του αγώνα της για την ελευθερία της σκέψης, η χαρισματική μορφή του Νέλσονος Μαντέλα. Και επ’ αφορμή της εδώ παρουσίας μου είναι χρήσμο να σκεφθούμε τι έχουν πετύχει οι άνθρωποι της Αφρικής με τους αγώνες τους, αλλά και πόσα ακόμα βήματα πρέπει να γίνουν για την πλήρη αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Διατρέχοντας απ' άκρου εις άκρον τη Μαύρη Ήπειρο συναντώ κοινωνίες που κατ' όνομα μόνο στηρίζονται στην αρχή της ισότητας. Στην πραγματικότητα όμως δεν προστατεύονται αποτελεσματικά θεμελιώδη δικαιώματα όπως το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία, στην ειρήνη, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην ευτυχία. Με πόνο καρδιάς βλέπω ανθρώπους να στερούνται την τροφή και να αντιμετωπίζουν το φάσμα του θανάτου. Διαπερνώ χώρες που σπαράσσονται από παράλογους πολέμους. Αντικρίζω τους κατοίκους τους να έχουν βίαια απομακρυνθεί από τις ειρηνικές τους ασχολίες. Να ζουν μέσα σε κοινωνίες όπου η αδελφοσύνη και η ανεκτικότητα έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στην αλληλοεξόντωση και στην έλλειψη αλληλοσεβασμού. Θλίβομαι βλέποντας την κτίση του Θεού να λεηλατείται και να καταστρέφεται χωρίς καμία σκέψη για τις επερχόμενες γενεές. Προστρέχουν σ' εμένα αθώα παιδιά, μέσα σε πρόχειρες αχυροκαλύβες ή ακόμα και κάτω από τη σκιά των δέντρων, αναζητώντας με μάτια τρομαγμένα καταφύγιο από τις δυσκολίες της ζωής και το δικαίωμα σ' ένα καλύτερο μέλλον.

Διερωτώμαι και αναλογίζομαι… Διερωτώμαι γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά και αναλογίζομαι πόση απόσταση πρέπει ακόμη να διατρέξουμε μέχρι εκείνη την ημέρα που οι κάτοικοι αυτής της πολύπαθης ηπείρου, άσχετα από φύλο, χρώμα, γλώσσα, θρησκεία, κοινωνική τάξη και εθνικότητα, θα μπορούν να απολαμβάνουν το θείο δώρο τη ζωής, με ελευθερία και αξιοπρέπεια!

Κι όμως, αδελφοί μου, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν! Χριστός Ανέστη! «Δεύτε πάντα τά έθνη γνώτε του φρικτού μυστηρίου την δύναμη, Χριστός γαρ ο Σωτήρ ημών…ανέστη εκ νεκρών του σώσαι τα σύμπαντα…» (Αίνοι Όρθρου Κυριακής γ’ ήχου). Σ’ αυτόν τον ύμνο τρία καταλυτικά στοιχεία ξεχωρίζουν: Ανάσταση! Ζωή! Δύναμη! Δύναμη ακατάλυτη για μεταμόρφωση της ζωής!

Αν όλοι κατανοήσουμε ότι ο Χριστός μας υπέφερε, θανατώθηκε και αναστήθηκε γιά όλους ανεξαρτήτως τους ανθρώπους αυτού του κόσμου, που μπορεί να έχουν διαφορετικές αφετηρίες, αλλά έχουν κοινό προορισμό, την αγιαστική εξύψωση της ανθρώπινης ύπαρξης ως εικόνας και ομοίωσής Του, τότε θα βρει χώρο στις κοινωνίες μας η ανοχή, η κατανόηση, ο σεβασμός, η αγάπη.

Πέρασε πλέον η εποχή που μπορούσαν κάποιοι να επιβληθούν στους υπολοίπους επικαλούμενοι την φυλετική τους υπεροχή ή το μονοπώλιο στην αλήθεια. Πέρασε πλέον η εποχή που μπορούσαν κάποιοι θεληματικά να απομονωθούν και εγωϊστικά να ζήσουν μέσα στην τρυφή. Ζούμε πλέον στην εποχή όπου το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης δεν έχει καταλύσει μόνο τα σύνορα των αγορών και των κερδών, αλλά έχει καταλύσει και τα σύνορα των προβλημάτων και των αγωνιών.

Κάποτε, στη διάρκεια μιάς κοπιαστικής ιεραποστολικής οδοιπορείας μου στη γη του Καμερούν, με πλησίασε ένας σοφός γέροντας φύλαρχος. Μιλήσαμε για τη ζωή, για τη φύση, για τις ανθρώπους, για τον κοινό Ουράνιο Πατέρα. Και σε κάποια στιγμή, ο σοφός Αφρικανός μου είπε: «Ο άνθρωπος έχασε το δρόμο του από τη στιγμή που πίστεψε ότι δεν αποτελεί κομμάτι της δημιουργίας του Θεού. Αγνόησε λοιπόν τη φύση κι έπαψε να διδάσκεται από αυτήν. Γιατί τότε θα μάθαινε ότι η ομορφιά της οφείλεται στην αρμονία των αντιθέσεων και των διαφορών!».

Είναι ανάγκη λοιπόν να εργαστούμε για τον αληθινό φωτισμό των ανθρώπων. Έχουμε χρέος να συγκρουστούμε με το δογματισμό και να ακολουθήσουμε το δύσβατο, αλλά ασφαλή δρόμο της πίστης στον Αναστάντα Κύριο. Σ’ Εκείνον που κατ’ εξοχήν θεμελίωσε τις πανανθρώπινες αξίες. Αυτές τις αξίες λησμονήσαμε και οδηγήσαμε τον κόσμο μας σε κρίσεις πάσης φύσεως, όπως και αυτήν που στη παρούσα χρονική στιγμή διέρχεται η παγκόσμια κοινότητα.

Και είναι πάντοτε επίκαιρα τα λόγια του Νέλσονος Μαντέλα, τα οποία αντανακλούν απόλυτα και την προσωπική μου βιοθεωρία: «Ποτέ, ποτέ ξανά να μη ζήσει αυτή η όμορφη γη την καταπίεση του ενός από τον άλλο... Πρέπει να χτίσουμε μια κοινωνία όπου όλοι θα περπατάμε με το κεφάλι ψηλά, χωρίς φόβο στις καρδιές μας, σίγουροι για το αναφαίρετο δικαίωμα μας στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια... Είναι ένα ιδεώδες για το οποίο ελπίζω να ζήσω και να το πραγματώσω».

Με αυτές τις πατρικές σκέψεις και αγωνίες, απευθύνω προς όλους την νικητήριο διαβεβαίωση «Χριστός Ανέστη!», ευχόμενος αυτό το Πάσχα να αποτελέσει την αφετηρία μίας νέας αντίληψης περί του κόσμου, ενός κόσμου λουσμένου στο άπλετο και Ανέσπερο Φως της Αναστάσεως.


† Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Εν Ιωαννουπόλει Ν. Αφρικής
Άγιον Πάσχα 2010

Το Αναστάσιμο Μήνυμα 2010 του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Β΄

Τέκνα και αδελφοί μου εν Χριστώ αγαπημένοι,

Χριστός Ανέστη!!

Το ανέσπερο φως της Αναστάσεως φωταγωγεί σήμερα την Οικουμένη. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

Οι δυνάμεις της φθοράς και οι εργάτες της ανομίας έχασαν την πολυτέλεια των σκοτεινών ορμητηρίων τους. Η αλήθεια νίκησε το ψέμα και ο θάνατος έχασε την εξουσία του. «Που σου θάνατε το κέντρον;» «που σου θάνατε το νίκος;» δικαιούται να ρωτά με υπερηφάνεια και ο ταπεινότερος των ανθρώπων.

Οι πανηγυρισμοί για την «εορτή των εορτών»∙ Η χαρά της «πανηγύρεως των πανηγύρεων»∙ Το ευλογημένο Πάσχα που θριαμβευτικά εορτάζει η απανταχού της γης Χριστιανοσύνη γεμίζει τις καρδιές μας με ελπίδα και δύναμη. Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού νοηματοδοτεί τη ζωή μας κάνοντας ορατή και βέβαιη την προοπτική της «άλλης βιοτής της αιωνίου».

Όμως δεν κρύβει από τα μάτια μας το ότι ζούμε συγχρόνως σε ένα κόσμο πεπτωκότα. Σε ένα κόσμο που έχει ξεπέσει από αυτό που ήταν όταν πλάστηκε. Σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί το οργανωμένο ψέμα. Σε μια κοινωνία όπου δεσπόζει η εξωραϊσμένη υποκρισία, ο φίλαυτος ατομικισμός και η υποδούλωση στον φθοροποιό υπερκαταναλωτισμό. Μια κοινωνία όπου η απληστία και ο εγωκεντρισμός έγιναν πολιτισμικά χαρακτηριστικά.

Ιδού λοιπόν γιατί ο εορτασμός του Πάσχα δεν επιτρέπεται, όσο ποτέ άλλοτε, να περιοριστεί σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις αλλά πρέπει να είναι πρόκληση για αφύπνιση και πρόσκληση σε μια νέα πορεία ζωής. Μια πορεία όπου η ευλογία της Αναστάσεως του Χριστού να είναι η κινητήρια δύναμη του προσωπικού και του κοινωνικού μας βίου.

Η νωπή ακόμα εμπειρία όσων βιώσαμε στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου υπενθυμίζει με το πιο εμφαντικό τρόπο, ότι φαινόμενα τόσο γνώριμα στον σύγχρονο βίο: οι μικρότητες, οι δολοπλοκίες, ο φθόνος, η αδικία, ο κατατρεγμός των αδυνάτων, ο ξενιτεμός, ο εξευτελισμός του ανθρώπου, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα και τόσα άλλα οδυνηρά χαρακτήρισαν τις συνθήκες και τον τρόπο όσων κινήθηκαν γύρω και εναντίον του Ιησού.

Όμως Πάσχα σημαίνει «πέρασμα». Σημαίνει «διάβαση» σημαίνει «έξοδος».

Στην Παλαιά Διαθήκη η λέξη Πάσχα χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την έξοδο και την απελευθέρωση του Ισραηλιτικού λαού από την αιγυπτιακή σκλαβιά. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, Πάσχα σημαίνει την έξοδο από τη σκλαβιά του θανάτου στην ελευθερία της όντως ζωής. Το πέρασμα προς την ελευθερία «εις ην Χριστός ημάς ηλευθέρωσεν». Δηλώνει τη μεταμόρφωση της σταυρικής δοκιμασίας σε αναστάσιμη χαρά. Πάσχα σημαίνει ότι κάθε είδος θλίψης που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας έχει κάποιο νόημα. Και αν σταθούμε σωστά, γενναία, με πίστη στον Θεό και εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, σύντομα θα φανεί και η διέξοδος.

Να γιατί σε καιρούς δύσκολους, όπως στις μέρες μας, η Εκκλησία οφείλει να γρηγορεί και να προσεύχεται, ώστε να μπορεί, με τη Χάρη του θεού, να διαγιγνώσκει τα σημεία των καιρών και να ειδοποιεί έγκαιρα και πρόωρα για το που οδηγούν οι λανθασμένες επιλογές. Σε αυτές τις περιπτώσεις η Εκκλησία έχει χρέος να καλεί τον λαό του Θεού σε εγρήγορση και αντίσταση εναντίον κάθε είδους φθοράς και ευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου και απαξιώσεως των ουσιωδών του κοινού βίου.

Η προφητική διακονία της Εκκλησίας οφείλει να κρατά σε περιόδους κρίσεως ζωντανή την ελπίδα προβάλλοντας τη δύναμη της Αναστάσεως.

Αδελφοί και τέκνα μου εν Χριστώ αγαπημένα,

Πάσχα σημαίνει κλήση για έξοδο από την επικράτεια της απελπισίας στο φως της ελπίδας. Σημαίνει να διαβούμε πέρα από τις κτιστές ψεύτικες βεβαιότητες και να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στον Αναστημένο Χριστό. Σημαίνει την υπέρβαση του ψεύδους και την επικράτηση της αλήθειας.

Σημαίνει ότι είναι καιρός να αναζητήσουμε τρόπους πνευματικής αφύπνισης και καλλιέργειας που θα μας θωρακίσουν απέναντι στην καταλυτική δύναμη της παρακμής.

Πάσχα σημαίνει την απελευθερωτική διάβαση από τον τρόπο της απλής επιβίωσης που σκιάζει τρομακτικά ο θάνατος στον ευλογημένο χώρο της αναστημένης ζωής.

Χαίρετε λοιπόν και μην αγωνιάτε.

Ο Χριστός είναι αναστημένος.

Η ζωή νίκησε τον θάνατο και η εν Χριστώ ελπίδα φωτίζει με το φως της Αναστάσεως τη ζωή μας.

Καλό Πάσχα σε όλους και στον καθένα προσωπικά!

Χριστός ανέστη!

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: "Η καταδυναστεία του θανάτου αποτελεί παρελθόν" [Πατριαρχική Απόδειξη για το Πάσχα σε 11 γλώσσες]

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστὸς ἀνέστη!

Εὐφρόσυνος καὶ φωτεινὴ ἀνέτειλε καὶ πάλιν ἡ ἁγία ἡμέρα τοῦ Πάσχα καὶ σκορπίζει χαράν, παρηγορίαν, ἀγαλλίασιν καὶ βεβαίαν ἐλπίδα ζωῆς εἰς ὅλους τοὺς πιστούς, παρὰ τὴν ἐπικρατοῦσαν ἀνὰ τὸν κόσμον βαρεῖαν ἀτμόσφαιραν ἐξ αἰτίας τῆς πολυδιαστάτου κρίσεως, μὲ ὅλας τὰς γνωστὰς ὀδυνηρὰς ἐπιπτώσεις της εἰς τὸν καθημερινὸν βίον τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἀνέστη ἐκ τοῦ Τάφου ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, καὶ μαζί Του ἀνέστη ὁ ἄνθρωπος! Ἡ καταδυναστεία τοῦ θανάτου ἀποτελεῖ παρελθόν. Ἡ ἀπελπισία τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ ᾅδου παρῆλθεν ἀνεπιστρεπτί. Ὁ μόνος Ἰσχυρὸς καὶ Χορηγὸς τῆς ζωῆς, ἀφοῦ ἀνέλαβεν ἐθελουσίως διὰ τῆς Ἐνσαρκώσεώς Του ὅλην τὴν δυστυχίαν τῆς φύσεώς μας καὶ τὸ ἴδιον τὸ κεφάλαιόν της, τὸν θάνατον, ἤδη «τὸν ᾅδην ἐνέκρωσε τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος» καὶ ἐχάρισεν εἰς τὸν ἄνθρωπον ζωὴν καὶ «περισσὸν» ζωῆς.

Αὐτὴν τὴν περίσσειαν ζωῆς, τὴν ὁποίαν ὁ Ἀναστὰς ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς, δὲν παύει νὰ συκοφαντῇ καὶ νὰ διαβάλῃ πάντοτε μὲ συνέπειαν πρὸς τὸ ὄνομά του ὁ διάβολος, καίτοι ἀπονευρωμένος πλέον καὶ ἐντελῶς ἀνίσχυρος καὶ καταγέλαστος. Τὴν συκοφαντεῖ μὲ τὴν εἰς τὸν κόσμον ἐπικρατοῦσαν ἀκόμη «ὕβριν», τόσον ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ὅσον καὶ ἔναντι τοῦ συνανθρώπου καὶ τῆς ὅλης κτίσεως. Τὴν διαβάλλει μὲ τὴν εἰσέτι ὑφισταμένην ἐντὸς ἡμῶν «ἀρχαίαν σκωρίαν» τῆς ἁμαρτητικῆς ροπῆς, τὴν ὁποίαν καταλλήλως πάντοτε ἐκμεταλλεύεται, προσπαθῶν νὰ μᾶς παγιδεύσῃ εἴτε εἰς τὴν ἔμπρακτον ἁμαρτίαν, εἴτε εἰς τὴν περὶ τὴν πίστιν πλάνην. Ἡ «ὕβρις» εἶναι ἀπότοκον τῆς «σκωρίας» ἐκείνης καὶ ἀμφότεραι συναποτελοῦν τὸ ἀπαίσιον ζεῦγος τῶν εὐθυνομένων διὰ τὴν διατάραξιν τῶν σχέσεών μας πρὸς ἑαυτούς, πρὸς ἀλλήλους, πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς ὅλην τὴν Δημιουργίαν. Εἶναι, κατὰ ταῦτα, ἀδήριτος ἀνάγκη νὰ ἀποκαθάρωμεν τὴν σκωρίαν ἐκείνην μετὰ πάσης προσοχῆς καὶ ἐπιμελείας, ὥστε νὰ λάμψῃ ἄπλετον τὸ ζωοποιὸν φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ εἰς τὸν νοῦν, εἰς τὴν ψυχὴν καὶ εἰς τὸ σῶμα μας, νὰ ἀπομακρύνῃ τὸ σκότος τῆς ὕβρεως καὶ νὰ ἐκχυθῇ τὸ «περισσὸν» τῆς ζωῆς εἰς τὸν κόσμον ὅλον. Τοῦτο δὲν δύναται νὰ ἐπιτευχθῇ οὔτε διὰ τῆς φιλοσοφίας, οὔτε διὰ τῆς ἐπιστήμης, οὔτε διὰ τῆς τέχνης, οὔτε διὰ τῆς τεχνικῆς, οὔτε διά τινος ἰδεολογίας, εἰ μὴ μόνον διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν μέχρι Παθῶν καὶ Σταυροῦ καὶ Τάφου καὶ ταμείων τοῦ ᾅδου συγκαταβάντα καὶ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντα Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, ἐκφραζομένης διὰ μυστηριακῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ ἐμπόνου καὶ συστηματικοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ζῇ ἀδιαλείπτως καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως, καὶ διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων της, τῆς Θεολογίας καὶ τῆς πρακτικῆς διδασκαλίας της, μᾶς δίδει τὴν δυνατότητα νὰ μεταλάβωμεν τοῦ θαύματος, νὰ μετάσχωμεν τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου, νὰ γίνωμεν τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀληθῶς «θείας κοινωνοὶ φύσεως», ὅπως συνέβη καὶ συμβαίνει μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους. Ἡ εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας ἡμῶν φυομένη κακοβότανος καὶ ἀκανθηρὰ δέσμη τῶν παθῶν, ἡ λιπαινομένη ἐκ τῆς σκωρίας τοῦ ἐν ἡμῖν «παλαιοῦ ἀνθρώπου», εἶναι ἐπάναγκες νὰ μεταμορφωθῇ τὸ συντομώτερον ἐν Χριστῷ, διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ χάριν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν περὶ ἡμᾶς ζωντανῶν εἰκόνων Του, δηλ. τῶν συνανθρώπων μας, εἰς ἀνθοδέσμην ἀρετῶν, ἁγιασμοῦ καὶ δικαιοσύνης. Οὕτω, ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος ἐπικαίρως ψάλλει: «Δικαιοσύνης ἐσθῆτα περιβαλλόμενοι λευκὴν ὑπὲρ χιόνα, τῇ παρούσῃ τοῦ Πάσχα ἡμέρᾳ εὐφρανθῶμεν, ἐν ᾖ ὁ Χριστός, δικαιοσύνης ὡς ἥλιος ἐκ τῶν νεκρῶν ἀνατείλας, πάντας ἡμᾶς ἀφθαρσίᾳ κατεφαίδρυνεν». Τὸ λευκὸν ἔνδυμα τῆς δικαιοσύνης μᾶς ἐδόθη συμβολικῶς κατὰ τὸ ἅγιον Βάπτισμα καὶ καλούμεθα διὰ τῆς διαρκοῦς μετανοίας, τῶν χαροποιῶν δακρύων, τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, τοῦ περιορισμοῦ τῶν ἐπιθυμιῶν, τῆς ὑπομονῆς εἰς τὰ ὀδυνηρὰ τοῦ βίου καὶ τῆς ἀνυποχωρήτου προσπαθείας πρὸς πρακτικὴν ἐφαρμογὴν πασῶν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα τῆς κεφαλαιώδους ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, νὰ τὸ ἀνακαθάρωμεν, μετέχοντες οὕτως εἰς τὴν σταυρικὴν κένωσιν τοῦ Θεανθρώπου, ὥστε νὰ ἔλθῃ ἡ πασχάλιος εὐφροσύνη, τὸ φαιδρὸν ἀναστάσιμον φῶς καὶ ἡ σωτηρία εἰς τὴν ζωὴν μας καὶ εἰς τὸν περὶ ἡμᾶς κόσμον.

Ταῦτα ἀπὸ τοῦ πάντοτε ἐν τῇ δοκιμασίᾳ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ φωτὶ καὶ τῇ χαροποιῷ ἐμπειρίᾳ τῆς Ἀναστάσεως, ὑπάρχοντος Φαναρίου ἑορτίως γράφοντες καὶ τὴν στοργὴν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας διερμηνεύοντες, εὐχόμεθα ὁλοψύχως πᾶσαν παρὰ τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς σωτήριον δωρεὰν καὶ πασχάλιον εὐλογίαν.

Ἅγιον Πάσχα 2010

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Bαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν


ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ

Osterbotschaft des Ökumenischen Patriarchen Bartholomaios,
durch Gottes Erbarmen Erzbischof von Konstantinopel, dem Neuen Rom,
und Ökumenischer Patriarch
allem Volk der Kirche Gnade, Friede und Erbarmen
von Christus, dem in Herrlichkeit auferstandenen Erlöser


Brüder, im Herrn geliebte Kinder,


Christus ist auferstanden!

Als Tag der Freude und des Lichts ist uns auch heute wieder der Ostertag aufgegangen - ein Tag, der Freude, Trost, Jubel und die unerschütterliche Hoffnung auf das Leben unter allen Gläubigen verbreitet, auch wenn die vielfältige Krise mit all ihren bekannten bitteren Konsequenzen für das alltägliche Leben der Menschheit wie eine schwere Last über der Welt lastet.

Christus, der Gottmensch, ist aus dem Grab auferstanden, und mit ihm zugleich auch der Mensch! Die Übermacht des Todes ist Vergangenheit. Hoffnungslosigkeit und Gefangenschaft im Hades sind unwiederbringlich vergangen. Denn der allein Starke, der Spender des Lebens hat, nachdem er freiwillig durch seine Fleischwerdung das Elend unserer Natur und seinen Gipfel, den Tod, auf sich genommen hatte, schon jetzt „den Hades getötet durch den Strahl seiner Gottheit“ und dem Menschen „Leben in Fülle“ (vgl. Jo 10,10) geschenkt.

Diese „Fülle“ des Lebens, die der Auferstandene uns geschenkt hat, verleugnet und diffamiert der Teufel, obwohl er schon geschwächt und vollkommen machtlos und lächerlich geworden ist, unablässig - und das mit jener
Unerbittlichkeit, die schon sein Name „diabolos“ - „Verleumder“ verrät.

Er verleumdet sie, indem er sich die in unserem Inneren übrig gebliebenen „alten Schlacken“ unseres Hangs zur Sünde zunutze macht, einen Hang, den er stets entsprechend ausnützt, um uns in der Falle entweder der tätigen Sünde oder der Irrlehre zu fangen. Der Hochmut ist eine Frucht jener „Schlacken“, und beide zusammen ergeben ein abstoßendes Paar, das unsere Beziehungen zu uns selbst, zu anderen, zu Gott und zur ganzen Schöpfung in Unordnung bringt. Es ist darum unbedingt notwendig, uns von jenen Schlacken in aller Achtsamkeit und Sorge zu reinigen, damit das lebenschaffende Licht des auferstandenen Christus unseren Geist, unsere Seele und unseren Leib unbehindert erleuchte, die Finsternis des Hochmuts vertreibe und die „Fülle“ des Lebens sich in die ganze Welt ergieße. Das kann weder durch die Philosophie, noch durch die Wissenschaft, weder durch die Kunst, noch durch die Technik, noch durch irgendeine Ideologie erreicht werden, sondern einzig und allein durch den im sakramentalen kirchlichen Leben und im mühevollen systematischen geistlichen Kampf zum Ausdruck gekommenen Glauben an den bis zu Leiden, Kreuz, Grab und den Wohnungen des Hades hinabgestiegenen und von den Toten auferstandenen Gottmenschen Jesus Christus.

Die Kirche als Leib Christi erlebt ununterbrochen und ewig das Wunder der Auferstehung und gibt uns durch ihre heiligen Sakramente, ihre Theologie und ihre Lehre vom tätigen Leben die Möglichkeit, an diesem Wunder teilzunehmen, teilzuhaben am Sieg über den Tod, lichtförmige Kinder der Auferstehung und wahrhaft „Teilhaber der göttlichen Natur“ (2 Petr 1,4) zu werden, wie es mit den Heiligen geschehen ist und geschieht.

Die in der Tiefe unseres Herzens erwachsene giftige und dornige Pflanze der Leidenschaften, die von den Schlacken des „alten Menschen“ (Eph 4,22) in uns genährt wird, muss unbedingt so schnell wie möglich in Christus, durch Christus und um Christi willen und um seiner uns umgebenden lebendigen Abbilder, d. h. um unserer Mitmenschen willen in einen Strauß der Tugenden, der Heiligung und der Gerechtigkeit verwandelt werden. So singt auch der heilige Dichter der Hymnen ganz aktuell: „Anlegend das Gewand der Gerechtigkeit, das da strahlt heller als Schnee, lasset uns jubeln am Tage der Auferstehung, an dem Christus, gleich einer Sonne der Gerechtigkeit vom Tod sich erhebend, uns alle durch Unverweslichkeit erleuchtet hat.“ Das weiße Gewand der Gerechtigkeit ist uns symbolisch in der heiligen Taufe gegeben worden; und darum sind wir berufen, es von neuem zu reinigen: durch beständige Umkehr, durch Freude bringende Tränen, durch das unaufhörliche Gebet, durch die Beschränkung der Begierden, durch die Geduld im Ertragen der Widrigkeiten des Lebens und durch den unermüdlichen Versuch, alle Gebote Gottes und vor allem das Hauptgebot der Liebe zu befolgen. Auf diese Weise nehmen wir an der Selbstentäußerung des Gottmenschen am Kreuz teil, und der österliche Jubel, das strahlende Licht der Auferstehung und die Erlösung ergreifen nun Platz in unserem Leben und in der uns umgebenden Welt.

Indem wir Euch dieses von dem stets der Prüfung des Karfeitags ausgesetzten, aber immer auch des Lichtes und der Freude bringenden Erfahrung der Auferstehung teilhaftigen Sitz unseres Patriarchats, dem Phanar, aus Anlass dieses Festes schreiben und dadurch die Liebe der Mutterkirche übermitteln, erbitten wir für Euch aus ganzem Herzen jegliche heilsame Gabe und österlichen Segen vom Urheber des Lebens, der von den Toten auferstanden ist.

Ostern 2010
+ Patriarch Bartholomaios von Konstantinopel
Euer aller inständiger Fürbitter bei Christus, dem Auferstandenen


ΑΓΓΛΙΚΑ

+ B A R T H O L O M E W
By the Grace of God,
Archbishop of Constantinople-New Rome
and Ecumenical Patriarch,
To all the Faithful of the Church:
Grace, mercy, and peace from Christ the Savior Risen in Glory

* * *

Beloved brothers and sisters, dear children in the Lord,

Christ is Risen!

Once again, the sacred day of Pascha has dawned in full delight and splendor, dispersing joy, comfort, gladness and assurance of life to all faithful, despite the heavy atmosphere that prevails in our world on account of the multidimensional crisis with all its familiar painful consequences for our daily life.

Christ has risen from the tomb as divinely human; and humanity has risen with Him! The tyranny of death belongs to the past. The hopelessness of hades’ captivity has irrevocably gone. The only powerful Giver of life, having through His Incarnation voluntarily assumed all of the misfortune of our nature and all that it entails, namely death, has already “brought death to hades by the lightning of divinity,” granting us life – and “life in abundance.” (John 10.10)

This abundance of life, which was granted to us by the Risen Lord, is ceaselessly slandered and assaulted by the devil – indeed, these actions are the source of his very name – although he is now weakened, completely powerless, and entirely ridiculous. The devil slanders Life by means of the hubris that still prevails in the world against God, humanity and the creation. The devil assaults Life by means of the sinful tendency that exists within us like “old rust,” using this to entrap us either into tangible sin or delusional belief. Hubris is the offspring of that “rust”, while both comprise the sinister couple responsible for disrupting relationships within ourselves, with others, as well as with God and the whole creation. Accordingly, it is imperative that we purify ourselves of this rust with great attentiveness and carefulness in order that the profuse life-giving light of the Risen Christ may shine in our mind, soul and body, so that it may in turn dispel the darkness of hubris and pour the “abundance” of life to all the world.

This cannot be achieved by philosophy, science, technology, art, or any ideology; it can only be achieved through faith in what God has condescended for us human beings through His Passion, Crucifixion and Burial, descending to the depths of hades and rising from the dead as the divine-human Jesus Christ. It is also expressed in the sacramental life of the Church as well as through laborious and systematic spiritual struggle. The Church, as the Body of Christ, unceasingly and to the ages experiences the miracle of the Resurrection; through its sacred Mysteries, its Theology and its practical teachings, it offers us the possibility of participating in that miracle, of sharing in the victory over death, of becoming children shaped by the light of the Resurrection and truly “partakers of divine nature.” (2 Peter 1.4), just as in the life of every Saint in the past and present. The thorny weeds of passions growing within the depths of our heart, polluted by the rust of “the old self” (Eph. 4.22) must definitely be transformed as soon as possible in Christ, through Christ and for the sake of Christ and His living images that surround us – namely, our fellow human beings – into a bouquet of virtues, holiness, and righteousness. Hence, the sacred hymnographer chants in timely manner: “Let us put on the robe of righteousness, which is whiter than snow, and let us rejoice today in the day of the Pascha; for Christ, the sun of righteousness that rises from the dead, has showered upon us the light of incorruption.” The white garment of righteousness was given to us symbolically on the day of our Baptism; and we are invited to cleanse it continually through constant repentance, control of desires, patience in life’s pain, and relentless effort to fulfill the commandments of God, and especially the supreme commandment of love. In this way, we are able to participate in the cross-bearing self-emptying of Christ, in order that the Paschal gladness, radiant light, and joyful salvation may enter our life and world.

We address this from the Phanar, where we experience the suffering of Holy Friday and the light of the Resurrection, as we express to you the affection of the Mother Church, wholeheartedly wishing for all the saving gift and Paschal blessing of the Lord of Life, who rose from the dead.

Holy Pascha 2010

Fervent supplicant for all before the Lord
+ Bartholomew of Constantinople

To be read in churches during the Divine Liturgy, following the Holy Gospel, on the Feast of Pascha.


Dismissal Hymn of the Resurrection, First Tone.
From Vespers on the Sunday of Thomas.


ΓΑΛΛΙΚΑ

† BARTHOLOMAIOS

PAR LA GRÂCE DE DIEU ARCHEVÊQUE DE CONSTANTINOPLE-NOUVELLE ROME
ET PATRIARCHE ŒCUMÉNIQUE
QUE LA GRÂCE, LA PAIX ET LA MISÉRICORDE
DU CHRIST SAUVEUR, GLORIEUSEMENT RESSUSCITÉ,
SOIENT AVEC TOUT LE PLÉRÔME DE L’ÉGLISE

Frères et enfants bien-aimés en le Seigneur,
CHRIST EST RESSUSCITÉ !

Dans la joie et la lumière, voici à nouveau que le jour saint de Pâques s’est levé. Ce jour répand joie, consolation et allégresse sur tous les fidèles, malgré la pesanteur de l’atmosphère qui accable le monde en raison de la crise multiforme et de toutes ses conséquences douloureuses sur vie quotidienne de l’humanité et qui nous sont connues.

Le Christ est ressuscité du tombeau, Lui le Dieu-homme, et avec Lui, l’homme est ressuscité. La domination tyrannique de la mort appartient au passé. La désespérance de la prison de l’enfer s’en est allée sans retour. Le seul Puissant, le seul Dispensateur de la vie, après avoir, de sa propre volonté, assumé, par son Incarnation, le malheur de notre nature dans son intégralité, ainsi que la clé de ce malheur, à savoir la mort, a désormais « mis à mort l’enfer sous l’éclair de la Divinité » et fait don à l’homme de la vie et d’une « abondance » de vie.

Cette surabondance de vie dont le Ressuscité nous a fait part, le diable, en accord toujours avec son nom « le calomniateur » ne cesse de le calomnier et de pervertir, fût-il désormais privé de force, totalement impuissant et complètement ridicule. Il la calomnie au moyen de l’« injure» qui règne encore de par le monde, de cette injure qui outrage Dieu, autant que notre prochain ainsi que la création dans son ensemble. Il la calomnie au moyen « de scories anciennes » que subsistent encore en nous, celle de la tendance au péché. Le calomniateur en use toujours afin de nous prendre au piège, qu’il s’agisse du péché en actes ou de l’erreur pour ce qui est de la foi. L’« injure » naît de cette « scorie »-là. Toutes deux constituent ensemble le couple hideux des responsables du trouble de nos relations avec nous-mêmes, de nos relations les uns avec les autres, de notre relation à Dieu et à la création dans son ensemble. A ce titre, il est d’une nécessité absolue de nous purifier de ces scories avec la plus grande attention et avec tout le soin requis, afin que la lumière vivifiante du Christ Ressuscité resplendisse sans entrave dans notre esprit, dans notre âme, dans notre corps, afin qu’elle éloigne les ténèbres de l’injure et que l’« abondance » de la vie se répande sur le monde entier. Un tel résultat ne peut être obtenu ni par la philosophie, ni par la science, ni par l’art, ni par la technique, mais par la foi seule en Jésus-Christ, le Dieu-homme qui a daigné s’abaisser jusqu’à la Passion, la Croix, le Tombeau, descendre dans les entrailles de l’enfer pour Ressusciter des morts. Cette foi s’exprime par une vie remplie des sacrements de l’Eglise et par une lutte spirituelle dans l’effort et la persévérance. L’Eglise, en tant que Corps du Christ, vit sans rupture et pour les siècles, le miracle de la Résurrection. Par ses saints sacrements, par la Théologie et son enseignement en actes, elle nous donne la possibilité d’être partie prenante de ce Miracle, de prendre part à la victoire sur la mort, de devenir les enfants de la Résurrection, et, en vérité, de « communier à la nature divine », ce qui s’est produit et se produit dans le cas de tous les Saints. La mauvaise herbe, le bouquet d’épines des passions, qui se nourrit des scories du « vieil homme » demeurant en nous, doit, de toute nécessité, être transfigurée en Christ, par le Christ et pour l’amour du Christ, à la manière de toutes ses images vivantes qui nous entourent, tel un bouquet de vertus, de sanctification et de justice. C’est ainsi que le saint hymnographe chante à ce propos : « Revêtus d’un habit de justice, plus blanc que neige, goûtons l’allégresse de ce jour de Pâques. En ce jour, le Christ, se levant des morts en soleil de justice, nous a tous comblés de joie par le don de Son incorruptibilité ». L’habit blanc de la justice nous a été remis, en symbole, lors du saint Baptême. Aussi, sommes-nous appelés, par le repentir perpétuel, les larmes porteuses de joie, la prière ininterrompue, la limitation de nos désirs, la patience dans les épreuves douloureuses de notre vie, à la mise en application de tous les commandements de Dieu et, par-dessus tout, du commandement principal de l’amour. Nous sommes appelés à purifier notre habit, prenant ainsi part à l’abaissement du Dieu-homme jusqu’à la croix, de sorte qu’advienne l’allégresse pascale, la lumière joyeuse de la Résurrection, dans notre vie et dans le monde qui nous entoure.

Nous écrivons ce message festif et vous exprimons l’affection de notre Eglise Mère, du Phanar, laquelle se situe en tout temps dans l’épreuve du Vendredi Saint mais aussi dans l’expérience joyeuse et lumineuse de la Résurrection. Nous souhaitons, de toute notre âme, que le Prince de la vie, Ressuscité des morts, vous accorde tous Ses dons et Sa bénédiction pascale.

Saintes Pâques 2010
+ Bartholoméos de Constantinople
Votre fervent intercesseur dans le Christ Ressuscité


ΙΤΑΛΙΚΑ

PER GRAZIA DI DIO
ARCIVESCOVO DI COSTANTINOPOLI – NUOVA ROMA
E PATRIARCA ECUMENICO
A TUTTO IL PLEROMA DELLA CHIESA
GRAZIA, PACE E MISERICORDIA
DA CRISTO GLORIOSO SALVATORE RISORTO


Fratelli e Figli amati nel Signore,

Ancora una volta gioioso e splendente sorge il Santo giorno di Pasqua e dispensa gioia, consolazione, esultanza e naturalmente speranza di vita in tutti i fedeli, nonostante il prevalere nel mondo di una atmosfera pesante, a causa della crisi multidimensionale con tutte le sue note conseguenze dolorose nella vita quotidiana dell'umanità.
Cristo è risorto dal sepolcro, Dio e Uomo, ed assieme a Lui è risorto l'uomo! La tirannia della morte rappresenta il passato.

Il solo Potente e Datore di vita , poiché ha assunto volontariamente per mezzo della Sua incarnazione tutta la miseria della nostra natura e la sua capitolazione, cioè la morte, “Allora mettesti a morte l'ade con la folgore della tua divinità” (Apolitikio resurrezionale del 2 tono) , ha donato anche all'uomo la vita e una “vita in abbondanza” (Gv.10,10). Questa abbondanza di vita che il Risorto ha donato a noi, il diavolo non smette di calunniarla e di screditarla sempre con conseguenze verso il suo nome, benché ora fiaccato, e completamente senza forze e ridicolo. Egli la calunnia, facendo prevalere nel mondo anche della dissolutezza, “l’hybris”, tanto verso Dio, quanto verso l'umanità e tutta la creazione. Egli la scredita anche con la esistenza dentro di noi di una “vecchia ruggine”, di una inclinazione al peccato, la quale sempre idoneamente trae profitto cercando di intrappolarci sia nel peccato tangibile sia nell'errore circa la fede. La dissolutezza , “l’hybris”, è il frutto di quella “ruggine” ed entrambe comprendono la sinistra copia responsabile del turbamento delle relazioni con noi stessi, con gli altri, con Dio e con il creato. Pertanto vi è una necessità ineluttabile di purificare questa ruggine con ogni attenzione e cura, affinché risplenda abbondante la luce vivificante del Cristo risorto nella mente, nell'anima e nel nostro corpo, allontani il buio della dissolutezza, e riversi l'abbondanza della vita in tutto il mondo.

Questo non può essere conseguito né attraverso la filosofia, la scienza, o la tecnologia, l'arte o qualche ideologia, se non solo attraverso la fede fino alla Passione, alla Croce, alla Morte e alla discesa ai confini dell'Ade, e alla Resurrezione dai morti del Dio e Uomo Gesù Cristo, espressa attraverso la vita sacramentale della Chiesa e attraverso una laboriosa e sistematica lotta spirituale.

La Chiesa, quale Corpo di Cristo, vive ininterrottamente e nei secoli il miracolo della Resurrezione e attraverso i suoi santi Misteri, la Teologia ed il suo insegnamento pratico, ci dà la possibilità di partecipare al miracolo, di condividere la vittoria sulla morte per diventare figli irradianti di luce della Resurrezione e veramente “partecipi della natura divina” (2 Pt. 1,4), come è avvenuto e avviene con tutti i Santi.

La naturale predisposizione al male, nel profondo del nostro cuore e il fascio di spine delle passioni unito alla ruggine del “vecchio uomo” (Ef. 4,22) che è in noi, sono il necessario per essere trasfigurati nel più breve tempo possibile in Cristo, per Cristo e grazie a Cristo e delle Sue Icone viventi che sono attorno a noi, - cioè il nostro prossimo -, in un bouquet di virtù, di santificazione e di giustizia.

Così il Santo innografo opportunamente canta: “Rivestiti della veste della giustizia, più bianca della neve, rallegriamoci in questo giorno di Pasqua, nel quale Cristo, sole di giustizia, sorgendo dai morti, ci ha fatti tutti i risplendere di incorruttibilità”. (Vesperi del giovedì di Tommaso) . La veste bianca della giustizia ci è stata data simbolicamente durante il Santo Battesimo e siamo chiamati - per mezzo di una continua conversione, di lacrime gioiose, di una preghiera interrotta, di un controllo dei desideri, della pazienza per le cose dolorose della vita, dalla fatica che non recede nella pratica applicazione di tutte le leggi di Dio e naturalmente dalla legge capitale dell'amore, - a purificarci a fondo, partecipando così allo svuotamento, alla kenosi, della croce del Dio e Uomo, affinché giunga la letizia pasquale, la luce fulgida della Resurrezione e la salvezza nella nostra vita e nel mondo attorno a noi.

Indirizzando queste cose da sempre dal Fanar , nelle prove del Venerdì Santo, ma anche nella luce e nella esperienza gioiosa della Resurrezione, esprimendo l'affetto della Madre Chiesa, auguriamo di tutto cuore ogni dono salvifico dall'Artefice della vita, il Risorto dai morti, e la Benedizione Pasquale.


Santa Pasqua 2010
+ Il Patriarca di Costantinopoli Bartolomeo
Fervente intercessore presso il Cristo Risorto
per tutti voi


ΚΟΡΕΑΤΙΚΑ

바르톨로메오스 세계 총대주교님의
부활절 메시지

형제 자매 여러분, 그리고 주님 안에 있는 사랑하는 자녀 여러분,

그리스도께서 부활하셨습니다!

전 세계를 강타한 전례 없는 경제, 사회적 위기로 인해 우리의 일상생활까지도 빡빡해지고 어려워짐에 따라 온 세상에 무거운 분위기가 감돌고 있는 가운데서도 기쁘고 빛나는 거룩한 부활절이 다시 한번 우리를 찾아와서 모든 그리스도인들에게 기쁨과 위로와 환희와 생명의 희망을 뿌려주고 있습니다.
하느님이시자 인간이신 그리스도께서 무덤에서 부활하셨고 그분과 함께 우리들도 부활하였습니다! 죽음의 횡포는 이제 과거가 되었습니다. 죽음이 지배하는 지하 세계에서 포로로 붙잡혀 있던 시절의 절망은 이제 멀리 사라지고 말았습니다. 생명을 주시는 유일한 강한 분이신 그리스도께서 자발적으로 우리 인간의 비참한 본성을 취하시고 인간이 되셨고, 십자가에 매달려 돌아가심으로써 «신성의 번개불로 죽음의 세계를 무너뜨리셨습니다.» 그리고 우리에게는 생명을, «넘치는» 생명을(요한 10;10 참조) 주셨습니다.
마귀가 비록 이제는 힘이 약해지고 세력을 잃고 조롱거리가 되었음에도 불구하고 부활하신 주님께서 우리에게 주신 이 넘치는 생명을 끊임없이 비방하고 공격하는 일을 그치지 않고 있습니다. 마귀는 세상에 널리 퍼져 있는 하느님과 인간과 피조물에 대한 휘브리스, 즉 오만을 그 수단으로 삼아 우리가 받은 생명을 비방합니다. 마귀는 우리 안에 존재하는 «오래된 녹»과 같은 죄를 지으려는 성향을 이용해서 우리가 죄를 짓게 만들거나 잘못된 믿음을 갖도록 만들기 위해 갖은 애를 쓰고 있습니다. «오만»은 «녹»의 산물이며, 이 둘은 우리가 다른 사람들과 하느님과 모든 피조물들과 맺은 관계를 깨뜨리기 위해 애쓰는 끔찍한 한 쌍입니다. 그러므로 부활하신 그리스도의 생명을 주시는 넘치는 빛이 우리 마음과 영혼과 육체 안에서 빛나려면 온갖 정성과 주의를 다해 우리 안에 있는 이 녹을 벗겨내는 작업이 시급합니다. 그렇게 해야만 오만의 어둠이 멀리 사라지고 온 세상에는 넘치는 생명이 주어질 것이기 때문입니다.

이런 일은 철학도 학문도 예술도 과학기술도 어떤 사상도 할 수 없으며, 오직 고난을 당하시고 십자가에 매달리시고 무덤에 묻히시고 지하에 내려 가셨다가 죽은 사람들 가운데 부활하신 하느님이시자 인간이신 예수 그리스도에 대한 굳건한 믿음을 갖고 교회의 여러 성사에 참여하면서 고통스럽지만 체계적인 투쟁을 행할 때에만 가능한 일입니다. 그리스도의 몸인 교회는 이십여 세기에 걸쳐 끊임 없이 부활의 기적을 체험하고 있으며, 거룩한 성사와 신학과 실용적인 가르침을 통해 우리도 부활의 기적에 동참할 수 있는 가능성을 제공합니다. 또 죽음을 누르고 승리를 함께 나누며, 부활의 빛을 받은 빛나는 자녀들이 되고, 모든 성인들이 그랬던 것처럼 «하느님의 본성을 나누어 받은»(2베드로 1:4) 사람들이 될 가능성을 제공합니다. 우리 마음 깊숙한 곳에서 자라고 있는 해로운 잡초와 같은 욕망이, 다시 말해서 우리 안의 «낡은 인간성»(에페소 4:22)이 그리스도 안에서, 그리스도를 통해 그리고 그리스도와 그리스도의 모습을 닮은 주변 사람들을 위해 가능한 빠른 시간 안에 덕과 거룩함과 정의로 변모되어야 합니다. 그래서 성가 작가는 «눈보다 더 흰 정의의 옷을 입고 빠스하의 날인 오늘 우리 모두 즐거워합시다. 죽은 자들 가운데서 부활하신 정의의 태양이신 그리스도께서 우리 모두에게 불멸의 빛을 아낌없이 부어주셨기 때문입니다.» 라고 노래했습니다. 우리는 세례를 받던 날 정의의 흰옷을 상징적으로 받았습니다. 그리고 끊임없이 회개하고 기도하며, 욕망을 자제하고, 삶의 고통을 인내하고, 하느님의 계명을 실천하기 위해 열심히 노력하고, 그 중에서도 특히 제일 계명인 사랑을 실천함으로써 세례 때 받은 그 흰옷을 깨끗하게 세탁할 것을 요청 받고 있습니다. 그렇게 함으로써 우리는 그리스도의 십자가를 통한 부활에 동참할 수 있고, 부활의 기쁨과 부활의 환한 빛과 즐거운 구원이 우리 삶과 온 세상에 들어올 수 있기 때문입니다.

죽은 사람들 가운데 부활하시고 생명의 주관자이신 주님의 구원의 선물과 부활의 축복이 여러분 모두에게 있기를 진심으로 기원합니다.

2010년 부활절에
콘스탄티노플에서
바르톨로메오스총대주교가



ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΑ

B A R T O L O M E U
Pela Graça de Deus,
Arcebispo de Constantinopla - Nova Roma
e Patriarca Ecumênico,
A todos os Fiéis da Igreja:
Graça, misericórdia, e paz de Cristo, o Salvador Ressurrecto em Glória

* * *

Amados irmãos e irmãs, caros filhos no Senhor,

Cristo Ressuscitou!

Alegre e radiante nasceu uma vez mais o dia da Santa Páscoa, dispensando alegrias, consolos, regozijos e a esperança de vida para todos os fiéis, a despeito da pesada atmosfera que prevalece em nosso mundo causada por uma crise multidimensional com todas as suas conhecidas e dolorosas conseqüências para nossa vida cotidiana.

Cristo ressuscitou do túmulo, o Deus-Homem, e a humanidade ergueu-se com Ele! A tirania da morte agora pertence ao passado. O desespero perante o cativeiro no mundo dos mortos está irrevogavelmente destruído. O Uno e Poderoso Vivificante, através de sua Encarnação, voluntariamente assumiu a miséria de nossa natureza e tudo que ela traz, isto é, a morte, e assim “trouxe morte ao Hades pelo relâmpago de Sua Divindade”, concedendo-nos a vida – e “vida em abundância.”(S. João 10:10)

Esta abundância de vida, que nos foi concedida pelo Senhor Ressuscitado, é incessantemente caluniada e atacada pelo demônio – de fato, tais ações são a origem do seu nome – embora ele esteja agora enfraquecido, completamente sem poder e inteiramente ridículo. O demônio calunia a Vida através da hubris que ainda prevalece no mundo contra Deus, a humanidade e a criação. O demônio ataca a Vida através da tendência ao pecado que existe em nós como “ferrugem velha”, usando-a para enredar-nos seja em algum pecado tangível ou em alguma fé ilusória. A hubris é produto daquela “ferrugem”, e ambas compõem a sinistra dupla responsável pela perturbação dos relacionamentos conosco mesmo, com os outros, assim como com Deus e toda a Criação. Igualmente, é imperativo que purifiquemo-nos desta ferrugem com grande atenção e cuidado, para que brilhe intensamente em nossa mente, alma e corpo, a luz vivificadora do Cristo Ressuscitado, dispersando as trevas da hubris e vertendo a abundância da vida para todo o mundo.

Isto não pode ser alcançado através da filosofia, da ciência, da tecnologia, da arte ou de qualquer ideologia; só pode ser alcançado através da fé na Paixão, Crucificação, Sepultamento, descida ao mundo dos mortos e ressurreição dentre os adormecidos do Deus-Homem Jesus Cristo; fé esta expressa em uma vida imersa nos Mistérios da Igreja, assim como através de uma laboriosa e sistemática luta espiritual. A Igreja, sendo o Corpo de Cristo, vivencia incessantemente e através dos tempos o milagre da Ressurreição. Através dos sagrados Mistérios, de sua Teologia e de seus ensinos práticos, ela nos oferece a possibilidade de participar neste milagre, de compartilharmos da vitória sobre a morte, de nos tornarmos filhos moldados pela luz da Ressurreição e verdadeiramente “coparticipantes da natureza divina” (2 Pedro 1:4), assim como na vida de cada santo do passado e do presente. As ervas espinhosas das paixões crescendo nas profundezas de nosso coração, poluído pela ferrugem do “homem velho” (Efésios 4:22) devem ser definitivamente transformadas o quanto antes em buquês de virtudes, santidade e correção em Cristo, através de Cristo e por amor de Cristo e de suas imagens vivas que nos cercam – isto é, os demais seres humanos.

Assim sendo, o santo hinógrafo oportunamente canta: “Vistamos o manto de justiça, que é mais branco que a neve, e rejubilemos hoje no dia da Páscoa; pois Cristo, o Sol de Justiça que se ergue dos mortos, derramou sobre nós a luz da incorrupção”. A veste branca de justiça nos foi dada simbolicamente no dia do nosso Batismo; e nós somos convidados a mantê-la constantemente limpa através do contínuo arrependimento, controle dos nossos desejos, paciência diante das dores da vida, e incansável esforço no cumprimento dos mandamentos de Deus, e especialmente no mandamento supremo do amor. Deste modo, seremos capazes de participar no auto-esvaziamento da Cruz do Deus-Homem, e igualmente na alegria Pascal, na luz radiante e ditosa salvação que entrarão em nossa vida.
Escrevemos-vos esta carta desde o Fanar, onde experienciamos o sofrimento da Sexta-Feira Santa e a luz da Ressurreição, e expressamos-vos a afeição da Igreja Mãe, de todo o coração desejando a todos o dom salvífico e a benção Pascal do Senhor da Vida, que ressuscitou dos mortos.
Santa Páscoa de 2010.

Fervoroso suplicante por todos diante do Senhor Ressurecto,
Patriarca Bartolomeu de Constantinopla


ΡΩΣΙΚΑ

ВАРФОЛОМЕЙ
МИЛОСТИЮ
БОЖИЕЙ АРХИЕПИСКОП КОНСТАНТИНОПОЛЬСКИЙ-НОВОГО РИМА
И ВСЕЛЕНСКИЙ ПАТРИАРХ
ВСЕЙ ПОЛНОТЕ ЦЕРКВИ
БЛАГОДАТЬ,
МИР И МИЛОСТЬ ВОСКРЕСШЕГО ВО СЛАВЕ СПАСА НАШЕГО ИИСУСА
ХРИСТА

Любимые и желанные братья и чада о Господе,


ХРИСТОС ВОСКРЕСЕ!

Снова рассветает благоговейный и радостный день святой Пасхи, неся радость, утешение и животворящую надежду всем верующим, несмотря на господствующую во всем мире тяжелую атмосферу, создаваемую многосторонним кризисом, со всеми вытекающими болезненными последствиями в повседневной жизни человечества. Воскрес из Гроба Христос, Богочеловек и вместе с ним воскрес и человек! Тирания смерти ушла в прошлое. Отчаяние от пленения ада ушло безвозвратно. Единственный Могущественный и Даритель жизни, приняв Своим добровольным Воплощением несчастие нашей природы и ее совокупности, т.е. смерть, «ад умертвил еси блистанием Божества» и подарил человеку «избыток» жизни.

Этот избыток жизни, который подарил нам Воскресший Господь, неустанно порочит и очерняет, оставаясь верным своему имени, дьявол, хотя он уже и лишившийся своей энергии, немощный и высмеянный. Он очерняет его с помощью еще существующей в мире надменности (ὕβρις), как перед Богом, так и перед ближним и всем миром. Он оскверняет его посредством существующей в нас самих «древней ржавчины», т.е. грешной наклонности, искусно используемой для того, чтобы заманить нас в ловушку то ли реального греха, то ли заблуждения в вере. Именно из этой «ржавчины» рождается надменность, и вместе с ней она составляет ту отвратительную пару, которая отвечает за нарушение наших отношений с самим собой, с ближними, с Богом и со всем мирозданием. Поэтому нам совершенно необходимо счистить осторожно и аккуратно эту ржавчину для того, чтобы животворящий свет нашего Воскресшего Господа ярко воссиял в нашем уме, в нашей душе и в нашем теле, отгоняя тьму надменности и, таким образом, «избыток» жизни пролился бы по всему миру.

Этого нельзя достичь ни с помощью философии, ни с помощью науки, ни искусством, ни технологией, ни с помощью любой идеологии, а только посредством нашей веры в Страсти и в Крест, в Гроб и в сошедшего в ад и Воскресшеgo Богочеловекa Иисусa Христa, которая выражается через сакраментальную жизнь Церкви, а также через тяжелую и систематическую духовную брань. Церковь, как Тело Христово, постоянно переживает в веках чудо Воскресенья. Церковь, через свои Святые Тайны, свое Богословие и практическое учение, дает нам возможность приобщаться к чуду, участвовать в победе над смертью, сделаться светлыми чадами Воскресенья и по-настоящему «причастниками Божеского вещества», как это произошло со Святыми. Растущее в глубинах наших сердец ядовитое и тернистое растение страстей, удобряемое ржавчиной «ветхого человека», должно, как можно скорее, превратиться во Христе, через Христа и ради Христа, и Его живых образов, т.е. ради наших ближних, в букет целомудрий, святости и справедливости. Священный песнописец уместно поет: «Правды одеждею обложении паче снега, в настоящий пасхи день возвеселимся, воньже Христос яко правды солнце, от мертвых возсияв, всех нас нетлением уясни». Белое облачение правды было передано нам символически во время Святого Крещения, и мы призываемся через постоянное покаяние, радостные слезы, беспрерывную молитву, ограничение вожделений, терпение перед жизненными трудностями и неустанные старания применить на практике все Божии заповеди и, прежде всего, самую главную – любовь. Таким образом, мы очистим это облачение, принимая участие в крестном самоумалении Богочеловека, чтобы в нашу жизнь и в окружающий нас мир пришли пасхальное удовольствие, радостный свет Воскресения и спасение.

Мы посылаем вам эти слова из Фанара, где мы переживаем страсти Великой Пятницы и радость Воскресения, выражая заботу Церкви-Матери и желая вам от всей души принять дар спасения и пасхальное благословение воскресшего из мертвых Владыки Жизни нашей.

Святая Пасха 2010

† Патриарх Константинопольский
Пламенный о всех вас молитвенник к Воскресшему Христу
Воскресная тропарь, Глас Второй.


ΙΣΠΑΝΙΚΑ

BARTOLOME
POR LA MISERICORDIA DE DIOS ARZOBISPO DE CONSTANTINOPLA-NUEVA ROMA Y PATRIARCA ECUMENICO
A TODO EL PLEROMA DE LA IGLESIA
LA GRACIA, LA PAZ Y LA MISERICORDIA
DEL SALVADOR CRISTO GLORIOSAMENTE RESUCITADO



Hermanos e hijos amados en el Señor,


Cristo resucitó!

Alegre y radiante ha brillado una vez más el santo día de la Pascua y disemina alegría, consuelo, regocijo, e innegable esperanza de vida a todos los fieles, a pesar de la pesada atmósfera que reina mundialmente a causa de la crisis multidimensional con todas sus penosas consecuencias en la vida cotidiana de la humanidad.

Resucitó del sepulcro Cristo el Teántropo y con Él ha resucitado también el hombre! El poder de la muerte es ya parte del pasado. La desesperación de la cautividad del Hades ha pasado irreversiblemente. El único Fuerte y dador de la Vida, habiendo asumido voluntariamente a través de su encarnación toda la miseria de nuestra naturaleza y hasta su mismo capítulo que es la muerte, ya “ha dado muerte al Hades con el rayo de su divinidad” y ha concedido al hombre vida y “sobrante” de vida.

El demonio, aunque ya debilitado y completamente impotente y ridiculizado, siendo consecuente con su nombre, no detiene de calumniar y de tergiversar esta sobra de vida que el Resucitado nos ha concedido. La calumnia a través del agravio todavía presente en el mundo tanto hacia Dios como hacia nuestro prójimo y la creación. La tergiversa a través de la todavía existente dentro nuestro “antigua escoria” del movimiento pecaminoso, de la cual siempre convenientemente se aprovecha, intentando engañarnos ya sea a través del pecado a nivel práctico, o a través del engaño sobre la fe. El “agravio” es nacido de la “escoria” aquella, y ambos constituyen la horrible pareja responsable por la perturbación de nuestras relaciones hacia nosotros mismos, hacia los demás, hacia Dios y hacia toda la creación. Por esto, es una innegable necesidad que nos purifiquemos de aquella escoria con toda atención y cuidado, a fin de que brille ampliamente la vivificadora luz del Cristo Resucitado en nuestra mente, en nuestra alma y en nuestro cuerpo, para que aleje la tiniebla del “agravio” y derrame “el sobrante” de vida a todo el mundo. Esto no puede ser logrado ni a través de la filosofía, ni a través de la ciencia, ni del arte, ni de la técnica, ni de una cierta ideología, sino sólo a través de la fe en el Teántropo Jesucristo que llegó hasta la pasión y la cruz y el sepulcro y a las profundidades del Hades ha descendido y ha resucitado de entre los muertos, expresada a través de una vida eclesiástica y mistérica y de un sistema de costosa lucha espiritual. La Iglesia, como cuerpo de Cristo, vive incesantemente por los siglos el milagro de la resurrección a través de sus santos misterios, de su teología, de su enseñanza práctica, y nos da la oportunidad de comulgar del milagro, de participar de la victoria sobre la muerte, de convertirnos en hijos iluminados de la resurrección y verdaderamente “participantes de la divina naturaleza”, como sucedió y sucede con todos los santos. El amargo y espinoso vínculo de las pasiones que se encuentra en las profundidades de nuestros corazones fertilizado por la escoria del “hombre antiguo” presente en nosotros es menester sea transfigurado lo más pronto posible en Cristo, a través de Cristo y gracias a Cristo y de sus vivas imágenes que nos rodean, es decir a través de nuestros prójimos, a través de ramos de virtudes, santificación y justicia. De esta manera, el sacro himnografo canta: “Habiéndonos rodeado y vestido de la justicia con el ropaje más blanco que la nieve, nos alegremos en el presente día, en el cual Cristo como sol que ha brillado de entre los muertos, nos ha iluminado a todos nosotros con la incorrupción”. La vestimenta blanca de la justicia nos ha sido dada simbólicamente en el bautismo y de esta manera somos llamados a través del continuo arrepentimiento, de las jubilosas lágrimas, de la incansable oración, de la limitación de los deseos, de la paciencia en las penas de la vida y de la intransigente tentativa de la aplicación práctica de todos los mandamientos de Dios y por sobre todas las cosas de su mandamiento capital del amor, a purificarnos participando de esta manera en la kénosis de la cruz del Teántropo, a fin de que llegue la alegría pascual, la brillante luz de la resurrección y la salvación a nuestra vida y al mundo que nos rodea.

Todo esto escribiendo festivamente, desde el Fanar, que siempre se encuentra pasando por la prueba del Gran y Santo Viernes, pero también en la luz y en la alegre experiencia de la Resurrección, transmitiéndoles el afecto de la Madre Iglesia, os deseamos desde toda el alma todo don salvador y bendición pascual del resucitado de entre los muertos y Primado de la Vida.



Santa Pascua 2010

Bartolomé de Constantinopla Bartolomeo
Ferviente suplicante ante el resucitado Cristo
De todos vosotros.


ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ

ВАРФОЛОМІЙ
МИЛІСТЮ БОЖОЮ,
АРХІЄПИСКОП КОНСТАНТИНОПОЛЯ — НОВОГО РИМУ,
ВСЕЛЕНСЬКИЙ ПАТРІАРХ
УСІЙ ПОВНОТІ ЦЕРКВИ
БЛАГОДАТЬ, МИР И МИЛІСТЬ
ВОСКРЕСЛОГО У СЛАВІ СПАСА НАШОГО ІСУСА
ХРИСТА

Возлюблені та бажані браття і чада у Господі,

ХРИСТОС ВОСКРЕС!

Знову сходить благоговійний і радісний день святої Пасхи, що несе радість, утіху та животворящу надію всім віруючим, не зважаючи на пануючу в усьому світі важку атмосферу, спричинену багатосторонньою кризою, з усіма її болючими наслідками, що постають в щоденному житті людей. Воскрес із Гроба Христос, Богочоловік, і разом з ним воскресла і людина! Тиранія смерті відійшла в минуле. Відчай від полону аду відійшов безповоротно. Єдиний Всемогутній і Податель життя, що прийняв Своїм добровільним Втіленням біду нашої природи в цілому, так само як і причину цієї біди, цебто смерть, від нині «умертвив ад блиском Божества» і подарував людині «надмір» життя.

Диявол, хоча він уже позбавлений своєї могутності, безсилий та осміяний, залишаючись вірним своєму імені, невпинно порочить і чорнить цей надмір життя, який подарував нам Воскреслий Господь. Він чорнить його через гординю, яка все ще існує у світі, як перед Богом, так і перед ближнім, і перед цілим світом. Він оскверняє його за допомогою «старої іржі», яка є в нас самих, цебто схильності до гріха, майстерно використовуваної для того, щоб заманити нас у пастку реального гріха чи омани у вірі. Саме з цієї «іржі» народжується гординя, і разом з нею, вони є тією мерзенною парою, яка відповідальна за спотворення наших відносин з самими собою, з ближніми, з Богом і з усім творінням. Тому нам абсолютно необхідно відчистити обережно та акуратно цю іржу для того, щоб животворне світло нашого Воскреслого Господа яскраво засяяло в нашому розумі, в нашій душі та в нашому тілі, розганяючи темряву гордині і, відтак, «надмір» життя міг би пролитися на весь світ.

Цього не можна досягнути ні з допомогою філософії, ні завдяки науці, мистецтву, чи технології, а ні з допомогою будь-якої ідеології, а тільки нашою вірою в Страсті та в Хрест, в Гроб і в Богочоловіка Христа, що зійшов в ад і воскрес із мертвих, вірою, яка виявляє себе через сакраментальне життя Церкви, а також через нелегку, постійну духовну боротьбу. Церква як Тіло Христове безперервно переживає з віку в вік чудо Воскресіння. Церква через Святі Тайни, Богослов'я та через слідування вченню дає нам змогу бути причетними до чуда, долучитися до перемоги над смертю, стати чадами, що зросли у світлі Воскресіння, і насправді «причасниками Божої природи», як це відбувалося з Святими. Терниста трава пристрастей, що виростає в глибинах наших сердець, угноєна іржею «вітхої людини», повинна якнайшвидше преобразитися у Христі, через Христа і заради Христа та Його живих образів, цебто заради наших ближніх, в квітник непорочності, святості та праведності. Священний піснописець доречно оспівує: «Одягнуті в одежу правди світлішу від снігу, в сьогоднішній день Пасхи возвеселімося, бо в ньому Христос як Сонце правди, із мертвих возсіяв, і всіх нас нетлінням просвітив». Біла одежа правди була передана нам символічно під час Святого Хрещення, і ми покликані через постійне покаяння, радісні сльози, невпинну молитву, обмеження бажань, терпіння перед життєвими труднощами і невпинне старання виконувати всі Божі заповіді, і, перше за все, найголовнішу – любов. Так ми очистимо цю одежу, долучаючись до хресного самоумаління Богочоловіка, щоб і в наше життя, і в світ, що навколо нас, прийшли пасхальне радування, радісне світло Воскресіння і спасіння.

Ми посилаємо Вам ці слова з Фанара, де ми переживаємо Страсті Великої П'ятниці та радість Воскресіння, висловлюючи турботу Церкви-Матері і бажаючи Вам від усього серця прийняти дар спасіння та пасхальне благословення Владики Життя нашого, що воскрес із мертвих.

Свята Пасха 2010

† Варфоломій Константинопольський,
Палкий перед Богом молитвеник за всіх Вас до Воскреслого Христа.


ΚΙΝΕΖΙΚΑ

所有忠誠的教會: 

恩典,仁慈,和平從基督救世主復活在光榮中

摯愛的弟兄姐妹們,在主內親愛的孩子們,


基督復活了!

再次,神聖的一天已經到來復活節充滿喜悅和輝煌,將喜悅散佈,安慰,高興並保證對所有的生命忠誠,儘管沉重的氣氛瀰漫在我們的世界上由於多面的危機及所有熟悉的痛苦後果發生在我們日常生活中。

基督復活了從墳墓中的神人;並且人類與祂的復活了!在專橫殘暴的死亡屬於過去。絕望的海地斯' 束縛已經無可逆轉地消失了。唯一大能生命賦予者,祂已經道成肉身自願承擔所有不幸及我們的本性和所有的需要,即死亡,已經“被神威的閃電將死亡帶到海地斯來”[1]賜予我們生命 --- 和“ 生命在豐盛中。”(約翰福音10:10 )

這種豐盛的生命,賜予我們藉由復活的主,不停的污衊和攻擊來自魔鬼 --- 事實上,這些行為的源頭正如其名 ---- 雖然他現在衰微,完全無能為力,而且全然荒謬可笑。魔鬼誣衊生命的手段傲慢仍普遍存在著對世界對抗上帝,人類和受造物。魔鬼攻擊生命藉著惡劣傾向罪的手段存在於我們的“老我”,以此使我們陷入網羅跌入有形的罪惡或狂妄想法。狂妄自大是對後代的“銹蝕”,兩者需負起責任造成危害破壞自己與他人的關係,以及與上帝和整個受造物。因此,我們必須淨化自己從腐銹的老我以謹慎豐富賦予生命以基督復活之光這光照耀我們思想,靈魂和肉體,便能來消除黑暗的傲慢並“豐富”的生命至世界所有一切。

這是無法以哲學,科學,科技,藝術,或任何意識形態來達成,只能以上帝屈尊為我們人類經由他的熱情,受難和埋藏達成的信念,下降到海地斯深處,從死裡復活耶穌基督神人。並體現在教會的聖事生活,經歷並通過靈性及艱苦的奮鬥。教會是基督的身體,世世代代不停止的經驗與體驗復活的奇蹟;通過神聖之奧祕,這是神學教義及實踐,並為我們提供可能性,參與這奇蹟,分享勝利死亡,真實復活之光塑造成為兒女“分享神性。”(彼得1.4),就像每位聖徒的生命在過去和現在。荊棘越長越多的情慾在我們內心深處,污染腐銹因為“老我”(以弗所書 4.22)一定要盡快在基督裡轉變,通過基督並為基督和祂的生命形像充滿我們周圍 --- 即,我們人類的同胞們 - 成為美德花朵,聖潔,及公義。因此,在神聖詩詞唱詠時高喊:“讓我們穿上正義的長袍,比雪更白,今日復活節讓我們歡喜高興;為基督,正義之光從死亡上生,已經鋪天蓋地地照向我們這不朽的光。“[2]在我們洗禮那日賜予我們正義象徵性的白袍;同時也邀請我們不斷通過告解悔改的潔淨,控制慾望,處於痛苦的生活要更加有耐心,和不懈的努力,完成上帝的戒律,尤其最高戒律愛。這樣,我們能夠參與背負十字架將自我淨空在基督裡,便能在復活節充滿快樂,放射出輝煌的光芒,讓歡樂的救恩可進入我們的生命和世界。

我們解決這個是從伊斯坦堡,我們體驗苦難的聖週五和復活的光輝,我們向你們表達如關愛的母親教會,竭誠希望所有得救的禮物和復活節的祝福因生命的主,從死裡復活了。

2010年聖復活節
 熱切懇求所為主獻上者

+ Bartholomew of Constantinople
Related Posts with Thumbnails