Σχέδιο γιορτινὸ γιὰ τὸ Θερινὸ τὸ Πάσχα
Αὐτὸ τὸ θεῖο φῶς, λοιπόν, τὸ φῶς τῆς Δημιουργίας εἶναι ποὺ αἰσιοδοξεῖ τὴν κάθε φιλότιμη ψυχή, τὴν καθρεφτίζει μέσα στὸ ἀπέραντο γαλάζιο ποὺ στέκει ἀκίνητο κι ἑτοιμάζεται νὰ δεχτεῖ τὶς πρῶτες ἀκτῖνες, τὶς ἡλιακές, γιὰ νὰ τονιστοῦν περισσότερο οἱ εὐθεῖες καὶ τεθλασμένες γραμμὲς που ὁρίζουν τὰ σύνορα τῆς στεριᾶς μὲ τὴ θάλασσα.
Καὶ σιμὰ σὲ ὅλ᾿ αὐτὰ νὰ προσμετροῦν κι οἱ ἄνθρωποι, αὐτὰ τὰ ἄλλα τοπία ποὺ ἐπισκεπτόμαστε στὶς διακοπές μας, καὶ τὰ χαρτογραφοῦμε μὲ περίσσια ὑπομονή, μὲ διάθεση μαθητείας, μὲ προοπτικὴ σχέσης: Σχέσης πρωτίστως γνωριμίας κι ὕστερα φιλίας, ὥστε νὰ τὰ γνωρίσουμε καλύτερα. Νὰ τὰ γνωρίσουσουμε ὡς χαρακτῆρες, συμπεριφορές, ἱστορικὲς διαδρομὲς μέσα στὸ χρόνο, μέσα στὴ ζωή.
Γιατὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα τετράδιο, ποὺ ἀνοίγει μὲ τὴ γέννησή του καὶ σφαλίζει μὲ τὴν κοίμησή του, τὴν ἀναχώρησή του δηλαδή, ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν. Κι ἔχει στ᾿ ἀλήθεια τόση συγκίνηση αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη σὲ τοπία καὶ ἀνθρώπους!!! Γιατὶ ἀνασαίνει κανεὶς τὴν εὐωδιὰ τῆς ἐπι-κοινωνίας, ποὺ τοῦ χαρίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ σὲ μέρες σημαδιακές, μέρες τοῦ Αὐγούστου, ἱερὲς μέρες, ποὺ τὶς πασπαλίζει μὲ εὐλογία ἡ Χάρη Της. Ἐπειδὴ μέσα στὴν ὅλη περιπέτειά μας Ἐκείνη εἶναι ποὺ χαρίζει τὴ βακτηρία Της, ὥστε νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, νὰ μᾶς χαριστεῖ ὁ (θεῖος) φωτισμός, νὰ μᾶς δωρηθεῖ ἡ εὐαισθησία, ὥστε νὰ (ξανα)δοῦμε τὸν Κόσμο, τὴν Δημιουργία ὁλάκερη δοσμένη ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ «καλή λίαν» (Γεν. 1, 31).
Αὐτὴν τὴν τρυφερότητα, λοιπόν, μᾶς κομίζει ὁ ἱ. Δεκαπενταύγουστος ποὺ εἰσοδεύει στὴ ζωή μας κι ἐφέτος μὲ τὶς πρεσβεῖες Της.
Κι ἐμεῖς, ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε, στὶς διακοπὲς ἤ στὴν πόλη, ὅταν στὰ πολύχρωμα καὶ τὸσο ἐράσμια θερινὰ δειλινὰ ἀκοῦμε τὴν καμπάνα νὰ μᾶς καλεῖ γιὰ ἑόρτιο σύναξη στὸ ναό. Ἑόρτιο, γιατὶ θὰ τιμήσουμε τὴν Χάρη Της μὲ τοὺς καθημερινοὺς ἱκέσιους ὕμνους τῶν ποιητικῶν Παρακλήσεων. Αὐτῶν τῶν ψυχοθεραπευτικῶν λόγων, ποὺ ἀναπαύουν τὴν ψυχή, τὴ δροσίζουν, τὴ χαριτώνουν, ἀλλὰ καὶ συγκινοῦν. Γιατὶ εἶναι λόγοι, ποὺ ἔχουν καμινευτεῖ στὸ πνευματικὸ ἐργαστήριο θεοτίμητων καὶ θεοφώτιστων δημιουργῶν, οἱ ὁποῖοι κι «ἀναξίᾳ χειρὶ» ὑφαίνουν ὕμνους. Ὅπως,
«Ἱκετεύω , Παρθένε, τὸν ψυχικὸν τάραχον
καὶ τῆς ἀθυμίας τὴν ζάλην διασκεδάσαι μου...»
****
«Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα,
καὶ τῆς σωτηρίας τεῖχος ἀκράδαντον,
κεκτημένοι σε, Πανύμνητε,
δυσχερείας πάσης ἐκλυτρούμεθα...»
****
«Λύσον τὴν ἀχλὺν
τῶν πταισμάτων μου, Θεόνυμφε...»
****
«Ἴασαι, ἁγνή, τῶν παθῶν μου
Τὴν ἀσθένειαν...»
Καὶ ἄλλα πολλὰ ἀκόμα, ποὺ τὸ ἀνεξάντλητο μεταλεῖο τῶν δύο Παρακλητικῶν Κανόνων, ποὺ ἐναλλὰξ ψάλλουμε γιὰ δεκαπέντε περίπου ἡμέρες, δαψιλῶς μᾶς χαρίζει: Πρόσφορα, λές ὅτι εἶναι, ἁγιασμένα πρόσφορα, ποὺ μοιράζονται στὸυς πιστοὺς ὡς εὐλογία... Κι ἀπὸ αὐτὴ τὴ Μάνα ἡ εὐλογία καὶ προσφορά, πρέπει νὰ ξέρουμε πὼς εἶναι καὶ μοναδική, ἀλλὰ καὶ ἡ πλέον ἰδανική.
Καλὸ Δεκαπενταύγουστο, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες.
π. κ. ν. κ.