π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΣΤΑΛΑΓΜΟΙ ΘΕΟΦΙΛΟΥΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΘΕΟΥ ΚΑΤΑΝΥΞΕΩΣ

Μεθέορτα βιώματα συν-εφημεριακά

Στὸν π. Παναγιώτη Καποδίστρια, Ἀναστάσιμος ἀσπασμός

Μεθεόρτως μὲν, ἀλλὰ μὲ ἀναλλοίωτη τὴν εὐκατάνυκτο συγκίνηση ποὺ μοῦ χαρίστηκε, γράφω αὐτὲς  τὶς σκέψεις, γιὰ νὰ πῶ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ σ’ αὐτοὺς ποὺ μοῦ ἔδωσαν τὴν ἀφορμὴ αὐτή, γιὰ νὰ χαράξω τοῦτες τὶς γραμμές.

Ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω, ὅτι ἔνοιωσα ἐντελῶς διαφορετικά, ὅταν εἶδα τὶς παρακάτω φωτογραφίες, τὶς δανεισμένες ἀπὸ τὸ προσφιλές καὶ φιλόκαλο «Νυχθημερόν», τὴ φιλόξενη δηλαδή σελίδα,  ποὺ ἐπιμελεῖται καὶ παρουσιάζει ὁ καλὸς καὶ φιλότιμος ἀδελφός, ὁ π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ὁ Ζακύνθιος.

Οἱ ἐν λόγω φωτογραφίες, λοιπόν, ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Ἰωάννου-Πορφυρίου Καποδίστρια, μᾶς κάνουν κοινωνοὺς μιᾶς μοναδικῆς, θὰ τὴν ἔλεγα, καὶ  ἱεροπρεποῦς τελετῆς. Καὶ δή τελετῆς μιᾶς τῶν κορυφαίων ἡμερῶν ποὺ μᾶς χαρίζονται μέσα στὸ ἐτήσιο λειτουργικὸ ἔτος: ἐκείνη τῆς Μ. Πέμπτης τὸ ἀπόβραδο, ὅπου ψάλλεται ὁ ἀνεπανάληπτος Ὄρθρος τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἤ τῆς τῶν Ἁγίων Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν Δώδεκα Εὐαγγελίων, σύμφωνα μὲ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ ἐπιλεγόμενα.

Ὅμως, αὐτὸ ποὺ κορύφωσε περισσότερο τὴν ἱερὴ καὶ χαρμολυπικὴ συγκίνησή μου ἦταν ἡ ἔξοδος τοῦ Ἐσταυρωμένου μέσα σ᾿ ἕνα σιωπηλό, μισοφωτισμένο ναό, μὲ μοναδικοὺς ἐνορίτες - πλήρωμα τούτη τὴ φορά,  τὴν ἔνθεη φλόγα τῶν ψυχῶν τους σέ κάθε στασίδι καί κάθισμα τῶν ἀπόντων Παρόντων (ὑλοποιηθεῖσα ἰδέα Ἰωάννου-Πορφυρίου Καποδίστρια). Ἔτσι, μέσα στὴν ἄχραντη τούτη ὥρα, τὸ πλῆθος τῶν ἀναμμένων κεριῶν, ποὺ λιτανεύουν τὸν «ἑλκόμενον ἐπὶ Σταυροῦ» Ἰησοῦν, ἐνῶ «σταλάζουν τὰ τζάμια ἡλιοβασίλεμα» (Ὀδ. Ἐλύτης), δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητο. Γιατὶ ἡ Ποίηση τοῦτες τὶς πανάχραντες στιγμές, «ἡ μητέρα ὅλων τῶν μαχῶν [γίνεται] παρηγορήτισσα /....τῶν ἡττημένων στέγαστρο» (π. Π. Καποδίστριας). 

Λιτανεία τοῦ Ἐσταυρωμένου, λοιπόν, μὲ τὴ συνοδεία τὴ μυστικὴ τῶν στασιδιῶν μὲ τοὺς ἄχραντους τοὺς ἴσκιους παρόντας, νὰ κρατοῦν στὰ τίμια τὰ χέρια τους λαμπάδα ἀναμμένη: Τὴν ψυχή τους. 

Ποιός εἶπε στ᾿ ἀλήθεια, ὅτι ἦταν ἀδειανοὶ οἱ ναοί μας τοῦτες τὶς περιώνυμες Μεγαλοβδομαδιάτικες ὧρες; Ὧρες πλημμυρισμένες ποίηση καὶ ἀνοιξιάτικες εὐωδιές, μυστικὲς προσευχές, φωτεινὲς παρουσίες, ποὺ σκύβουν μὲ ἱκέσιο δέος στὸν «δι’ ἡμᾶς Σταυρωθέντα»; 

«Νίψου τὸ ἔαρ», μᾶς λέει καὶ πάλι ὁ σταυροφόρος παπα-Παναγιώτης... Ράντισε μὲ λεμονανθῶν καὶ τριαντάφυλλων ἄρωμα τὴν ψυχή σου μέχρι νὰ νοιώσεις νἀ σὲ ποτίζει, νὰ σὲ ἀνασταίνει ἀπὸ τούτη τὴ μοναξιά, τούτη ἡ θεϊκὴ εὐωδιά: «Σήμερον ἔαρ μυρίζει καὶ καινὴ κτίσις χορεύει...». 

Καὶ μαζί της κι ἐμεῖς,  ποὺ βγαίνουμε ἔξω, στοὺς δρόμους καὶ στὶς γειτονιές,  ἀλαλάζοντας τό,  «Χριστὸς Ἀνέστη»!!!

π. κ. ν. κ.

Γιώργου Λέκκα: ΑΝΑΣΤΑΣΗ (νέο ποίημα)

Όσο βαθύτερη η μετάνοια, τόσο πιο μόνιμη η ανάσταση.

Χίλια κομμάτια τ’ άθραυστα τζάμια της φυλακής σου

και γίνεσαι πλέον ο ίδιος μια μόνιμη πράξη προσκύνησης.

Κατέβηκε στον κόσμο ο Θεός κι έγινε άνθρωπος.

Τον προσκυνά  ο  άνθρωπος  και  γίνεται  Θεός –

το πρόβλεψε σωστά ο σκοτεινός Ηράκλειτος,

δρόμος κάτω άνω εις και ωυτός.

14.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

«Προσκυνοῦμέν σου τά Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μάνης κ. Χρυσόστομο, ταπεινὸ πασχάλιο εὐχετήριο

Τὴν ταπεινή μου γνώμη ἐδῶ καταθέτω. Γνώμη ἑνὸς ἁπλοῦ ἐπαρχιώτη παπᾶ, πού συνειδητοποιεῖ τὸν ἔγκλειστο βίο του, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ  Θεοῦ. Γιατί, ἄς μὴν ξεγελιόμαστε: «Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένοντο» (Ἰω. 1, 3). Αὐτὸς «βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Μτθ, 5, 45) κι ἀκόμα, Αὐτὸς εἶναι ποὺ  «ἐποίησεν  τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» (Γεν. 1, 1). Καί, μάλιστα, τὴν δεύτερη τὴν ἐποίησε, κάποιες φορές, «τρέμειν» (Ψαλμ.103, 3).  Ἑπομένως κι ἡ δοκιμασία μας αὐτὴ εἶναι μιὰ προέκταση τοῦ θελήματός Του «πρὸς καταρτισμόν» (Ἐφ. 4, 12) μας. Ἀποδεχόμαστε, λοιπόν, τὸ θέλημά Του καὶ ἀφηνόμαστε στὴν οὐσία τῶν ὅσων μᾶς χάρισε ἡ Ἐκκλησία ὅλον αὐτὸν τὸν εὔκαρπο καιρὸ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά, κυρίως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγαλης Ἑβδομάδος. Γιατὶ, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ἡ κάθε στέρηση κάποιο σκοπὸ ἔχει. Ὅπως λ. χ. ἡ Νηστεία τῆς περιόδου ποὺ πέρασε. Προσέξαμε, στ᾿ ἀλήθεια ποτέ, πόση ψυχωφέλεια μᾶς παρέχει, ὅταν τὴ συνδυάσουμε μὲ ἐντατικὴ προσευχὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή; Κι ὅταν μιλᾶμε γιὰ προσευχὴ ἐννοοῦμε τὴν ἐπικοινωνία μαζί Του. Μιὰ ἐπικοινωνία τόσο σωτήρια καὶ τόσο κολακευτικὴ γιὰ μᾶς, ποὺ κάθε μέρα, κάθε στιγμὴ Τὸν πικραίνουμε ὡς ἄτακτα παιδιὰ ποὺ εἴμαστε (πρβλ. τὴν παραβολὴ τοῦ εὔσπλαχνου Πατέρα ἤ τὴ γνωστή μας τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ βλ. Λκ. 15, 11-32) κι  Ἐκεῖνος καταδέχεται  νὰ μᾶς ἀφουγκράζεται. Καὶ νὰ μᾶς εὐεργετεῖ. Ναί, νὰ εὐεργετεῖ, ἀφοῦ μᾶς προσφέρει «ζωὴν καὶ περισσόν» (Ἰω. 10, 10). 

Κορυφαία Του εὐεργεσία, λοιπόν, γιὰ ὅσους βιώνουν πραγματικὰ τὸ πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός εἶναι ἡ εὐκατάνυκτος Προσκύνησή μας στὰ Ἄχραντα Πάθη Του, στὸν Τίμιο Σταυρό Του, ἀλλὰ καὶ τοῦ «ὀλβίου Τάφου» Του, ποὺ καταδέχτηκε τὸν Δημιουργό Του. Τὸν «Ἄπνουν» Δημιουργό Του... Κι ὅλ᾿ αὐτὰ μᾶς παραχωροῦνται, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὸ πόσο φωτεινή σωτήριος καὶ φιλάνθρωπος ἦταν ἡ θυσία Του «Ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Γιατὶ μονάχα ἔτσι θὰ καταφέρουμε νὰ τὴ βιώσουμε, ἀφοῦ πρῶτα ψηλαφήσουμε ἕνα ἄδειο μνῆμα, κι ἀφοῦ παρατηρήσουμε τἀ σουδάρια χωρὶς Ἐκεῖνον. Τότε θὰ κράξουμε, ὅπως τὰ γύναια «Τοῦτο Σάββατον ἐστί τὸ ὑπερευλογημένον,  ἐν ὧ Χριστὸς ἀφυπνώσας ἀναστήσεται τριήμερος». Μάλιστα, ἄν πορευθοῦμε λίγο ἀκόμη καὶ σταθοῦμε «ὀψὲ Σαββατῳν, τῇ ἐπιφωσκούσῃ» (Μτθ.28, 1), τότε «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  θεασάμενοι». Καὶ μπορεῖ κλεισμένες νὰ εἶναι οἱ θύρες τῶν ναῶν ἤ καὶ τῶν σπιτιῶν μας, ὅμως Ἐκεῖνος θὰ μᾶς παρουσιαστεῖ καὶ θὰ πεῖ καὶ πάλι «Μὴ φοβεῖσθε, ἐγὼ εἰμί» (Μτθ. 14, 22), γιατὶ ἐμεῖς, οἱ ὅσοι πιστοὶ δηλαδή, ξέρουμε κι εἴμαστε βέβαιοι γι’ αὐτό -ἄλλωστε τυχαῖα δὲν τὸ ψάλλουμε- ὅτι καὶ «συγκεκλεισμένων, Δέσποτα τῶν θυρῶν»  Ἐσὺ θὰ εἰσέλθεις. Τὸ ἐρώτημα ποὺ αἰωρεῖται ὅμως αὐτὲς τὶς ὄντως κορυφαῖες ὧρες καὶ μέρες ποὺ περνᾶμε, εἶναι ἕνα: Ἄραγε, πόσοι θὰ Τοῦ ποῦν «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν...» (Λκ.24, 29), «Μεῖνον, ... [διότι] ἐπιστάτα ἀπολύμεθα». Γιὰ νὰ λάβουμε τὴν πιὸ εἰλικρινῆ καὶ τίμια ἀπάντηση: «Θάρσεῖτε... ἐγὼ εὶμι μεθ’ ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος Ἀμήν» (Μτθ, 14, 22· 28, 20).

π. κ.ν.κ. Ἅγιον Πάσχα 2020

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

«Ὦ, νεκρέ γυμνέ και Θεού ζῶντος Λόγε...»

Κάθε χρονιὰ ποὺ θὰ ἀνατείλει ἡ πάνσεπτη καὶ συγκινητικὴ ἡμέρα τῆς Μ. Παρασκευῆς,  ἀνοίγεται καὶ πάλι μπροστά μας τὸ μέγα θαῦμα. Τοῦ ἀδίκως σταυρουμένου καὶ συνάμα τόσο μακροθύμου Κυρίου, «δι' Οὗ, τῆς ἀρᾶς πάντες ἐλυτρώθημεν».

Κ’ εἶναι ἡ ἀλήθεια πώς, «τρεῖς σταυροὺς ἐπήξατο ἐν Γολγοθᾷ ὁ Πιλάτος, δύο τοῖς ληστεύσασι, καὶ ἕνα τοῦ Ζωοδότου, [μὲ μόνη διαφορά πώς] ὅν εἶδεν ὁ Ἅδης,  εἶπεν τοῖς κάτω· Ὦ λειτουργοί μου καὶ δυνάμεις μου τίς ὁ ἧλος τῇ καρδίᾳ μου; Ξυλίνῃ με λόγχῃ ἐκέντησεν ἄφνω καὶ διαρρήσομαι... καὶ ἀναγκάζομαι ἐξερεύξασθαι τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδάμ, ξύλῳ δοθέντας μοι· ξύλον γὰρ τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς Παράδεισον» (Οἶκος Κυριακῆς Σταυροπροσκυνήσεως).  

Ὅπως ἐπίσης, εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ ἡμέρα αὐτὴ εὐωδιάζει ἀπὸ τὸ ροδόσταμο καὶ τὴν ἀνοιξιάτικη φύση, τὴ στολισμένη μὲ τόσα καὶ τόσα ἄνθη εὔοσμα καὶ τόσο στοργικά; Ὄχι, γιατὶ πολὺ σωστὰ ὁ ἱερὸς ὑμνογραφος ὑπογραμμίζει: «Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, μυρίζει τὰ μύρα, τῆς θείας μυροθήκης τὸ ζωομύριστον ξύλον, ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ...» (Η΄ ὠδὴ τοῦ κανόνος τῆς ὡς ἄνω ἑορτῆς). Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα Τὸν προσεγγίζουμε, ἐπειδὴ γνωρίζουμε πώς, «σύμπασα γῆ προσκυνησάτω (Αὐτόν), δι’ οὗ περ ἔγνωκε Σὲ προσκυνεῖν  Λόγε».  

Στεφανωμένη, λοιπόν, ὄχι μονάχα μὲ τὸν ἀκάνθινο καὶ μαρτυρικὸ Στέφανο τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ πλήθη τῶν φωτοστέφανων τῶν μυριάδων Ἁγίων μᾶς φανερώνεται ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή, γιατὶ μονάχα ἔτσι θὰ μπορέσει ὁ κάθε πιστὸς νὰ βρεῖ τὸ νόημα ποὺ φυλάσσει, αἰῶνες τώρα: ὅτι δηλαδή, «διὰ τοῦ σταυροῦ χαρὰ [φάνηκε] ἐν ὅλω τῷ κόσμῳ». Χαρὰ ποὺ τὴ σκόρπισαν, ὅπως τὰ βαγιόφυλλα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ράνουμε αὔριο τὶς ἐκκλησιές μας, οἱ Ἅγιοι, οἱ φίλοι τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. «Ἀκολουθήσωμεν», λοιπόν, αὐτοὺς κι ἄς διαβοῦμε τὴν «στενὴν καὶ τεθλιμένην ὁδό μας» μὲ τὸ «μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». 

π. κ. ν. κ.  

«Και απήλθεν ... εις το Όρος των Ελαιών»

«Προσεύχη· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱματων, Χριστέ...»

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Μέσα  στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, κινοῦνται κι ἀπόψε σιωπηλοί, σχεδὸν μὲ βαρὺ βηματισμό, οἱ ἴσκιοι τῶν Μαθητῶν μὲ τὸν Κύριο... Ἔρχονται νὰ μᾶς δείξουν καὶ τὸ προσωπικό μας Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου κι ἐμεῖς καταφεύγουμε σὲ ὦρες πικρές, μοναχικές, ὧρες ἀπόγνωσης. Τότε, δηλαδή, ποὺ  ἀναζητοῦμε τόπο ἥσυχο, μισοφωτισμένο. Καταφεύγουμε, ἀφήνοντας τὴν ψυχή μας νὰ ξετυλίξει τὸ εἰλητάριο τῶν ὅσων ἔχουμε νὰ Τοῦ καταθέσουμε μέσω τῆς προσευχῆς μας. Ὅπως  μᾶς παρέδωσε κι ὁ ἴδιος μέσω τῆς δικιᾶς Του, τῆς  ὑπερφυοῦς Του προσευχῆς, αὐτῆς, δηλαδή, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς συνάντησης, τῆς ἀναζήτησης τοῦ «ὅπλου κατὰ τοῦ διαβόλου», ποὺ τόσο μᾶς χρειάζεται...

Κι ἀπόψε, λοιπόν, αὐτὴ ἡ βραδυά τοῦ ἔσχατου γιὰ φέτος Νυμφίου ἀνοίγονται στὴν ψυχή μας νέοι δρόμοι. Δρόμοι  καταφυγῆς καὶ προσέγγισης στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, γιατὶ κάπου στὶς στράτες τοῦ κόσμου τούτου ποὺ πορευόμαστε,  λιποψυχοῦμε καὶ μᾶς καλύπτει, ὡς ἄλλο ἀσφυχτικὸ σύγνεφο καπνοῦ,  ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀλυτρωικὴ αὐτὴ παγίδα, ποὺ, ἄν δὲν τὴν διαχειριστεῖ κανεὶς μὲ τὴν θεοδίδακτη ἀγωνία τῆς παροσευχῆς, τῆς ἱερῆς προσευχῆς, δηλαδή, ποὺ μᾶς παρέδωσε Ἐκεῖνος, στὸ ἀσημένιο Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, στὴν πάντερπνο Γεθσημανῆ, τότε θὰ ἀκολουθήσει κι ὁ ἴδιος «τὸν υἱὸν τῆς ἀπωλείας». 

Καὶ κάτι ἀκόμα διδάσκει αὐτὴ πάντιμη βραδυά: Νὰ περιμένουμε, νὰ μάθουμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπὸ κανένα νὰ μᾶς σταθεῖ σιμά στὴν ἐναγώνια «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» προσευχή μας, γιατὶ αὐτὴ εἶναι προσωπικό ἄθλημα, ποὺ καλούμεθα νὰ τὸ κερδίσουμε. Κι ἄς νοώθουμε πώς «περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μας» (Μτθ. 26,38). Τουλάχιστον ξέρουμε (καί, φυσικά, τὸ πιστεύουμε ἤ καὶ τὸ ζοῦμε) πὼς Ἄγγελος Κυρίου μᾶς ἐνισχύει, ὅπως ἐνίσχυε καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο (Λκ. 22, 43). Κι αὐτὸ μᾶς φτάνει, γιατὶ ὅ,τι νὰ μᾶς συμβεῖ Ἐκεῖνος πάντα ἔχει τὴν ἔγνοια μας. Ὅσο ἄτακτοι (κι ἄν) εἴμαστε...

π. κ. ν. κ. Μ. Τετάρτη βράδυ - Μ. Πέμπτη πρωΐ, μετὰ τὶς (μοναχικές) ἱερές Ἀκολουθίες...  

Γιώργου Λέκκα: ΜΕ ΤΟ ΛΕΝΤΙΟΝ ΑΝΑ ΧΕΙΡΑΣ (νέο ποίημα)

Για να ανέβεις, ώς πότε

θα κατεβάζεις τους άλλους

αντί να κατέβεις εσύ;

Μ. Πέμπτη, 16.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΣΤΑΛΑΓΜΟΙ ΔΑΚΡΥΩΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΕΝΔΡΟΣΟΙ

«Μὴ ἀπώση με...»

Ἡ βραδυὰ ἀπόψε φωτίζεται ἀπὸ τὸ λιτὸ κι ἄχραντο κερὶ τῆς μετανοίας καὶ μυρώνεται ἀπὸ τὰ ἀνοιξιάτικα τ’ ἀρώματα, ποὺ  τὰ συνοδεύει ἡ εὐωδιὰ ἀπὸ τὸ «μύρον τὸ ἔντιμον» τῆς πρώην ἀσώτου γυναικός. Εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ βραδυά, ποὺ σημαδεύει τὸ Χρόνο καὶ τὴ ζωή μας. Γιατὶ μᾶς ἐμψυχώνει καὶ μᾶς ραντίζει μὲ τὸν ἁγιασμὸ τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς εὐεργεσίας, ποὺ ὁ Νυμφίος «ὁ  κάλλει ὡραῖος» μᾶς χαρίζει. 

Στεκόμαστε στὴν εἰκόνα Του μπροστὰ καὶ τοῦ κομίζουμε τὰ στίγματα τῶν ἁμαρτιῶν μας κι Ἐκεῖνος τὰ μαζεύει, ὅπως μαζεύει ἀπὸ μέσα μας ὅλο τὸ φαρμάκι καὶ τὴν ὀδύνη ποὺ μᾶς ποτίζει ἡ στυγνὴ καθημερινότητα. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτθ.11, 28). Τὸν ἀκοῦμε νὰ μᾶς λέει συνεχῶς. 

Καὶ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ μήτε δίνουμε σημασία στὰ ὅσα μᾶς διδάσκει, νουθετεῖ, συνδράμει. Γιατὶ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὶς δικές μας τὶς ἱκανότητες, ἀφοῦ «αὐτοείδωλα» γίναμε. Κι ἄς ξέρουμε πὼς ἔχουμε ἄδικο, πὼς ἀκολουθοῦμε τὰ βήματα τοῦ υἱοῦ τῆς ἀπωλείας. Ὡστόσο, ἐπιμένουμε ν᾿ ἀκολουθοῦμε τὸν Ἰούδα, ποὺ καὶ τὴν ἔσχατη στιγμή «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι».

Στὸ σκοτάδι, λοιπόν αὐτὸ ποὺ ἔχουμε ὁδηγηθεῖ ἀχνοφέγγει παραμυθητικὰ τὸ κερὶ τὸ λιτὸ κι ἄσβηστο, ποὺ κρατάει στὰ τίμια χέρια της ἡ «ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον....[κραυγάζοντας] τό «μὴ ἀπώσῃ με... ἀλλὰ δέξαι με μετανοοῦσαν». 

Μακάριοι, λοιπόν, ὅσοι βροῦν «λιμένα τῆς σωτηρίας» τους, Αὐτὸν ποὺ βρῆκε «ἡ βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτία», σιμὰ στὴν ὁποία πορεύονται τόσοι πολλοί. Κι ἐμεῖς μαζί τους...

Μ. Τρίτη 2020, μετὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου

π. κ. ν. κ. 

Γιώργου Λέκκα: ΠΕΝΘΟΣ (νέο ποίημα)

Μείναμε ώρα

κάτω απ’ τα δέντρα

και πενθήσαμε

για τις μέρες

που θα ’ρθούν

χωρίς εσένα.

Κοιταζόμασταν στα μάτια

και βουρκώναμε

καθώς όλα γύρω

θύμιζαν εσένα.

Ώσπου μας ένωσε

τόσο πολύ το πένθος μας

που αν μας είναι πλέον

εφικτό να ζήσουμε

το χρωστάμε τώρα

μοναχά σε σένα.

8.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

«Των παθών του Κυρίου τας απαρχάς η παρούσα ημέρα λαμπροφορεί...»

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

«Γευόμαστε μιὰ λύτρωσι, ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Ἄλλου» (Μητροπολίτης Πέργης Εὐάγγελος)

Κι εἶναι μεγάλη, φωτισμένη καὶ τρανὴ ἀλήθεια ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ μακαριστοῦ Πολίτη Ἱεράρχη, ποὺ μᾶς ἀτενίζει τοῦτες  τὶς παναγιες ὧρες, ἀπὸ τὸ Θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ‘Ἀρνίου (Ἀποκ. κεφ. 5) καὶ συγκινεῖται, καθὼς ἀκούει τὶς παντιμες καὶ ἱερὲς μολπές ἀπὸ τὸν πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ποὺ τόσο ἀγάπησε, διακόνησε καὶ ὕμνησε. 

Γιατί, ναί, πορευόμαστε πρὸς τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου τὸ μονοπάτι τὸ ἱερό, τὸ μονοπάτι ποὺ τὸ φωτίζουν οἱ ἀκτίδες τοῦ Σταυροῦ Του καὶ τὸ ποτίζουν τὰ δάκρυα, ὁ ἱδρὼς καὶ ἀγωνία τῆς Προσευχῆς Του στὸν Κῆπο τῶν Ἐλαιῶν. Πορευόμαστε μονάχοι, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιὰ μας πληρωμένη ἀπὸ τὴν ἔγνοια Του: «Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ». Ὁ λόγος αὐτὸς δὲν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ  ἀνήκει στὰ συμβόλαια τιμῆς, ἀγάπης  καὶ φιλανθωπίας τοῦ ἴδιου τοῦ Δημιουργοῦ.  

«Ἐξηγόρασας ἡμᾶς... τῷ τιμίῳ Σου αἵματι...». Πόσοι, στ᾿ ἀλήθεια, ἐννοοῦν καὶ κατανοοῦν τὸ εἰδικὸ βαρος ποὺ φέρουν αὐτὲς οἱ λέξεις; Λέξεις νοτισμένες μὲ γνήσια πίστη καὶ ἱκεσίες ἀγρυπνιῶν καὶ θείων ἐμβιώσεων. Γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ὑμνωδία μας:  Προέκταση τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς ἐνθέου βιοτῆς. Ὅπως αὐτὴ εἶναι ἡ ἔνδειξη τοῦ ἄμωμου θεοφωτισμοῦ Τους, ποὺ τὸν μεταποιοῦν σὲ λέξεις,  ὕστερα σὲ τροπάρια, γιὰ νὰ μᾶς «ψυχ-αγωγοῦν». Νὰ μᾶς συντονίζουν, δηλαδή, μὲ τὴν αἰωνιότητα. Ἀπὸ τὴν ὁποία ἐλάχιστα ἀπέχουμε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχουμε ἀπόλυτα συνειδητοποιήσει τὴν ὅποια ἀδιαφορία μας. 

Καὶ τὸ μεγάλο ζητούμενο εἶναι ἕνα: «Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».

Διερώτημα διαχρονικό... Πόσοι τὸ νοιώθουμε καὶ ἐν πίστει φυτεύουμε μέσα μας αὐτὸ τὸ σπόρο...

π. κ. ν. κ. 

Μ. Δευτέρα βράδυ, μετὰ τὴν (μοναχικὴ) Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΝΥΜΦΙΟΣ

«Σιγησάτω...»

Μέσα στὸ πολύχρωμο, ἀνοιξιάτικο δειλινὸ ποὺ πλούμιζε τὴ Βαγιανὴ τὴ Γιορτή, ἄρχισε τὸν ἄχραντο τόν βηματισμό Του «ἐρχόμενος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος» ὁ Νυμφίος. Βάδιζε σιωπηλά, μοναχικά, βασταζόμενος ἀπὸ ἱερατικὰ κι ἀνάξια χέρια, μέσα στὸν ἄδειο τὸ ναὸ ποὺ εὐωδίαζε ἀπὸ τὴ φρεσκοκομμένη βάγια κι ἀπὸ τὶς ποικίλες τὶς ἀνοιξιάτικες μοσχοβολιές, ποὺ τὶς συνόδευε καὶ τὸ μοσχοθυμίαμα. 

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Ο ΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΣΩΤΗΡΑΣ

ἤ, «Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»

Στὸν πανσέβαστο ἀδελφὸ καὶ συλλειτουργό,  π. Νικόδημο Εὐσταθίου, ἔντιμο Πρωτοσύγκελλο τῆς θεοσώστου Μητροπόλεώς μας Χαλκίδος, Ἱστιαίας καὶ Βορείων Σποράδων, ταπεινὸς ἑόρτιος  χαιρετισμός 

Δὲ νομίζω ὅτι ἐντελῶς τυχαῖα μᾶς παραχώρησε ὁ Θεὸς τὴ μεγίστη δοκιμασία τοῦ ἐγκλείστου βίου μας, μετὰ ἀπὸ τὴν ἰσχυρὴ ἐπίθεση τοῦ ἰοῦ τοῦ COVID-19, ποὺ κατέκλυσε τὴν οἰκουμένη. Ὁπωσδήποτε -πρέπει, ἄλλωστε, νὰ τὸ παραδεχτοῦμε- ὅτι κι ἐμεῖς εἴμαστε ὑπεύθυνοι, ἀφοῦ ἀρνηθήκαμε πρωτίστως τὴν παρουσία Του στὴ ζωή μας καὶ στὰ ἐν αὐτῇ δρώμενά μας.  Κι ἀκόμη,  ἐπειδὴ δὲν κρατήσαμε τὴν ὑποσχεσί μας: Γιατί,  πραγματικά ξέρουμε τό, «Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;» (Ψαλμ.138, 7), ὅμως... ποιὰ στ᾿ ἀλήθεια εἶναι ἡ συμπεριφορά, ἡ πολιτεία μας, ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό; Τὸ σκεφτήκαμε ἄραγε αὐτό, ἤ μήπως μέσα στὴν καθημερινότητα, ποὺ ζοῦμε καὶ τυρβάζουμε περὶ πολλῶν, τὰ λησμονήσαμε ὅλα, βάζοντας ἄλλους στόχους στὴ ζωή μας; Μὲ λίγα λόγια ἐμβιώσαμε οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὁμολόγησε, γιὰ νὰ καταλάβουμε, πόσο μᾶς νοιαζεται ὁ Θεός. Δηλαδή, συνειδητοποιήσαμε τὴ θεϊκὴ ὁμολογία ὅτι «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν...» (Ἰω. 3, 16)... Καὶ τὸν ἀγάπησε τὸν Κόσμο, γιατὶ ὁ Ἴδιος τὸν δημιούργησε «καλὰ λίαν» (Γεν. 1,31) -ἄσχετα πῶς τὸν κατάντησε ὁ ἄνθρωπος στὸ διάβα τοῦ βίου μας- χωρὶς νὰ καταδεχτεῖ νὰ ὑποταχτεῖ μὲ ἀπόλυτη ἀσφάλεια τὸ θέλημά Του. Ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ μονάχα ἡ ἀγάπη Του γιὰ τὰ ὅσα δημιούργησε. Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται πολὺ καθαρὰ στὴν ὅλη Του συμπεριφορὰ ἀπέναντι στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Κόσμο. Ποὺ γιὰ νὰ τὸ καταλάβει κανεὶς θὰ πρέπει μὲ προσοχὴ νὰ μελετήσει καὶ νὰ ἐμβαθύνει στὸν Ψαλμὸ, τὸν λεγόμενο «Προοιμιακό» (Ψαλμ. 103). Γιατὶ μὲ αὐτὸν ἀρχίζει ἡ κάθε νέα ἡμέρα, ἡ κάθε νέα ἐλπίδα καὶ ἡ ἴδια ἡ ζωή. «Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον... ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου Κυριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας». Μὲ λίγα λόγια ζωγραφίζεται ὅλος ὁ ἡμερήσιος ἔγκοπος βίος τοῦ καθενό μας, ποὺ ὡστόσο δὲν ἀπομένει δίχως τὴν ἔγνοια Του. 

Κορυφώνεται ὄντως ἡ ὅλη μας προσμονὴ καὶ ἡ πνευματικὴ ἀγωνία μὲ τὰ τῆς προετοιμασίας μας  γύρω ἀπὸ τὰ εἰσόδια τῆς Μ. Ἑβδομάδος. Ὅμως ἐφέτος θὰ παρακολουθοῦμε τὸν Νυμφίο Χριστὸ στὴν ἀνάβασή Του στὸ σωτήριο Πάθος ἤ θὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε; Χρόνια τώρα ἀκοῦμε τὸ τροπάριο «ἀκολουθήσωμεν αὐτῷ» κι ὅμως συγκινούμαστε μονάχα ἀπὸ τὴ μελωδία καὶ τὸ πόσο ὄμορφα θὰ τὸ πεῖ ὁ ψάλτης. Καὶ τίποτε παραπάνω. Κι ὅμως... Αὐτό, ὅπως κι ἄλλα, πολλὰ τροπάρια δὲ γράφτηκαν νὰ τέρπουν μόνο τὴν ἀκοὴ καὶ νὰ μᾶς δημιουργοῦν μιὰ πρόχειρη κατάνυξη, ἀλλὰ «πρὸς σωτηρίαν καὶ ὠφέλειαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Τὸ ἑκούσιο Πάθος Του, δηλαδή, κι οἱ ὅσοι πιστοὶ «συνακολουθήσωμεν αὐτῷ», ἄς κοιτάξουμε ἐπιμελῶς ν’ ἀνακαλύψουμε τὸ μήνυμα ποὺ μᾶς χαρίζουν οἱ πανάγιες αὐτὲς ἡμέρες. Γιατὶ  οἱ ἅγιες αὐτὲς  ἡμέρες τῆς Μεγαλοβδομάδος κάποιο μήνυμα, μήνυμα μυστικὸ εἶχαν καὶ πάντα θὰ ἔχουν νὰ μᾶς ἀνακοινώσουν. Μὲ τὴν προϋπόθεση νὰ τὸ βιώσουμε, νὰ τὸ ἐκλάβουμε ὡς σωτήριο διδαχή καὶ ψυχωφέλιμο δωρεά. Θεία, ἐξάπαντος, δωρεά. 

Ἀλήθεια, πόσοι ἀπὸ μᾶς ὅλους,  ποὺ καρτεροῦμε τὴ Μ. Ἑβδομάδα καὶ τὸ «Πάσχα τὸ σωτήριον», βιώνουμε ἐκεῖνο τὸ σωτήριο τροπαριο, τὸ ὁποῖο ψάλλουμε κατὰ τὴν ἔξοδό μας, στὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ,  ὅπου θὰ τελεσθεῖ ἡ Ἀναστάσιμη ἀκολουθία, «Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ, Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν»; Πόσοι καταλαβαίνουμε, βιώνουμε, προσέχουμε, ποιὰ εἶναι ἡ πρώτιστη ἀντιβίωσή μας ἀπέναντι στὶς ἐπιθέσεις τοῦ κάθε κορωνοϊοῦ: Ἀλήθεια, τό «καθαρᾶ  καρδίᾳ» μᾶς λέει τίποτε, ἤ, μήπως ὑπερβάλλω;  

π. κ. ν. κ.

Γιώργου Λέκκα: ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΑΓΑΠΗ (νέο ποίημα)

Αγάπη σε καιρό λοιμού-  

θα εγκρατευθούμε με το σώμα

θ’ αγκαλιαστούμε με το βλέμμα

θ’ αγαπηθούμε με το νου.

10.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Η ΒΑΓΙΑΝΗ, ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Ταπεινὸ καὶ ἑόρτιο Πασχάλιο ἀντίδωρο τιμῆς καὶ φιλαδελφίας, σὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς  καὶ συλλειτουργούς μου, ποὺ ἐντίμως  καὶ φιλοχρίστως  διακονοῦν τὶς ἐνοριακὲς κοινότητες τῆς νήσου Σκοπέλου

«Τὸ Βαγιανὸ μήνυμα εἶναι ἐκπομπὴ Ἀναστάσεως» Μητροπολίτης Πέργης Εὐάγγελος (+2018)

Μὲ βουρκωμένα μάτια πορευόμαστε αὐτὲς τὶς προεόρτιες τοῦ Μεγαλοβδόμαδου τρανὲς ἡμέρες καὶ πᾶμε ν᾿ ἀνταμώσουμε τὸν Νυμφίο Χριστό. Κοιτᾶμε γύρω μας κι ἀφουγκραζόμαστε τὴ σιωπὴ ποὺ ἀνατέλλει μέσ᾿ ἀπὸ τὶς ὁλοπράσινες πλαγιές, τὶς στολισμένες μὲ ἀνεμῶνες, μὲ μαργαρίτες, μὲ παπαροῦνες. Στολίδια μοναδικά τῆς ἄνοιξης, ποὺ κομίζονται τοῦτες τὶς ἄχραντες ὧρες νὰ κοσμίσουν τὴ  νοσταλγικὴ Βαγιανὴ ἑβδομάδα, τὴ «βαϊβδουμάδα ‘τῶν παλαιῶν Σκοπελιτῶν», τὴν «κουφή», ὅπως λέγεται ἀλλοῦ.  

Κι ἔρχονται οἱ μνῆμες, τοῦτες τὶς σιωπηλές, μυστικὲς καὶ κορυφαῖες μέρες, νὰ παραμερίσουν κάθε ἀπόγνωση καὶ νὰ φωτίσουν μὲ τὸ ἱλαρό τους τὸ φῶς, τῆς κατάνυξης, τῆς εὐλογίας καὶ τῆς ἱερότητας τὸ φῶς, αὐτὲς κορυφαῖες στιγμές, ὧρες καὶ μέρες ποὺ βηματίζουμε. 

Γιατὶ θυμᾶται κανεὶς μὲ πόση προθυμάδα στολίζονταν, ὀμόρφαιναν ἀπὸ πάστρα καὶ μεράκι οἱ ἐκκλησιές αὐτὴ τὴ βδομάδα, ὥστε νὰ εἶναι ἕτοιμες γιὰ ν’ ἀφουγκραστοῦν τὸν ὕμνο «Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ τήν ἄφατον δι΄ ἡμᾶς οἰκονομίαν σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες, Κύριε δόξα σοι» κι ὕστερα νὰ προσδοκοῦμε τὸ προαναστάσιμο καὶ χαμογελαστὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ νὰ καρτεροῦμε νὰ ξημερώσει ἡ Βαγιανὴ ἡ Κυριακή, νὰ εὐωδιάσει ὁ ναός, ἀλλὰ καὶ τὸ σπίτι ὁλόφρεσκη βάγια, νὰ στολίσει τὰ εὐχετήρια «Χρόνια πολλά, Καλὴ Ἀνάσταση». 

Ραντισμένο καὶ μὲ ὁλόφρεσκα φύλλα βάγιας τὸ δάπεδο τοῦ ναοῦ, ἔρχεται νὰ θυμίσει τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἁγία Πόλη. Γιατὶ οἱ ὅσοι πιστοί, τὸ ξέρουμε πὼς πάνω σ᾿ αὐτὰ τὰ φύλλα θὰ βαδίσει ὄχι μονάχα ὁ εὐλογημένος ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἀλλὰ κι ὁ Νυμφίος. Τὸ ἴδιο βράδυ, «ἡ Ἄκρα Ταπείνωσις», Αὐτός, ποὺ «τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ ὑπερ ἡμῶν ὀδυνᾶται» (Ἠσ. 52, 15). 

Εὐωδιάζει στὴν ἑόρτια τράπεζα τὸ βραστὸ ἤ τὸ τηγανιστὸ τὸ ψάρι, γιὰ τὸ καλό, γιὰ τὰ χρόνια πολλά, ἀλλὰ κι ὡς ἀνάμνηση τῆς Πασχάλιας εὐφροσύνης ποὺ τὴν ἐρχόμενη Κυριακὴ θὰ ἀπολαύσουμε: Ὅλοι, «πλούσιοι καὶ πένητες, ἐγκρατεῖς καὶ ράθυμοι...».

Εὐωδιάζουν φρεσκοασβεστωμένα τὰ σοκάκια, ἀλλὰ καὶ τὰ σπίτια, ποὺ ἄνοιξαν ἀπὸ τὸν ἔγκλειστο βίο τοῦ χειμώνα καὶ τῶν γκρίζων ἡμερῶν ποὺ σκέπαζε τὸν τόπο. Καθαρίζονται τὰ χλωμὰ τὰ τζάμια, οἱ καπνιστές παραστιές καὶ ἀνοίγουν τὰ πορτοπαράθυρα, νὰ εἰσοδεύσει ὁ ἥλιος ὁ ἀνοιξιάτικος παρέα μὲ τὴν αἰσιοδοξία. 

Ὅλ᾿ αὐτά, λοιπόν, ἀτενίζει ἡ κάθε ψυχὴ ἀπὸ τὸν ἀσκητικό της χῶρο ποὺ ζεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες Κι ἀναπαύεται μὲ ὅλ᾿ αὐτά, γιατὶ τοῦτες οἱ χαριτωμένες καὶ ἀχνοφωτισμένες μνῆμες εἶναι ποὺ χαρίζουν στὴν ψυχὴ τὸ κουράγιο νὰ κάμει κι ἄλλο ἕνα βῆμα μπροστά. Ὅπως ὁ διψασμένος ὁδοιπόρος, ποὺ μὲ ἔγκοπο σῶμα καὶ διψασμένα χείλη σιμώνει τὴν πηγή  κι ἀνασταίνει μέσα του ὅλες τὶς στερνὲς δυνάμεις του, ὥστε νὰ φτάσει ἐκεῖ καὶ νά ξαποστάσει.  

Λαμπάδα ἀναμμένη ἡ ψυχή μας θ᾿ ἀγρυπνεῖ κι ἐφέτος- ἰδίως ἐφέτος- κάθε βραδυ,  σιμὰ στὸ Νυμφίο Χριστό, στὸν «κατάστικτον τοῖς μώλωψι» Κύριο. Θὰ Τοῦ  παρασταθοῦμε μὲ συντριβὴ στὸν Κῆπο τῶν Ἐλαιῶν, ποὺ ἀσημίζει μέσα στὸ ἀστροστόλιστο καὶ συνάμα τόσο τραγικὸ βράδυ. Κ' ὕστερα, ἀφοῦ σταθοῦμε σιμά Του, στὸν φριχτὸ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ λάβουμε ὡς μέγα ἀντίδωρο τό λόγο Του, «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς», θὰ κατηφορίσουμε μετὰ γιὰ τὸ μνημεῖον Του, τὸ καινόν μνημεῖον «ὅπου ἔθηκαν τὸν  Ἰησοῦν». Θὰ παραμείνουμε ὅμως  ἐκεῖ, γιὰ  νὰ ζήσουμε τὸν ἀθάνατο πατερικὸ λόγο «Τί τοῦτο σήμερον σιγὴ πολλή ἐν τῇ γῇ· σιγὴ πολλὴ καὶ ἠρεμία λοιπόν· σιγὴ πολλὴ, ὅτι ὁ Βασιλεὺς ὑπνοῖ· γῆ ἐφοβήθη καὶ ἡσύχασεν...» (Ἅγ. Ἐπιφάνιος Κυπρου) καὶ μέ ραγισμένη φωνὴ θὰ Τὸν ὑμνήσουμε: «Αἱ γενεαὶ αἱ πᾶσαι, ὕμνον τῇ Ταφῇ Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου». Κι «ὀψὲ Σαββάτῳ τῇ ἐπιφωσκούσῃ» θὰ περιμένουμε τὸν λευκοφόρο Ἄγγελο νὰ μᾶς πεῖ «Ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε... Εἴπατε τοῖς μαθηταῖς ὅτι Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...» Κι ἐντεῦθεν, ἀνιστάμενοι κι ἐμεῖς, ξορκίζοντας κάθε κατάθλιψη καὶ ἀπόγνωση θὰ ποῦμε «Τὸν Κύριον ὑμνοῦμεν καὶ εὐλογοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας». Εὐλογημένη Πασχαλιά, Χριστιανοί,  Ἀμήν! 

π. κ. ν. κ.

Πανδημία 2020: Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Επίκαιρο άρθρο του π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΕΚΚΑ*

Μέσα σε είκοσι μόλις μέρες τα πάντα γύρω μας έχουν αλλάξει. Ο κορωνοϊός μάς αποκόπτει από τον γνώριμο καθημερινό μας περίγυρο, όλους τους ανθρώπους σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη της Γης. Μας αποκόπτει την πρόσβαση στον χώρο εργασίας μας, μας απαγορεύει την εκ του σύνεγγυς κοινωνική επαφή, μας εμποδίζει την συλλογική λατρεία του Θεού μας, καθιστά αδύνατο το φιλί, την αγκαλιά, το χάδι, μας θέτει σε καραντίνα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, σε χωριστά δωμάτια και μόνο με τις μάσκες.

Κι όμως την ίδια στιγμή που μας αποκόπτει από τους άλλους, ο ιός αυτός μας φέρνει πιο κοντά, μας κάνει να αναλογιστούμε τις δυσκολίες που περνούν τις ώρες αυτές συνάνθρωποι μας στην άλλη άκρη της Γης ακριβώς όπως κι εμείς, οι αγωνίες, ο φόβος και οι έγνοιες τους είναι οι δικιές μας αγωνίες, οι δικοί μας φόβοι κι οι δικές μας έγνοιες, ο πόνος τους για την απώλεια των δικών τους είναι ή αύριο μπορεί να είναι δικός μας πόνος για την απώλεια οικείων μας αγαπημένων.

Ο ιός αυτός με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι όλα όσα με ενώνουν με όλους τους άλλους ανθρώπους είναι πολλά περισσότερα και πολύ ουσιωδέστερα σε σχέση με όσα με χωρίζουν από αυτούς. Μπορεί να μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, να ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες, να έχουμε εντελώς διαφορετικές πολιτιστικές προσλαμβάνουσες, διαφορετικό μορφωτικό και κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, έχουμε όμως την ίδια επιθυμία να ζήσουμε, να γνωρίσουμε, να επικοινωνήσουμε, μας ενώνουνε κοινοί μας φόβοι απέναντι στη μοναξιά, την ανεργία, την αρρώστια και τον θάνατο, έχουμε όλοι την ίδια ανάγκη για συμμετοχή σε ζωή με νόημα ώστε να κάνει ευρύχωρη και τη δική μας.

Κανένας μας δεν είναι νησί. Αποτελούμε κρίκους μιας αλυσίδας που μας ενώνει με τους άλλους στην οικογένειά μας, στον χώρο της εργασίας μας, στις φιλικές μας συναναστροφές, στη γειτονιά μας, στην πολιτική μας στράτευση, στην εθνική μας ταυτότητα, στην Εκκλησία μας, μέλη της πανανθρώπινης κοινότητας.

Έγκλειστος στο σπίτι για τρίτη κιόλας βδομάδα, έχω για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου την ευκαιρία να αναλογισθώ τι λογής κρίκος έχω υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια που ευτύχησα να ζήσω στο πλαίσιο της αλυσίδας που με ενώνει με τους άλλους. Υπήρξα καλός αγωγός θερμότητας προς αυτούς ή μήπως έζησα με τρόπο που τους άφηνε να ξεπαγιάζουνε στο ψύχος κρατώντας τη ζέστη μόνο για τον εαυτό μου; Έζησα τις χαρές τους ως χαρές δικές μου και τα πάθη τους ως δικά μου πάθη; Έκανα στη ζωή μου εκούσια πίσω για να προοδεύσουνε άλλοι εκτός του στενού οικογενειακού μου κύκλου και έζησα τις επιτυχίες τους ως δικιές μου επιτυχίες ώστε τυχόν υλικές επιτυχίες άλλων να γίνουν αφορμές δικού μου πνευματικού πλούτου;

Κυρίως, όμως, ως μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού που μου χαρίστηκε να είμαι, τη Χάρη που έλαβα όλα αυτά τα χρόνια την έκανα αγάπη για τον Θεό και για τον συνάνθρωπό μου ή μήπως την μεταποιούσα σε πέτρες για να λιθοβολώ τον ίδιο τον Χριστό στο πρόσωπο του διπλανού μου; Έδωσα μαρτυρία αγιότητας στον κόσμο ή μήπως είμαι ένας ακόμα λόγος για την αποχριστιανοποίηση αυτού του κόσμου; Υπήρξα καλός αγωγός της πνοής του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο ή μήπως με το κλείσιμο στην ιδιοτέλειά μου δυσκολεύω το έργο Του σε ολόκληρη την Δημιουργία;

Καθώς αυξάνουνε οι μέρες του εγκλεισμού μου, το ερώτημά μου δεν είναι πλέον πότε θα γυρίσω στις γνωστές μου δραστηριότητες, αλλά πώς να μην γυρίσω σε αυτές ο ίδιος όπως ήμουν. Ας μου γινόταν αυτή η χάρη.

4.4.2020

[* Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Βιοεργογραφικά στοιχεία του ίδιου, δείτε ΕΔΩ.]  

π. Κων. Ν. Καλλιανός: "ΒΡΑΔΥΑ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ" ΣΗΜΕΡΑ

Μνήμη εὐλαβικὴ Εὐαγγέλου Ἀρχιερέως ( Γαλάνη) Μητροπολίτου Πέργης γενομένου

Ἀνοίγω καὶ σήμερα, μέρα πανίερος καὶ πάντιμος ποὺ ξημερώνει, «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,-διαβάζουμε στὶς ἐκκλησιές μας- Σαββάτῳ τῆς πέμπτης Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, ἑορτάζομεν τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας» ἀνοίγω, λέω, τὸ θαυμάσιο καὶ κατὰ πάντα λυρικώτατο πόνημα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου  Πέργης κυροῦ Εὐαγγέλου «Ἐκ Φαναρίου Α΄», [Ἀθῆναι 1968] καὶ μὲ ἱερὸ δέος, ἀλλὰ καὶ φανερὴ συγκίνηση στέκομαι στὸ γραφτό Του «Βραδυὰ Ἀκαθίστου» (σελ. 62-68). Ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ἁγιασμένο γραφτό, ἄλλωστε, εἶναι κι ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἑορτίου κειμένου.

Τὸ κείμενο αὐτὸ εἶναι, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεάς μᾶς πληροφορεῖ, ὁμιλία του στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναό, τὴ βραδυὰ ποὺ ψάλλονταν ὁ Ακάθιστος Ὕμνος, ἐπὶ Πατριαρχείας  Ἀθηναγόρου τοῦ Α΄, τοῦ ὁποίου τότε, ὁ Ἅγιος Πέργης ἦταν Μέγας Ἀρχιδιάκονος τῶν Πατριαρχείων. 

Μὲ τὸ γωστό του, λοιπόν, λυρικὸ ὕφος καὶ τὴν εὐπρέπεια ποὺ στολίζει τὸν μοναδικό του λόγου ποὺ διέκρινε ὅλα τὰ κείμενα τοῦ ἀειμνήστου λογίου Ἱεράρχου, ὁ τότε Μ. Ἀρχιδιάκονος ξετύλξε τὸ εἰλητάριο τῆς φωτισμένης ψυχῆς του καὶ εἶπε: «Ἀπὸ ἀποκάλυψι σὲ ἀποκάλυψι μᾶς μεταφέρει ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ ἡ μία πιὸ θαυμαστὴ  ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ψυχή μου, ἀνάστα νὰ συλλάβης ἀπὸ τοὺς Χαιρετισμούς τὴ Βαγιανὴ ἡμέρα. Εἶναι ἡ Πύλη, ποὺ ἐξωραΐζεται μὲ τὴν ἀγαπη τῶν ἀνθρώπων καὶ βγάζει στὸν ἀνεωγμένο τάφο τοῦ Κυρίου. Ἔλα νὰ συμμετάσχης στὸ δεῖπνο, ὅπου μὲ τὸ Πνεῦμα τῆς Νηστείας τρέφεται ὁ Πασχαλινὸς Ἀμνός....Ψυχή μου, ἀνάστα νὰ ξεδιαλύνης αὐτὸ τὸ μυστήριο Στοὺς <πτωχοὺς τῷ  πνεύματι ἀνήκει ἡ βασιλέια τῶν οὐρανῶν>. Ἔλα μὲ καρδιὰ μικροῦ παιδιοῦ στὴν ἄχραντη βραδυὰ τῶν Χαιρετισμῶν, καὶ ἀγρύπνησε στὴν Βηθανία, στὴ Γαλιλαίια, στὴν Ἰερουσαλήμ, <ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός> ... Γιὰ ποῦ ὑψώνεται ἀπόψε ἡ καρδιά μας; Τί πιοτὸ μᾶς ἐκέρασε ὁ Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος καὶ μᾶς ἔκαμε ἀκροστιχίδα στὸν Κανόνα του; Κερδίζουμε τὴν ψυχή μας μέσα στὴν κάθαρσι ἀπὸ τὸ ἁγίασμα τῆς Μεγαλόχαρης. Ἐκεῖ, στὴν πηγὴ τῆς Βλαχέρνας μᾶς σέρνει ἀπόψε ὁ Πατριάρχης, νὰ μᾶς μιλήση γιὰ τὸ θαῦμα τὸ συνεχιζόμενο, τὴν ἀδιάκοπη προστασία, τὴν συνεχῆ ἐπαγρύπνησι τῆς Πολιούχου. Δέστε πὼς σᾶς κοιτάζει ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσι Της ἡ Παναγία!... Καὶ τί σᾶς λέγει!...»

Ναί, ὄντως μᾶς λέει πολλά. Πάρα πολλά, ποὺ γιὰ νὰ τ’ ἀφουγκραστοῦμε πρέπει νὰ σκύψουμε, νὰ ταπεινωθοῦμε ὅπως Ἐκέινη, νὰ νοιώσουμε στὸ Μυστήριο τῆς σιωπῆς ακαὶ τῆς προσευχῆς πὼς ἡ Παναγιά μας εἶναι, καὶ θὰ παραμείνει νὰ εἶναι  «τὸ φυλακτήριον πάντων καὶ χαράκωμα, καὶ κραταίωμα, καὶ ἱερὸν καταφύγιον». Ἤ, γιὰ νὰ κλείσω μὲ τὰ στοργικὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ Πολίτη Ἱεράρχου, «Ἀπὸ παντοῦ Ἐσὺ μᾶς κοιτάζεις». Καὶ, μήπως ἔτσι δὲν εἶναι; 

Σκόπελος, Παρασκευή, 3 Ἀπριλίου 2020  π. κ. ν. κ.

Γιώργου Λέκκα: ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ (νέο ποίημα)

Εγωιστής καθώς είμαι

πάω ν’ αποφύγω μια πτώση

και πέφτω σε άλλη χειρότερη.

Τουλάχιστον στις μέρες σου

σε πρόδιδε ένας στους δώδεκα,

αμφίβολο αν σήμερα

ο ένας στους δώδεκα

σου μένει ακόμα πιστός.

Η Τρεις Φορές Λατρεία,

παρακαλώ καθάρισέ με οριστικά

την κόπρο του Αυγεία.

3.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]